Auteur: Arjen Veldhuizen

Toen ik onlangs s’ avonds naar mijn werk fietste en stond te wachten voor een stoplicht, zag ik even verderop een fluorescerend vest opdoemen, naast een scooter. Politie, was mijn eerste gedachte, maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat er een ‘mannetje’ in dat vest zat die verre op een agent leek. Toch zag ik aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij met iets belangrijks bezig was maar ik fietste verder met vraagtekens op mijn bagagedrager. Totdat ik ineens ingehaald werd door het vest op de scooter..en toen stopte hij weer. Ik kneep rustig mijn remmen in, hier wilde ik het mijne van weten. De collega’s moesten maar even wachten op hun aflos. Want deze persoon gedroeg zich verdacht en ja, dan rest mij mijn burgerplicht…

Sommige mensen vullen hun burgerplicht anders in. Die kijken al dik twintig jaar lang naar …As the World Turns. Dit is niet de Amerikaanse versie van De Wereld Draait Door maar een soap. Er is nu consternatie omdat vandaag de laatste aflevering te zien is. Persoonlijk denk ik: So what! Het zal tijd worden ook! Maar dan begeef ik mij op glad ijs want ATWT kijkers zijn super fanatiek.. Op FB hoef ik maar even rond te kijken wat de fans te zeggen hebben over de laatste uitzending… Schokkend! Ze hebben het over een leegte, over hoe ze in Godsnaam hun leven nog verder in moeten vullen..

Voornamelijk denk je dat ATWT een vrouwending is maar er schijnen ook mannen naar te kijken. Ervan uitgaande dat het de echtgenoten van deze dames zullen zijn kan ik gerust zeggen dat we hier dan te maken hebben met échte liefde. En daarna samen de keuken in om een lekker potje te ..koken, want ja, de liefde gaat immers ook door de maag.

Ik blijf het een rariteit vinden. Net zoals ik het een rariteit vind dat er nog mannen van mijn leeftijd naar The A Team kijken. Je wilt toch wel eens iets anders?

Toch ben ik ook wel een beetje verslaafd geweest aan iets op TV. Aan die Australische serie Sons and Daugthers. Maar op een gegeven moment ken je het ritueel wel, begint de ‘snelheid’ je parten te spelen en werd ik depressief van de problemen die dag in dag uit, zich openbaarden. Exit Sons and Daugthers! Had aan mijn eigen problemen ruimschoots genoeg.

Het mannetje pakte pen en papier uit zijn zak, keek omhoog langs de lantaarnpaal en noteerde iets. Vervolgens werd ’t papiertje zorgvuldig weer opgevouwen en ging de pen weer in zijn zak. Daarna keek hij de straat in, in de richting die hij- en ik- opgingen en stapte weer op zijn stalen ros.

Toen begreep ik het! Deze burger noteerde, in zijn vrije tijd en zonder kilometervergoeding, de nummers van de lantaarnpalen die defect waren. Om ze, wellicht, de volgende dag door te geven aan de gemeente.

Ineens zag ik dé opvulling voor menig ATWT kijker die vanaf morgen in een gat valt!

Schokkend nieuws vanuit Oostenrijk: Prins Friso getroffen door lawine. Heel erg allemaal, het zal je zoon, man of vader maar zijn. Het nieuws kwam als een lawine (Excusez le mot) over ons heen en in plaats dat we dat nieuws in alle rust zouden verwerken kwam de Nederlandse media op gang…Met alle gevolgen van dien.

Want we kregen de rust niet, het werd nóg schokkender!

