Categorie: Uncategorized

Het was ergens in het voorjaar van 1979 dat ik mijn ouders meedeelde dat ik ‘uit’ wilde. Als 15 jarige vond ik mij oud genoeg. Mijn oudere broer en zus vonden van niet om de bekende reden: ‘Toen ik zo oud was mocht ik ook niet stappen!’ Bij mijn ouders zag ik lichte twijfel, voor mij het signaal om door te zeuren. De twijfel kwam natuurlijk doordat ik de Benjamin was in het gezin, die hebben een streepje voor. Veel overtuigingskracht was er niet nodig (‘Bram en Jan mogen ook..en Richard..’) en afgesproken werd dat ik naar de jeugdsoos mocht, een ontmoetingsplek voor de Terschellinger jeugd waar geen alcohol geschonken werd.

Volgens mij ben ik zegge en schrijve daar drie keer geweest. De weg naar een interessantere plek was snel gevonden, Bar-disco OKA 18 te West-Terschelling. De kersverse uitbaters van dit etablissement waren Rob van Lint en zijn partner Alie. Uit Amsterdam. Dat was dus machtig interessant want Amsterdammers zijn curieuze figuren en wij, eilander jochies, stonden daar wel open voor. Zoals gebruikelijk in een kroeg maakten wij er ook kennis met alcohol. Spelenderwijs natuurlijk, we waren immers nog ‘kinderen’… We speelden ‘Boeren’ of ‘Torentje’, spelletjes waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had maar je werd er wel heel vrolijk van. En soms ziek, maar dat merkte je pas als je je nest in kroop…

Al gauw werd het onze basis en mochten we ‘Rob’ en ‘Alie’ zeggen, en omgekeerd tutoyeerden zij ons. We begonnen ons er thuis te voelen!

Het was een begin van een mooi, gezellig tijdperk. Bijna altijd was het daar feest. En het was goed voor de integratie. Integratie? Ja, want ‘minsken fan Oast’ vermengden zich met ‘Westers’. In de tijd van Sil de Strandjutter was dat al een heet hangijzer maar het beleid in de OKA wilde daar niets van weten en dat wierp haar vruchten af. Van rivaliteit was zo goed als geen sprake meer, de voetbalclub Quick’35 en TVV gingen pardoes in die jaren fuseren en er ontstonden zelfs gemengde ‘huwelijken’! Er groeiden relaties, er werden relaties geboren en ook echtelijke twisten, of erger, werden daar allemaal uitgevochten. Met grote regelmaat zag je meisjes huilend naar buiten rennen en daar achteraan haar bezorgde vriendinnen of je zag een jongen zwaar aan het drinken omdat hij net “Hier is je ring..Wat moet ik met dat klereding!” te horen had gekregen.

Vrijdag- en zaterdagavond waren wij er en op zondagmiddag. Die zondagen waren fantastisch! Meestal na de wedstrijd van het 1^e van sc Terschelling stroomde de tent vol en vulde weldra Hazes’ muziek de tjokvolle ruimte. Tegen vijven zag je de drukte iets afnemen omdat vrienden/vriendinnen naar de boot werden gebracht, de schoolweek stond immers weer op stapel en sommigen hadden de pech al op zondag naar hun kosthuis of ander verblijf af te reizen.

Rob is niet meer. Hij mocht niet oud worden. Toch zal hij ouder worden dan menigeen onder ons omdat hij voort zal leven in onze herinneringen.. En in de herinneringen van de generaties die na ons kwamen. Rob van Lint, je was een van de kleuren in mijn leven, bedankt!

