Uit het leven van voorbij

Tegenwoordig is het maken van foto’s en filmpjes een stuk makkelijker geworden dan voorheen. Had je vroeger toch heel wat apparatuur nodig om iets vast te leggen, vandaag de dag heeft onze mobiele telefoon al die taken overgenomen. Foto’s en filmpjes maken doen dan ook massaal, van jong tot oud. Sommigen slaan erin door want die bekijken de wereld alléén nog maar via die telefoon. Dat zie je bijvoorbeeld bij popconcerten: Met de telefoon op standje ‘video’ kijkt men naar het concert. 

Waarschijnlijk om aan anderen te laten zien.  

Of om iets te bewijzen, ik was erbij! Of als men op vakantie is. Bleef het vroeger bij een filmpje maken van een paar minuten of hooguit drie rolletjes van 36 opnamen, tegenwoordig praten we over honderden foto’s of tientallen filmpjes. Dan zie je het kind bij die bijzondere boom staan en daarna nog een stuk of tien van kind bij die bijzondere boom. Voor het geval er eentje niet helemaal scherp is. Terwijl het haast onmogelijk is om nog onscherpte foto’s te maken of bibberende filmpjes. Want de techniek heeft zich inmiddels zo ontwikkelt dat zelfs de grootste stuntelaar dingen op een professionele manier vast kan leggen.  

Allemaal met je slimme telefoon.  

Vroeger lag dat toch anders. Dan moest er een foto- of filmcamera mee, inclusief genoeg filmrolletjes en filmstrips. Daarna kwam het geduld om de hoek kijken want eerst moest de vakantie voorbij zijn, dan moesten de filmrolletjes naar de fotozaak en om en nabij een week kon je het spul weer ophalen, uiteraard na betaling. Dan was je nog niet klaar, want meestal deed je dan de foto’s in een fotomapje of je plakte ze direct in een fotoboek. Met passende teksten zoals ‘Hans in de zee’, ‘Madelief op de glijbaan’ of ‘Henk op de uitkijktoren’. Dat was altijd al een flinke klus, meestal uitgevoerd op een regenachtige dag! Later kwamen de filmcamera’s waar videobanden inzaten. Maar dan moest je ook een videorecorder hebben om die video’s te kunnen afspelen. En een televisie natuurlijk waar de video’s dan op bekeken konden worden. 

Wat een gedoe! 

Maar tegenwoordig zit alles in dat kleine mobieltje, waar je het ook direct op kan bekijken. En wil je het op een groter scherm dan is dat ook geen probleem meer, je streamt het zo naar je televisie. Of je stuurt het naar iedereen om je heen, gewoon via Whatsapp!  En dat allemaal dankzij de Willy Wortels op deze wereld, mensen die continue aan het nadenken zijn om processen te verbeteren, om het ons makkelijker te maken, zowel privé als op de werkvloeren. En dat uitvinden gaat maar door. Zo las ik van de week over de uitvinding van The Blade, een door Nederlanders uitgevonden windmolentje van anderhalve meter hoog die een huishouden kan voorzien van stroom. 

Het hele jaar door! 

Met als doel dat een groot deel van de nu aanwezige windmolens uiteindelijk ook weer zullen verdwijnen. Net zoals al die apparatuur die we ooit nodig hadden om vakantie kiekjes- of filmpjes te maken. Ik kan daar heel enthousiast van worden, maar dat komt vast doordat ik nog uit het analoge tijdperk kom en ergens halverwege kennis mocht maken met het digitale tijdperk. Ik weet wat er was en hoe dat aan verandering onderhevig is.  

Dankzij al die Willy Wortels! 

Maar ondertussen liggen al die analoge cassette- videobanden en filmrolletjes stoffig te worden in dozen op zolders, inclusief mapjes en fotoboeken met beelden uit het leven van voorbij. En dat is zonde! Dan ben je afhankelijk van mensen die dat ook zonde vinden en de handschoen oppakken. Door die dozen van zolder te halen en door te spitten, met behulp van de apparatuur van toen. 

Zoals mijn nichtje Bianca onlangs deed. 

Zij heeft de laatste maanden oude videobanden bekeken waarop beelden te zien waren van lang geleden, toen zij nog 3 jaar was, afgelopen donderdag precies 31 jaar geleden. Maar ze heeft die banden niet alleen bekeken, ze heeft er ook een digitale camera opgezet en die beelden daarmee opgenomen. 

En gedeeld met de familie via WhatsApp. 

Hoe leuk is dat! Want ik zag hoe mijn ouders, nog in de bloei van hun leven, met familie en vrienden vrolijkheid vierden door middel van het voordragen van grappige rijmpjes en liedjes, heel veel liedjes die ook nog eens uit volle borst meegezongen werden. Dat deden ze ‘onder invloed’ van de nodige drankjes. Onder het genot van een sigaretje, want dat deed men nog ‘gewoon’ in huis. 

Vroeger was niet alles beter! 

Maar het terugzien van al die filmpjes was ook confronterend! Naast mijn toen nog jonge ouders én hun broers en zussen, zag ik natuurlijk ook een veel jongere versie van mijzelf. Mét snor en heel wat kilootjes minder! En ik zag mij stoeien met mijn kleine neefjes en nichtjes, sterk en lenig als ik toen nog was.  

Toen, ja. 

Die neefjes en nichtjes zijn inmiddels al lang volwassen en ik ben inmiddels net zo stram als mijn ouders destijds in die filmpjes waren. Vermoed ik, want het was het feestje ter ere van mijn moeders 65ste verjaardag. Een kleine dertig jaar geleden. Dus deze confrontatie kwam best wel hard aan, ondanks dat ik prima in mijn vel zit en heel tevreden ben met mijn leven. Maar zoals de titel al aangeeft, de filmpjes lieten ook de mensen van voorbij zien. Ik zag ooms en tantes die er helaas niet meer zijn, mensen die een deel van mijn leven waren en daarmee mijn leven ook gekleurd hebben. 

Die videobanden zijn van onschatbare waarde! 

Ik heb de beelden doorgestuurd naar alle levenden uit die filmpjes zodat zij hun herinneringen ook nog eens visueel konden opfrissen. Als een soort bevestiging zeg maar of beter, als beloning! Want het is best knap om het al die jaren met elkaar uitgehouden te hebben, hoe ze het leven met elkaar gevierd hebben. 

In voor- en tegenspoed.  

Later hoop ik ook dat een kleindochter of kleinzoon mij ineens filmpjes ‘van voorbij’ gaat sturen, wel rekening houdend met de hoeveelheid! Want met het ouder worden kom ik uiteindelijk tijd te kort!