Het is Koningsdag! Vandaag even geen gezeur aan onze hoofden maar lekker samenzijn op de pleinen en in de straten.
Kledingkleuradvies: oranje. Drinkadvies: veel. Niveau van geestelijke gesteldheid: prettig gestoord. Lied van de dag: Het Wilhelmus of, bij gebrek aan, Olé, olé,olé.
Als kleine jongen heb ik heel wat Koninginnedagen meegemaakt. De heren van de feestcommissie waren te herkennen aan hun donkerblauwe colbert en op hun hoofd droegen ze een bolhoed. En de dag zelf was elk jaar hetzelfde. s ’Morgens waren er hardloopwedstrijden, s ’middags kinderspelen in de Dorpsstraat en s ’avonds stoelendans voor de deur bij Karin V. en het huis van de Dominee. Tegenover de Midsland’er kerk. En tussen al die feestelijkheden door waren alle kroegen open en zaten de terrassen vol maar eigenlijk ging dat langs mij heen want ik was nog niet gerechtmatigd daar deel van uit te maken. Ik was nog maar een jonkje en nog lang geen 16 jaar.
Iedereen was, in mijn beleving, vrolijk. En mijn vader kwam ook kijken. Dat was bijzonder omdat hij normaal maar een vrije dag in de week inroosterde: de zondag. Het was altijd handig een vader in de buurt te hebben want een kwartje of, nog leuker, een gulden was zo gegeven…
Hij zag mij dan meedoen met de kinderspelen. Hoe ik voortstrompelde op twee houten plankjes die je handmatig bestuurde met een touwtje. Wie kwam er als eerste over de finish. Of dat je met een ei op een lepel zo snel als je kon een parcourtje moest lopen, gadegeslagen door de mannen met de bolhoeden.
Aan het einde van de middag ging je met tegenzin naar huis, wist je niet hoe snel je je met verhit gezicht enkele boterhammen naar binnen moest werken want de finale zat er nog aan te komen: de stoelendans! In mijn herinnering was daar altijd de plaatselijke fanfare bij maar het kan ook gewoon een cassettebandje geweest zijn. Maar voor het mooie was het natuurlijk de fanfare. Wanneer stopten ze precies? Want dat was het sein om zo snel als je kon een stoel te vinden. De dirigent wist het. En op zijn teken wisten ook de Bugels, de Trombones en de Trompetten het. Vrolijke deuntjes op een vrolijke dag. Eerst mochten de kinderen. Wij dus. En dan hoopte je te eindigen met dat ene meisje waar je heimelijk al een oogje op had. Als alles volgens plan verliep voelde je je de Koning van de dag. En zij was je Koningin…
Naar de stoelendans voor de ouderen keken wij altijd met iets van schaamte. Want je zag ineens volwassen zich enorm uitsloven. Mannen en vrouwen waar je het niet van verwachtte. De rest van het jaar weer stijf in het gareel of chagrijnig van de dagelijkse beslommeringen..
Koningsdag 2014. Het is zo ver. De nacht hebben we al achter de rug en velen zullen getuige zijn geweest van lekkere bandjes die sfeer en gezelligheid brengen. En saamhorigheid. Met morgen Jumbobollen. Of nee, Jumbollen! Het bedrijf dat gisteren voor vele kindertjes die meededen aan De Koningsspelen het ontbijt verzorgde, heeft een variant op de oranje tompouce bedacht: een soes gevuld met Zwitserse room en erboven op een laagje oranje chocolade. En een kroontje natuurlijk.
Ik ga ze kopen. Voor de gezelligheid. Voor de saamhorigheid. Voor de vrolijkheid.
Iedereen een hele leuke Koningsdag!
