Powned, de zender die het zogenaamde ‘nieuwe geluid’ uitzendt, heeft aangifte gedaan vanwege mishandeling van ene Rutger van Castricum. Ik snap niet dat ik hier aandacht aan besteed maar het leed is al geschied.. Zoals Pownews, het ‘nieuws’ rubriekje van Powned, heel veel leed bij anderen veroorzaakt door hun zogenaamde humor en interviewtechniek, zo jammeren ze nu zelf doordat een van hun slachtoffers uit zijn vel sprong. Een niet onlogisch gevolg ook al weet ik dat geweld niets oplost. Want zo ga je niet met elkaar om. Ze doen me denken aan de jongetjes en meisjes die anderen pesten. Van die zogenaamde populaire figuren die op school wel even de dienst uitmaken maar ondertussen eigenlijk heel zielig zijn. Arme Rutger, je zakt steeds dieper weg in je eigen shit…
Nee, voorgaande is eigenlijk zonde van de schrijftijd, excuses. Gelukkig was er genoeg ander nieuws. Eén nieuwsfeitje zette mij enorm in tweestrijd. Moet ik het er wel of niet over hebben? Want jaren en jaren heb ik mij openlijk verzet tegen dit fenomeen en nu twijfel ik aan mijzelf. Loop al de hele dag te piekeren en zo nu en dan moet ik mezelf echt even vermannen… Ik schuur tegen hyperventilatie aan… Het gaat namelijk over dat.. nationale songfestivalliedje! Zondagavond laat zag ik op internet dat er een winnaar was. Nieuws waar ik normaal gesproken acuut braakneigingen van krijg maar nu won mijn nieuwsgierigheid. Dat kwam misschien wel omdat ik er van baalde dat PSV nipt gewonnen had van Feyenoord, de terugslag van mijn aanmoedigingen voor de Rotterdammers was kennelijk teveel voor me geweest.
Ik klikte op het (video) bericht en zag een Indiaan verschijnen, of een squaw, want het was een meisje. Dat wist ik nog uit mijn kinderjaren, een squaw is een meisjes indiaan.
In plaats van direct mijn vergissing ongedaan te maken liet ik het filmpje verder lopen. Ik verbaasde mij over mijn eigen gedrag, voelde mijn pols of die nog klopte en kneep me daarna nog eens stevig in de arm. Want ik vond het .. een leuk nummer! Daar stond ze, alleen op het podium, haar zelf begeleidend op de gitaar en ik pikte ook nog even mee dat ze het zelf geschreven had ook! Wie was dit schepsel?
Na een flinke teug van een van mijn beste whisky’s besloot ik het filmpje nog eens te bekijken. En wederom bleef mijn maaginhoud binnen en genoot ik, werd zelfs een beetje vrolijk en zag de wereld ineens weer een stuk zonniger in. Dat ik dit nog mag meemaken. Na al die jaren van dikke ellende rond het songfestival. Vader Abraham, de Toppers, noem ze allemaal maar op, nachtmerries waren het. Mijn voorspelling voor de einduitslag? We zitten bij de eerste vijf!
