Alles moet bespreekbaar

Wat? Hoorde ik het nou echt? De vier dames zaten aan het tafeltje op 1.5 meter afstand van de mijne waar ik mijn koffie zat te drinken. Naar mijn schatting tussen de 40 en 60 jaar jong maar leeftijd schatten gaat bij mij nog wel eens mis. Dat ze er goed uitzagen zag ik dan wel weer goed. Keurig verzorgde en charmante dames: gelakte nageltjes, haartjes gewassen en geföhnd en mooi in de kleding. 

Ik dacht zelfs in een vlug geworpen blik een decolleté gezien te hebben.

Maar dat durfde ik niet voor mijzelf te bevestigen want dan zouden zij mij kunnen betrappen op lichte staar en daar heb ik geen last van. Althans, nog niet. Maar volgens mijn huisgenote komen de kwaaltjes er heus wel aan dus ik moest mij niet helemaal veilig voelen. Zo kwam ze laatst thuis met een verhaal waar ik wel even van schrok. Ze vertelde dat mannen een bepaald stofje in het hoofd hebben die ervoor zorgt dat je niet andere mensen, welk geslacht of geen geslacht dan ook je voorkeur heeft, lastigvalt met obscene opmerkingen. Of handtastelijkheden. Het (eeuwige) gevecht tussen geremd- en ongeremd gedrag. 

Een soort remvloeistof denk ik.

Dat stofje verdwijnt met de jaren dat je ouder wordt. Met andere woorden, hoe ouder hoe minder remmingen je ontwikkelt. Je kan dan op je vingers natellen in wat voor categorie je dan valt, namelijk in de categorie Vies Oud Mannetje.

Ik hield mijn adem in…

En moest denken aan dat nummer, Dirty Old Men van de Three Degrees. Maar ook aan podloodventers in lange jassen die uit de bosjes springen. Of ja, een aantal jaren geleden was er nog sprake van de Rennende Rukker maar dat snap ik dan weer niet. Want in beweging blijven of in dit geval hardlopen is juist goed voor je geestelijk welzijn en dan zou je zeggen dat de remvloeistof in je hoofd níet af maar toeneemt!

Of heb ik ze nu niet meer op een rijtje?

Ach ja, alles is of moet bespreekbaar zijn tegenwoordig en daarom durf ik het ook wel aan om dit te benoemen. Zo vroeg een meisje in het tv-programma ‘First Dates’ aan de jongen tegenover haar of hij een ‘propper of een vouwer’ was. Naar gelang het gesprek duurde begreep ik uiteindelijk dat het ging om een activiteit op het toilet en bleef ik de rest van de avond met allerlei vragen zitten, met de hamvraag wat ik dan ben.

Alles bespreekbaar maken is prima maar soms is zwijgen toch echt goud!

Onlangs hoorde ik op de radio een gesprek over mannen-emancipatie. Deze emancipatie laat mannen de traditionele ‘mannelijkheden’ loslaten waardoor de vrouwen zich weer verder kunnen emanciperen. Dat lukt al aardig als ik zo eens om mij heen kijk. De vrouwen zijn tegenwoordig de mannen in onze maatschappij. Ze laten zich niet meer de kaas van het brood eten en eisen hun plek in gelijkwaardigheid.

Tot grote ergernis van de narcisten onder ons.

Het is soms ook best lastig. Als ik voorheen een vrouw in een mooie jurk zag dan zei ik dat ook: “Wat zie je er vandaag weer prachtig uit!” Net zoals andersom dat tegen mij gezegd werd en wanneer ik er op mijn ‘zondags’ bij liep. Dat streelde mijn ego als man. Maar tegenwoordig is dat een stuk lastiger om te zeggen want niet elke vrouw is daarvan gediend omdat je als vrouw er wat van moet vinden. Zelfs als mijn eigen geliefde aan mij vraagt of ik haar nieuwe jurk, broek of wat dan ook leuk vind, durf ik al haast niet een negatief of positief reisadvies af te geven voordat we naar buiten gaan.

Nee hoor, dat is een grapje.

Ik ben waarschijnlijk al zó geëmancipeerd dat ik dan gewoon kan zeggen of het wel of niet staat. En zij is al zo geëmancipeerd dat ze dat voor waarheid aanneemt en vervolgens chagrijnig naar boven rent om iets anders aan te trekken. Dat chagrijn laat ze vervolgens ook boven waarna wij alsnog de reis aanvangen.

Een relatie gebaseerd op gelijkwaardigheid.

En andersom ook hoor. Ik kleed mij ook wel eens fout en dat zegt ze dan ook of ze schiet in de lach zodra ik de kamer inloop. Dan weet ik genoeg en zonder wat te zeggen keer ik om en loop ik terug naar boven.

Ook chagrijnig.

Ik had het goed gehoord. De dames naast mij hadden het over het vallei orgasme. Waarschijnlijk doordat ik dik 50 plus ben en het stofje in mijn hoofd toch wat aan het afnemen is, hadden ze nu mijn aandacht. Dit was duidelijk weer zo’n voorbeeld dat alles besproken kan worden, zelfs op een anderhalve meter terras. Ik dacht gelijk terug aan eind 2011, begin 2012 toen het boek ‘Vijftig tinten grijs’ uitgebracht werd.

Dat werd een bestseller!

In dat boek kwamen allerlei attributen voor die sterk tot de verbeelding spraken. Er werd zelfs een Fifty Shades of Grey lijn gelanceerd die de pakketdiensten overwerk bezorgden. Er kwam zelfs een film! De seksuele revolutie van de vrouw kwam (heel flauw) letterlijk tot een hoogtepunt. Voor mij als man was dat wel even een dingetje want ik groeide op zonder seksuele voorlichting en met enkel de Wehkamp catalogus waarin de vibrator nog massagestaaf genoemd.

Wist ik veel.

Het vallei orgasme dus. De dame die erover begon was wild enthousiast en haar tafelgenoten hoorden haar, zonder gelach of flauwe opmerkingen aan en eentje vertelde dat ze er een Podcast over beluisterd had. Afijn, het had iets te maken met een Taoïstische filosofie en je kon online lessen volgen waarna je seksleven totaal veranderen zou. Zonder de man. Die zou je dan later eventueel les kunnen geven maar noodzakelijk was het niet want het ging om jou als vrouw, niks meer en niks minder.

Ik bestelde uit nieuwsgierigheid nog maar een koffie.

“Nou, ik ben ermee gestopt hoor. Het duurde zó ontzettend lang!” zei de vrouw die de Podcast beluisterd had.

Het gezelschap viel stil.

“Het orgasme?”

“Nee joh, die Podcast!!”