Maand: januari 2016

Hoe zou het met de autoplasser in Dordrecht gaan? De plasser is boos omdat hij zijn auto niet kan parkeren in de straat waarin hij woont. Zij parkeren daar omdat ze verder reizen met de trein, het station namelijk even verderop. Hij plast over de voorruit zodat het goudgele goedje zo via de luchtroosters de auto in kan lopen. Met alle gevolgen van dien.

Het moet een man zijn want hij plast over de voorruiten van die forenzen heen. Dat zie ik de vrouwelijke variant, de plaster, nog niet zo gauw doen.

Ja,bovenstaande is best wel opmerkelijk te noemen. Het laat maar zien dat normen en waarden steeds verder te zoeken zijn in onze maatschappij. Je zou zeggen dat de grens toch wel eens bereikt is maar het kan, helaas, nog erger. Want momenteel zijn er mensen (..) die delen van varkens op hekken spietsen of op transformatorhuisjes (?) leggen. Om een statement te maken is het vermoeden. Transformator-statement.

Middeleeuwse toestanden.

Maar het kan nóg erger. We zien de Almachtige Leider van de PVV (naar Noord-Koreaans voorbeeld) neerstrijken in Spijkenisse. Hij is daar om pepperspray uit te delen aan het volk, met name voor de behoeftige Spijkenister dames. En als ik ze zo aanhoor is het woord ‘dames’ iets teveel eer. Want er kwam zoveel vuiligheid uit hun kelen dat ik de eerste 24 uur niets meer binnen kon houden. Ze waren boos omdat ze niet dichter bij ‘hun’ Geert mochten komen vanwege de beveiliging. Persoonlijk denk ik dat Geert zelf niet wilde dat ze dichterbij kwamen. Uit angst voor deze manwijven met hun slabekken. Terwijl hij toch genoeg pepperspray bij zich had…

Opvallend is het wel dat voornamelijk vrouwen zich openlijk lyrisch uitlieten richting Geertje. Hebben we hier soms te maken met een nieuwe ‘Geile Geert’? Of is het de lust naar macht, mannen met macht doen het immers altijd wel goed in het gedachtegoed van de vrouwen. Kijk maar naar Donald Trump. Ook zo’n ster aan het (rechts)radicale front. Deze mafkees beledigd alles en iedereen, inclusief dames die hem teveel het vuur aan de schenen.

Maar toch blijven er genoeg dames over die met hem wel een beschuitje willen eten…

Het doet denken aan Pim Fortuin. Die had ook de dames aan zijn zijde terwijl hij toch meer liefhebber was van het andere geslacht. Zelfs van jongens met dubbele paspoorten…Maar Pim had wel fatsoen, dat kan ik hier niet ontkennen.

Maar ik snap het niet. Hebben de volgers van bovenstaande mannetjes nooit onderwijs gevolgd? Hebben ze dan niets van hun ouders meegekregen dat men elkaar hoort te respecteren? En hebben ze dan nooit begrepen dat wij in een land leven waarin absolute heerschappij onmogelijk is, dat we hier te maken hebben met een democratie en ja, dat er altijd water bij de wijn moet en dat de wijn dan wel eens wat zuurder kan gaan smaken?

Want wat is erger? Iemand die uit frustratie over auto’s heen piest omdat hij zijn eigen auto nooit kwijt kan of een man met een kindje op zijn arm die tegen enkele vrouwelijke tegenstanders van Geert Wilders schreeuwt “Daar moet een piemel in!” of “Jullie zijn vies.”

Het jochie op de arm zal zo opgevoed gaan worden en de ouders denken dat ze het zo goed doen. De generatie ervoor zou het wellicht ook niet zo nauw genomen hebben met normen en waarden en de zwijgende meerderheid die nog wel enigszins redelijk de boel op een rijtje hebben, zitten met de gebakken peren. Ons lot. Wen er maar aan maar zwijg er niet over.

De autoplasser is niet de eerste. In 2010 was er een autoplasser in Assen gesignaleerd. Nou was dat signaleren niet zo moeilijk want het werd gefilmd en staat gewoon op Youtube… Stoer (of ontzettend dom!) was het wel want het betrof de motorkap van een politieauto….

Het doodknuppelen van zeehondjes om het bont te gebruiken voor kledingstukken was, toen ik nog aan het opgroeien was, een vak. In de jaren erna kwam er steeds meer weerstand tegen en heden ten dage overheerst het besef dat de jacht niets toevoegt aan onze samenleving. Verandering heeft tijd nodig, dat geldt immers voor alles.

Het gevolg is natuurlijk dat er nu zeehondjes in overvloed zijn. Niks mis mee, de natuur regelt dat wel zoals zij dat altijd al regelde. Alleen de jonkies raken hun moeder wel eens kwijt en raken dan het spoor bijster, raken ondervoed, zitten verstrikt in netten of worden ziek. ‘Huilers’ worden ze ook wel genoemd. En die huilers spoelen dan aan op de internationale kusten maar ook op de Wadden eilanden.

En soms moeten wij, de mens, de helpende hand bieden en even bijspringen.

Die zeehondjes worden dus niet aan hun lot overgelaten maar van de stranden opgepikt en vervolgens overgebracht naar de zeehondenopvang van Lenie ’t Hart in Pieterburen of naar Ecomare op Texel. Daar komen ze in de ziekenboeg en nadat ze weer opgeknapt zijn, worden ze weer uitgezet in de Waddenzee en kunnen ze het leven als zeehond weer voortzetten.

Een van die mensen die zich bekommerde om deze dieren was, is Hessel Wiegman van Terschelling. Hessel, een grote, robuuste man met wapperende lange haren, meterslange bakkenbaarden en een ongeschoren markante kop met daarop altijd die muts of pet, is een begrip op het eiland maar ook ver daar buiten. Menig televisie- of radioprogramma heeft aandacht aan hem besteed omdat het onderwerp ons nu eenmaal aansprak. Ik woon nu ruim 30 jaar aan ‘de Wal’ en als ik het met mensen hier over Terschelling had wist men toch vaak de naam Hessel te noemen, “die van die zeehonden!” (Of de zingende kroegbaas, Hessel van kroeg ‘de Groene Weide’, maar dit even terzijde.)