Het NOS journaal ging met een extra uitzending de lucht in. Daar zat Annechien en naast haar een voor mij onbekende man met een laptop voor zijn neus. Wellicht een deskundige dacht ik maar na een minuut of twintig was die deskundige wel heel vaak aan het woord en moest Annechien regelmatig ingrijpen. Op een gegeven moment hadden ze een man aan de lijn die ook op vakantie in Lech was. Bij gebrek aan nieuws zeg maar. De man achter de laptop (heb me rot gezocht maar kan maar niet achter zijn naam komen..) interviewde deze…euh..getuige met veel gretigheid. Toen de toerist vertelde dat er op gegeven moment een helikopter overvloog kreeg de man achter de laptop bijna een orgasme! “Dus u zag de helikopter met Prins Friso er in?” De toerist raakte hiervan even in de war, vroeg zich af waarom zijn toehoorder zo opgewonden werd.. Tot hij in de gaten kreeg dat het maar om één ding ging: Sensatie! Later op de dag hoorde ik de toerist weer en nu had hij zich beter voorbereid, de vonken vlogen er af en smeuïg vertelde hij over zijn belevenissen. De man achter de laptop steeg bijna boven zijn desk uit.

De uitzending werd tegen zessen afgebroken nadat ze eindelijk begrepen dat er niet veel nieuws meer komen zou. Volgens mij had ik een keer of zes de burgemeester van Lech aan moeten horen, een keer of vier de minister president en wel tien keer het kaartje te zien gekregen waarop de bergen van het getroffen gebied op stonden. En dan nog ’n hoogtepuntje op de valreep: de buitenlandse media schonken er ook aandacht aan, waarna nog snel even de beelden daarvan te zien waren…Tissues kwamen tekort…

De slijtageslag voor Annechien was voorbij. Arm meiske.

Toen nam Een Vandaag het over. De TROS (!) had uitzending, dat beloofde weer veel goeds…De sympathieke (dat meen ik echt!) Bas van Werven nam het woord, de handjes in de bekende houding voor zijn Bourgondische buik en naast hem Cor de Horde. Cor wie? Cor de Horde, voormalig Hoofdredacteur van het blad ‘Vorsten’. Binnen vijf minuten zag ik aan Bas dat hij diep ongelukkig werd van deze man. Maar ja, hij kon geen kant op, ze waren immers live in de uitzending. Cor de Hork..euh de Horde kon namelijk op geen enkele manier bedekken dat hij genoot van ‘het weer eens op de televisie zijn’. Hij bleef glimlachen bij elke zin, drukte allerlei weetjes (of bedenksels, niemand weet immers de waarheid) over de Prins de televisiekijker door de strot. Hij kwijlde nog net niet..of misschien toch wel maar ik kijk nog analoog en dan is de tv nog niet zo scherp..

Ik denk dat Bas direct na de uitzending naar Annechien gerend is. Die zijn samen een stevige borrel gaan drinken. Mijn zegen hebben ze!

Later die avond was het bij Pauw en Witteman ook raak. De hele uitzending was gewijd aan het ongeluk en ze hadden de volgende personen aan tafel: een arts, twee skiërs die ook een lawine meegemaakt hadden, twee royalty kenners en, nu komt het, mevrouw Hanny May- de Reus. Deze laatste, leeftijd bejaard, zit bij een ski vereniging die jaarlijks naar Lech afreizen. Zij wist alles van Lech, had zelfs naast Prins Claus in de stoeltjeslift gezeten en had, weliswaar op afstand, de Koningin voorbij zien skiën.. “Ze kan trouwens héééél goed skiën!” Kromme tenen van de kramp en hevige opvliegers kreeg ik te verwerken. Ik hoop van harte dat Friso snel weer bij kennis komt. Dan kan het mediacircus naar huis.

De Tros. Ze noemen zich de Grootste Familie van Nederland. Deze groepering (dat klinkt dreigend en dat bedoel ik er ook mee..) kun je elke avond wel een keertje tegenkomen tijdens een zap-sessie. Hoe herken je een programma van hen? Meestal zie je iets Volendam’s, een bananenschil met daarbij een presentator die zo ontzettend gewoon is gebleven of een plein vol met mensen met de armen hoog boven het hoofd heen en weer zwierend…

