Veldslagjes

De laatste weken wordt er rondom ons huis een strijd gevoerd, een strijd op leven en dood mag je wel zeggen. Het is geen oorlogsgebied hoor, verre van dat, maar het tart wel de irritatiegrenzen. Ik kijk het met lede ogen aan, maar begrijp het ook wel. Beide partijen zelfs. Want de ene partij wil scheppen en de andere wil overleven, overleven door zich tegoed te doen aan alles wat groen is in onze voor- en achtertuin.

Groene vingers versus het slakkenleger!

Soms verhullen ze zich in hun eigen huis of, echt niet normaal, gewoon in hun blote kont. Die andere partij, de Groene Vingers, is mijn vrouw. Leden zijn wel welkom hoor, het is geen antidemocratische partij en ik zou zo lid mogen worden maar ik heb geen groene vingers. Een aantal jaren terug nog wel, toen we nog buxus in de tuin hadden staan. Elk jaar verheugde ik mij erop om ze te mogen snoeien in mooie, strakke vormen. Dat was zeg maar de kapper in mij.

Maar toen kwam de buxusmot!

We hebben toen alles uit de kast getrokken om dat beessie te verjagen, maar niets hielp. We hebben zelfs aaltjes geprobeerd, sidderalen om precies te zijn, maar die werden door de motjes vol in het gezicht uitgelachen! Samen zagen we hoe het blad blaadje voor blaadje opgevreten werd en uiteindelijk hebben we de stengels met de motjes in de groene container gekieperd.

Stelletje parasieten!

Wel jammer hoor. Toch zien we nog genoeg tuinen waar de buxusmot kennelijk overheen gevlogen is, dat is vooral jaloersmakend. Toch kozen we voor andere plantensoorten. Twee jaar terug is mijn vrouw daarmee begonnen, maar ze kreeg te maken met een valse start. Alle planten in de voortuin gingen stuk, verbrand door de zomerse hitte die we tegenwoordig mee moeten maken. Terwijl de bijsluiter juist aangaf dat ze prima in de volle zon konden.

Wij ontkennen de opwarming inmiddels niet meer…

Inmiddels hebben die verbrande plantjes weer plaatsgemaakt voor nieuwe plantjes, hortensia’s die tegen een stootje kunnen. We hopen dat deze het wel gaan redden en ik had in mijn fantasie al een noodplan bedacht, namelijk parasolletjes boven elke plant. En een Plan B wanneer ook deze het niet mogen overleven: Asfalteren!

Maar onze tuin kreeg te maken met een enorme hoeveelheid aan vooral nudistische slakken.

Daar is onze tuin té klein voor waardoor de slakken raken geïrriteerd raakten en dan krijg je overlast. Wij zijn dan ook voor de Spreidingswet! Nu is er een natuurlijke vijand van de slak, namelijk de egel. In normale omstandigheden lossen de natuurlijke vijanden het op, zoals de ezel bijvoorbeeld totaal niet onder de indruk raakt van de wolf. Maar de egel kan niet meer gedijen in onze opgeruimde, vaak betegelde tuinen óf ze worden platgereden. Dus die slakken lachen zich rot en eten hun blote buikjes vol aan onze pas gekochte plantjes. Mijn vrouw ergert zich hier groen en geel aan. Ik erger mij er slechts aan wanneer ik weer op zo’n stapel slijmbeesten gestapt ben.

Het is soms hink-stap-springen door de tuin om even wat uit de schuur te pakken.

Het werd tijd voor een list. Eerst dachten we aan slakkenkorrels, de biologische versie want we zijn best wel empathisch wat dieren betreft. Als ik bijvoorbeeld een mug of vlieg doodsla, bied ik van tevoren mijn excuses aan. Dat voelt goed en dan vreet die lugubere dood niet aan mijn geweten. Maar ondertussen vreten de slakken wél aan onze planten!

Koffiedik!

