Volgens mij is het een automatisme. Zodra je oog in oog staat begin je gewoon, een groet, een liefkozend woordje, een aai over de bol… Of een terechtwijzing vanwege ongehoorzaamheid, dat kan natuurlijk ook. Je weet één ding zeker: je zal er nooit mondeling op afgerekend worden!
Want dieren kunnen niet praten. Ja ja, er zijn altijd mensen die het tegendeel beweren maar dat mag, het is een vrij land. Dat zijn die fluisteraars. Die zweverige slimmeriken die menigeen financieel een poot uitdraaien doordat ze tegen het baasje zeggen dat hondlief toch niet zo gelukkig is met die mand of krabpaal, of zoals de gecastreerde hond bij de Rijdende Rechter…Bij deze hond werden per ongeluk de ballen verwijderd en nu vroeg een hondenfluisteraar aan de hond hoe erg hij dat vond… Godzijdank vond Rakker dit niet zo erg en haalden baas en bazin opgelucht adem.
Maar zoals ik al zei, zodra je oog in oog staat begint het geouwehoer direct en krijgt de hond, de kat, de kanarie of de goudvis het volgende naar zich toe geslingerd: “Ja, het baasje is weer thuis..” Of “Zal ik jou eens lekker uitlaten…Gaan we (!) effe een grote plas doen?”
Het dier,ruw wakker geschrokken door voorgaand enthousiasme, kijkt met samengeknepen blaas (na 8 uur ophouden) in stomme verbazing naar het figuur voor zich en besluit maar enthousiast te doen door wat te gaan kwispelen, kopjes te geven of door van vreugde in het badje van de kooi te duiken…
We weten het. We weten dat we zo kunnen doen tegen dieren. Als ik een spin uit de kamer van de jongens weg moest halen dan speelde is het zo: “Krijg nou wat! Harry! Ben je weer terug van weggeweest? Laatst zag ik je nog buiten toen ik met mijn gezicht dwars door je web fietste!!”
Geintje, moet kunnen toch. Maar laatst hoorde ik in de tuin naast mij een ‘gesprek’ die mij sterk deed twijfelen aan de geestelijke gezondheid van de mevrouw die daar woonde. Ze is eigenaar van drie kinderen, pubers, en daarnaast heeft ze de verantwoordelijkheid voor twee honden. Haar man is er vandoor gegaan en dat begreep ik eerst niet want op het eerste gezicht stond daar een redelijke aantrekkelijke dame van om en nabij de 40 jaar. Niks mis mee.
Totdat ik, alleen gezeteld in de tuin en om mij heen geen geluid die de rust van dat moment kon verstoren, haar hoorde praten met een hoge, allervriendelijkst en allerliefste stem die ik ooit gehoord had:
“Hallo lieverdjes! Kom eens bij mama. Jaaaaaaaaaa….Kijk eens wat ik voor verrassing voor jullie heb…..Kippetjes! Oooooo dat is een verrassing hè van mamma. Omdat mama zich schuldig voelde omdat ze gisteren in de zon heeft gelegen…en jullie niet uitgelaten heb…Dat was stout van mama hè…Maar nu maak ik het goed hoor…Jullie zijn mama’s lieverdjes hè.. …..Lief hè van mama…”
Het water liep mij uit de mond! Gebraden kippetjes! En dan met zoveel liefde gegeven, dan vreet je toch je vingers erbij op en vraagt haar daarna ten huwelijk!?
Het ging verder: “Ooh, wat is dit nou? Koop ik een verrassing voor jullie en kijken jullie er niet eens naar…Nou ja zeg! Nou is mama verdrietig hoor… Mama dacht dat jullie vast blij….met de kippetjes zouden…zijn….(Sniff, ze kreeg er een waterige neus van..). Dat is toch niet lief…..Mama houdt toch van jullie..Kijk nu eens naar jullie kippetjes die mama voor jullie heeft gekocht… “
Ondankbare kinderen! Dacht ik nog, tot ik in de gaten kreeg dat het om haar honden ging en dat de kippetjes niet meer waren dan speeltjes uit de dierenwinkel…