Ooit, in de tijd dat ik nog niet toerekeningsvatbaar was, keek ik naar ‘Op Losse Groeven’ (door mijn spraakgebrek in die tijd zei ik altijd Op losse Schroeven..). Later werd dat om de een of andere onverklaarbare reden omgedoopt in ‘Op Volle Toeren’. Bij ons thuis werd er naar gekeken. Je wist niet beter. Of eigenlijk wist ik wel beter. Liever keek ik naar de heren Van Kooten en De Bie maar dat was ‘not done’ bij ons thuis. En heimelijk kijken ging ook niet want wij hadden geen tv op de kamer (ja jeugd, jullie hebben ’t zo slecht nog niet!). Wel hadden we een transistorradio. Daarmee kon je verder kijken (luisteren) dan de Tros. En dat deden mijn broer en ik dan ook! Op vrijdagavond zaten we op zijn zolderkamer te luisteren naar het spannendste radioprogramma welke je je maar bedenken kon: Germaine sans gêne. Dit was een programma waarin presentatrice Germaine (Groenier) en de luisteraars heel open over sex praatten. Broer en ik, 15 en 13 jaar, lachten dan regelmatig de schaamte weg en ondertussen maakten we aantekeningen om het in het aansluitende weekend onze vrienden over alle details te vertellen. Want dat was lachen natuurlijk! Later luisterden we naar De Dik Voormekaar Show, heel iets anders maar ook leuk om na te doen bij je vrienden.

Voorgaande was nog uit de tijd dat er overdag alleen maar testbeeld te zien was. Inspirerend voor de zwevers onder ons maar ik had daar niet zoveel mee. Dan ga je vanzelf buiten spelen. Nu is wel van alles op de dag op de tv te zien maar of het een verbetering is? koffieMax of Vandaag de Dag? Nederland in beweging…Brrrrrrr. Zie het helemaal voor me: na een avond op de bank liggend tv kijken ga je naar bed, slaap je slecht van alle indrukken die je die avond opgedaan hebt, kom je s ’morgens met pijn in de rug uit bed en mopper je op de Polen die bij je buren aan het klussen zijn en in plaats van de deur uit te gaan zet je de tv weer aan…

Geen wonder dat half Nederland depressief rondloopt. Ik ben dan ook voorstander van het opnieuw invoeren van het testbeeld!

Volgens het nieuws zitten we in een recessie. De vierde om precies te zijn. Dat betekent dat we er al drie achter de rug hebben. Ik snapte niet waar hier het nieuws in zat want ik zit al jaren in een recessie. Voor mij geen vakanties naar verre oorden, om de paar jaar een nieuwe auto of om het half jaar een nieuwe garderobe. Zonder te klagen onderga ik mijn lot. Met rechte rug, dus ik ga er ook niet gebukt onder. Nu gaat mij dat makkelijk af want ik moest toch al rechtop lopen, vroeger van mijn moeder en sinds de jaren negentig van mijn fysiotherapeut.
Toch is het oppassen nu want in het verleden was er ook eens een recessie en toen brak er, niet veel later, een oorlog uit. Weest daarom op uw Qui-vive! Dat lijkt dramatisch gezegd maar dat is het niet hoor, vond gewoon dat het woordje Qui-vive er even in moest, is zo’n mooi woord.
Maar voordat de oorlog uitbreekt moeten we bezuinigen en zullen de meesten onder ons elk dubbeltje drie keer omdraaien. Het plan voor de 3- dimensionale flatscreen kan even in de ijskast, evenals het vierde autootje die in bestelling stond vanwege het makkelijke inparkeren in de stad op zaterdag en het belastingvoordeel..
Overdrijven is ook een vak maar laten we eerlijk wezen, het leven draait toch wel gewoon door. Behalve natuurlijk wanneer je je baan verliest maar dit stukkie moet louter positief overkomen dus daar gaan we nu dan even niet van uit. Het leven draait gewoon door zoals ik al even hiervoor schreef. Fuck de recessie en gewoon doorgaan met leven is mijn advies. Laat iedereen in zijn waarde en schuif je eigen tekortkomingen niet af op een ander. En, niet geheel onbelangrijk en daardoor misschien wel de belangrijkste, klaag er niet over! Want dan kun je het resterende genieten wel op je buik schrijven. Resterend genieten? Ja, dingen doen met de spullen die je al hebt. Pak het monopoly spel weer eens tevoorschijn of het scrabble bord… Weer eens wat anders dan van een schermpje!