Hij mag geen zout meer eten. Wie? Willem Holleeder. Mijn aandacht was getrokken. Dit was nog eens nieuws van de bovenste plank! Peter R. de Vries is aan het woord bij De Wereld Draait Door. De man van Joram en van de Puttense moordzaak. En van Ajax. En van die vreselijke irritante R. Die losse R staat voor Rudolf leert Wikipedia mij en terwijl ik dit opschrijf vraag ik mij af waarom ik het in vredesnaam wilde weten… Nou ja, terug naar de uitzending. Matthijs was helemaal opgewonden, zag ‘m volgens mij lichtelijk hijgen, want de man die naast hem zat had Willem Holleeder geïnterviewd.
In het bos.
Maak me gek! Ik gleed terstond van sensatielust van de bank want als het zich afspeelde in het bos, zal er, Peter kennende, ook wel een lijk tevoorschijn komen. Helaas, geen lijk (of gelukkig niet, was ook wel weer eens verfrissend..) maar wel een foto van de grootste crimineel van Nederland. En van een hartpatiënt. Vandaar geen zout meer en hij moet heel veel medicijnen slikken. Even voelde ik medelijden met Willem maar toen vermande ik mij: want het is en blijft een crimineel, ontvoerder van Heineken, Freddy voor intimi en nog wat andere duistere zaken. De getoonde foto liet de Jordanees zien die enkele jaren in de gevangenis had gezeten, nu zonder scooter. Dat was wel verfrissend.
Het wachten was op de krent in de pap oftewel het hoogtepunt van het interview. Ik had mijzelf al gedeeltelijk ontkleed want ik kreeg het er warm van… slechts een t-shirt en een boxer konden de hitte weerstaan. Marc- Marie (Huijbrechts) was de tafelheer en die zou mijn opgewonden standje nog enigszins kunnen temperen met zo’n opmerking die hij altijd zo goed kan maken waardoor een ieder weer met beide benen op de grond zou staan. “Maar nu even niet, rare nicht!” schreeuwde ik naar de TV. Ja, ik was wel heel erg diep gezonken, ik praatte tegen de TV…
Peter R. ging verder met zijn gebrabbel en ik ving iets op dat ‘wel leuk was om te vertellen’… Een vreemd, best wel lekker gevoel in mijn onderbuik maakte zich van mij meester. Het had iets weg van het ‘lantaarnpaalgevoel’ wat alle jongens wel eens meegemaakt hebben. Maar net toen ik wegzonk van genot was die daar ineens.. Een Cliffhanger! In DWDD! Want het gesprek moest even plaats maken voor het item van De Jackhalzen.
Bij mij was het ‘lekkere’ gevoel direct weg. Sloeg ook geen acht meer op het vervolg en werd acuut impotent van wat er tevoorschijn kwam van ‘wat wel leuk was om te vertellen’. Aan het einde van de boswandeling waren Peter en Willem de weg kwijtgeraakt..!
Ondanks de plotselinge impotentie-aanval voelde ik mij toch genaaid!

Paniek in ons land! Vette koppen in de kranten, de twitteraccounts stromen er vol mee en op Hyves en Facebook is het hét gesprek van de dag. Ook menig koffiekwartiertje werd gerekt tot een half uur omdat men er niet over uitgepraat raakte. Mijn reactie was er een die door velen gevolgd werd, namelijk inkopen doen en de kelder volstouwen met etenswaar, waaronder veel blik en pot vanwege de houdbaarheid. Wat is er dan aan de hand?
Er komt een koudefront aan!
Ja, dat is geen kattenpis. In deze tijd een koudefront…het moet niet gekker worden! Terwijl half Nederland zich juist naar koude gebieden begeeft, wintersport, moet de andere helft er nu ook aan geloven. Laatst sprak ik iemand op het sportveld en die was er heel blij mee. Want hij lag er al maanden wakker van het feit dat het maar geen winter werd. Ik vroeg hem naar de reden, dat moest wel iets heel belangrijks zijn. “Dan heb ik niet voor niks mijn winterbanden onder de auto gelegd..” was zijn antwoord. Tja, het is maar waar je mee bezig kan zijn. Ik heb ze niet en een lichte vorm van jaloezie kwam over mij. Is er te leven zonder winterbanden? Denk dat ‘t heel moeilijk zou worden. Want dan kan ik er sowieso niet over praten op het sportveld, ben ik daardoor dus verplicht te blijven kijken naar mijn kroost hun prestaties…
Het leven is niet vurukkulluk…. Dat blijkt nu maar weer. Naast de kou die ons te wachten staat was er ook de politieke peiling van Maurice die veel stof deed opwaaien. Wat zeg ik, het leek wel een sneeuwstorm! De SP kwam daar nogal goed uit en de PVV leverde in. Opnieuw vette koppen in de kranten en veel discussie op alle andere media, vooral der rechterzijde want ja, zij zijn de enigen die werken (de rest is lui…). Terwijl iedereen toch weet dat peilingen maar momentopnames zijn en dat de soep (lees: de programma’s) nooit zo heet gegeten wordt als zij opgediend zal worden. Zelfs de man in winning mood Roemer vond een nuance wel gepast maar Geert voelde dat er aan zijn stoelpoten gezaagd werd en vond dat hij nu eens anders moest reageren dan met een tweetje. Het werd een interview met kale Frits van RTL á la P&W met Cruijff of Joost Eerdmans van Wakker Nederland met Wilders, kritiekloos…
De natuur reageerde direct op alle gekte en stuurde ons een zonnestorm. Gratis en voor niks en inclusief een lichtshow. Of Onze Lieve Heer, volgens de geschriften de bedenker van alle vier de seizoenen (Lente: groei en bloei, zomer: warm, herfst: kale bomen, winter: koud!) ons even wilde waarschuwen voor alle drukte die er weer was om.. niets.

