2017, een terugblik

‘Wat een drukte nog!’ bedacht ik me toen ik net na het middaguur de supermarkt van Winschoten binnenliep. Zelfs op Oudjaardag 2017 blijven we maar consumeren, inslaan alsof het de laatste dag is van ons leven of voor het geval er weer een horrorwinter (van twee dagen) voor de deur staat…

Nou ja, oké, het is de laatste dag maar enkel van het jaar, niet van ons leven. En wat die horrorwinter betreft, buiten is 11 graden en binnen staat de kachel op 20 graden. Dat overleven we dan ook wel weer.

Met mijn mandje in de hand laveerde ik tussen het winkelend publiek. Hele gezinnen passeerde ik, die waren druk aan het vergaderen wat er die avond gegeten moest worden.. Ondertussen rende ik bijna maar dat komt omdat ik boodschappen doen een noodzakelijk kwaad vind. En ik ben zo’n autist die enkel koopt wat er op het boodschappenbriefje staat, heb ik van mijn moeder geleerd. Nu was dat briefje kort: 1 x poedersuiker en 1 x pakje roomboter.

Net voorbij het chips ‘pad’ passeerde ik de koffiehoek. Ook zo’n fenomeen van de moderne tijd. Komt aardig in de buurt van ontbijten bij de Zweed. Nu moet ik Ikea niet helemaal afvallen want zij en wij hebben dit jaar goede zaken gedaan en nu ik een beetje begin te snappen hoe dat meubilair in elkaar zit ben ik best wel tevreden. Vooral wat de prijs aangaat. Alleen die rubberen matjes die zij pannenlappen noemen gaat mij te ver, veels te ver!

“Goeiedag eem!” klonk het keihard achter mij. Ik keek om en keek recht in de ogen van een zeer goede, oude vriend van mij. Hij is niet alleen bevriend met mij maar ook met de gehele familie van mijn vaders kant. Deze man kom ik, zoals mijn omgeving inmiddels wel weet, alleen maar tegen op Oudejaarsdag.

Ik kijk hem aan en groet hem hartelijk: “Goeiendag eem, sinds wanneer groet u in het Gronings? U woont hier toch niet, u komt toch van overal en nergens?”

“Ja, dat klopt mien jong, maar ik kom hier de laatste tijd wat vaker en ach, je pikt wel eens wat op toch? En ieder vogeltje zingt hoe ’t gebekt is en driemaal drie is negen en ieder zingt zijn eigen lied.”

Lachend geef ik hem een stevige hand en ik bekijk hem nog eens goed.Hij heeft inderdaad net zoveel neuzen als het jaar nog dagen heeft!

“Maar wat doet u hier, midden in die drukke supermarkt. U bent toch meer een buitenmens?”

“Ja, ook dat klopt, maar normaal gesproken spreken wij elkaar altijd veel vroeger in de ochtend en meestal heb jij dan al koffie voor mij bij je. Vandaag duurde het maar en duurde het maar, vandaar dat ik even naar binnen geglipt ben in dit gekkenhuis.”

Hij had gelijk. Ik nam dan thermosflessen met koffie mee en vorig jaar had ik nog een stuk vergeten kerstbrood bij me. We spraken dan ergens af en tijdens het koffiedrinken namen we dan het jaar door. “Wilt u nog koffie of zullen we snel naar buiten gaan?” vroeg ik, want ik wilde wel weer met hem het gesprek aangaan want dat hoorde nu eenmaal bij deze dag. “Nee, ik moet geen koffie meer, ik heb al een paar bakkies op en sta nu stijf van de cafeïne.  En ik moet ook aan mijn gezondheid denken ook al gelooft niet iedereen in mij.” zei hij terwijl hij zijn rugzak oppakte.

Ik rekende af en even later liepen we richting Blauwe Stad, een mooi, rustig en waterrijk gebied waar je redelijk goedkoop een huis kan bouwen. Het zat door de crisis behoorlijk in het slop maar inmiddels wordt er weer volop gebouwd. Na een kwartiertje lopen gingen we zitten op een bankje.

“En? Hoe was uw jaar?”