‘It giet net oan!’ zei de man met het witte haar achter de tafel met daarop tientallen microfoons opgesteld. Een seconde erna zakte, op een paar zuurpruimen na, geheel Nederland door het ijs! Ik kroop direct achter de computer en surfde naar de website van de PVV, in verwachting van een oproep te klikken wie de schuldigen zijn van het niet door gaan. Even daarvoor had ik nog enkele klachten over de Polen bij ze gemeld, anoniem natuurlijk want voor je het weet staan ze voor je deur te rammelen met hun lege flessen. Heerlijk gevoel geeft dat, klikken, wist dat niet. Vooral omdat ik altijd opgevoed ben met dat klikken niet mag.
Het ijs was te dun en daardoor durfde de organisatie de verantwoording niet aan. Terecht. Met opgeheven hoofd namen deze 22 apostelen der Friese Elfsteden de juiste beslissing. Toppertjes!
Wat is het lekker dat een organisatie duidelijk is. Zo niet de organisatie die Nederlandse Spoorwegen heet. Nadat de eerste sneeuw gevallen was liep het gehele spoorboekje in de soep en waren ze het ..euh..spoor helemaal bijster. Na Black Friday creëerden ze ook nog een Black Saturday en zagen wij s ’avonds op het nieuws de gestrande reizigers én Sascha de Boer. Sascha de Boer is nieuwslezeres en doet eigenlijk altijd niet meer dan gewoon het nieuws voorlezen. Deze keer week ze af en pakte ze de directeur van de NS flink aan, het sarcasme droop er vanaf en alle kijkers genoten van deze verfrissende aanpak. Want laten we eerlijk zijn, smoesjes hebben we nu wel genoeg gehoord bij de NS.
Maar het zal natuurlijk wel weer een geldkwestie zijn. Sinds ze geprivatiseerd zijn mag het ook niks meer kosten. Tegenwoordig kan je met een app op je gsm een leiding in je muur vinden maar een wissel ontdooien is iets van een andere planeet.
De dooi is weer ingevallen, de gemalen in Friesland draaien weer en de ijspret lijkt nu echt over. Jammer hoor, het gaf wel een stuk gezelligheid én saamhorigheid: er was eigenlijk nog maar één onderwerp waar we het met zijn allen over hadden, de dikte van het ijs. Ook allerlei weetjes waren weer uit de kast gehaald: ‘Zolang de eenden niet kwaken, blijft het ijs groeien’, of ‘Waarom doen de Rayon-hoofden niet wat elke man wel eens doet: er een centimetertje of wat bij lullen’.
We gaan weer over tot de orde van de dag. Het kan Friezen en dooien. Over dooien gesproken, Whitney is niet meer. Sneu voor haar en haar fans. Ik was geen fan, alhoewel ook ik haar wel een knapperd vond. Nu mag ze gaan zingen in het hiernamaals en misschien komen wij, simpele zielen der Aarde, haar later weer tegen. Dat is weer eens een ander vooruitzicht dan de weersvooruitzichten!

Het was ergens in het voorjaar van 1979 dat ik mijn ouders meedeelde dat ik ‘uit’ wilde. Als 15 jarige vond ik mij oud genoeg. Mijn oudere broer en zus vonden van niet om de bekende reden: ‘Toen ik zo oud was mocht ik ook niet stappen!’ Bij mijn ouders zag ik lichte twijfel, voor mij het signaal om door te zeuren. De twijfel kwam natuurlijk doordat ik de Benjamin was in het gezin, die hebben een streepje voor. Veel overtuigingskracht was er niet nodig (‘Bram en Jan mogen ook..en Richard..’) en afgesproken werd dat ik naar de jeugdsoos mocht, een ontmoetingsplek voor de Terschellinger jeugd waar geen alcohol geschonken werd.