De Partij voor de Dieren heeft weer wat bedacht… De PvdD wil dat je, na het diner, een doggie bag aangeboden krijgt. Een wat?! Een doggie bag. Dat is een zakje waarin je de resten van het eten in kan stoppen en je het later, thuis bijvoorbeeld of in de trein, op kan eten. Of je neemt het mee voor de hond (oefff..dat is zo jaren tachtig!). Afijn, toen ik het las hadden ze mijn aandacht want het is te stom voor woorden. Net zoiets als over die goudvissen die niet meer in een ronde kom mogen zwemmen. Of over die muizenvallen in de 2^e Kamer zelf, de vallen die daar gezet werden waren niet diervriendelijk!

De reden van het bedenksel is dat men vindt dat er teveel eten weggegooid wordt. En dan moeten de restaurants het voortouw in nemen. Te gek voor woorden. Elk restaurant zal echt niet teveel op tafel zetten. Dat is economisch onverstandig en elke eigenaar zal hier zoveel als mogelijk op beknibbelen. Aan wie ligt het dan? Aan ons zelf. Wij zouden opnieuw opgevoed moeten worden wat eten betreft. Nu vreten we de hele dag door, de jeugd neemt rustig nog een zak chips voor het eten en vervolgens vragen de opvoeders zich af waarom ze toch zo treuzelen met het echte eten.

Het ligt dus aan de persoon die besteld. Als je teveel hooi (!) op je vork neemt, als je ogen groter zijn dan je trek, kan je er op wachten dat het bordje niet netjes leeggegeten zal worden. Daarnaast is er nog een categorie die moeite heeft met de grootte van de porties. Dan zijn de ouderen onder ons. Want hoe ouder je wordt, hoe minder ruimte er is in je maag. Komt waarschijnlijk doordat alles krimpt. Toch zijn er al restaurants die hier op in spelen door kleinere stukken vlees aan te bieden. Uiteraard tegen een kleinere prijs. Een soort van kindermenu voor ouderen zeg maar. Dat soort initiatieven zal de PvdD moeten aanmoedigen. Want stel dat ik, een leek in de keuken (wat niet zo is maar dat moet nu even voor ’t verhaal), na het diner de resten in een zakkie schuif om mee te nemen. Stel dat ik erna nog even de stad in ga voor een biertje op het terras want het is zo’n hele mooie, warme zomeravond.. Dan kom ik dus uren later thuis, heeft het rest-eten al lekker zitten broeden in mijn jaszak en leg ik het, dan pas, in de koelkast.

De volgende dag hoef ik niet te koken en de dag erna niet naar mijn werk: ziek door voedselvergiftiging!

