Het zal wel aan mijn leeftijd liggen, nadenken over de uitvaart. Over mijn uitvaart. Want naast alle onzekerheden in het leven, zoals bijvoorbeeld de vraag of ADHD nu wel of niet bestaat, het boren naar schaliegas wel of niet gevaarlijk is, moeten we nu wel of niet bezuinigen, zijn de stralingen van een gsm nu wel of niet gevaarlijk, zijn Hitler en Eva wel of niet dood, hebben Mark, Diederik en Alexander nu wel of niet een strandwandeling gemaakt, was Van Gaal nu wel of niet boos op De Vrij na zijn foutje tegen Estland, gaan de VN nu wel of niet ingrijpen in Syrië, krijg ik nu wel of niet een bon om Het Droomboek te mogen halen..gratis…., is ‘doodgaan’ een feit!
Daar komen we niet onder uit. Tuurlijk, we verzinnen van alles om tussen geboorte en het sterven het ’n beetje leuk te hebben. En verpesten het ook vaak omdat we even vergeten hoe het ook alweer moest… Ook smeren we van alles op onze lijven om de rimpels tegen te gaan of kleuren de haren om de grijze haren te verbergen. Om daar zelf even op in te haken: ik doe daar ook aan mee, mijn haren kleur ik grijs en na het scheren doe ik iets op mijn gezicht zodat ik wat minder last heb van brand ‘op de harses’.
Anyway, ik ben dus aan het nadenken. En heb ook al wat gedaan! Je kan namelijk een zogenaamde ‘Wensenlijst’ invullen. Niet te verwarren met Het Droomboek, nee, hierin kun je aangeven welke muziek je wilt, in wat voor kist je wilt liggen, hoe je verstrooid of begraven wilt worden, of je cake met koffie wil of een lekkere borrel met hapjes, hoeveel mensen er mogen komen, of er toespraken gehouden mogen worden, op welke manier de mensen aan je terug mogen denken (!), of de uitvaart ingetogen of uitbundig moet zijn, of je per limo naar je laatste rustplaats gebracht wilt worden of per fiets.. et cetera, e cetera… Ja, ze verzinnen wat. Vroeger was het gewoon: kist, bloemen, koffie en een graf, tegenwoordig gaat men ietsje verder. Maar ja, dat schreef ik, het leven moet leuk zijn tussen eicel en de maaien.
Ik heb de wensenlijst ook ingevuld. Natuurlijk ga ik niet alles vertellen want straks wil iedereen op mijn uitvaart komen. Wel kan ik vertellen dat liefhebbers van het Volendamse lied of Marco Borsato bij mijn uitvaart bedrogen uit zullen komen. Ik heb geen zin om mij van ergernis om te moeten draaien in mijn kist, daar wordt ik doodmoe van en het is dodelijk voor de sfeer. Daarentegen krijgen ze wel twee mooie nummers van Bram Vermeulen te horen en ik vermoed ook wel iets klassieks.
Voor de duidelijkheid: ik ga er vanuit nog jaren te mogen, ja, te mógen leven hoor! Maar sommige zaken moet je nu eenmaal goed regelen in het leven. Hoe bizar het ook is wat je allemaal kán regelen…