Volgens mij ben ik zegge en schrijve daar drie keer geweest. De weg naar een interessantere plek was snel gevonden, Bar-disco OKA 18 te West-Terschelling. De kersverse uitbaters van dit etablissement waren Rob van Lint en zijn partner Alie. Uit Amsterdam. Dat was dus machtig interessant want Amsterdammers zijn curieuze figuren en wij, eilander jochies, stonden daar wel open voor. Zoals gebruikelijk in een kroeg maakten wij er ook kennis met alcohol. Spelenderwijs natuurlijk, we waren immers nog ‘kinderen’… We speelden ‘Boeren’ of ‘Torentje’, spelletjes waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had maar je werd er wel heel vrolijk van. En soms ziek, maar dat merkte je pas als je je nest in kroop…

Al gauw werd het onze basis en mochten we ‘Rob’ en ‘Alie’ zeggen, en omgekeerd tutoyeerden zij ons. We begonnen ons er thuis te voelen!

Het was een begin van een mooi, gezellig tijdperk. Bijna altijd was het daar feest. En het was goed voor de integratie. Integratie? Ja, want ‘minsken fan Oast’ vermengden zich met ‘Westers’. In de tijd van Sil de Strandjutter was dat al een heet hangijzer maar het beleid in de OKA wilde daar niets van weten en dat wierp haar vruchten af. Van rivaliteit was zo goed als geen sprake meer, de voetbalclub Quick’35 en TVV gingen pardoes in die jaren fuseren en er ontstonden zelfs gemengde ‘huwelijken’! Er groeiden relaties, er werden relaties geboren en ook echtelijke twisten, of erger, werden daar allemaal uitgevochten. Met grote regelmaat zag je meisjes huilend naar buiten rennen en daar achteraan haar bezorgde vriendinnen of je zag een jongen zwaar aan het drinken omdat hij net “Hier is je ring..Wat moet ik met dat klereding!” te horen had gekregen.

Vrijdag- en zaterdagavond waren wij er en op zondagmiddag. Die zondagen waren fantastisch! Meestal na de wedstrijd van het 1^e van sc Terschelling stroomde de tent vol en vulde weldra Hazes’ muziek de tjokvolle ruimte. Tegen vijven zag je de drukte iets afnemen omdat vrienden/vriendinnen naar de boot werden gebracht, de schoolweek stond immers weer op stapel en sommigen hadden de pech al op zondag naar hun kosthuis of ander verblijf af te reizen.

Rob is niet meer. Hij mocht niet oud worden. Toch zal hij ouder worden dan menigeen onder ons omdat hij voort zal leven in onze herinneringen.. En in de herinneringen van de generaties die na ons kwamen. Rob van Lint, je was een van de kleuren in mijn leven, bedankt!

Hij mag geen zout meer eten. Wie? Willem Holleeder. Mijn aandacht was getrokken. Dit was nog eens nieuws van de bovenste plank! Peter R. de Vries is aan het woord bij De Wereld Draait Door. De man van Joram en van de Puttense moordzaak. En van Ajax. En van die vreselijke irritante R. Die losse R staat voor Rudolf leert Wikipedia mij en terwijl ik dit opschrijf vraag ik mij af waarom ik het in vredesnaam wilde weten… Nou ja, terug naar de uitzending. Matthijs was helemaal opgewonden, zag ‘m volgens mij lichtelijk hijgen, want de man die naast hem zat had Willem Holleeder geïnterviewd.
In het bos.
Maak me gek! Ik gleed terstond van sensatielust van de bank want als het zich afspeelde in het bos, zal er, Peter kennende, ook wel een lijk tevoorschijn komen. Helaas, geen lijk (of gelukkig niet, was ook wel weer eens verfrissend..) maar wel een foto van de grootste crimineel van Nederland. En van een hartpatiënt. Vandaar geen zout meer en hij moet heel veel medicijnen slikken. Even voelde ik medelijden met Willem maar toen vermande ik mij: want het is en blijft een crimineel, ontvoerder van Heineken, Freddy voor intimi en nog wat andere duistere zaken. De getoonde foto liet de Jordanees zien die enkele jaren in de gevangenis had gezeten, nu zonder scooter. Dat was wel verfrissend.
Het wachten was op de krent in de pap oftewel het hoogtepunt van het interview. Ik had mijzelf al gedeeltelijk ontkleed want ik kreeg het er warm van… slechts een t-shirt en een boxer konden de hitte weerstaan. Marc- Marie (Huijbrechts) was de tafelheer en die zou mijn opgewonden standje nog enigszins kunnen temperen met zo’n opmerking die hij altijd zo goed kan maken waardoor een ieder weer met beide benen op de grond zou staan. “Maar nu even niet, rare nicht!” schreeuwde ik naar de TV. Ja, ik was wel heel erg diep gezonken, ik praatte tegen de TV…
Peter R. ging verder met zijn gebrabbel en ik ving iets op dat ‘wel leuk was om te vertellen’… Een vreemd, best wel lekker gevoel in mijn onderbuik maakte zich van mij meester. Het had iets weg van het ‘lantaarnpaalgevoel’ wat alle jongens wel eens meegemaakt hebben. Maar net toen ik wegzonk van genot was die daar ineens.. Een Cliffhanger! In DWDD! Want het gesprek moest even plaats maken voor het item van De Jackhalzen.
Bij mij was het ‘lekkere’ gevoel direct weg. Sloeg ook geen acht meer op het vervolg en werd acuut impotent van wat er tevoorschijn kwam van ‘wat wel leuk was om te vertellen’. Aan het einde van de boswandeling waren Peter en Willem de weg kwijtgeraakt..!
Ondanks de plotselinge impotentie-aanval voelde ik mij toch genaaid!