Hessel doet dit al ruim 40 jaar, werd vorig jaar nog gelauwerd als Dierenredder van het jaar en we kunnen dus rustig zeggen dat hij in al die jaren genoeg expertise heeft opgebouwd hoe je deze beestjes behandelen moet. In mijn ogen bestaat daar geen twijfel over. En het waren niet alleen de zeehondjes die hij na zijn dagelijkse tochten over de Terschellinger stranden oppikte, nee, ook de door olie besmeurde (nog levende) vogels of de visachtigen zoals de Bruinvis werden meegenomen in zijn Landrover of welk voertuig hij op dat moment om handen had. Hij was daardoor geliefd bij mens maar ook dier. Bij de dieren ook? Ja, er is een filmpje dat Hessel met zijn Landrover de haven van West-Terschelling nadert en dan zien we hoe een aalscholver al helemaal klaar gaat staan op een van de meerpalen omdat hij/zij weet dat Hessel hem/haar vis komt voeren. Even later zien we hoe de aalscholver uit de handen van Hessel eet…. Natuur en mens komt samen zoals het hoort. Helaas heb ik dat filmpje niet meer terug kunnen vinden maar de reden dat ik het niet vergeten ben zegt genoeg; Hessel heeft ook op mij indruk gemaakt!Hij is dierenliefhebber zonder opsmuk. Hij weet het verschil tussen dier en mens en houdt zich daaraan. Geen flauwekul, gewoon puur bezig zijn en praktisch ingrijpen. Maar een dier uit zijn lijden verlossen laat hij liever over aan de dierenarts, dat kan hij niet over zijn hart verkrijgen leer ik van een tv fragment ‘Lopen over water’ deel 1 van Bas Westerweel: https://www.youtube.com/watch?v=7bITJeRE9Xw

Helaas is Hessel in diskrediet gebracht. Afgelopen week heeft de Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit een inval gedaan bij Hessel. De reden was dat Hessel zeehonden ondergebracht had in een eigen ruimte en daar waren klachten over binnen gekomen. Waarom werden deze zeehonden opgevangen en verzorgt door Hessel en waren ze niet naar de reguliere opvang gebracht? Omdat die er tegenwoordig andere methoden op na houden waardoor het vertouwen geschaad is. Methoden die in Hessel’s ogen, maar ook door diverse deskundigen, niet de juiste zijn. De Meester laat de kaas niet van zijn brood eten dus Hessel creëerde zijn eigen opvang. En wanneer de tijd rijp zou zijn werden ze weer losgelaten in de natuur, die ligt immers om de hoek.

Die opvang ruimte zal er vast niet zo gelikt bijliggen als de professionele opvangcentra’s maar het doel heiligt de middelen. En Hessel en zijn mensen krijgen er geen cent voor, het is puur liefde en genegenheid voor het dierenrijk. Waarom dan in vredesnaam toch die inval?

Ondertussen stroomt de sociale media vol met berichten over deze treurnis en komen er van alle kanten steunbetuigingen voor Hessel. En dat is terecht. Als je kijkt wat er allemaal in Pieterburen gaande is, bijvoorbeeld dat elke nieuw aangestelde directeur in de afgelopen 10 jaar na een jaar al opstapte, lijkt het mij duidelijk dat het vertrouwen in deze opvang terecht opgezegd is.

Dit soort geouweneel is nergens voor nodig, NVWA kan zich beter bezighouden met echt belangrijke zaken zoals mishandeling van paarden en dergelijke.

Hier lusten zelfs de (zee)honden geen brood van!

David Bowie is niet meer onder ons…Het nieuws kwam behoorlijk bij mij binnen want ik dit is de 2e bekende dode die op dezelfde dag als mij jarig was: Elvis ging hem voor, die zou 81 jaar geworden zijn en nu Bowie, slechts 69 jaar.

Bowie was een deel van mijn leven, ik ben met hem opgegroeid en liet mij ook wegvoeren op zijn prachtige, mystieke muziek. De optredens bij TopPop staan mij nog helder bij en altijd was er de verwondering en verbazing hoe hij erbij liep, hoe hij zich kleedde en hoe hij zijn gezicht en haar opkleurde. Eerlijk gezegd vond ik dat altijd in eerste instantie raar en vreemd en later zag ik pas in hoe bijzonder het was, bijzonder want hij was gewoon een kleurrijk, extravagant persoon die niet met de massa mee liep.

En met het ouder worden kwam de bewondering. Logisch dat het even duurde. Wie was ik nu eigenlijk? Een puber, met alle streken van een puber en die bezig was de wereld te ontdekken. Dat ontdekken deed je met je vrienden, zo nu en dan door je ouders(als je tenminste luisterde…) en door de muziek die tot je kwam via eerder genoemd TV programma, TopPop, de radio en de top 40. Of lekker live wanneer er een plaatselijk bandje optrad in een van de kroegen in mijn omgeving. Of bekend onbekend, Herman Brood and his Wild Romance in bar-dancing Wyb!

Ik kocht mijn platen bij de winkel Expert op West-Terschelling en later bij Plato in Leeuwarden. Mijn eerste ceedee’s kocht ik in Seedorf tijdens mijn invulling van de Militaire Dienstplicht, in de jaren 1984-1985 toen ze populair werden en het vinyl op een zijspoor zetten. Ook kocht ik ze daar voor de eigenaar van ‘de Dammesaan’, een kroeg waar mijn (wijlen) neef Kees ook werkte en ik stamgast was, vanwege het belastingvoordeel welke wij mochten genieten op kazerne (zo ook goedkope dure ‘luchies’, bijna iedereen daar gebruikte bijvoorbeeld de aftershave van Chanel no5).

Muziek was belangrijk voor een puber. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest, pubers van alle jaargetijden delen de liefde voor muziek. Natuurlijk is ook muziek onderhevig aan veranderingen maar sommige muziek is tijdloos en worden weer opgepikt door de huidige generaties pubers. En de ouderen pikken weer muziek op van de jeugd waardoor er als het ware een muzikale uitwisseling ontstaat. Dat is mooi. Verbroedering door de creativiteit van sommige mensen onder ons. Sommige ja, want niet iedereen is in de wieg gelegd om muziek te maken. Zo zat ik ooit bij de fanfare en bespeelde de trombone en de tuba. Tenminste, dat dacht ik. De werkelijkheid was anders en daardoor kreeg ik niet de flow om er echt goed in te worden. Ik kon wel de hele tijd naar een leuk meisje kijken én haar na de repetitie naar huis brengen maar dat was dan ook het hoogtepunt.  En het zit kennelijk in de familie van mijn broer zit al sinds mensenheugenis op pianoles maar ik heb hem nog nooit een uitvoering zien geven. Waarschijnlijk is hier sprake van een leuke piano-juf…

Terwijl onze opa 60 jaar lang organist was in de kerk! Helaas niks van meegekregen.. Helaas ja, want ik ben ontzettend jaloers op mensen die wel een muziekinstrument kunnen bespelen. Jaloers ja, maar ook hier wint de bewondering en geniet ik van hun spel. En ja, dan fungeer ik maar als publiek, die heb je ook nodig, toch?

