Bram Moszkowicz gaat het land in om zieltjes te winnen voor zijn politieke partij. Zo belangrijk vindt hij zichzelf.
“Want ik geloof in mij…”
En als het misgaat dan staat er in ieder geval een portie wachtgeld op hem te wachten, mits hij natuurlijk in de Kamer komt. Ik werk al vanaf mijn 18e jaar (aaneengesloten) en zoek nu werk in de provincie Groningen. De reden? Om daar te gaan samenwonen met mijn vriendin, na vier jaar heen en weer rijden. En in de tussentijd voornamelijk alleen zijn en inzien dat eenzaamheid toch wel heel erg vervelend kan zijn. En dan druk ik mij nu nog zachtjes uit. Daar willen we nu vanaf, we willen gewoon bij elkaar zijn en werken aan een nieuwe toekomst. Maar omdat ik nog in de bloei van mijn leven zit wil ik daar ook gewoon aan het werk. Maar dat ‘gewoon’ blijkt niet zo gewoon te zijn want de ene afwijzing na de andere komt binnen. En ik begin steeds meer te geloven dat mijn leeftijd, 51 lentes, daar de oorzaak van is…
Maar dat zal men absoluut niet toegeven want dan komt leeftijdsdiscriminatie om de hoek kijken, een volslagen politiek misbaksel in mijn ogen want de jonkies zijn nu eenmaal goedkoper dan de oudjes dus we gaan gewoon door met de discriminatie.
Kan ik dan niet gewoon die kant op verhuizen en op ‘wachtgeld’ teren? Nee, want ik neem zelf ontslag en heb dan geen recht op een uitkering. Ook niet na een werkbaar leven van 33 jaar. Voor de duidelijkheid, het liefst wil ik ook geen uitkering want je kunt beter vanuit een werkbaar leven solliciteren dan vanaf ‘de bank’. En daarom blijf ik toch maar solliciteren en reizen mijn partner en ik voorlopig maar weer heen en weer.
Maar als ik dan die Bram Moszkowicz en Hero Brinkman zie denk ik er steeds harder over om ook een politieke partij op te gaan richten. Dan wil ik heus wel een keer per week even terug naar Den Haag gaan om mijn neus te laten zien en mij, desnoods, even af te laten zeiken door de grote bekjes van Powned. Mijn politieke standpunten zijn natuurlijk onhaalbaar maar ik zorg dat ze lekker ‘bekken’ en ze zullen onderhevig zijn aan een flink onderbuikgevoel. Daar scoor je tegenwoordig mee, bijvoorbeeld door onze ex-advocaat: Geen ontwikkelingshulp meer. Dat snap ik ook wel weer want door zijn escapades was hij bijna in de goot beland. Eerst het mooiste blondje van Nederland kwijt aan een slangenbezweerder, toen zijn baan en tenslotte zijn eer…. Gelukkig mag hij nog roddelen bij de meisjes en jongens van RTL Boulevard, mits Peter R. de Vries hem niet voor is.
Ik geloof ook in mijzelf en ik blijf positief. Ik ga er niet mee het land in, hoogstens naar Groningen en blijf zoeken en solliciteren. Ergens zal er een werkgever zijn die mij nodig heeft, die snapt dat ik nog 17 jaar werken moet (ook zo’n politiek misbaksel) en wil! Want doordat ik steeds naar mijn werk moest heb ik menig eenzaam uurtje achter mij kunnen laten en bleef ik met beide benen op de grond.
En ik ben niet te oud, werk houdt immers de geest jong!