Paniek in ons land! Vette koppen in de kranten, de twitteraccounts stromen er vol mee en op Hyves en Facebook is het hét gesprek van de dag. Ook menig koffiekwartiertje werd gerekt tot een half uur omdat men er niet over uitgepraat raakte. Mijn reactie was er een die door velen gevolgd werd, namelijk inkopen doen en de kelder volstouwen met etenswaar, waaronder veel blik en pot vanwege de houdbaarheid. Wat is er dan aan de hand?
Er komt een koudefront aan!
Ja, dat is geen kattenpis. In deze tijd een koudefront…het moet niet gekker worden! Terwijl half Nederland zich juist naar koude gebieden begeeft, wintersport, moet de andere helft er nu ook aan geloven. Laatst sprak ik iemand op het sportveld en die was er heel blij mee. Want hij lag er al maanden wakker van het feit dat het maar geen winter werd. Ik vroeg hem naar de reden, dat moest wel iets heel belangrijks zijn. “Dan heb ik niet voor niks mijn winterbanden onder de auto gelegd..” was zijn antwoord. Tja, het is maar waar je mee bezig kan zijn. Ik heb ze niet en een lichte vorm van jaloezie kwam over mij. Is er te leven zonder winterbanden? Denk dat ‘t heel moeilijk zou worden. Want dan kan ik er sowieso niet over praten op het sportveld, ben ik daardoor dus verplicht te blijven kijken naar mijn kroost hun prestaties…
Het leven is niet vurukkulluk…. Dat blijkt nu maar weer. Naast de kou die ons te wachten staat was er ook de politieke peiling van Maurice die veel stof deed opwaaien. Wat zeg ik, het leek wel een sneeuwstorm! De SP kwam daar nogal goed uit en de PVV leverde in. Opnieuw vette koppen in de kranten en veel discussie op alle andere media, vooral der rechterzijde want ja, zij zijn de enigen die werken (de rest is lui…). Terwijl iedereen toch weet dat peilingen maar momentopnames zijn en dat de soep (lees: de programma’s) nooit zo heet gegeten wordt als zij opgediend zal worden. Zelfs de man in winning mood Roemer vond een nuance wel gepast maar Geert voelde dat er aan zijn stoelpoten gezaagd werd en vond dat hij nu eens anders moest reageren dan met een tweetje. Het werd een interview met kale Frits van RTL á la P&W met Cruijff of Joost Eerdmans van Wakker Nederland met Wilders, kritiekloos…
De natuur reageerde direct op alle gekte en stuurde ons een zonnestorm. Gratis en voor niks en inclusief een lichtshow. Of Onze Lieve Heer, volgens de geschriften de bedenker van alle vier de seizoenen (Lente: groei en bloei, zomer: warm, herfst: kale bomen, winter: koud!) ons even wilde waarschuwen voor alle drukte die er weer was om.. niets.

