Vaders & zonen

Vorig weekend ben ik (60) met mijn oudste zoon Youri (30) naar Terschelling geweest, een weekend naar mijn vader (90), zijn opa. Mijn vrouw had mij al een paar keer aangespoord om eens iets te ondernemen met de kinderen, los van elkaar zodat ze allemaal ‘Vader-Zoon’ herinneringen kunnen maken.

Want als ik de tijdgeest geloven moet, is dat modern.

Zoals met alles moest ik ook hier weer even aan wennen, aan het idee om met één van je kinderen iets te gaan doen in een weekendje. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar en ik probeerde toen ze klein waren altijd mijn aandacht voor ze, te verdelen. Om scheve gezichten te voorkomen. Daarnaast kan ik het mijzelf niet heugen dat mijn vader en ik iets samengedaan hebben. Oké, we hebben wel eens samen gevoetbald tijdens het stratenvoetbal.

Maar toen deed mijn broer ook mee, dus eigenlijk telt dat niet.

Met mijn moeder ging ik wel eens op stap. Zo ging zij ooit met mij mee naar spraakles, tegenwoordig logopedie genoemd. Daarvoor moesten we dan steeds naar Leeuwarden alwaar de spraakles-juf mij onder andere leerde ‘zeep’ te zeggen in plaats van ‘teep’ en skelter in plaats van sssgelter. Al het leermateriaal werd in een schriftje bijgehouden, met pen maar ook met stickers van het voorwerp. Of toen mijn ouders een kosthuis gevonden hadden, toen ging zij mee tijdens het voorstelrondje. In beide gevallen waren we een hele dag weg, want ja, de boot- en bustochten om naar Leeuwarden en terug naar Terschelling te gaan waren destijds behoorlijk tijdrovend.

Nu hadden we die tijd wel hoor.

Het leven was nog niet zo vol gepropt zoals bij de kinderen van nu en wij hadden nog genoeg dagen om ons te kunnen vervelen. Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat vroeger alles beter was. Het was hooguit wat overzichtelijker.

Mijn vrouw had het dus bedacht om eens iets te gaan doen met een van de jongens.

Oudste zoon beet het spits af en vorig weekend was het dan zover. Dat vond ze, toen het dan ook daadwerkelijk ging gebeuren, toch wel wat. En ik ook hoor! Want zolang wij elkaar kennen gaan we samen naar het eiland, puur omdat we er allebei graag heengaan. Toen ze vrijdag na haar werk thuiskwam en ze de auto zag met één fiets op de fietsendrager, moest ze wel even slikken. Ik probeerde haar nog af te leiden door een lekkere maaltijd voor te zetten, maar ik zag in haar ogen het verdriet. En teleurstelling.

Maar de gunfactor won het van deze emoties!

En ik moest doorzetten, want de zoon was al vertrokken uit Den Haag, de boot was besproken en mijn vader rekende op onze komst want we zouden ook wat klusjes voor hem gaan uitvoeren. Tegen half acht die avond hadden we onze auto’s geparkeerd en fietsten we de boot op waarna we iets na tienen gezellig met pa een biertje konden drinken.

Het logeerbed was groot genoeg.

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijtje gingen we aan de gang. De tuin stond bovenaan het lijstje wat mijn vader gemaakt had. Youri ging aan de slag met het snoeiwerk en ik maakte nog een rondje met de grasmaaier. Ook pakten we het plaatsje achter de schuur aan want daar waren de tegels groen geworden van een dikke laag mos en er lag nog veel oude bladeren van de boom. Uiteindelijk werd het weer een toegankelijke plek waar mijn vader heerlijk zou kunnen gaan zitten op een warme dag, in de schaduw van de boom en verfrissende wind vanaf de Waddendijk.

Dat noemen ze ook wel het Schylgerleven Gevoel!

Die middag ging pa een tukkie doen en mochten wij wat voor onszelf doen. Dat werd een mooi fietstochtje door bos en duin en op West werden er souvenirtjes gekocht voor de dochters van mijn zoon, Lientje (4) en Loetje (0), onze kleindochters. Alvorens we weer huiswaarts zouden fietsen, pakten we nog een terrasje en genoten we van een lekker biertje.

Het ultieme Mannen-Onder-Elkaar moment.

Die avond hoefde ik niet te koken. Pa had ons, als dank voor de gedane werkzaamheden, uitgenodigd voor een etentje buiten de deur. Hij had mijn zus ook gevraagd, maar die vond dat dit een mannen-uitje moest worden: “En zo vaak zie je ze niet.” voegde ze daar nog aan toe. We gingen met de auto naar het restaurant en toen bedacht ik een nieuwe klus voor de volgende dag:

De auto wassen!

Na het eten brachten we de avond door met het kijken naar voetbal, volgens de overlevering een geliefde bezigheid van mannen onder elkaar. Zoonlief hield het niet vol en samen met Pa keek ik hoe FC Grunn met 1-2 won van RKC.

We dronken er een borrel op.

De volgende ochtend storten we ons op de auto en na een uurtje poetsen en stofzuigen stond de auto er weer piekfijn op, kon zo het tussen de Ferrari ‘s rijden op Zandvoort! Terwijl we het een en ander aan het opruimen waren in mijn vaders schuur, kwam ik het DAB+ radiootje tegen op zijn werkbank, het radiootje welke wij zeven jaar terug aan hem cadeau gedaan hadden. De reden was de slechte FM-ontvangsten op het eiland en DAB+ zou dat moeten oplossen.

Maar soms houdt Nederland op bij Harlingen en werd er niets ontvangen.

Een dikke laag stof op het radiootje hield mij niet tegen om de radio toch even aan te sluiten op het stroomnet en waarachtig, NPO1 plus nog een aantal zenders waren ineens haarscherp te beluisteren! Na enig poetswerk met ammoniak en een sopje, kreeg de radio weer haar oorspronkelijke kleur terug en kon ik hem toonbaar op de vensterbank in de erker zetten.

De techniek had Terschelling ook bereikt!

Die middag bakte ik op verzoek van mijn vader pannenkoeken en die aten we op voor de tv, tijdens Heracles- PSV. Daarna was het weer tukkie-tijd voor pa en gingen wij op de fiets een slag om Oost maken om ons vervolgens weer te richten op de terugreis.

Toen ik ’s avonds met een goed gevoel over hoe het weekend verlopen was, weer thuiskwam, voelde de knuffel met mijn vrouw deze keer extra fijn.

Oost, West, thuis is het allerbest!