‘Louis van Geniaal’ kopte de Duitse krant Bild hedenmorgen. Ik hoop dat ze deze gedachte vasthouden tot na de finale, Duitsland-Nederland. Want dat betekent dan dat ik voor het eerst van mijn leven ‘Wereld-kampioen’ ben. Ja, ik. En jullie. Wij dus. Het ‘wij’ gevoel tiert welig en voelt verdomd aangenaam aan. WhatsApp en Facebook sloegen nadat Tim Krul de 2e penalty tegen hield op tilt. Zelfs mijn FB- en WhatsApp loze vader moest zijn ei kwijt en deed dit door vannacht mij een mail te sturen. En hij nam nog een borrel op de overwinning schreef hij.
En het ging al zo goed met ons landje. Want het begon immers met de 2e plaats van Waylon & Ilse op het Songfestival, de Nederlandse hockey meisjes die Wereld kampioen werden en de Nederlandse hockey jongetjes die 2e werden tijdens datzelfde toernooi…
We zitten in een flow om mij zogezegd maar eens hip uit te drukken.
Natuurlijk was er even dat dipje toen een VN delegatie begon te zwarte pieten naar ons maar ze kregen hun zin, de discussie verbleekte(!) na de geweldige prestaties van ‘onze jongens’.
De nabeschouwingen na de wedstrijd en die van hedenmorgen vreet ik op als een drie sterren menu. Mijn honger naar superlatieven over ‘ons’ oranje gaat zelfs grenzen over: wat zeggen de kranten in het buitenland over de geliante (=combinatie van geniaal en briljant) wissel van Louis van Gaal. En daarnaast stil ik mijn vreetzucht door tweets en Facebook telkens opnieuw af te struinen.
Er mag niets gemist worden. Op een enkeling na (mijn neef Peter en vast nog wel ergens een enkeling) lijkt iedereen nu echt aan de koorts te lijden. Jongetjes spelen op straat en op veldjes de wedstrijden na en wanen zich Van Persie, Robben of Kuijt (en sinds gisteren misschien ook wel Krul) en de dames die normaal gesproken liever gaan winkelen of naar een High Tea gaan doen volop mee in Oranje kleding en lakken hun nagels oranje of in het rood-wit-blauw..(en dragen misschien wel oranje lingerie voor in de 3e helft..).
We overstijgen ons zelf, vergeten even de dagelijkse beslommeringen en we doen allemaal vriendelijk tegen elkaar. Van hoog tot laag en van laag naar hoog, iedereen is begaan met het team van Louis. Zoals er eenheid is in dit team is er ook eenheid op straat, plein, kroeg en in de huiskamers. Het voelt aan als Koningsdag maar dan vier weken lang. Toen ik vanmorgen op de fiets een hardloper tegen kwam, groette ik hem zelfs. En hij mij!
Argentinië staat nu op het menu. Maxima versus Willem. Robin van Persie zit al twee wedstrijden niet lekker in zijn vel. Ik gun hem het beste en hoop dat hij het van zich af kan schudden. En dan tegen de Argentijnen er ineens wel weer staan.
Het was een kort nachtje maar ik ben niet moe, de adrenaline giert met een gangetje van 130 slagen per minuut door mijn aderen.
Wat is het een leuk WK!
