Steeds vaker word ik geconfronteerd met ‘de generatiekloof’.
Gelukkig maar.
Want als dat niet het geval geweest zou zijn dan was ik óf een zure ouwe kerel die overal over zat te zeiken óf ik was dood. Beide opties staan niet in mijn vocabulaire want ik heb niks maar dan ook niks met de zure medemens en wat de dood betreft mag ik alleen maar dankbaar wezen om er nog te zijn. Om er nog te mógen zijn!
Want dat is niet vanzelfsprekend, ik herhaal het nog maar eens.
Generatiekloof is een kloof die ontstaat tussen oud en jong wanneer ze elkaar niet meer begrijpen omtrent opvattingen of normen en waarden. Beide partijen kunnen daar over gaan zeuren, met in de meeste gevallen verbittering als gevolg. Of je luistert wel naar elkaar waardoor de kloof kleiner wordt. Door bijvoorbeeld met elkaar samen te werken.
En van elkaar te leren.
Dat vergeten we nog wel eens de laatste jaren. We verdelen ons steeds vaker in twee kampen, gevoed door onbegrip en angst. Maar dat is ook de rekening die we gepresenteerd krijgen door hoe wij met zijn allen leven, hoe we de wereld overbelasten want we willen alles, op elk moment van de dag en het liefst zo snel mogelijk. En als we niet op onze wenken bedient worden dan komen we op voor onze rechten. Zonder enige nuance! Zo hard als het maar kan!
En tegelijkertijd vergeten we onze plichten…
Dit is niet alleen hier een probleem. Ook elders op de wereld wordt een soort van tweestrijd gevoerd. Dat komt ook doordat bepaalde figuren op deze wereld een steeds grotere muil ontwikkelen en er garen bij spinnen om tweedracht te zaaien. Twee goede (slechte) voorbeelden zijn de Brexit en de gang van zaken in de Verenigde Staten.
Iedereen staat niet naast elkaar maar tegenover elkaar.
Aangemoedigd door grote schreeuwers die hier een slaatje uit willen slaan, die precies weten hoe ze die onderbuikgevoelens kunnen voeden met verzonnen of verdraaide verhalen. Waren wij voorheen nog een land die heel goed was in het zogenaamde polderen, nu zijn we verdeeld tot op het bot en heerst de afgunst. We gunnen elkaar niks meer. Zodra iets niet gaat zoals we met zijn allen ooit hebben afgesproken krijg je een grote bek of een middelvinger. Hele generaties worden daarmee geconfronteerd en dat leidt weer tot klagen en wijzen naar anderen.
Want het ligt nooit aan jou!
Ik wapen mij tegenwoordig tegen het negatieve want ernaar luisteren kost je alleen maar energie. Met andere woorden: ik gebruik gewoon mijn gezonde verstand. We krijgen de kans om wat van dat leven te maken, hoe bevoorrecht wil je zijn! Want teveel mensen om ons heen kregen (of krijgen) die kans niet.
Teveel. Veel teveel.
Geniet! En zie ook de kleine dingen die het leven wellicht ‘gewoon’ maken maar aan de andere kant ook weer zeer aangenaam. Zo had ik van de week twee startende pubers over de vloer, een gozer van 13 en een meid van 15 jaar. Zij wonen bij ons in de straat en hadden nog nooit van wentelteefjes gehoord.
Over generatiekloven gesproken…
Dat vertelden ze mij toen ik tosti’s ‘uit de pan’ voor ze aan het bakken was. Dat kenden ze ook niet en toen mochten ze dat bij ons proberen. Tosti’s uit de pan zijn niets meer dan tosti’s uit de pan.
Meer is het niet.
Maar er zit wel degelijk verschil in met de tosti’s die uit het tosti ijzer komen. Want het begint met de liefde voor het product. Het brood welke ik hiervoor gebruik komt uit een echte bakkerij, prachtig stoer boeren bruin brood. Die beleg ik dan met goudgele plakken belegen boeren kaas, vers aangesneden bij de plaatselijke kaasboer. De ham laat ik achterwege, we eten immers al genoeg vlees met zijn allen.
Toch?
Vervolgens komt er weer zo’n lekkere stoere boterham op te liggen en die besmeer ik met boter, margarine of olijfolie. Daarna leg ik de tosti met gesmeerde kant in de voorverwarmde koekenpan, besmeer dan de vrijgekomen andere kant en sluit het geheel af met een andere koekenpan, ondersteboven. Zorg dat de pan niet te heet wordt en doe het deksel niet te snel dicht, anders kan het geduld niet naar binnen.
Zing eventueel een liedje. Of ruim alvast de vaatwasser uit. Of praat gezellig met het gezelschap.
Draai dan de tosti om en doe vervolgens weer iets waardoor de tosti rustig de tijd heeft een tosti te worden. Realiseer dat de tijd om een tosti te maken peanuts is op een heel leven. Wanneer de tosti aan beide kanten Bahama-bruin is haal je de tosti uit de pan en snij je ‘m schuin doormidden. Leg ze dakpansgewijs op een bord en spuit ernaast wat Hela currysaus. Dus niet die van Remia, AH, Jumbo, Plus of Oliehoorn.
En geniet dan van het resultaat: Beide kinderen hebben drie tosti’s naar binnen gewerkt alsof ze weken niet gegeten hadden!
En nu dus aan de wentelteefjes. Omdat ze vakantie hadden kwamen ze om 10 uur binnen lopen en gingen ze braaf aan tafel zitten. Tijdens het bakken namen we de week door: school, voetbal en randzaken zoals vriendjes en vriendinnetjes. Eigenlijk ging ik terug in de tijd toen ik aan het vroegpuberen was. Ik heb genoeg herinneringen met oudere generaties en daardoor bouw je ook respect voor elkaar op. Dan wordt ik enthousiast en probeer ik mijn herinneringen weer met hun te delen, om te laten zien dat ik ook geworsteld heb met puberprobleempjes zoals zij dat nu hebben.
“De Lagere school vond ik geweldig, het middelbaar onderwijs vond ik verschrikkelijk. Voetballen deed ik op het schoolplein, op straat en op het voetbalveld en mijn eerste verkering was met Karin. Toen was ik zes.”
Maar ze hadden geen aandacht voor mij, ze vielen aan op de wentelteefjes die vers gebakken (in de roomboter) op hun bord lag. Ze vonden het heerlijk. En het rook ook zo lekker.
Ik was het met ze eens.
En de generatiekloof was als sneeuw voor de zon verdwenen!
