‘Vriendschap is een illusie’ zong het Goede Doel ooit en wij, vrienden, zongen keihard mee omdat we het een mooi liedje vonden (en omdat we in de kroeg zaten met al haar glazen, blond schuimend bier). Kleuterschool, Lagere School en de MAVO lagen achter ons, de wereld met al haar problemen, verleidingen, uitdagingen en verrassingen voor ons…
Vriendschap was voor ons geen illusie. “Het is echt!” zeiden we tegen elkaar en daarna vlogen we uit om te beginnen aan ons volwassen leven vol verantwoordelijkheden, valkuilen en hoogtepunten. Ineens geen kind meer maar een schakel in de maatschappij..
Waren wij gewend binnen een straal van 3 kilometer bij elkaar te wonen, nu werd dat een veelvoud van kilometers die je niet zo maar even aflegde om elkaar te zien. Gelukkig was er wel telefoon en je kon kaartjes sturen bij bijzondere gelegenheden.
Het leven schreef haar verhaal, voor ieder van ons een andere inhoud maar wel met de overbekende ups en downs. De ups waren leuk en werden zoveel als mogelijk gedeeld, de downs zwaar klote maar werden óók gedeeld. Soms zonder woorden maar wel door er te zijn, soms door veel te praten want daardoor was het beter te verteren… Dat praten was niet altijd meepraten. Nee, integendeel, de meningen vlogen soms over de tafel, maar je wist dat het goed was want de ruimte voor meningen was euh…ruim aanwezig.
Inmiddels duurt die vriendschap dik veertig jaar. Daar ben ik, wij, trots op. Natuurlijk werd de vriendschap ook zo nu en dan op de proef gesteld maar de kracht van de vriendschap herstelde dat snel. Dan werd de hereniging beklonken het met een gebaar, een omhelzing of nog lekkerder, met een goed gevuld glas. En als er te diep in het glas gekeken werd dan zongen we….’Vriendschap is een illusie..’ en waren we weer even terug in onze jeugd.
Ik heb een vervelende periode achter de rug. Nou ja, achter de rug is het nog niet maar mijn vrienden stonden er weer. Voor mij, naast mij en achter mij. Zij belden mij of ze stonden ineens voor de deur. Onlangs nog, toen stond daar ineens een van mijn vrienden voor de deur met een fles wijn en drie zakken chips. “Is nog voor je verjaardag.” Zei hij maar hij wist dat ik dat soort ‘luxe’ mijzelf niet meer kon permitteren. Maar dat praat je dan niet over. Toch had ik ook nog een flesje staan en niet veel later waren de flessen leeg, praten maakt dorstig. Vanwege ons beide lijnen werd er maar een zak chips soldaat gemaakt…
De volgende ochtend lag er een kater naast mijn bed maar dat boeide niet, ik realiseerde mij donders goed dat naast de liefde van mijn vriendin en familieleden de vriendschap van mijn vrienden nog levensecht was en dat deze mix mij verder zal helpen met het bouwen aan een mooie toekoms