De Partij voor de Dieren heeft weer wat bedacht… De PvdD wil dat je, na het diner, een doggie bag aangeboden krijgt. Een wat?! Een doggie bag. Dat is een zakje waarin je de resten van het eten in kan stoppen en je het later, thuis bijvoorbeeld of in de trein, op kan eten. Of je neemt het mee voor de hond (oefff..dat is zo jaren tachtig!). Afijn, toen ik het las hadden ze mijn aandacht want het is te stom voor woorden. Net zoiets als over die goudvissen die niet meer in een ronde kom mogen zwemmen. Of over die muizenvallen in de 2^e Kamer zelf, de vallen die daar gezet werden waren niet diervriendelijk!

De reden van het bedenksel is dat men vindt dat er teveel eten weggegooid wordt. En dan moeten de restaurants het voortouw in nemen. Te gek voor woorden. Elk restaurant zal echt niet teveel op tafel zetten. Dat is economisch onverstandig en elke eigenaar zal hier zoveel als mogelijk op beknibbelen. Aan wie ligt het dan? Aan ons zelf. Wij zouden opnieuw opgevoed moeten worden wat eten betreft. Nu vreten we de hele dag door, de jeugd neemt rustig nog een zak chips voor het eten en vervolgens vragen de opvoeders zich af waarom ze toch zo treuzelen met het echte eten.

Het ligt dus aan de persoon die besteld. Als je teveel hooi (!) op je vork neemt, als je ogen groter zijn dan je trek, kan je er op wachten dat het bordje niet netjes leeggegeten zal worden. Daarnaast is er nog een categorie die moeite heeft met de grootte van de porties. Dan zijn de ouderen onder ons. Want hoe ouder je wordt, hoe minder ruimte er is in je maag. Komt waarschijnlijk doordat alles krimpt. Toch zijn er al restaurants die hier op in spelen door kleinere stukken vlees aan te bieden. Uiteraard tegen een kleinere prijs. Een soort van kindermenu voor ouderen zeg maar. Dat soort initiatieven zal de PvdD moeten aanmoedigen. Want stel dat ik, een leek in de keuken (wat niet zo is maar dat moet nu even voor ’t verhaal), na het diner de resten in een zakkie schuif om mee te nemen. Stel dat ik erna nog even de stad in ga voor een biertje op het terras want het is zo’n hele mooie, warme zomeravond.. Dan kom ik dus uren later thuis, heeft het rest-eten al lekker zitten broeden in mijn jaszak en leg ik het, dan pas, in de koelkast.

De volgende dag hoef ik niet te koken en de dag erna niet naar mijn werk: ziek door voedselvergiftiging!