Wij gooien nu dagelijks koffiedik tussen de planten want daar hebben de slakken een broertje dood aan. Net als trouwens al die katten die in onze tuinen schijten, die vinden dat niet fijn voor hun gevoelige pootjes. Maar de slakken bleven toch komen en mijn vrouw werd tot wanhoop gedreven. En ik ook want er is niets maar dan ook niets fijns aan een vrouw die tot wanhoop gedreven is! Ik besloot haar daarom te steunen, tot de dood der slakken ons van hen zou scheiden. Na enkele felle betogen uit beide kampen kwamen we dan toch tot een compromis. We gingen enkele biervallen organiseren, gemaakt van halve petflesjes en gevuld met bier uit mijn biervoorraad. Dat laatste was ook onderdeel van het feit dat de betogen er soms best fel aan toe gingen, maar soms moet je, vooral omdat het algemeen bekend is dat slakken gek op bier zijn. Het spreekwoord heb ik daarom maar wat aangepast: ‘Als het bier in de slak is, verzuipen ze erin!’

Het helpt echt!

Met bosjes laten ze zich verleiden door de geur, kruipen in tijgersluipgang dwars door de koffiedikstelling en laven zich tenslotte aan het bier uit Twente. Hierdoor is het geen wrede dood maar gingen ze vrolijk ten onder. Deze slag was voor mijn vrouw.

Naast de strijd tussen mijn vrouw en de slakken voer ik nog altijd strijd met de katten uit de buurt.

Als natuurlijke vijand, mijn bijnaam is Muis, heb ik een hekel aan ze omdat naast het schijten in andermans tuinen ze met elkaar miljoenen vogels doden. Die strijd voerde ik eigenlijk altijd alleen, maar sinds wij het hondje van wijlen mijn schoonvader in huis hebben, heb ik er een strijder bij. Want deze strijder kan eigenlijk met iedereen goed omgaan, mens of hond, maar katten irriteren haar.

Dan wordt ze duivels en komt de wolf in haar tevoorschijn.

Zo zag ik van de week vanuit mijn schrijfkamertje een van die killerkatten boven op de kooi liggen die bij de buren in de tuin staat. Deze kooi is voor hun huis (!)katten en ervoor gemaakt om ze even buiten te laten spelen als het mooi weer is. Maar deze buitenkat dacht daar anders over en lag, in gevechtshouding, óp de kooi, verlekkerd te kijken naar al het levende wat in de conifeer aan de andere kant van de schutting zat: vogeltjes, een heleboel musjes en koolmeesjes.

Mispoes!

Ik sloop naar beneden, opende zachtjes de achterdeur en pakte de tuinslang. Vervolgens draaide ik de kraan open, klom op de border, keek over de schutting, richtte en spoot een flinke straal water op de kat.

Wegkat!

Uit de conifeer klonk een overweldigend en vrolijk gezongen concert.

Deze slag was voor mij!

Auteur: Arjen Veldhuizen

Schrijverijtjes van Muis: Hallo, ik ben Arjen Veldhuizen en mijn roots liggen op Terschelling waar ik in 1964 ter wereld kwam (eigenlijk in het St. Jozef ziekenhuis te Harlingen maar mijn ouders woonden op het eiland). Ik ben getrouwd met Janet en wij hebben samen(gesteld) 4 zonen, Youri, Bas, Sven en Sil. Sinds mei 2020 zijn wij de trotse Oma en Opa geworden van kleindochter Roméline, dochter van Jorinde & Youri! Op de Lagere school kwam ik er al achter dat ik iets met schrijven had, als puber kwam het al meer tot uiting en eigenlijk tot op de dag van vandaag heb ik ‘schrijfdrang’. Op deze website staan schrijverijtjes, Muizenstaartjes zoals ik ze noem, over zaken die mij bezighouden en die ik in de afgelopen 7 jaar aan Facebook toevertrouwd had en teksten die ik schrijf voor Hoemannendenken.nl en OldambtNu.nl. Ik schrijf soms luchtig, soms wat inhoudelijker en laat mij graag inspireren door mijn omgeving. Hieronder staan al mijn teksten die ik vanaf begin 2011 geschreven heb, dus hoe meer je naar beneden scrolt hoe langer geleden. Veel leesplezier!

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.