Na het schrijven van dit stukje mag bij mij thuis de vlag uit.
Sommigen in mijn straat hadden de vlag al uitgestoken. Of beter gezegd, vlaggetjes. Heel veel vlaggetjes. Heeeeeel veeeeeeel vlaggetjes! En de kroeg om de hoek is in het geheel bedekt met oranje dekzeil en tussen de lantaarnpalen er tegenover hangen ook weer vlaggetjes.
Maar al dat vlagvertoon is niet voor mij bestemd. Het is voor het Nederlands voetbalelftal. En misschien ook wel een beetje voor de hockeyers in het ADO stadion. Er is geen verschil tussen de vlaggetjes, je kan niet zien welke voor voetbal of hockey bedoelt zijn maar het ‘we zijn met z’n allen voor Oranje’ dus ook voor het hockey.
Dus ik zal zelf de vlag moeten ophangen. Dan doe ik maar de Terschellinger vlag want anders denkt de buurt misschien dat ik al die vlaggetjes van hun leuk vind en dat ik graag mee doe. Niets is minder waar, ik ga pas vlaggen als ze een beetje in de buurt van het podium komen. Laat ze eerst maar eens werken voor hun geld. En ook al die programma’s die al aan het voorbeschouwen zijn op de voorbeschouwing van het WK sla ik over. Ik hoef dat geouwehoer niet aan te horen. Elk woord van de Bondscoach wordt door de ‘kenners’ op een weegschaaltje gelegd en honderd keer besproken. Daarbij heb je dan nog ene Johan Derksen die de Bondscoach ook graag op de persoon afzeikt zonder dat iemand hem daar eens op aanspreekt. Zelfs de Christelijke en Keurige Knevel en Van den Brink lachen hard mee met hem, zonder tegenspraak. God is dan kennelijk even weg …Een ADV’tje of een Papa-dag. Maar zodra de Bondscoach in hun programma zit dan kruipen ze in zijn hol. Diep in zijn hol…
Mijn mede flatbewoners kijken mij al steeds aan als ik ze tegenkom in de hal van de flat: “Kijk, dat is die man die nog niks heeft hangen!” “En hij heeft ook geen Roy Donders’ pak!”
Volgens de Jumbo zijn die pakken uitverkocht. Dat klinkt indrukwekkend en sensationeel maar de waarheid is anders. Ze raken ze aan de straatstenen niet kwijt! Waarom niet? Omdat wij toch nog wel iets meer herseninhoud hebben dan de bedenkers van het pak dachten en er helemaal niet in willen lopen, zitten (of in begraven worden). En de Jumbo constateerde een achteruitgang van klandizie dus die hebben aan de noodrem getrokken (“We willen wel voor vol aangezien worden, ja, vooral nu we al zo lekker bezig waren het (supermarkt) land over te nemen.”)
Nee, ik kijk liever naar iets moois op voetbalgebied. Zo zag ik Wim Kieft, de man die ons naar de finale EK’88 kopte, bij DWDD. Hij deed even een boekje open over zijn verslaving aan cocaïne en witte wijn. Twintig jaar lang. Zelfs Prem Radhakishun was stil van wat Wim ons vertelde. Ontroerend mooi om te zien, afschuwelijk dat een mens zo diep kan vallen. Maar gelukkig stond hij weer op.
Het Oranje moet nog aan de bak. Uiteraard ga ik kijken want ik houd van het spelletje. Nu ga ik ook aan de bak want dit stukje is klaar dus de vlag moet uit. Waarom?
Omdat dit mijn 100ste stukje op Facebook is!
