Onlangs was ik in de culturele hoofdstad van Europa, Leeuwarden. Ik was daar met mijn collega vanwege werkzaamheden, serieuze zaken dus. Tegen het middaguur en twee klanten verder besloten we even aandacht te besteden aan de inwendige mens. Mijn volkoren broodjes met belegen kaas lagen geduldig te wachten in mijn werktas, gebroederlijk naast een appel en een banaan.
“Zullen we bij de Mac even een Mac kroket halen?” vroeg mijn collega ineens.
Ik verstijfde want hij zette mij voor een dilemma. Ik ben namelijk totaal geen liefhebber van dit fast-food gebeuren en elke kans om dat te verkondigen pak ik met beide handen aan. De mensen om mij heen weten dat. Mijn kinderen ook. Zij hebben mijn afkeer van deze keten, mijn preken over hoe slecht die broodjes wel niet waren en dat de frietjes veel te dun waren om over de zoete saus maar te zwijgen, al zo vaak moeten aanhoren dat ze het wel hebben moeten ervaren als traumatisch.
“Een wat? Een Mekka-kroket?” vroeg ik in gespeelde verbazing omdat ik donders goed weet wat het is, dat is de kracht van reclame immers. “Ja, een Mac kroket,” zei mijn collega, “hartstikke lekker hoor!” Ik besloot mijn principes even overboord te gooien onder de noemer van dat je pas ergens over mag oordelen na het ondervonden te hebben en enkele fast seconden later zaten wij in de auto deze zogenaamde delicatesse, op te vreten!
Gadverdamme! Wat een goor, klef broodje! Maar de kroket zelf was wel te eten, alhoewel ik de sausjes erop moeilijk kon definiëren waardoor ik het nou niet echt kroketwaardig vond. Enkel mosterd had ik meer dan voldoende gevonden maar ik ben wat eten betreft best wel traditioneel ingesteld. Voor boerenkool met rozijntjes of spinazie met ananasstukjes schuif ik mijn bord opzij.
Nee, ik ben van het echte koken. Zelf koken, maar ook een goed restaurant kan mijn waardering krijgen. Zo werd ik van de week uitgenodigd voor een diner ter ere van de 80ste verjaardag van een tante van mijn geliefde. Het diner was in het plaatselijke Balkan restaurant en naast het prettige gezelschap werden we verwend met allerlei lekkers, van voorgerecht tot en met het nagerecht, waarvan het ijs met Baklava voor mij een klein, zoet hoogtepuntje was. Maar ook de bediening was vriendelijk, attent en gaf ons alle tijd om van de dis te genieten en dat maakt dan zo’n avond, in mijn beleving, helemaal af.
‘Dat zie je niet bij de Mac Donald!’ Dat noemen ze ook wel appels met peren vergelijken maar toch gebruikte ik dat altijd tijdens mijn betoog tegen de fast-food terreur.
Afijn, voorlopig was het een feit dat ik een broodje kroket van de Mac in mijn mik heb lopen douwen. Via de autoroute van het bedrijf, de Mac Drive. Deze route had ik één keer eerder gereden omdat geliefde en kroost een Mac Fleuri wilden en ik daar anoniem mee instemde omdat het zo …lekker is. Ik besloot toen om enthousiast te zijn, net zoals in de reclames op de televisie. Je weet wel, allemaal vrolijke mensen omdat ze mogen eten bij de Mac Donalds. Maar uiteindelijk was ik zó enthousiast dat het kroost en mijn geliefde het schaamrood op de wangen hadden vanwege mijn overdreven, best wel irritante gedrag: “Jaaaa, u bent dat meisje uit de reclame! Wat leuk!” riep ik het meisje achter het loket toe. Of “Dit is mijn eerste keer dat ik wat koop bij de Mac Donalds! Normaal ging ik alleen maar bij jullie naar binnen om te plassen..”
Het werkte wel. Het kroost wil niet meer met mij naar de Mac.
We besloten toch nog maar even naar binnen te gaan want ja, het is goed piesen bij deze Amerikaan. Eenmaal binnen liepen we langs digitale zuilen waar je je bestelling al kon plaatsen. Maar dat wist ik niet en liep dus door, richting de toiletten. Voorbij de zuilen doemde het bekende kassa buffet op met daarachter de meisjes en jongens van de Mac. Rechts ervan waren de toiletten en niet veel later stond ik weer zonder druk op de blaas te wachten op mijn collega, bij de koffiehoek. Dat zag er appetijtelijk uit, verse bonen-koffie! En een boel zoetigheden in de vorm van Brownies en donuts keken mij lachend toe vanuit hun vitrine. Dat zoete sloeg ik maar over maar de koffie leek mij wel lekker, al was het alleen maar om de kroket-smaak weg te spoelen. Ineens werd ik aangesproken door een dame, veertiger schatte ik in, op hoge benen en idem hakken. Of ik al besteld had en zo ja, of ik niet wilde gaan zitten. Ik legde haar uit dat ik even op mijn collega moest wachten alvorens ik een keuze ging maken in de koffiehoek. Ze gaf mij haar allerliefste glimlach en liep weer verder. Nog geen tel later kwam er weer een dame voor mij te staan, het tegenovergestelde van het vorige typje maar met dezelfde vraag. Ook deze dame moest ik teleurstellen en ook zij vervolgde haar weg.
Daar was mijn collega. Al gauw maakten we onze bestelling bekend bij de koffiehoek dame, twee ‘gewone’ koffie. Direct kregen we een wedervraag: “Is er iemand van u 65Plus?”
Ik hapte naar adem! Wat een brutaliteit eigenlijk! Komt er dan alleen maar jeugd hier? Zien wij er zó oud uit? Heb ik een John de Wolf blouse aan? Zie ik eruit als Henk Krol? Woon ik in een aanleunwoning? Of bevind ik mij in een aflevering van Hendrik Groen?
Mijn collega antwoordde snel dat wij nog niet tot die categorie behoorden en de dame ging aan de slag met de koffie. “Gaat u maar zitten hoor, we brengen het zo aan tafel.” En ja, enkele minuten later werd er een dienblaadje voor ons gezet met daarop twee kopjes koffie, twee houten roerstaafjes verticaal ernaast, het suikerzakje horizontaal en het melkcupje speels ertussen. Oh ja, en een verpakt stukje noga ernaast! Met de smaak van nougat!
Wat een feest!
Toen we opstonden om weg te gaan pakte ik keurig het dienblaadje op om het op de afruimkar te plaatsen. Opnieuw stond ‘die lange’ ineens weer voor me en ze pakte het dienblad over; “Zal ik het even voor u opruimen?”
Mijn mond viel open en ik liet het maar gebeuren. Even later, in de auto was ik er nog stil van. De Mac Donalds waar ik altijd zo op afgegeven had, heeft sterallures!
