Het belangrijkste nieuws deze week was toch wel het nieuws dat we met zijn allen toch echt te zwaar aan het worden zijn. Vijftig procent van de bevolking is te zwaar. En veertien procent daarvan heeft obesitas, een sjiek woord voor te dik zijn. En laat ik maar direct uit de kast komen, ik ben ook te dik!! Sterker nog, ik behoor tot de op één na laatste categorie, ernstige obesitas.
Daar ben ik mooi klaar mee!
Ik ben nog niet ten dode opgeschreven want er is nog een categorie die nóg ernstiger is, extreme obesitas. Die categorie boezemt mij dusdanige angst in omdat extremisten behoorlijk gestoord zijn en omdat ik, wat obesitas betreft, absoluut niet het hoogste podium wil bereiken. Dan blijf ik liever op de 2e plaats, zeg maar de Joop Zoetemelk van Tour de Obesitas.
Natuurlijk heb ik het steeds ontkent, gaf ik regelmatig de schuld aan de stomerij wanneer er weer een overhemd onder spanning kwam te staan. Of ik riep, zwaar geïrriteerd, tegen mijn vrouw dat ze weer eens de boel te heet gewassen had. Dat slaat echt nergens op want ze is zó goed met de was dat mijn eigen jongens in Den Haag háár bellen hoe ze iets moeten wassen! Maar toch gaf ik haar de schuld alleen wist ik dat ik geen respons zou krijgen want we doen namelijk samen de was.
In theorie dan.
In de praktijk loopt het ietsepietsie anders. De wil is er wel hoor, die moet ergens in huis liggen alleen ik weet nog niet precies wáár. Natuurlijk wringt dat wel eens bij mijn hardwerkende echtgenote. Vijf dagen per week werkt ze zich het vuur uit de sloffen en dan moet ze ook nog eens de was doen! Daarom hadden we op een romantische avond afgesproken dat ik mij voortaan óók met de was bezig zou houden.
‘Wie het eerst bij de wasmachine is mag de was doen!’ riepen we schaterend naar elkaar. Voor de duidelijkheid, onze wasmachine staat op zolder.
Tot nog toe was zij steeds de eerste. Natuurlijk heb ik uit alle macht geprobeerd er eerder te zijn dan haar, maar het lukte gewoon niet. Meestal ging het halverwege de wenteltrap naar zolder al mis. Zij haalde mij dan in omdat ik vast kwam te zitten, zeg maar obstipatie tussen traphek en trapas.
Opnieuw de bevestiging van mijn overgewicht probleem.
Hier is sprake van onmacht. Natuurlijke onmacht. Het begon namelijk anderhalf jaar geleden. Op een mooie januari dag stopte ik met roken. En als je niet meer rookt gaan ineens andere zaken je interesseren, zoals het koekje bij de koffie. Of, in mijn geval, overheerlijke eigen baksels van mijn vrouw. En ik had ineens trek in méér eten. Dan maakte ik een pan verse pasta met eigengemaakte paprikasaus, zelf gemarineerde kipfilet in olijfolie, basilicum, oregano, knoflook, peper, zout en zelf gesneden groentes zoals paprika, courgette en een uitje. Om maar even iets lekkers op te noemen. En na mijn bordje keurig leeggegeten te hebben schepte ik nog maar eens op omdat, over opscheppen gesproken, het zo gruwelijk lekker was…
En ja, daar zit de fout want normaal stak ik dan een sigaret op!
‘Onze energie balans is verstoord!’ lees ik verderop in dezelfde krant.
Dat lees ik en tegelijkertijd is het ook wel logisch. We krijgen meer energie binnen via het dagelijks eten. Meer dan we verbranden kunnen. En dat is de reden dat we steeds dikker worden want we bewegen een stuk minder dan voorheen. Kijk maar eens hoe snel we de auto pakken tegenwoordig. En is er even geen eigen auto voorhanden, dan pakken we die van zoon of dochter wel even. Maar de voeding die wij tot ons nemen is wel een hoofddader hoor, daar zit van alles in wat we niet nodig hebben, zoals bijvoorbeeld suiker.
Daarom is het ook heel dapper van de Aldi en de Lidl om te stoppen met een product die barst van de suiker en andere stofjes die niet in ons lichaam horen, de energiedrankjes. Althans, de jeugd mag het niet meer kopen. Maar misschien is dit wel een goed signaal naar hun ouders, om het spul maar helemaal niet meer te kopen zodat hun kroost niet meer stuiterend door het leven hoeven te gaan.
Maar ja, zien ze die boodschap (noodkreet van de Voedsel en Warenwet!) wel, want de ouders zitten tegenwoordig ook allemaal op hun mobiel te koekeloeren. Dit probleem groeit net zo hard als mijn buik en dat werd van de week nog eens bevestigd door notabene de Reddingsbrigade! Ja, de Reddingsbrigade, die lui die ons uit het water halen als we te ver in zee gaan omdat we eigenwijs zijn. Want het schijnt dat ouders met hun kroost naar het strand of duinmeertje gaan en eenmaal genesteld in het zand of kuil komt de gsm tevoorschijn. Ja, en dan kan je erop wachten dat kleine Kayan, Manasse, Xess, Rowan, Zaya, Louane, Mateo, Jaxx en Bobby en de rest snel hun vrijheid pakken en er vandoor gaan! (voorgaande namen zijn vrij gepikt uit kindernamen top 10 2018).
En de Reddingsbrigade moet dan gaan zoeken. Dat eisen die ouders dan min of meer…Het kan dus voorkomen dat als je een keer aan het verzuipen bent, de mensen van de Reddingsbrigade je kinderen aan het zoeken zijn. Juist, en dan hebben ze even geen tijd voor jou, dat wordt dan watertrappelen!
Nu hept elk nadeel zijn voordeel, mijn overgewicht dus ook. Naast het eeuwenoude grapje van het afdakje en goed gereedschap is mijn vrouw niet getrouwd met een man van 90 kilo maar heeft ze er nu een van 110 kilo!
Dat is meer dan de prijs die ze ervoor betaald had!
Tot slot nog even het verhaal van ene Simone over dit onderwerp. Zij had morbide obesitas. Dat is die hoogste categorie, de Chris Froome van de Tour de Obesitas zeg maar. Ze ging het gevecht aan en nu loopt ze de marathon.
Kijk. Dat moeten we zien te voorkomen. Ik wil best afvallen maar ik vertik het om na het afvallen een marathon te moeten lopen!