Van de week ben ik, na twee dagen inpandig geweest te zijn, weer eens buiten geweest. Even het stof van me af fietsen. Blue Monday verschoof ik na de dagen erna want maandag zelf kwam mij niet zo goed uit om depri te zijn. Nu weet ik ook wel dat januari behoorlijk veel depressiviteit mee kan brengen maar ik zeg altijd maar ‘We zitten aan de goede kant van het jaar!’ En daar bedoel ik mee dat het voorjaar weer in aantocht is en als kers op de taart, de zomer. De kortste dag hebben we achter de rug en elke dag kunnen we langer van het daglicht genieten. Heb daar meer mee dan de beruchte ‘donkere dagen’. Met name het uitzicht op terrasjes en lange fietstochten onder het genot van natuurlijke geluiden zoals bijvoorbeeld het roepen van een kieviet kunnen mij heel vrolijk maken. Of lange avonden in de tuin, in prettig gezelschap van een lekker koud drankje…
Het werd een ‘slag om Leidschendam’ want er moesten ook wat boodschapjes gedaan worden en ik had gewoon zin om te fietsen. Toen ik weg ging was het nog droog maar op de terugweg kreeg ik een flinke bak water over mij heen, de weermannen hadden dus gelijk, vanuit het Westen regen… Dat heb ik weer, maar heel erg vond ik het ook niet want het was goed testweer. Testweer? Ja, ik kon nu mijn regenpak testen, volgens de verkoper 100% waterdicht. En aangezien ik een natuurlijk argwaan heb voor dat soort praatjes nam ik de proef op de som. Het vorige regenpak lekte namelijk wel. En dan op een plaats waar je het absoluut niet wil: in m’n kruis. In plaats van een nieuwe broek aan te schaffen ben ik toen ondergoed in mijn tas gaan stoppen. Vóórdat ik ondergoed in mijn tas stopte kwam ik namelijk een keer zeiknat aan op mijn werk. Nachtdienst. Ik heb toen een nachtje ‘geswaffeld’ in mijn dienstbroek. Op zich best wel een lekker gevoel maar het was oppassen na een toiletbezoek..
Toen ik thuis kwam zag ik eruit als een verzopen kater, met beslagen bril. Vervolgens wurmde ik mijzelf uit het pak en weldra vormde zich een plas water op het tapijt. Na inspectie voor de spiegel kon ik de conclusie trekken dat de verkoper geen woord gelogen had! Dat geeft de burger moed. Ik weet dus nu dat als het regent gewoon de fiets gepakt kan worden. Uit pure balorigheid dook ik daarna in mijn platen collectietje en zette Bicycle Race op van Queen en mijn dag was weer helemaal goed!

Ach, ja, 2012.. We zijn er alweer volop mee bezig. Eerst moest er nog wel even voor 67 miljoen euro de lucht ingeschoten worden, zeer waarschijnlijk door één derde van de bevolking want twee derde vindt dat het vuurwerk wel afgeschaft mag worden. Terecht in mijn ogen, heb er helemaal niets mee en zou dat geld liever besteden aan de voedselbanken of aan de mama’s van Serious Request. Bijvoorbeeld. Ja, maar vuurwerk hoort er bij, anders is het saai. Ben ik het ook mee eens. Daarom juich ik het idee toe dat de Gemeentes het gaan regelen. Een professioneel vuurwerkbedrijf inschakelen, het plaatselijke plein inrichten met allerlei kraampjes voor een drankje en een hapje en voilà, het feest kan beginnen. En alle vingers, ogen en andere lichaamsdelen blijven onaangetast. En het scheelt menig schadepostje want het opblazen van spullen van een ander doe je stiekum, niet op een plein vol met mensen. Ratten komen tevoorschijn als het donker is nietwaar..

Aan de andere kant zullen we het vuurwerkverbod niet meer meemaken want 2012 is het jaar dat de wereld vergaat. Volgens de Maja’s. Want hun kalender loopt niet door. Mijn mening hierover: Koop ’n nieuwe!

Ja, ik heb een mening. Wie niet tegenwoordig. Het internet staat er vol mee. Ladingen met meningen over wat er zich in de wereld afspeelt stromen elke minuut van de dag binnen. Vanuit je luie (of actieve) stoel ligt de hele wereld aan je voeten. Of het komt binnen via gsm of een of ander pad, dus vanaf de wc-pot of als je op je fiets zit.. Niets hoeft je meer te ontgaan. Soms is het teveel: Nick & Simon bijna dood- ijsbeer Knut- schildpad Flip- Jan Smit krabt aan kruis van onderbroekenlijn- de buurvrouw zakt zuchtend na wat poetswerk op de bank met een bak koffie (senseo! Lui wijf) en Vroomschopse (!) politie staat op scherp bij huldiging Darter. Kennelijk willen we dat. Of men denkt dat we dat willen. Maar zoals altijd is er ook een zwarte kant, de vuiligheid, die gespuid wordt en op haar beurt het negativisme ruimschoots voedt… Vaak doen ‘ze’ dat anoniem want ja, zoals ik al eerder schreef, ratten komen s ’nachts tevoorschijn.

Ach, zo kabbelen we lekker voort. Een nieuw jaar voor ons en een hele hoop nieuwtjes in het verschiet. De discussie over het vuurwerk achter ons latend, die komt eind december wel weer op gang. Mits de Maja’s ongelijk hebben natuurlijk…

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!