Wanneer ik op de fiets zit luister ik naar mijn MP3 spelertje. Zo’n oud ding op een AAAbatterijtje en daar staat ook Bowie op. Ik weet precies wanneer hij mij weer toezingt maar het verveeld nooit. Vanavond, als ik op de fiets naar mijn werk ga en mijn MP3 speler aanzet, krijgt alles een extra lading: ‘Ground control for Major Tom’…

‘This is Major Tom to Ground Control…I’m stepping through the door…And I’m floating in the most of peculiar way….And the stars looks different..today..’

Op de dag dat mijn 53ste levensjaar startte en ik via allerlei kanalen gefeliciteerd werd door jullie, kreeg ik het nieuws mee dat de boefjes in ons land iets nieuws bedacht hebben om zich te verrijken, namelijk door het stelen van kaas. Veel kaas. Zeer waarschijnlijk doen ze dat voor de Russen want die mogen al een tijdje geen kaas meer importeren omdat hun baas ruzie heeft met onze Mark en consorten.

Volgens de getroffen kaasboeren werden de kazen ‘liefdevol’ van de planken gehaald en met zorg ingeladen. Dat was namelijk te zien op de camerabeelden. Op andere camerabeelden, ergens in Duitsland, was te zien hoe een zootje lieden de vrouwtjes in de billen knepen..of nog erger. Dat deden ze niet liefdevol maar met veel agressie. Was de reden hier ook een boycot? Nee, er was geen reden. Was het toeval dat er vanuit verschillende plaatsen in Duitsland ineens allemaal meldingen hierover binnen kwamen?

Nee, toeval bestaat niet. Dit was bewust ongewenst aan de dames friemelen (plus de daarbij behorende(?) verbale beledigingen) onder aanvoering van een groepje addergebroed die zich IS noemen. Want deze ziekelijke geesten varen er wel bij als er in Europa onenigheid ontstaat zodat zij ook daar terrein gaan winnen. Want vluchtelingen die met open armen ontvangen worden zijn voor hun een doorn in het oog en daarom moet er onrust gekweekt worden en weten ze andere, gevluchte eencelligen, op te dragen zich te misdragen in de Westerse samenleving.

De ultra rechterzijde van de Europese politiek haakte precies op het door de IS uitgeschreven scenario in: ‘Zie je wel, die vluchtelingen verkrachten onze vrouwen!’ Ultra rechts zijn dus de marionetten van de IS. Of ze dat weten betwijfel ik, ze hebben waarschijnlijk wel de nieuwe versie van ‘Mein Kampf’ in de boekenkast (?) staan maar of ze het boek ooit hebben gelezen..? Het is zo makkelijk om ergens tegen aan te schoppen, vooral als je eigen leven een grote mislukking is. Trouwens, over verkrachtingen gesproken, het best wel overtuigd gezongen “Daar moet een piemel in” van enkele tegenstanders van asielopvang blijven nagalmen sinds we weten wat er in Duitsland gebeurd is. Kennelijk hebben de tegenstanders van vluchtelingen en enkele vluchtelingen die voor door IS beïnvloed zijn, dezelfde behoefte…

Mijn mening als kersverse 52 jarige over die gasten die zich op de meest walgelijke manier misdroegen in Duitsland moge duidelijk zijn: oppakken en teruggeven aan Assad. Ik ga weer mevrouw Merkel citeren: ‘Wir schaffen das!’ want zij opperde dit ook al want ze is boos, héél boos! Want haar duidelijkheid en standvastigheid in de vluchtelingen problematiek, waar overigens menig politiek Leider een voorbeeld aan mag geven, werden met voeten getreden.

Ondertussen kijken de Russen toe, wellicht onder het genot van een stukje kaas. Ze zien misschien wel dat er voor de laatste keer 10 kilometer geschaatst wordt en vragen zich ook af of Sabia nu wel of niet zwanger was. En ze zien dat Gordon zich wat genuanceerder uit over allerlei zaken omdat DJ Erik de Zwart hem via de rechter tot de orde wilde roepen en dat Wesly een tattoo zet van de naam van zijn dochter, ik hoop niet de afkorting: XXS…

De hierboven beschreven luchtigheden worden door sommigen gezien als echt nieuws, terwijl het echte nieuws al 60 jaar door het NOS Journaal gebracht wordt. Ze vierden dat onder andere door oud nieuwslezers het actuele nieuws voor te laten lezen. Noraly, Eef, Maartje, Joop en Pia lazen als vanouds, alsof ze niet weggeweest waren en ik herleefde mijn 52 jaren op Aarde wederom. Want al die jaren kijk ik al naar ze omdat ik simpelweg op de hoogte wil zijn van de wereld om mij heen. En die wereld gaat verder dan een gekantelde vrachtwagen of een door brand verwoeste brommer-auto. En ik wil al helemaal niets weten over Bekende Nederlanders, bijvoorbeeld dat Dreetje Hazes op vakantie gaat met zijn moeder…euh..nee, met zijn vriendin waardoor de vraag ontstaat of hij haar nu eindelijk ten huwelijk gaat vragen.

Levensverspilling noem ik dat. Want als ik ooit voor de poorten van Petrus kom te staan en hij vraagt aan mij of mijn leven nog een beetje inhoud gehad heeft, wil ik die vraag met een overtuigend ‘Ja’ beantwoorden!

Hoe kijken de Russen eigenlijk tegen Code Rood aan, de code die het Noorden van ons land enkele dagen in haar greep had? Want de Russen weten wel wat kou is en begeven zich regelmatig op glad ijs. Mij werd afgelopen donderdag afgeraden de reis naar Groningen te maken maar aangezien ik 52 jaar geleden als ‘dwarsligger’ ter wereld kwam, stapte ik toch in de auto en arriveerde een kleine 3 uur later zonder problemen onderweg in het winterse Groningen waar ik een warm welkom kreeg in de armen van mijn geliefde.

