‘Als ze me missen dan ben ik vissen…’ zong Nico Haak ooit en dat deuntje jakkert de laatste tijd steeds door mijn hoofd. Of eigenlijk sinds een collega aangegeven heeft te willen vissen. Met mij. En dat vond ik ook wel een goed plan.
En deed er verder niks mee.
Hij daarentegen was wat fanatieker. Enkele dagen later stuurde hij mij een Appje met de mededeling een hengel en een vispas gekocht te hebben. En vervolgens kwam de vraag hoever ik was in de aanschaf van hengel en vispas want het werd mooi weer. Ik snapte zijn enthousiasme maar had een klein, gênant probleempje. Mijn zakgeld was niet toereikend. Dat kwam omdat ik niet goed mijn best gedaan had volgens de baas in huis. Er liggen namelijk al enkele weken een stapel steigerplanken in de tuin en de bedoeling is dat daar een tuintafel van gemaakt zou worden.
Door mij.
Maar ja, daar moet ik mij op voorbereiden. Want het is niet zomaar iets dus er moet eerst over vergadert worden. En daarna moet er een plan van aanpak gemaakt worden anders wordt het een zooitje. Dus ja, dat kost tijd. Teveel en te kostbare tijd volgens mijn vrouw. Die tafel had in haar ogen allang klaar kunnen zijn want we bevinden ons al een tijdje in het voorjaar. Met andere woorden, we kunnen in de tuin zitten. Uiteraard sputterde ik nog tegen, gooide het op de corona-maatregel van dat we elkaar toch niet mogen bezoeken. Dus waarom dan toch een grotere tafel? Nou, daar nam ze geen genoegen mee…
En kreeg ik geen zakgeld.
Maar toch kwam er ineens een ommekeer in dit conflict! Net op het moment dat ik mijzelf nooit meer zag zitten aan de waterkant, met hengel, koffie en voor de kou een alcoholisch slokje, zwaaide de poort van de tuin ineens open! Daar stond Tinus, de ‘motorrijder-die-niet-meer-op-de-motor-mag-van-zijn-vrouw’, in de deuropening. Hij wilde helpen. Dat komt natuurlijk ook omdat hij veel tijd over heeft. Hij mag namelijk niet meer motorrijden van zijn vrouw. Hij vertelde dat nogmaals aan ons en ik merkte dat het hem hoog zat, hoorde zelfs even een snik in zijn stem…”Maar goed, ik wil daarom mijn tijd wel een beetje zinvol invullen!” Nou, dat was niet tegen dovemans oren.
Mijn zegen heeft hij!
En helemaal die van mijn vrouw! Want hij en hout zijn hetzelfde als de kurk op de wijnfles, de leerkracht en zijn leerlingen, Studio Sport met het bord op schoot, het ziekenhuis en het verplegende personeel, de burgemeester en haar ambtsketting, de kapper en zijn schaar, de voetballer en zijn bal en de schrijver en zijn pen. Wat hij ziet met zijn ogen kan hij maken met zijn handen. En ik? Ik ben slechts de zoon van een timmerman….
Met twee linker handen.
Maar dat boeide mij nu niet en bood hem direct een stoel en koffie aan. “Beste Tinus, je wilt dus echt een tafel maken van deze stapel hout?” en schoof hem de stoel aan. Ja, dat wilde hij wel. En hij begon direct met het meten en betasten van het hout. Betasten? Ja, betasten. Je zag het in zijn ogen, het respect en liefde voor het natuurlijke product.
Je zag zelfs nog méér liefde in zijn ogen voor hout dan wanneer hij over zijn oude motor sprak…
De volgende dag kwam hij het hout al halen waarop mijn echtgenote de rest van de dag nóg vrolijker was dan ze normaal al is. Ik besloot, als kleinzoon van een smid, het ijzer te smeden nu het heet was! Diezelfde dag ben ik direct uit mijn werk naar de hengelsportwinkel in Winschoten gegaan. Eenmaal binnen zag ik heel even door de hengels het water niet meer maar Gerben, de eigenaar, schoot mij snel te hulp. Het was voor mijn doen best wel een aanslag op mijn zakgeld maar het thuisfront was in opperbeste stemming dus ik durfde het wel aan en drukte op het knopje ‘Oke’ van de pinautomaat.
Toen een van de andere klanten mij een compliment gaf voor de gekochte hengel, steeg mijn zelfvertrouwen nog meer. Daarnaast gaf deze aardige kerel ook nog een tip voor een goed viswatertje waardoor ik het gevoel kreeg er nu echt bij het visgilde te horen. Trots als een pauw.. euh..karper, verliet ik even later de winkel en legde de hengel in de auto.
Inclusief de nodige accessoires natuurlijk!
Nadat ik thuis was gekomen kwam ook net de achterbuurvrouw eraan lopen. Ze had een ‘gezellig’ cadeautje gekocht voor mijn vrouw, iets met een geur en iets van chocola. Ze zette het op de keukentafel en verdween na gezegd te hebben dat ik er vanaf moest blijven. Althans, van de chocola dan wel te verstaan.
Ze kent mij.
Ik Appte intussen mijn collega de foto’s door van mijn nieuwe aanwinst en deze antwoordde natuurlijk erg enthousiast. Eindelijk konden we een dag plannen! We hadden ook al een locatie op het oog, namelijk het Damsterdiep bij Delfzijl. Daar woont een collega van ons, het type ‘Mi casa et tu casa’. Want naast het feit dat dit een hele aardige collega is, is het ook handig om vlakbij de vis stek een onderkomen te hebben alwaar wij eventueel koffie en dergelijke kunnen aanvullen.
‘Of even een tosti kunnen halen, met een klein biertje of zo..’
Ja, soms gaat onze fantasie best wel op de loop. Visserslatijn van de hoogste categorie zeg maar. Maar wat geenszins onze voorpret van het vissen kan bederven! Nu was het voor mij nog wel een zaak om de uitgave te verantwoorden aan mijn vrouw. Eén antwoord had ik al klaar, wanneer ze gaat vragen wat zo’n hengel kost:
“Dat is niet belangrijk. Het gaat om het resultaat!”
Die krijg ik namelijk regelmatig van haar te horen als ze weer iets van accessoires voor het huis gekocht heeft. Toen ze thuiskwam gaf ik haar spontaan een knuffel en overlaadde haar met liefdesverklaringen.
En dat ik wat voor haar gekocht had.
En wees naar het cadeautje op de keukentafel!
