Hoe zou de Koning het gehad hebben in het mooie Groningen? Wellicht moet het hem opgevallen zijn dat alle auto’s zo netjes gewassen waren, ze glommen het Hoge bezoek tegemoet! Daar gingen wel wat files aan vooraf, zoals bijvoorbeeld bij de Blauwe Roos. We zijn natuurlijk wel gewend aan files bij de Blauwe Roos maar deze week kwam het tot een hoogtepunt.
De reden? Een gratis wasbeurt voor de auto!
Dat is natuurlijk hartstikke leuk van deze autowasserette maar ik vertikte het om in de file aan te sluiten dus ik bleef thuis. Want ik ben net van al die files in het Westen verlost en dan ga ik er niet hier een beetje vrijwillig instaan omdat mijn auto gratis gewassen kan worden!
Eg nie..
Daarnaast ben ik trouw aan mijn eigen autowasserette. Toen ik daar voor het eerst kwam kreeg ik, na betaald te hebben, een zakje in mijn handen gedrukt. De inhoud voelende was mijn nieuwsgierigheid gewekt en trok ik het zakje open: een droge worst! Niet dat ik dat lekker vind, integendeel, maar puur omdat ik het leuk vind dat ik dat zomaar iets krijg.
Daar ben ik Hollander genoeg voor!
De worst lust ik niet maar ik heb genoeg liefhebbers in mijn omgeving. Met alle respect voor droge worst hoor, ik snap heus wel dat deze worsten gretig aftrek vinden. Maar ik krijg ’t spul niet weg, kauw me het apelazarus en dan nog krijg ik het niet weg. En daarna ben ik nog uren bezig met een tandenstokertje om de restjes tussen mijn tanden en kiezen weg te krijgen. Nee, geef mijn portie maar aan Fikkie. Of aan Fokke, Teup of Sijzo.
Of aan Willem!
Het was een mooi feest in de stad. Groningen liet zich op haar best zien, met alle ins en outs. Met veel interesse keek ik mee via de buis en weet je wat ik na de uitzending voelde? Trots. Enorme trots! Het was voor mij opnieuw een bevestiging dat mijn keus om hier te gaan wonen de juiste is geweest. Ik voel me hier als een vis in het water. Als eb wat hoort bij vloed. Als een slager in zijn slagerij of een als een boer op zijn land.
Het valt mij trouwens op dat veel Groningers heel trots zijn op hun afkomst. Wanneer ik bij collega’s enige tijd in de auto zit dan wijzen zij mij op al het moois in de provincie. Of ze rijden even een andere route om te laten zien hoe mooi het allemaal wel niet is. “Kijk dan! Wat een ruimte he!” roepen ze dan enthousiast, en ik gil dan even zo hard mee in mijn enthousiasme.
Dat komt ook doordat ik de taal, het Gronings, best wel goed verstaan kan. Mocht er een keer een woordje voorbij komen waar ik niks mee kan dan vraag ik altijd even terug te spoelen, waarna het kwartje uiteindelijk toch valt. Soms probeer ik het zelf ook wel eens maar meestal kijkt men mij dan bedenkelijk aan en weet ik weer even mijn plaats: een Terschellinger die ruim dertig jaar in Den Haag gewoond heeft en nu weer terug is in het Hoge Noorden.
Dat kun je zien als een beperking.
Toch rij ik in een schone auto. Mijn vrouw kon de aantrekkingskracht van het woord ‘gratis’ niet weerstaan en griste mij de sleutels uit mijn zak met de woorden: “Ruim jij de vaat even op, maak het fornuis schoon en ja ook met jiff! en droog het aanrechtblad goed!”
En weg was ze met mijn auto!
Op dat moment was ik even de Koning. Mijn Hofdame ging de auto even laten wassen. De echte Koning was maar een paar uur in Groningen en Ommelanden maar dankzij zijn feestje zag heel Nederland dat het goed toeven is in Groningen. En op de een of andere manier legde ik heel even de link tussen Noord – en Zuid Korea. Die bereikten op Koningsdag ook een hoogtepunt door elkaar eindelijk weer eens in de ogen te kijken (en te knuffelen!) en ze beloofden elkaar om zich weer te gaan verbinden. Net zoals onze Koning hoog in zijn vaandel heeft staan: verbinden!
Want zodra de verbinding goed is loopt alles soepeler en kunnen deze verbintenissen leiden naar grote successen. Dat zagen wij aan het optreden op de Vismarkt van Arnold Veeman, Izaline Calister en Diggie Dex, die samen het prachtige laid ‘Mien Grunneger Stad’ zongen, aan mijn vrouw die met liefde met mijn auto door de wasserette tufte, aan Prins Maurits en zijn vrouw die even weer in de armen vielen van vroegere collega’s van Café Soestdijk, aan de Groningers die bedacht hebben dat de naam Blauwe Loper omgedoopt moet worden in de naam van wijlen en zeer geliefde Burgemeester Pieter Smit, aan Ben Feringa met zijn medewerkers die trots vertelde dat het winnen van de Nobelprijs te danken was aan pure samenwerking en we zagen het aan het gesprekje tussen de Hoogheden en de gedupeerden van de aardbevingen, de roep om empathie met hun problematiek uit het hele Koninkrijk was meer dan terecht en welkom, het gaat elke Nederlander aan!
En onze Koning is het daar helemaal mee eens want hij sloot af met de woorden die we zelf ook, als trotse Noordelingen, altijd wel een paar keer per jaar tegen elkaar zeggen:
Er gaat niets, maar dan ook helemaal niets, boven Groningen!