Ach ja, rood is niet alleen de kleur van gevaar, het is ook de kleur van de liefde.

(Bij deze bedank ik iedereen voor de felicitaties die ik gisteren heb mogen ontvangen!)

Toen ik vanmorgen brood ging halen voor het laatste ontbijt van het jaar, zag ik hem weer staan bij de brug van het Winschoterdiep, de oude man die net zoveel neuzen heeft als het jaar nog dagen…Normaal staat hij altijd bij het Gemeentehuis maar dit jaar besloot hij anders.

Hij trotseert, zoals elk jaar, de kilte van de 31ste december en kijkt terug op het jaar met zijn gebruikelijke, fronsende blik. Dit jaar waren de fronzen dieper, stonden zijn ogen droeviger dan ooit en het schaamrood op zijn wangen was duidelijk te zien op zijn grijs bebaarde gezicht. Want 2015 heeft geen einde gemaakt aan oorlogen, terroristische daden of welke ellende dan ook en de schaamte kwam door hoe er in dit land tegen vreemdelingen aangekeken wordt. Raar, want terwijl de reden van discussie over Zwarte Piet eindelijk een beetje begint door te dringen zingen we nog steeds om het hardst: “Het is een vreemdeling zeker die verdwaald is zeker, ‘k zal eens vragen naar zijn naam..”

Dat laatste doen we dus niet meer want we zijn individuen geworden in plaats van een gemeenschap. Mijn bazin zei ooit: ‘De leugen regeert!’ maar zo aan het einde van het jaar 2015 kan je beter zeggen dat de angst regeert!

Ik kijk de oude man nog eens goed in zijn ogen en vroeg hem of er ook nog iets positiefs te melden was voor het Nieuwe Jaar wat voor ons ligt. “En krijgen we nu wel een mooie zomer?” “En daar achteraan een lekkere koude winter zodat we niet zoals dit jaar in korte broek aan de kerstdis hoeven te verschijnen?” Hij lachte mij toe en verwees mij naar een gek filmpje op het internet van weerman Gerrit Hiemstra. Deze legde in dat filmpje uit dat ze amper vooruit kunnen kijken dus niemand weet wanneer de winter in gaat vallen of wanneer we dagen lang achter elkaar in de zon kunnen zitten.

Een kraai, gezeten op het stoplicht van de brug, lachte mee met de man, hoe dom ik wel niet was om dat te vragen. Ik verontschuldigde mij voor zoveel domheid en vroeg hem nogmaals of er nog iets positiefs in het verschiet lag want ik had totaal geen zin om dit jaar af te sluiten met een zware depressie. Hij keek mij aan en ineens was daar een twinkeling in zijn ogen!

“Gordon stopt met zingen!” zei hij.

“Ja, oké”, zei ik, “maar dat is eigenlijk niet echt belangrijk nieuws. Dat is roddelnieuws en Gordon heeft laats bij Jeroen Pauw ook al het een en ander aan bagger uitgescheten over zijn ex-maatje Froger en weet u, ik wil dat allemaal helemaal niet weten! Ik bedoel meer de positieve zaken, zaken die ertoe doen en waardoor we de mensen om ons heen een beetje vrolijkheid mee kunnen geven…”

De oude man zuchtte en leunde licht tegen een hekje die hem scheidde van het droge van vaste grond en de natte diepte van het Winschoterdiep. Hij nam een diepe haal van zijn E-sigaret welke aan een touwtje om zijn nek hing en stak van wal:

“Tja, het goede nieuws kwam toch wel uit het plaatsje Oranje. Of beter gezegd, uit Den Haag. Want staatssecretaris Dijkhoff heeft het weer bijgelegd met die mevrouw die haar hele lichaam (en dat was best veel lichaam) voor zijn auto gooide en ons, kijkbuiskinderen, erop wees dat het een ‘dikke BMW’ betrof. Ze kreeg een kerststol en dat heeft ze geaccepteerd waardoor we dat hoofdstuk vredig af kunnen sluiten.”

“En”, vervolgde hij, “de Grieken zijn uiteindelijk toch met de rest van Europa tot een oplossing gekomen waardoor we gewoon met euro’s kunnen blijven betalen in plaats van die ellendige drachme als we daar op vakantie zijn en wielrenner Tom Dumoulin deed ons toch echt aan de buis kluisteren en de kans is groot dat hij ons komend jaar toch een beetje het ‘Oranje gevoel in Frankrijk’ gaat geven!” “En wat te denken van FC Groningen, winnaar van de KNVB beker! Daar wordt ik heel vrolijk van en ik sprak net de brugwachter en die noemde dat ook nog hét hoogtepunt van het jaar!”

“Ja”, antwoordde ik, dat ben ik wel met u eens maar wat is er toch aan de hand met de Grote Drie, Feyenoord, Ajax en PSV? En van de zogenaamde Nederlandse School?” De oude man nam een slok van mijn koffie die ik meegebracht had in een Douwe Egberts thermobeker, gekocht net voordat de laatste DE winkel zijn deuren voorgoed sluiten moest.

Hij ging er niet op in en vervolgde, warm gelopen door de koffie, zijn terugblik versus vooruitblik.

“Jesse Klaver. Die gaat hoge ogen gooien in de politiek. Veel hoger dan Trijntje Oosterhuis met een van haar jurken ooit zal scoren. En wat te denken van het op non-actief stellen van de voetbalboeven Platini en Blatter. Dat is ook positief voor het Nieuwe Jaar, alleen ontbreekt het er nog aan dat ze de WK in Quatar en Rusland niet door laten gaan. Alhoewel, er zijn al zoveel doden gevallen tijdens het bouwen van de stadions dat je het alleen al voor de nabestaanden door zou moeten laten gaan…”

Ik voelde een rilling over mijn rug gaan want ik dacht aan de mensen die ons ontgaan zijn: Thé Lau, Joost Zwagerman, René Gude, Hugo Walker, BB King, drs. P. en vele anderen, minder bekende maar o zo geliefde naasten….

“Wir schaffen das!” De oude man riep het zo hard dat verderop een man met een hondje zich rot schrok en snel doorwandelde naar huis, trekkend aan de riem want de hond wilde net gaan zitten.. “Ja, die Merkel, dat is tenminste een Leider die duidelijk is. Daar kan onze Mark nog wat van leren. Net zoals de gemiddelde voetballer wat kan leren van de mannen, de echte mannen, die we tijdens het WK rugby bezig zagen: geen geklaag tegen de leiding, geen gekloot op de tribunes tussen de supporters en geen smerige tackles of ellebogen richting tegenstander(s)”.

