De oude man

Toen ik vanmorgen brood ging halen voor het laatste ontbijt van het jaar, zag ik hem weer staan bij de brug van het Winschoterdiep, de oude man die net zoveel neuzen heeft als het jaar nog dagen…Normaal staat hij altijd bij het Gemeentehuis maar dit jaar besloot hij anders.

Hij trotseert, zoals elk jaar, de kilte van de 31ste december en kijkt terug op het jaar met zijn gebruikelijke, fronsende blik. Dit jaar waren de fronzen dieper, stonden zijn ogen droeviger dan ooit en het schaamrood op zijn wangen was duidelijk te zien op zijn grijs bebaarde gezicht. Want 2015 heeft geen einde gemaakt aan oorlogen, terroristische daden of welke ellende dan ook en de schaamte kwam door hoe er in dit land tegen vreemdelingen aangekeken wordt. Raar, want terwijl de reden van discussie over Zwarte Piet eindelijk een beetje begint door te dringen zingen we nog steeds om het hardst: “Het is een vreemdeling zeker die verdwaald is zeker, ‘k zal eens vragen naar zijn naam..”

Dat laatste doen we dus niet meer want we zijn individuen geworden in plaats van een gemeenschap. Mijn bazin zei ooit: ‘De leugen regeert!’ maar zo aan het einde van het jaar 2015 kan je beter zeggen dat de angst regeert!

Ik kijk de oude man nog eens goed in zijn ogen en vroeg hem of er ook nog iets positiefs te melden was voor het Nieuwe Jaar wat voor ons ligt. “En krijgen we nu wel een mooie zomer?” “En daar achteraan een lekkere koude winter zodat we niet zoals dit jaar in korte broek aan de kerstdis hoeven te verschijnen?” Hij lachte mij toe en verwees mij naar een gek filmpje op het internet van weerman Gerrit Hiemstra. Deze legde in dat filmpje uit dat ze amper vooruit kunnen kijken dus niemand weet wanneer de winter in gaat vallen of wanneer we dagen lang achter elkaar in de zon kunnen zitten.

Een kraai, gezeten op het stoplicht van de brug, lachte mee met de man, hoe dom ik wel niet was om dat te vragen. Ik verontschuldigde mij voor zoveel domheid en vroeg hem nogmaals of er nog iets positiefs in het verschiet lag want ik had totaal geen zin om dit jaar af te sluiten met een zware depressie. Hij keek mij aan en ineens was daar een twinkeling in zijn ogen!

“Gordon stopt met zingen!” zei hij.

“Ja, oké”, zei ik, “maar dat is eigenlijk niet echt belangrijk nieuws. Dat is roddelnieuws en Gordon heeft laats bij Jeroen Pauw ook al het een en ander aan bagger uitgescheten over zijn ex-maatje Froger en weet u, ik wil dat allemaal helemaal niet weten! Ik bedoel meer de positieve zaken, zaken die ertoe doen en waardoor we de mensen om ons heen een beetje vrolijkheid mee kunnen geven…”

De oude man zuchtte en leunde licht tegen een hekje die hem scheidde van het droge van vaste grond en de natte diepte van het Winschoterdiep. Hij nam een diepe haal van zijn E-sigaret welke aan een touwtje om zijn nek hing en stak van wal:

“Tja, het goede nieuws kwam toch wel uit het plaatsje Oranje. Of beter gezegd, uit Den Haag. Want staatssecretaris Dijkhoff heeft het weer bijgelegd met die mevrouw die haar hele lichaam (en dat was best veel lichaam) voor zijn auto gooide en ons, kijkbuiskinderen, erop wees dat het een ‘dikke BMW’ betrof. Ze kreeg een kerststol en dat heeft ze geaccepteerd waardoor we dat hoofdstuk vredig af kunnen sluiten.”

“En”, vervolgde hij, “de Grieken zijn uiteindelijk toch met de rest van Europa tot een oplossing gekomen waardoor we gewoon met euro’s kunnen blijven betalen in plaats van die ellendige drachme als we daar op vakantie zijn en wielrenner Tom Dumoulin deed ons toch echt aan de buis kluisteren en de kans is groot dat hij ons komend jaar toch een beetje het ‘Oranje gevoel in Frankrijk’ gaat geven!” “En wat te denken van FC Groningen, winnaar van de KNVB beker! Daar wordt ik heel vrolijk van en ik sprak net de brugwachter en die noemde dat ook nog hét hoogtepunt van het jaar!”

“Ja”, antwoordde ik, dat ben ik wel met u eens maar wat is er toch aan de hand met de Grote Drie, Feyenoord, Ajax en PSV? En van de zogenaamde Nederlandse School?” De oude man nam een slok van mijn koffie die ik meegebracht had in een Douwe Egberts thermobeker, gekocht net voordat de laatste DE winkel zijn deuren voorgoed sluiten moest.

