Elk jaar weer zien we ze weer terugkeren op Social Media, die foto’s van rugtassen aan de vlaggenstok met daaronder een blije of zelfs juichende geslaagde scholier. Rugtassen die haast uit elkaar vallen omdat er jarenlang kilo’s aan boeken in gezeten hebben maar nog net in staat zijn een dagje te hangen. Boeken ja, sommige keurig gekaft, andere nog niet eens uit het cellofaan gehaald…
Het digitale tijdperk is nog niet helemaal van de grond gekomen!
Alle trotse vaders, moeders, opa’s en oma’s of welke verzorgende dan ook, laten je dan weten dat hun zoon, dochter, kleinzoon, kleindochter of pleeg- of bonuskind geslaagd is. Voor sommigen is dat een jaarlijks terugkerende ergernis, anderen vinden het juist leuk omdat ze zelf ook ooit juichend onder zo’n rugtas aan een vlaggenstok hebben gestaan.
Alleen kwam het toen niet op Facebook..
Ook in onze omgeving was het raak. Onze vier zonen hebben hun opleiding met succes afgerond. En daar bleef het niet bij want ondergetekende heeft het afgelopen jaar ook weer in de schoolbanken gezeten en …met succes afgerond! Ik was een zogenaamde BBL’er zoals ze dat tegenwoordig noemen, een dag naar school en vier dagen werken. Daaraan voeg ik met trots mijn leeftijd toe, 55 lentes, waardoor we hier met recht kunnen zeggen dat je nooit te oud bent om te leren.
Dat het wat stroever ging dan in mijn jongere jaren is natuurlijk helder, dat was ‘mijn handicap’.
Maar leuk vond ik het wel. Vooral de mix aan leeftijden in onze klas, van 19 jaar tot ..euh..ja, 55 jaar. Ik was de oudste van het stel en dat werd mij ook regelmatig voor de voeten geworpen. Maar ik leed daar niet onder hoor, want 50 plussers (behalve zuurpruim Henk Krol!) zijn relaxed. Die maken zich niet meer druk en weten inmiddels wel hoe het leven in elkaar zit.
Het leven begint echt bij 50!
Maar het was soms best wel pittig, vooral de dagen vlak voor de examens. Op school hadden ze gezegd dat je elke dag minstens een uur moest studeren. Nou, dat nam ik mij dan ook wel voor alleen schortte het nog wel eens aan de uitvoering. En daardoor werd ik vlak voor de examens behoorlijk nerveus. Dat uitte zich onder andere in gechagrijn richting mijn vrouw. En omgekeerd. Zij werd weer chagrijnig van mij omdat ik steeds zo afwezig was. Dan zat ik geestelijk afwezig te zitten bij haar in de tuin en dan begint ze ineens over hoe prachtig de planten erbij staan. Ik snurk dan iets van “Ja, mooi hoor…” en tuur vervolgens weer verder op mijn telefoontje terwijl ik eigenlijk best weet dat ik in de schoolboeken zou moeten turen. En ik weet ook dat ik haar gewoon met aandacht moet antwoorden want zij pikt dit soort gedrag niet, het werkt juist als een rode lap.
“Leg die telefoon nu eens weg!”
Geschrokken (en zwaar geïrriteerd..) legde ik mijn gsm naast me en keek haar met een stoïcijnse blik aan, onder begeleiding van een diepe zucht. “Ja, zucht maar, ik vroeg je alleen maar wat hoor!” zei ze, duidelijk geïrriteerd. “Je moet eens wat meer aandacht hebben voor je omgeving, bijvoorbeeld voor de planten in de tuin.” Ik keek om mij heen, zweeg en zag niks. Ja, planten. Planten waarvan ik de naam niet eens weet. Terwijl zij dat mij wel honderd keer gezegd heeft. Het vlaggetje op de hoek van het schuurtje zag ik wel, het vlaggetje van Terschelling die trots wapperde in de wind.
“Ja, mooi hoor..(!)” en ik keek met een schuin oog naar mijn gsm.
Ze slikte en ging toen door. De schat. Ik snap wel dat ze soms even overkookt. “Het is alleen jammer van de Hortensia’s. Die heb jij niet goed gesnoeid en daardoor geven ze dit jaar minder bloemen.” Nu had ze mijn aandacht: “Huh! Hoezo mijn schuld? Ik had je toen gebeld! Op je werk nota bene, of ik ze mocht terugsnoeien want ik moest de schutting voorzien van nieuwe planken. En dat was goed zei jij toen!” Ik pakte direct mijn gsm, dat had ik wel verdiend. “Ja, dat klopt, maar je hebt het niet goed gedaan en daarom hebben we nu minder bloemen.”
De rest van de avond stond de vlag er wat treurig bij…
Na al dat vlagvertoon van de geslaagden komen de diploma uitreikingen en dat zijn tegenwoordig hele evenementen. Scholieren en studenten gaan dan allemaal ‘op sjiek’ en hun verzorgers doen er alles aan om hun kroost zoveel als mogelijk te doen opvallen. Vroeger was er enkel strijd onder ouders om op te vallen qua traktatie op verjaardagen, nu ligt die druk bij het examen bal. Limousines, vrachtwagens of zelfs helikopters worden ingezet.
The sky is the limit!
De scholen doen net zo hard mee. Ik ben eens bij een diploma uitreiking geweest die uren duurde doordat er tussendoor veel geëntertaind moest worden. Dat noemen ze dan een toegevoegde waarde of iets dergelijks. In mijn tijd werd je naam geroepen, liep je naar voren, kreeg je een hand en in je andere hand het felbegeerde papiertje en kon je weer terug naar je plaats. Nadat al je klasgenoten de buit binnen hadden ging je de stad in om het eens lekker op een zuipen te zetten.
Niets meer en niets minder.
Maar ach, tegenwoordig mag je elke dag wel een vlaggetje ophangen. Daarom vlagden wij in de afgelopen week voor al die wandelaars hier in de omgeving. Zij liepen weer de jaarlijkse Avondvierdaagse en afgelopen vrijdag mochten wij, de niet-lopers, die duizenden sportievelingen weer binnenhalen. Onder de muzikale klanken van de fanfares , de vrolijke dansjes van de dansMariekes en de dansJannen en ons bewonderend applaus. Hoe leuk zijn deze dagen toch elk jaar weer hier in de Gemeente Oldambt. Hoe leuk en gezellig is het dan langs de route, waar jong en oud aanwezig zijn en gezellig met elkaar praten. Social talk, maar dan zonder telefoon..
Alleen daarom zou je de vlag al willen uithangen!