“Dat is het wel zo ongeveer. Heb je nog meer koffie bij je?” Ik schudde mijn hoofd en ik vertelde hem dat dat niet kon omdat hij eigenlijk niet bestaat. “Nou ja, u bestaat wel maar u bent een verzinsel, ooit bedacht door mijn vader die elke 31ste december tegen zijn kinderen zei dat u bij het Gemeentehuis stond…met net zoveel neuzen als het jaar nog dagen heeft. En mijn vader zal het weer van zijn vader hebben, zo gaat dat in families.” “En ik vertelde het elk jaar weer aan mijn kinderen want eigenlijk beleef ik best wel veel lol aan u, dus waarom er dan niet mee doorgaan. Toch?”

Net toen ik mij wilde omkeren om naar huis te lopen riep hij mij toch nog iets toe: “Maar heb jij nog iets positiefs meegemaakt of heb je nog iets om naar uit te kijken?”

“Pfff, ja, daar zegt u wat.” Want waarom kijk ik zo ver om mij heen terwijl er dichtbij ook genoeg te beleven valt. Het vinden van een baan in Groningen wil maar niet lukken en dat is best wel pijnlijk want ik wil zo graag…Ik wil zo graag de rust vinden van één huishouden en niet uit een koffer leven. “Maar voorgaande is niet positief dus ik zal dan maar snel vertellen waar ik zo van genoten heb in het afgelopen jaar, mits u nog even heeft?” “Ja hoor, zolang jij mij blijft verzinnen heb ik wel even voor je!” zei de man.

“Nou, ik ben heel gelukkig met mijn geliefde, we worden alleen maar gekker op elkaar en ze maakt het in haar huis zó gezellig dat het steeds moeilijker wordt om telkens maar weer afscheid te nemen… En ik geniet weer van het feit dat ik alle drie mijn zonen weer zie, inclusief hun lieve vriendinnen! En wij hopen zo dat we ergens in 2016 met zijn allen aan één tafel zitten en tijdens het eten van allerlei heerlijkheden plannen maken om samen voor een mooie toekomst te kunnen gaan.”

Ik veegde even de regen uit mijn ogen of kwam het door de gevoeligheid van het onderwerp..

“Meer hoef ik eigenlijk niet,” vervolgde ik mijn relaas, “nou ja, er is nog wel iets…dat we met zijn allen wat aardiger worden en eerst leren tot 10 te tellen voordat we oordelen. Maar ja, dat kan ik hier nu wel schrijven maar wie doet er wat mee?”

“Ik!” zei de oude man, “maar dan wil ik nog wel dat je even verse koffie haalt want door dat gekletst met jou trekt de kou nu in mijn oude botten.” Vijf minuten later was ik terug, met een dubbele espresso en een restant van de eigen gebakken kerstcake.

“Kom,” zei de man, laten we zingend afsluiten met het lied wat zoveel zegt.”
‘Iedereen is van de wereld
En de wereld is van iedereen’
(Wij wensen iedereen alle goeds voor 2016! Groetjes Janet & Arjen)

Kiespijn. Sinds een week loop ik ermee rond en onderga heftige pijnen. Desondanks houd ik mij staande (dus niet: houd ik mè staande) en onderga mijn lot zonder geklaag. Nou ja, een beetje zo nu en dan, om wat aandacht te krijgen van mijn geliefde… dan mag ik mijn hoofd op haar schoot leggen waarna zij zachtjes mijn getergde wang streelt en lieve woordjes fluistert.

Uiteraard ben ik al bij de tandarts geweest. Zij zette de boel op de foto en even later werd mijn vonnis medegedeeld: terugtrekkend tandvlees waardoor wortels en zenuwen bloot komen te liggen. Oorzaak: het eten van zure producten zijn zoals mandarijnen of yoghurt.

Daar sta je dan met je mond vol tanden…

De Gemeenteraad van Geldermalsen, provincie Gelderland, stond ook met de mond vol tanden nadat, ondanks de voorzorgsmaatregelen, een hondertal debielen zich met veel geweld toegang tot de Raadzaal wilden verschaffen. Geldermalserse debielen, vast beïnvloed door de debieltjes die in Steenbergen een platform kregen en onder invloed van drank, drugs, angst en tweetjes van meneer Wilders want zonder dat zijn het hele, normale gasten….hoor je dan later.

Het gros van de tegenstanders van het AZG deden het op een normale, democratische manier. Zij voorzagen de afgelopen dagen het dorp van spandoeken met allerlei fraaie teksten maar waar ook niet iedereen het mee eens was maar het mag wel. Ook wel logisch want in datzelfde Geldermalsen zit een bedrijf dat spandoeken maakt en dan kun je spreken van een mes welke aan twee kanten snijdt, het brengen van een boodschap en gratis reclame.

Toevallig las ik van de week ook een ingezonden brief in een krantje uit Stompwijk, provincie Zuid-Holland, waarin de schrijver van de brief ook tegen de komst was van vluchtelingen in zijn gemeente. Deze meneer opperde dat het in zijn omgeving te vol was, een rustiek gelegen dorpje onder de rook van Leidschendam en Den Haag, en zijn oplossing was om ze allemaal maar op te vangen aan de randen van ons land, te weten ‘leegloop gebieden’ zoals Zeeland, Drenthe en Groningen want daar was ruimte genoeg. Ik noem dat het zogenaamde ‘eigen straatje schoonhouden’.

De brief deed mij walgen en ik gunde hem de pijnen die ik nu zelf aan het dragen ben. Wat een egoïstische, zelfingenomen en arrogante hypocriet!

En er was werk genoeg in het Oosten, schreef hij. Ik ga met hem mee dat er ruimte genoeg is maar begin te steigeren als hij zegt dat er werk genoeg is. Want ik ben al anderhalf jaar aan het zoeken maar vele honderden werkzoekenden doen dat met mij waardoor het haast bijna onmogelijk is werk te vinden. Hij heeft het ook over laaggeletterdheid van de vluchtelingen terwijl de gemiddelde Syriër beter geschoold is dan bijvoorbeeld de gemiddelde Nederlander als je kijkt naar de geschreven reacties op de vluchtelingen op de diverse sociale media. Daar lusten de honden geen brood van zal ik nu dan maar genuanceerd zeggen.

