Het is zaterdagmiddag en ik ben aan huis gekluisterd omdat ik moet oppassen op mijn grote vriend, Ruben. Zijn moeder is met mijn echtgenote op stap, naar een Fair hier ergens in het Groninger land. Het was oppassen of meegaan.
De keus was snel gemaakt.
Ik zie het maar als oefenen. Op een eventuele toekomstige taak, oppassen op de kleinkinderen. Mochten mijn nazaten dit lezen, ik schrijf ‘eventuele toekomstige taak’ dus niks moet, alles mag! Het oppassen komt mij wel goed uit want ik heb veel klusjes gedaan in de afgelopen week waardoor ik wel wat rust kan gebruiken.
Want er is wel effe een lijstje afgewerkt, hoor!
Het feest begon buiten. De schutting moest opnieuw in de verf. En het schuurtje moest dan natuurlijk ook want anders was het maar half werk. Mijn jongste zoon had dit enkele jaren geleden al gedaan maar eigenlijk was dat niet de goede verf. Die verf hadden we achter huis op de gevel gedaan maar er bleef verf over en ja, zonde, dus verfden we de schutting er ook mee. Tegen het advies van de bouwmarkt! Mijn zuinigheid leverde dus dubbel werk op want al gauw ontstond er een kaalslag op de schutting en voorzag ik al minachtige opmerkingen van deze en gene uit mijn omgeving. Want hoe kan je nou muurverf op de schutting kwakken? Heb je niet op school gezeten? Kijk je geen ‘Huis & Tuin’?
Het zweet brak mij uit want ik wist dat het niet even een kwestie was van een nieuwe verflaag. Er waren enkele planken verrot dus die moesten eerst vervangen worden. Allemaal extra werk waar ik niet op zat te wachten want ik ben niet zo van de klusjes.
Ik kan mijn tijd wel beter gebruiken!
“En schat, die kast in de schuur..die je ooit geprobeerd hebt te repareren…die valt van ellende uit elkaar dus euh….” voegde mijn bazin mij nog even toe, vlak voordat ze naar haar werk ging.
Afijn, de klussen zijn inmiddels geklaard en menigeen heeft mij gecomplimenteerd met het eindresultaat. Maar op mijn lauweren rusten was er niet bij want ik kreeg direct een nieuwe opdracht, omdat ik zo lekker bezig was. Er moest een andere kleur op de muren in de woonkamer. Dat was sneller geschreven dan gedaan en dan heb ik het over de keuze van de kleur. Wekenlang hingen er van die gekleurde papiertjes aan de muren en telkens moest ik mijn mening geven. Niet dat er naar die mening geluisterd werd hoor, neuh…. dat was meer voor de vorm.
Want Majesteit is het meestal alleen eens met haar eigen voorkeuren als het om de inrichting gaat. En ik ben het helemaal met haar eens, ik schik mij in haar wil, haar wil geschiedde…
Tot een bepaalde hoogte natuurlijk, laat ik dat hier even duidelijk duiden! Maar de kleur is nu eindelijk gekozen en sterker nog, ik heb al twee muurtjes in de verf gezet zodat ze rustig kan wennen aan de kleur. Tussendoor verfde ik in mijn enthousiasme ook nog even de voordeur, van binnen en buiten en op een paar kleinigheidjes na is dat best mooi geworden.
Al zeg ik het zelf…
Nu heb ik dan even tijd voor mezelf. Even geen klusjes. Klusjes? Waarom gebruik ik eigenlijk een verkleinwoord? Waarom heb ik het over een ‘lijstje’? Het zou gewoon lijst moeten zijn, met hoofdletters: De Lijst! Want het ‘lijstje’ is onuitputtelijk, er zit geen einde aan. Want zodra ik iets weggestreept heb, verzint de dame hier in huis wel weer een nieuwe klus. Of er ontstaat vanzelf een klus, zoals van de week toen het gootsteenkastje onder water stond. Een gil vanuit de keuken trok mij ruw van de bank en enkele tellen later lag ik op mijn knieën te dweilen en kwam ik erachter dat een van de rubberen ringen van de sifon de veroorzaker was.
Dat zijn de tussendoor klussen, de ‘daarzitikeigenlijknietoptewachten-klussen’.
Gelukkig kan ik het van mij afschrijven en mede dankzij Ruben heb ik daar nu tijd voor. We zitten aan de eettafel. Hij op zijn Tablet en naast hem een bakkie chips en ik achter mijn laptop met een bak koffie. Even mannen onder elkaar, de bril van de WC mag gewoon omhoog blijven staan, we luisteren muziek via YouTube en de speaker staat lekker hard en de nieuwe van Diggy Dex, ‘We dansen de zon op’, op repeat.
Een heerlijke zaterdagmiddag.
En een heerlijk weekend! Die begon gisteravond al met het kijken naar een Judo les van Ruben. En vanmorgen kon ik even naar de voetbalwedstrijd kijken van achterbuurjongen Lars. Ik had verwacht dat hij zou spelen als een krant omdat hij met zijn klas op kamp was geweest maar niets was minder waar. Hij maakte drie goals en gaf één assist, einduitslag 5-2 voor WVV.
En als klap op de vuurpijl mag ik morgen van mijn geliefde echtgenote en opdrachtgever live kijken naar de wedstrijd PSV-Ajax!
“Maar dan moet je wel eerst even de plekjes op de voordeur bijwerken, de plekjes die je niet goed geraakt hebt met verven.” fluisterde ze mij lieftallig toe.