Kreunend gooide de man zijn enorme rugzak af en zette deze voor zich. Een rugzak boordevol gebeurtenissen van het afgelopen jaar. “Zo! Dat ding is weer behoorlijk zwaar dit jaar. Dat komt vast door al die aanslagen. Turkije, Amerika, Engeland, Rusland, Zweden, Spanje…. Dat zal in 2018 echt niet minder worden ben ik bang.” Ik knikte instemmend en antwoordde. “Maar aan de andere kant moeten we ons ook niet gek laten maken hè, de kans dat je komt te overlijden door een bijensteek is groter dan door terrorisme. Alleen wilt een deel van ons land dat niet zien omdat ze zich op laten naaien door politici die alles de schuld geven behalve hun eigen ‘soort’. De een doet dat met het verspreiden van boze tweetjes en de andere gebruikt wollige, het liefst Latijnse woorden om zijn volgelingen angst aan te jagen. Die willen terug naar de jaren ’50, alsof het toen allemaal goed en veilig was! En weet u, het ergste is dat ze nog van de media een podium krijgen ook! Want daarmee trek je kijkers, lezers en luisteraars.”

De man knikte en stak een pijp op!

“Rookt u nu pijp? Dat wist ik helemaal niet..Twee jaar terug zat u nog aan de E-sigaret, toch? Ik ben trouwens al een jaar gestopt met roken en voel mij dan ook 365 dagen aangekomen. Ik heb me toch een pokkel!”

“Ja, klopt, ik rookte elektrisch maar ben toch maar begonnen met het echte werk. Want om even terug te komen op de gevaren in onze samenleving, fijnstof en stralingen zijn momenteel de grootste gevaren om aan dood te gaan. Daarom ben ik maar weer gaan roken, daar heb ik dan zelf nog plezier van in plaats van dood te gaan van de fijnstof die veroorzaakt wordt door anderen. En wist je trouwens dat vallen één van de vaakst voorkomende doosoorzaken is tegenwoordig? We worden steeds ouder maar we vallen ook vaker. En wat te denken van al die mensen met hun mobiele telefoontjes. Die lopen daar de hele dag op te koekeloeren en vergeten dat ze deelnemen aan het verkeer. Ik ben blij dat ik maar een man van één dag ben!” en hij inhaleerde eens extra diep.

“Aan de andere kant, “ vervolgde de man, “nu we het toch over bijen hebben. Nog een gevaar wat op de loer ligt is het feit, ik herhaal, het feit dat er enorme bijensterfte is. Als er straks geen bijen meer zijn zal het snel voor iedereen afgelopen zijn. Eigenlijk maakt de wereld zichzelf kapot alleen zijn we inmiddels zó egocentrisch dat het maar niet bij iedereen wil doordringen.”

Een diepe zucht ontsnapte me na al die narigheid. Mijn vriend hoorde dat en gaf mij een (flinke) klap op mijn schouder:

“Rustiggggg! Het is niet allemaal zo zwart -wit jongeman. Moet je eens kijken naar al die welvaart die er is. In dit land heeft iedereen recht van spreken, krijgen zelfs goudvissen in te kleine vissenkommen spreekrecht! En we hebben wéér meer geld uitgegeven aan Sinterklaas, Kerst en vuurwerk dit jaar, we zijn Europees Kampioen voetballen geworden, we hebben twee Pandaberen naar Nederland gehaald en daardoor kunnen we nu live kijken hoe ze de bamboe naar binnen werken, er hangt eindelijk een Nederlandse vlag in de Tweede Kamer en ieder zingt zijn eigen volkslied, Feyenoord is sinds jaren, sinds járen en járen weer eens kampioen geworden, er is nog steeds geen oorlog uitgebroken tussen Noord-Korea en de Verenigde Staten van Amerika en Gordon neemt 2,2 miljoen mensen in de maling door niet te trouwen. En ja, ik verlies de nuance, we zijn Europees kampioen geworden met de dámes en niet met de mannen en in Rusland zijn WIJ er niet eens bij!”

Verdomme, dacht ik, dat is inderdaad zo! We hebben ons niet geplaatst voor het WK!

“Maar zie de zonnige kant van geen WK. Je hoeft geen oranje vlaggetjes op te hangen, onze Koning hoeft niet gezellig op de foto met die enge Poetin, je hoeft geen oranje tompoucen meer te halen, je hoeft geen oranje kleding aan te doen en je leeft een paar jaar langer omdat je hart minder te verduren gekregen heeft. Het enige nadeel ervan is dat Oranje, wanneer ze het goed doen, juist voor verbinding zorgt in ons land, verbinding waar we eigenlijk zo naar verlangen want daar schort het tegenwoordig nog wel eens aan. Maar beste jongen, jij hebt volgens mij ook wel wat positieve zaken meegemaakt in het afgelopen jaar, of niet?”