Nee, deze meneer is gewoon bezig met zijn eigen belang. Ik snap steeds meer waarom ‘Imagine’ van John Lennon op nummer 1 staat in de Top 2000;
Imagine there’s no countries
It isn’t hard to do
Nothing to kill or die for
No religion too
Imagine all the people
Living live in peace…

Ooit heeft de schrijver uit Stompwijk dit lied keihard meegezongen, in de tijd dat hij nog idealen had en geloofde in de mens. Maar in de loop der jaren verloor hij deze idealen uit het oog, hij bezwangerde zich met het luxe leven, raakte daarvan wat in de war en verloor de betekenis van ‘leven in vrijheid’ totaal uit het oog. Het steeg hem naar het hoofd en nu wil hij de regels veranderen in zijn eigen voordeel en begint het wijzen naar anderen.

Al die reacties rondom vluchtende mensen doen mij pijn. Pijnlijker dan de pijnen van terugtrekkend tandvlees. Maar ook de trend om alles wat goed bedoeld is te betrekken op eigen tekortkomingen doet pijn. Neem het initiatief van 3 FM, Serious Request, om het werk van het Rode Kruis te ondersteunen. Regelmatig krijg ik het (dringende) verzoek via Facebook dit niet te steunen want we hebben al genoeg armoe in eigen land. Klopt, de voedselbanken tieren welig, maar Serious Request is ooit bedacht voor de armoe, tekortkomingen en mensonterende praktijken in den vreemde, landen waar geen vangnet is voor armoede in de vorm van uitkeringen of andere financiële hulpmiddelen. Ook hier weer wijst men bezwerend met het vingertje, wellicht jaloers op de aandacht en op de eendrachtigheid in de samenleving die in de week van Serious Request al jaren getoond wordt. (Verzin zelf maar kaap niets weg bij een ander!)

Imagine dat we eens uit onze ‘ik-jes’ stappen en ons belangeloos interesseren in de medemens, van welke afkomst dan ook. Een mooie kerstgedachte.

Eigenlijk zouden we elke dag van het jaar de kerstgedachte moeten uitvoeren. Dat scheelt een hoop gedoe, een hoop spandoeken, een hoop ergernissen, een hoop angst, een hoop agressie en een hoop pijn.

Ik voel mij ineens een stuk beter!

Mijn ouders waren gisteren 57 jaar getrouwd. Zij van oorsprong uit Zaandam en hij van oorsprong uit Jutphaas, tegenwoordig Nieuwegein geheten, ruim 57 jaar geleden ‘aangespoeld’ op het mooiste eiland van ons land, Terschelling.

Zevenenvijftig jaar. Dat zijn een hoop jaren en tegenwoordig kan je gerust zeggen dat het bijzonder is want scheidingen zijn schering en inslag. Eén op de drie huwelijken red het niet dus zij zitten aan de goede kant van de streep.

Een diepe buiging waard.

Was er dan nooit eens wat tussen die twee? Zal vast wel. Weinig van gemerkt. Mijn ouders waren in die tijd ouders die problemen niet met het kroost, dochter en twee zonen, bespraken. Wij leefden als het ware op een roze wolk. We speelden buiten, voetbalden op straat en hielpen in de groentetuin wanneer onze ouders zeiden dat te doen. Want hun wil was wet, dat hoorde gewoon bij het takenpakket en we accepteerden dat. Geen van ons drieën dacht eraan om eens een flinke discussie hierover te beginnen want het hoorde er gewoon bij. Net zoals hout hakken voor de open haard. Of de Ford Taunus wassen. Of brood halen bij Bakkerij Hamstra. Of gebak halen (bij speciale gelegenheden) bij Bakker Bos. Of even een snelle boodschap doen bij de Spar, de Vegé of de Enkabé. Waar de aanbiedingen waren zeg maar want in die tijd werd er echt op de kleintjes gelet.

Sinterklaas werd elk jaar gevierd met gedichten, veel gedichten en heel veel cadeautjes. Ik heb het nu over de beleving hè, want onder die vele cadeautjes zaten dus ook mandarijntjes, een chocoladeletter of een potlood. Of een pyjama. Praktische zaken werden als cadeau gepresenteerd en je was er super blij mee. Ook vierden we kerst maar dan zonder cadeautjes. Wel met lekker eten, een klein kerststalletje, her en der brandende kaarsjes en uiteraard verschillende kerkgangen. En je mocht je zondagse kleding aan. Dat laatste was niet altijd een feestje want het bestond vaak uit een gebreide trui of vest en daar zaten kriebelbeestjes in. Kriebelbeestjes die ooit in de vacht van de wol leverancier gekropen waren. Beeh, niks aan… In de zomer was er ook altijd ruimte voor een vakantie. Meestal in de provincie Drenthe en elke keer moesten we dan op de fiets naar de ‘Ja’- knikkers. Mijn vader kennende zal hij dit wel tegenspreken maar zoals ik al zei, het was de beleving en daar voeg ik dan ook nog wat schrijvers vrijheid aan toe.

Tussen al deze bijzondere dagen door werd er hard gewerkt door beiden. Mijn vader in de bouw en mijn moeder tussen het opvoeden door in de handigste winkel van het dorp, tegenwoordig ‘Blokker’ geheten. En ze was altijd bezig met de plaatselijke gymvereniging, EDO. Eigenlijk waren zij hun tijd al ver vooruit, tweeverdieners en midden in de maatschappij. Zaterdag werd het werken wat afgebouwd en de zaterdagavond begon met de kerk en erna was er dan tijd voor ontspanning. Dat was of een partijtje tafelbiljart of een avondje televisie. De zondag was de dag van ontspanning. Klassieke klanken vanuit de pick-up vulden de huiskamer en iets later in de ochtend werd er cabaret gedraaid. Half lezend in hun boeken of weekbladen zag je de tevredenheid op hun gezichten en de Friese staartklok tikte langzaam de dag.

