Met de kennis van nu

Had ik het nou goed gehoord, zei Annechien nu echt dat de directeur van de Efteling op gesprek ging met de informateur? 

Ik had het goed gehoord.

Mevrouw Hamer wilde kennelijk ook de mening horen van de bewoners van de Efteling. Bijvoorbeeld die van Holle Bolle Gijs, of hem nog wat dwars zat. Gijs had wel een dingetje want sinds de Efteling haar deuren moest sluiten, is Gijs behoorlijk afgevallen. Op zich best goed in deze obesitastijden maar Klein Duimpje en die vreemde snoeshaan van een Fakir lachen hem nu steeds uit. Maar ook als de andere Sprookjesbosbewoners voorbijliepen hoorde hij toch echt dat er veel gegniffeld en gewezen werd. En de Draak betrapte hij erop dat die de draak met hem aan het steken was. 

Dus zo raar was het niet dat die directeur naar Den Haag moest.

En iedereen weet dat er politici zijn die nog in sprookjes geloven. Zo is Wilders liefhebber van de Droomvlucht. Logisch. Als je zo in het leven staat als hij dan is het fijn om zo nu en dan even een uitvlucht te kunnen nemen in een fijne droom. En we leven in een wereld dat we steeds meer in sprookjes wíllen geloven, dat zien we de laatste jaren genoeg om ons heen.

En politiek Den Haag realiseert zich dat ook.  

Sprookjes en de werkelijkheid komen steeds dichter bij elkaar. Net zoals wij de laatste jaren met een andere bril naar onze geschiedenis zijn gaan kijken. We gaan steeds meer nadenken en uitzoeken hoe onze voorouders de geschiedenis geschreven hebben. Eigenlijk is dat heel erg flauw want we doen dat met de kennis van nu.

Achteraf.

En achteraf kijk je een koe in de kont. Maar in Den Haag zullen ze knopen moeten doorhakken over hoe we met het verleden om zijn gegaan. Zo zijn we al bezig om opnieuw te kijken naar de activiteiten van sommige helden uit het verleden. Helden die helden werden over de ruggen van anderen. Helden die voor anderen de vijand waren in die geschiedenis. En nu iedereen op deze wereld zijn of haar stem kan laten horen, zullen we dat moeten accepteren. Want hoe je het ook wendt of keert, we zijn allemaal met elkaar verbonden en we eisen allemaal een plek op deze wereld.

‘De een zijn dood, de ander zijn brood’ pikt men niet meer.

Ik vind het prima dat we terugkijken en onze excuses aanbieden voor het (wan)gedrag van sommige historische figuren maar laten we het tijdsbeeld wel voor ogen houden. Men wist toen niet beter. We denken dat we het nu wel beter weten maar ook daar valt over te twisten. Want over honderd jaar zeggen ze dat waarschijnlijk ook over ons, dat wij niet beter wisten. Dan kijkt men terug op de roerige jaren 2000 en schudt men het hoofd. Dan zien ze beelden van rellende mafkezen die opgefokt worden omdat ze even bepaalde dingen niet mogen vanwege een wereldwijd probleem. Of van figuren die zich supporters noemen van een voetbalclub, hoe die reanimerende hulpverleners bestoken met vuurwerk en brandende fakkels. Figuren die in de rechtszaal nog dommer voor de dag komen:

‘We wilden juist helpen met de reanimatie…’

Ik denk dat men zich over honderd jaar nóg de ogen uit de kop zit te schamen! Waarschijnlijk gaan ze dan ook de straat op om te demonstreren. En eisen ze excuses van de regering voor al die wanvertoningen die in het verleden plaatsvonden in de stadions en langs de sportvelden. Hoe het toch mogelijk was dat in een welvarend land als Nederland er zoveel van dit verwende gedrag te zien was.

Verziekt gedrag, veroorzaakt door afgunst en verveling.

Maar ik dwaal af. En ik kan ook niet in de toekomst kijken. Wel naar het verleden. Dat doen wij niet alleen in ons land maar wereldwijd. Ook daar vallen helden van hun voetstuk af en vinden beeldenstormen plaats. Hier blijkt maar weer dat in het verleden behaalde resultaten niet een garantie voor de toekomst is. Nederland is dus echt niet het enige land dat het braafste jongetje van de klas wil zijn. Mijn gezonde verstand zegt dat het voornamelijk de landen zijn die van zichzelf zeggen beschaafd te zijn.

En welvarend.

Welvarend en belerend zitten dicht bij elkaar waardoor we wel moeten oppassen niet door te slaan. Wij weten het beter en jij hebt dat maar te accepteren. Wij gaan wel even het wiel opnieuw uitvinden. Zo hoorde ik laatst op de radio dat de flora om ons heen ook een stem moet krijgen. We hebben natuurlijk al de Partij voor de Dieren maar eigenlijk moet er nu ook een partij komen voor de plantjes en de boompjes.

Of in ieder geval iemand die hun stem kan laten horen.

Want bomen praten alleen maar in het sprookjesbos. Daarom werd er jaren terug nog enorm om Prinses Irene gelachen, zij fluisterde en knuffelde met bomen. Nu, dertig jaar later wordt daar niet meer zo hard om gelachen en kan een boom ook rekenen op de steun van een advocaat. Gelukkig maar want anders lagen alle bomen op deze wereld al om en viel er niet veel meer te knuffelen.

En te fluisteren.

Ik moest indertijd ook heel erg lachen om die gekke prinses. Zó geestig! Ze hoefde zich natuurlijk niet druk te maken over de dagelijkse ‘gewone mensen’ problemen want ze was immers een prinses. En dan ga je uit verveling dingen verzinnen. Maar sinds we bezig zijn met het uitwonen van de aarde ben ik daar toch anders over gaan nadenken en heb ook ik de boom en alle flora omarmd.

Maar ik fluister niet met ze hoor!

Waarmee maar gezegd kan worden dat het wiel, met de kennis van nu, inderdaad opnieuw uitgevonden mag worden. En dan is het inderdaad logisch dat de directeur van de Efteling op de koffie moest komen op het Binnenhof.

En kunnen ze het er meteen even over hebben, of die kus van die Prins voor Doornroosje niet onder ongewenste intimiteiten viel…