Hij ging er niet op in en vervolgde, warm gelopen door de koffie, zijn terugblik versus vooruitblik.

“Jesse Klaver. Die gaat hoge ogen gooien in de politiek. Veel hoger dan Trijntje Oosterhuis met een van haar jurken ooit zal scoren. En wat te denken van het op non-actief stellen van de voetbalboeven Platini en Blatter. Dat is ook positief voor het Nieuwe Jaar, alleen ontbreekt het er nog aan dat ze de WK in Quatar en Rusland niet door laten gaan. Alhoewel, er zijn al zoveel doden gevallen tijdens het bouwen van de stadions dat je het alleen al voor de nabestaanden door zou moeten laten gaan…”

Ik voelde een rilling over mijn rug gaan want ik dacht aan de mensen die ons ontgaan zijn: Thé Lau, Joost Zwagerman, René Gude, Hugo Walker, BB King, drs. P. en vele anderen, minder bekende maar o zo geliefde naasten….

“Wir schaffen das!” De oude man riep het zo hard dat verderop een man met een hondje zich rot schrok en snel doorwandelde naar huis, trekkend aan de riem want de hond wilde net gaan zitten.. “Ja, die Merkel, dat is tenminste een Leider die duidelijk is. Daar kan onze Mark nog wat van leren. Net zoals de gemiddelde voetballer wat kan leren van de mannen, de echte mannen, die we tijdens het WK rugby bezig zagen: geen geklaag tegen de leiding, geen gekloot op de tribunes tussen de supporters en geen smerige tackles of ellebogen richting tegenstander(s)”.

“Dat is het wel zo ongeveer. Heb je nog meer koffie bij je?” Ik schudde mijn hoofd en ik vertelde hem dat dat niet kon omdat hij eigenlijk niet bestaat. “Nou ja, u bestaat wel maar u bent een verzinsel, ooit bedacht door mijn vader die elke 31ste december tegen zijn kinderen zei dat u bij het Gemeentehuis stond…met net zoveel neuzen als het jaar nog dagen heeft. En mijn vader zal het weer van zijn vader hebben, zo gaat dat in families.” “En ik vertelde het elk jaar weer aan mijn kinderen want eigenlijk beleef ik best wel veel lol aan u, dus waarom er dan niet mee doorgaan. Toch?”

Net toen ik mij wilde omkeren om naar huis te lopen riep hij mij toch nog iets toe: “Maar heb jij nog iets positiefs meegemaakt of heb je nog iets om naar uit te kijken?”

“Pfff, ja, daar zegt u wat.” Want waarom kijk ik zo ver om mij heen terwijl er dichtbij ook genoeg te beleven valt. Het vinden van een baan in Groningen wil maar niet lukken en dat is best wel pijnlijk want ik wil zo graag…Ik wil zo graag de rust vinden van één huishouden en niet uit een koffer leven. “Maar voorgaande is niet positief dus ik zal dan maar snel vertellen waar ik zo van genoten heb in het afgelopen jaar, mits u nog even heeft?” “Ja hoor, zolang jij mij blijft verzinnen heb ik wel even voor je!” zei de man.

“Nou, ik ben heel gelukkig met mijn geliefde, we worden alleen maar gekker op elkaar en ze maakt het in haar huis zó gezellig dat het steeds moeilijker wordt om telkens maar weer afscheid te nemen… En ik geniet weer van het feit dat ik alle drie mijn zonen weer zie, inclusief hun lieve vriendinnen! En wij hopen zo dat we ergens in 2016 met zijn allen aan één tafel zitten en tijdens het eten van allerlei heerlijkheden plannen maken om samen voor een mooie toekomst te kunnen gaan.”

Ik veegde even de regen uit mijn ogen of kwam het door de gevoeligheid van het onderwerp..

“Meer hoef ik eigenlijk niet,” vervolgde ik mijn relaas, “nou ja, er is nog wel iets…dat we met zijn allen wat aardiger worden en eerst leren tot 10 te tellen voordat we oordelen. Maar ja, dat kan ik hier nu wel schrijven maar wie doet er wat mee?”

“Ik!” zei de oude man, “maar dan wil ik nog wel dat je even verse koffie haalt want door dat gekletst met jou trekt de kou nu in mijn oude botten.” Vijf minuten later was ik terug, met een dubbele espresso en een restant van de eigen gebakken kerstcake.

“Kom,” zei de man, laten we zingend afsluiten met het lied wat zoveel zegt.”
‘Iedereen is van de wereld
En de wereld is van iedereen’
(Wij wensen iedereen alle goeds voor 2016! Groetjes Janet & Arjen)