De middag was er om ons moe te maken. Met het hele gezin naar bos of strand, op de fiets. Bal mee, limonade mee en lekker in makkelijke kleding zodat er flink in de bomen geklommen kon worden of bosslootjes springen. Eens per jaar kwamen hun beide ouders over, onze Opa’s en Oma’s. Zij logeerden dan een paar dagen bij ons en dat waren bijzondere dagen. Dan stonden wij eerst in het gelid, haartjes gekamd en braaf zijn, dan kreeg je vast een dubbeltje voor een ijsje of een paar nieuwe gebreide sokken. Het was toch telkens weer even wennen en voordat je weer een beetje gewend was stond je ze alweer uit te wuiven op de haven. Maar het was goed, je wist niet beter.

Tussendoor waren zij getuige van wereldse gebeurtenissen zoals de moord op President Kennedy, de bokswedstrijd tussen Mohamed Ali en Joe Frazier (wij werden uit bed gehaald om ook te kijken), de treinkaping bij De Punt (nu om 6 uur s’morgens gewekt want de mariniers vielen de trein aan), de oliecrisis, de Koude Oorlog, de verliezende finale van Oranje, de opkomst van drugs, de populariteit van Radio Veronica en twee keer per jaar had je schaatsen waar we dan met het hele gezin naar keken (met de gordijnen dicht en pen en papier binnen handbereik..).

Op latere leeftijd konden we de opleiding volgen die we wilden. Dat gaf ze veel zorgen maar zoals ik al zei, we kregen daar niets van mee. Trots waren ze als er weer een diploma behaald werd en nog trotser waren ze als we een echte baan te pakken kregen. Ook het uitvliegen ging als vanzelf. Zus bleef op het eiland en ik volgde mijn broer door aan ‘de wal’ te gaan wonen en werken.

Vlak voordat mijn vader stopte met werken bouwde hij nog een huis. Onder aan de dijk, een paradijselijk plekje. Ze hadden nog jaren te gaan en genoten samen van kleine vakanties. Maar het echte vakantiegevoel voelen ze gewoon op hun eiland maar ze hielden wel een bepaald ritme aan. Dat waren ze immers al die voorgaande jaren ook gewend en daar voelen ze zich goed bij. Doordeweeks fietsen ze na het warme middagmaal elk een kant op en op zondag gaan ze er samen op uit. Want er blijft nog zoveel moois te zien. En mijn moeder, 86 lentes jong, geeft gymles aan de ‘oudjes’ in het bejaardentehuis…

Enorm dankbaar ben ik dat ik ze al zoveel jaar mag meemaken. Dat is helaas niet voor iedereen weggelegd, dat realiseer ik mij telkens weer als ik ze zie.

Het zijn ouders die een (rechtvaardige) mening hebben maar die ook open staan voor andere meningen, nieuwe dingen of veranderingen. Daarom schrijf ik dit. En het zal wel met sentimenten te maken hebben als ik er al eerder over schreef of als ik er volgend jaar weer over schrijf.

Over je afkomst blijf je schrijven want je afkomst is eigenlijk hoe je je eigen toekomst het liefst wilt zien…

En niemand heeft het meer over onze, ik citeer een ex-politicus, ‘Kut-Marokkanen’!
Sinds de eerste vluchtelingen hun leven waagden om een veilig onderkomen te vinden lijkt het erop dat men een nieuwe groep de schuld kan geven van hun eigen, (kennelijk) ongelukkige leven.

In de jaren ’50 emigreerden vele Nederlanders naar elders omdat Nederland in puin lag door de verschrikkingen van de 2e Wereldoorlog. Daardoor kwamen we hier handen te kort want er was het nodige om op te bouwen. Werk in overvloed, mijn vader vertelde mij laatst nog dat arbeiders als het ware van de steigers afgekocht werden.

Maar dat was vroeger. Vroeger was alles beter. Vroeger wist men ook niet wat er zich kilometers verderop afspeelde en leefde men gewoon het leven, maakte men zich hooguit druk over een kwajongen die appeltjes uit de tuin jatte of dat een stoep niet geveegd was. Toen was geluk nog heel gewoon….

Maar tijden veranderen. We staan niet stil en om ons heen duikelen de veranderingen over ons heen. We weten precies wat er besproken wordt in politiek Den Haag en we weten precies wie er botox gebruikt of wie er verslaafd is geweest aan cocaïne… Daarnaast Appen en Tweeten we ons een slag in de rondte want een dag niet geappt of getweet is niet geleefd. En wat Appen we of Tweeten we? Meninkjes, heel veel meninkjes. En, zoals ik dat al eerder beschreven heb, dat moet zo hard mogelijk want dan hoor je erbij.

Begin jaren ’60 kwamen de eerste buitenlanders naar ons land. Italianen, Marokkanen, Turken, Surinamer’s en Antilianen. De Chinezen waren er al. Langzaamaan leerden we elkaars cultuur kennen en zoals dat te verwachten was ging dat niet zonder slag of stoot. Zij keken raar naar onze eigenaardigheden en wij weer naar die van hun. Een normale reactie volgens mij. Natuurlijk hadden ze het voordeel dat er werk genoeg was en daardoor verliep de integratie des te sneller. En wij kregen ineens ‘nasi’ en ‘macaroni’ voorgeschoteld (met zilveruitjes en augurkjes) in plaats van het gebruikelijke bloemkooltje en aardappels. Heerlijk!
Halverwege de jaren ’80 kwamen de eerste asielzoekers, voornamelijk uit de Afrikaanse en Aziatische landen. Maar Nederland was een tolerant land en schikte zich in haar rol; ‘Opdat wij niet vergeten’. Ondertussen bouwden we aan de welvaart en het ene na het andere product werd uitgevonden om het leven makkelijker te maken én gelukkiger. Zo nu en dan kwam er een oprisping van ene Janmaat, Centrum Democraten, maar die kreeg niet echt grip op de situatie, hooguit op een paar ‘Landgenoten!’

Inmiddels zijn we een flink aantal jaren verder. Van een tolerant landje zijn wij teruggevallen naar een bekrompen, egoïstisch en horkig land. We maken statements door onze problemen te vergelijken met de problemen van de vluchtelingen. Want onze cultuur is in gevaar! De ‘discussie’ rond Zwarte Piet is hier een mooi voorbeeld van. Terwijl er ook, nog niet eens zo lang geleden, men vond dat het Sinterklaasfeest ‘uit’ was en met veel bravoure werd de Kerstman binnen gehaald. Ook moest het kinderfeest Sint Maarten wijken voor Halloween want ja, Sint Maarten…ach… dat was niet meer van deze tijd. Dus over welke cultuur hebben we het? De jongste jeugd zal het boeien welke kleur Piet heeft (vooral na het zien van vloekende, agressieve volwassenen die elkaar bijna in de haren vliegen om maar hun gelijk te krijgen). Het gaat om de magie, het mysterieuze, de gezelligheid, het strooigoed en uiteraard de pakjes! Elke cultuur is aan verandering onderhevig.

