Het kleine meisje met de blonde paardenstaart rende naar de reling van het dek en tilde al een voetje op om erover heen te klimmen, alwaar de diepte van de Waddenzee op haar lag te wachten. De mensen op de bankjes slaakten van schrik een ongeruste, ingehouden gil en stonden klaar om op tijd in te grijpen, voordat…. Enkele seconden later kwam de vader erbij staan, in relax tenue: hempie, short en op slippers. Nog relaxer dronk hij van zijn watertje en pas op het moment dat zijn dochtertje haar tweede beentje wilde bijzetten, pakte hij haar bij de schouder en checkte tegelijkertijd zijn Twitter account. Een zucht van verlichting ontsnapte bij de toeschouwers op de bankjes.
Ik moest direct denken aan het onderzoek van Veiligheid.nl en de Stichting Opvoeden.nl. Volgens dat onderzoek worden kinderen te beschermend opgevoed.
Nou, dit meiske dus niet!
Uit het onderzoek bleek dat de vaders het meest hun kroost beschermen. Dat was wel opmerkelijk. Want meestal zijn het de vaders die van stoer en avontuur houden, tenminste, als ik kijk naar mijzelf maar ook naar mijn collega leeftijdgenoten vaders. Wij lieten onze kinderen in bomen klimmen of slootje springen en met voetballen lieten wij ze echt niet van ons winnen! Nee, we glommen juist van trots als ze weer eens thuiskwamen en onder de modder zaten of als ze zich verkleden als soldaten met onze Militaire dienstkleding aan, gevonden op zolder, om de hele middag buiten diverse veldslagen te overleven.
Maar kennelijk zijn de huidige vaders wat voorzichtiger. Ze zien hun kinderen ook vaker vanwege de papa-dagen enzo en daar worden ze dan wat voorzichtiger van lijkt het wel. De huidige Papa generatie werkt niet om en nabij de 60 uur per week zoals onze vaders dat wel deden. Die vaders die dan op zondag aan tafel het vlees sneden, aangekeken door enkele verbaasde ogen…
Wie is toch die man……?
Tegenwoordig werken de moeders ook allemaal en die zijn gewoon te moe om zich dan nog druk te maken of hun kinderen wel veilig spelen. En daarnaast houden ze wel van een beetje spanning. En mocht het dan een keertje misgaan met het kind dan kunnen ze hun liefde kwijt in het troosten.
Opmerkelijk was het bericht dat kinderen zich niet meer kunnen ‘vervelen’. Het gemiddelde kind wordt constant bezig gehouden omdat de opvoeders veel meer vrije tijd hebben dan voorheen. In mijn jeugd ben ik één keer naar Slagharen geweest en één keer naar de Dierentuin in Emmen. Het moderne kind zit bijna elk weekend wel in zo’n gelegenheid. En het heeft zo ontzettend veel speelgoed en digitale afleidingen waardoor het vervelen totaal uit hun beleving is verdwenen. Menig kinderhuishouden zou heel goed door kunnen gaan als dependance van Bart Smit of Intertoys. Kregen wij vroeger enkel cadeautjes met een verjaardag en met Sinterklaas, tegenwoordig krijgen ze al een cadeautje als ze zelfstandig een zebrapad oversteken of als ze hun veterstrikdiploma gehaald hebben.
En nee, ik ben niet jaloers.
Het meisje en haar vader lopen weer verder de boot op. We zijn op de terugweg van een weekje paradijs .. euh…Terschelling. Met de laatste boot, om de reis naar het vaste land maar zo lang als mogelijk uit te stellen. Na de kaartjescontrole renden we snel naar het dek want met het huidige weer móet je op het dek zitten! Moeten ja, want als je daar kan zitten kun je twee uur lang genieten van de Waddenzee, met al haar gezichten.
Een unieke belevenis!
Er stonden twee mensen op en wij namen snel hun plaats in. Mijn vrouw kwam naast een vrouw te zitten en deze drukte direct haar verrekijker onder de neus van mijn vrouw: “Kijk! Zeehonden!” en ze wees op enkele stipjes verderop op een zandbank. “Kijk maar!”
Uit fatsoen gaf mijn vrouw de verrekijker ook aan mij en ik deed net of ik ze ook zag. Dat was niet zo want mijn bril zat in de weg, maar aangezien ik die beesten wel eens vaker gezien had deed ik toch maar verrast.
Wij zijn fatsoenlijk opgevoed, toch?
En wij konden ons heel goed vervelen. En als we het niet zelf konden dan verveelden we onze broers of zussen wel. Of, als we echt de smoor in hadden omdat er geen flikker te doen was, verveelden we onze ouders. Ik heb wat zitten turen naar buiten, met slechts het geluid van een tikkende Friese klok op de achtergrond. Soms wel uren achtereen. Want het boek was gelezen, de strip kon ik zo uittekenen en op de televisie was niets te zien.
Ja, het testbeeld.
Naast mij kwam een stevige dame met halflang blond haar te zitten. Met een blauw gestipte haarband. Zo’n dame uit een verhaal van Annie M.G. Schmidt. Zij had ook een verrekijker bij zich en zette het op een turen. Ze tuurde niet onafgebroken, nee, ze brak het zeer regelmatig af en dan stopte ze snel een stuk chocola in haar mond en al kauwend ging ze dan weer zitten turen.
Ik werd er tureluurs van.
Ze moest wel snel eten met die warmte, anders smolt de chocola natuurlijk. Toen de chocola op was stond ze weer op en verdween uit mijn zicht. Wellicht terug naar haar man, die niet weten mag dat ze gesnoept had…
Na deze mooie afsluitende reis reden we weer terug over de A7 naar huis. Overwegend zwijgend. Er was niet veel te zeggen, ieder met zijn en haar eigen gedachten na een week van bijpraten met familie en vrienden, fietsen, wandelen, verbranden op het strand en genieten van mens en natuur.
Even niets. Enkel een snelweg onder ons die dit weekje vakantie achter ons liet.
Gelukkig hebben we de foto’s nog!