“Ja,zeker weten!” zei ik, “Want ik woon nu eindelijk officieel in Winschoten! Na zes jaar mocht dat ook wel eens. En ik ben minder gaan werken in Den Haag. En mijn jongste zoon zijn wens is in vervulling gegaan door een operatie te ondergaan om een lichamelijk ‘schoonheidsfoutje’ weg te laten halen. Na jaren van zoeken naar een oplossing is het dan toch gelukt en kan hij de hele wereld aan, dankzij het geduld van zijn huisarts en de artsen van het AMC!”

De oude man keek mij breed lachend aan en sloeg een arm om mij heen. “Zie je wel, dit is een mooi voorbeeld van nooit opgeven.”

“En ik ben nu volop bezig met mijn nieuwe baan,” ga ik enthousiast verder, “een baan met fijne collega’s én waardering voor je werk wat je verricht. En we hebben de badkamer kunnen verbouwen, mijn geliefde gaat fulltime werken op een andere afdeling, haar zoon is gaan samenwonen, mijn oudste zoon is gaan samenwonen, mijn middelste zoon heeft zijn rijbewijs gehaald, mijn schoonvader is het gevecht aangegaan tegen de kanker en vooralsnog staat het 3-0 voor hem en geniet hij nu van Spaanse temperaturen, mijn jongste zoon slaagde voor het VMBO en ik schrijf nu, op dit moment, mijn 200^ste Muizenstaartje! Maar ik ben mij wel degelijk bewust van al dat geluk hoor. En daardoor ook wat emotioneler de laatste jaren. Ik kan al janken als ik hoor dat mijn schoonvader een bord met snijboontjes krijgt voorgeschoteld in het Spaanse van een bevriend Zeeuws echtpaar. Of de dag dat bekend werd dat nagellakker Tyn overleden was, u weet wel, dat jochie dat ineens voor het Glazen Huis stond met zijn vader en zichzelf wegcijferde voor mensen in den vreemde. Youp van ’t Hek noemde hem de Messias, ik sluit mij daar volledig bij aan!”

Opnieuw kreeg ik een bemoedigende klap op mijn schouders.

“Zo, dat zijn mooie berichten, knul” zei de man, “je hebt dat goed gezien. Dat is goed voor de weegschaal van het leven, het tegenwicht zeg maar. En de kunst is dat te blijven zien want dat geeft het leven juist een glans. En het helpt ons om de strijd aan te gaan met het kwaad, de vooroordelen en de afgunst die de laatste jaren een te groot podium kregen.”

“Volgens mij hoort dat emotionele ook bij het ouder worden.” vervolgde ik, mijn vader heeft laatst al zijn kleinkinderen en aanhang een mail gestuurd. Drieëntachtig jaar wijsheid las ik daar in, en liefde! Ik citeer: ‘Jullie Oma wordt wel wat meer een Vergeet-mij-nietje maar ze blijft een mooie bloem!”

“Brullen! Brullen beste vriend, dan kan je mij wegdragen, dan kun je mij uitwringen en zijn de zakdoeken niet meer aan te slepen. Maar het allermooiste is dat de geadresseerden, de lezers van die mail, die zin er ook uitpikken en de warmte ervan zien. Prachtig toch!”

“Helemaal mee eens!” zei de man. Hij snoot zijn neus en strekte zich daarna even flink uit. “Maar ik moet er weer vandoor, hoe gezellig het ook is vriend. Maar er zijn nog wat plekken waar ik mij vandaag moet melden, Den Haag, Bennebroek, Utrecht, Coevorden, Terschelling…enzovoorts. Want die familieleden van jou wonen overal in het land dus ik heb de tijd die mij vandaag nog rest volop nodig. En jij moet dit vandaag nog allemaal opschrijven want anders klopt het verhaal niet.”

Hij had gelijk. We stonden op en namen hartelijk afscheid. Hij ging Westwaarts, ik ging weer terug naar mijn geliefde. “Ze zal wel begonnen zijn met oliebollen bakken!” riep ik hem nog na maar de tegenwind blies mijn woorden retour.

Namens mijn geliefde Janet wensen wij jullie alle geluk, liefde en verbinding toe voor het Nieuwe Jaar!