Van de week ben ik, na twee dagen inpandig geweest te zijn, weer eens buiten geweest. Even het stof van me af fietsen. Blue Monday verschoof ik na de dagen erna want maandag zelf kwam mij niet zo goed uit om depri te zijn. Nu weet ik ook wel dat januari behoorlijk veel depressiviteit mee kan brengen maar ik zeg altijd maar ‘We zitten aan de goede kant van het jaar!’ En daar bedoel ik mee dat het voorjaar weer in aantocht is en als kers op de taart, de zomer. De kortste dag hebben we achter de rug en elke dag kunnen we langer van het daglicht genieten. Heb daar meer mee dan de beruchte ‘donkere dagen’. Met name het uitzicht op terrasjes en lange fietstochten onder het genot van natuurlijke geluiden zoals bijvoorbeeld het roepen van een kieviet kunnen mij heel vrolijk maken. Of lange avonden in de tuin, in prettig gezelschap van een lekker koud drankje…
Het werd een ‘slag om Leidschendam’ want er moesten ook wat boodschapjes gedaan worden en ik had gewoon zin om te fietsen. Toen ik weg ging was het nog droog maar op de terugweg kreeg ik een flinke bak water over mij heen, de weermannen hadden dus gelijk, vanuit het Westen regen… Dat heb ik weer, maar heel erg vond ik het ook niet want het was goed testweer. Testweer? Ja, ik kon nu mijn regenpak testen, volgens de verkoper 100% waterdicht. En aangezien ik een natuurlijk argwaan heb voor dat soort praatjes nam ik de proef op de som. Het vorige regenpak lekte namelijk wel. En dan op een plaats waar je het absoluut niet wil: in m’n kruis. In plaats van een nieuwe broek aan te schaffen ben ik toen ondergoed in mijn tas gaan stoppen. Vóórdat ik ondergoed in mijn tas stopte kwam ik namelijk een keer zeiknat aan op mijn werk. Nachtdienst. Ik heb toen een nachtje ‘geswaffeld’ in mijn dienstbroek. Op zich best wel een lekker gevoel maar het was oppassen na een toiletbezoek..
Toen ik thuis kwam zag ik eruit als een verzopen kater, met beslagen bril. Vervolgens wurmde ik mijzelf uit het pak en weldra vormde zich een plas water op het tapijt. Na inspectie voor de spiegel kon ik de conclusie trekken dat de verkoper geen woord gelogen had! Dat geeft de burger moed. Ik weet dus nu dat als het regent gewoon de fiets gepakt kan worden. Uit pure balorigheid dook ik daarna in mijn platen collectietje en zette Bicycle Race op van Queen en mijn dag was weer helemaal goed!

Ach, ja, 2012.. We zijn er alweer volop mee bezig. Eerst moest er nog wel even voor 67 miljoen euro de lucht ingeschoten worden, zeer waarschijnlijk door één derde van de bevolking want twee derde vindt dat het vuurwerk wel afgeschaft mag worden. Terecht in mijn ogen, heb er helemaal niets mee en zou dat geld liever besteden aan de voedselbanken of aan de mama’s van Serious Request. Bijvoorbeeld. Ja, maar vuurwerk hoort er bij, anders is het saai. Ben ik het ook mee eens. Daarom juich ik het idee toe dat de Gemeentes het gaan regelen. Een professioneel vuurwerkbedrijf inschakelen, het plaatselijke plein inrichten met allerlei kraampjes voor een drankje en een hapje en voilà, het feest kan beginnen. En alle vingers, ogen en andere lichaamsdelen blijven onaangetast. En het scheelt menig schadepostje want het opblazen van spullen van een ander doe je stiekum, niet op een plein vol met mensen. Ratten komen tevoorschijn als het donker is nietwaar..

Aan de andere kant zullen we het vuurwerkverbod niet meer meemaken want 2012 is het jaar dat de wereld vergaat. Volgens de Maja’s. Want hun kalender loopt niet door. Mijn mening hierover: Koop ’n nieuwe!

Ja, ik heb een mening. Wie niet tegenwoordig. Het internet staat er vol mee. Ladingen met meningen over wat er zich in de wereld afspeelt stromen elke minuut van de dag binnen. Vanuit je luie (of actieve) stoel ligt de hele wereld aan je voeten. Of het komt binnen via gsm of een of ander pad, dus vanaf de wc-pot of als je op je fiets zit.. Niets hoeft je meer te ontgaan. Soms is het teveel: Nick & Simon bijna dood- ijsbeer Knut- schildpad Flip- Jan Smit krabt aan kruis van onderbroekenlijn- de buurvrouw zakt zuchtend na wat poetswerk op de bank met een bak koffie (senseo! Lui wijf) en Vroomschopse (!) politie staat op scherp bij huldiging Darter. Kennelijk willen we dat. Of men denkt dat we dat willen. Maar zoals altijd is er ook een zwarte kant, de vuiligheid, die gespuid wordt en op haar beurt het negativisme ruimschoots voedt… Vaak doen ‘ze’ dat anoniem want ja, zoals ik al eerder schreef, ratten komen s ’nachts tevoorschijn.

Ach, zo kabbelen we lekker voort. Een nieuw jaar voor ons en een hele hoop nieuwtjes in het verschiet. De discussie over het vuurwerk achter ons latend, die komt eind december wel weer op gang. Mits de Maja’s ongelijk hebben natuurlijk…

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!