Maar na de Marokkanen spugen we nu massaal op de vluchtelingen. En Geert Wilders spint er garen bij en de tsunami van zijn volgers, over testosteron gesproken…, uiten hun ongenoegen steeds harder. Gedreven door angst en afgunst houden ze huis bij opvangcentra’s en vuren hun haat naar alles en iedereen. Ik zou zeggen: stap eens in een trein met voetbalsupporters want dan leer je wat angst is. Mijn vriendin overkwam dat in de trein tussen Groningen en Den Haag toen er enkele Ajax-supporters instapten. Ajax had die avond gelijk gespeeld tegen Celtic dus dan verwacht je redelijk rustige supporters. Niets was minder waar, ze schreeuwden de kankers door de coupé en vereerden nog luider het bestaan van Geert Wilders. Intimidatie. Als ik vluchteling was zou ik denken: “Waar ben ik in vredesnaam terecht gekomen?”

We moeten groter denken. Over de berg heen willen kijken. Boeddha, die dankzij enkele grote interieurwinkels in menig huiskamer te vinden is, zei het al: Het is voor ons belangrijk om goede gedachten te hebben, want wij worden wat wij denken. En ja, er zullen tussen de vluchtelingen individuen zijn die met andere bedoelingen hierheen komen. En ja, er zullen tussen de vluchtelingen individuen zijn die het met normen en waarden niet zo nauw nemen. Maar geloof me, in elke bevolkingsgroep heb je raddraaiers, klootzakken en eencelligen.

Terwijl vele professionals en vrijwilligers zich bezig houden met de vluchtelingen schrijf ik dit vanuit mijn warme onderkomen, bakje koffie bij de hand en een lekker muziekje op de achtergrond. Zonder angst. Al ruim 51 jaar. Heb ik dan helemaal geen angst? Uiteraard. Ik heb angst voor al die grote schreeuwers. Dat zij de overhand krijgen in dit land. Ze zeggen niet voor niets: De brutalen hebben de halve wereld!

Laten we er alsjeblieft voor zorgen dat wij die andere helft houden!

Waarom staan er zoveel bankjes in de provincie Groningen? Dit vroeg ik mij af toen ik boodschappen aan het doen was voor het avondeten. Op elke hoek en in elke straat zijn ze te vinden realiseerde ik mij terwijl ik de winkel in liep en mijn boodschappenbriefje erbij pakte.

Maar de gedachte zette ik snel van mij af want ik moest mijn hoofd er even goed bijhouden want mijn geliefde had drie dames uitgenodigd voor het eten.
In totaal dus vier vrouwen over de vloer! Hier was een goede, gedegen voorbereiding gewenst realiseerde ik mij.

In eerste instantie was het de bedoeling dat ze naar de bioscoop gingen en dat ze dan vooraf hier zouden eten. Maar de film die ze wilden zien werd niet meer gedraaid en toen besloten ze, via de groeps-WhatsApp ‘Filmpje’, het dan alleen bij eten te houden. En ja, mijn plaats werd vervolgens de keuken want men zegt dat ik wel aardig kan koken…

Maar ik mocht wel aan tafel mee-eten, dat knuffelde mijn geliefde mij toe, en ze toonde haar liefste glimlach.

Het boodschappen doen verliep voorspoedig. Dat komt doordat ik natuurlijk vanaf een boodschappenlijstje werk. Ben altijd zo klaar en heb alleen maar oog voor wat er op het briefje staat. Enkele uren ervoor had ik die samengesteld, bedacht mij bij een kop koffie en een sigaret in onze tuin wat er gegeten ging worden en nam de wensen die de gemiddelde vrouw altijd wel heeft (niet te zwaar, niet te vet en veel fruit) mee.
Het werd verse pasta, Tagliatelle, met pepersaus (light), kip medaillons, sugar snaps en rucola. Als nagerecht tropicana saus, vanille ijs, frambozen, aardbeien, meloen en stiekem echte slagroom. Oh ja, en een chocolaatje want daar hebben meisjes altijd al een zwak voor gehad.
Eenmaal thuis begon ik direct met de voorbereidingen en rond zes uur zat het hele spul lekker aan een wijntje in de tuin, onder de roze parasol. Een kakofonie volgde maar ik had de mazzel (en het excuus) om mij steeds even terug te trekken in de keuken. Tijdens het eten dacht ik dat het wel wat rustiger zou worden maar niets was minder waar, vrouwen kunnen echt twee dingen tegelijk.. praten en eten maar ook omgekeerd! Vol bewondering hoorde ik aan wat er langs kwam. Mannen die zonder sokken hun schoenen dragen waren…euh…zijn sexy. Direct steeg bij mij de vraag waarom ze dan altijd sokken voor je kopen…

Het volgende moment kwam ter sprake dat twee van de dames binnenkort naar New York gaan en één van de twee had voor haar verjaardag een koffer gevraagd. Een koffer? Ja, niet zomaar een koffer, nee, een hele grote en natuurlijk ook van dat ene merk en hij woog maar twee kilo. Ik nam maar effe een flinke slok van mijn bier en hoorde trouw als een puppie het vervolg aan. Want die koffer moest nog gevuld worden. Niet met kleding en dergelijke om in New York goed voor de dag te komen maar om alles in te doen wat ze gingen kopen in New York. Ze gaan er dus gewoon heen om te winkelen!

Hierna werd een lijstje opgesomd van allerlei gebruiksvoorwerpen die op diverse verlanglijstjes stonden van vrienden en familieleden van de Amerika gangers: Uggs pantoffels voor Tante Corry, maat 39, M&M’s bij dé M&M winkel voor nicht Emmy, Comverse All Stars gymschoenen of ‘sneakers’ en oh ja, Uggs laarzen voor vriendin Daphne, ja, Daphne die twee kinderen en deeltijd werkt. Details.

Daarna volgde direct de vraag of Uggs nog wel ‘in’ waren maar kennelijk was dat zo. Dat ik zei dat ik die Uggs maar lelijk vond staan bij vrouwen, dat het van die hompen zijn aan je benen, werd misschien wel gehoord maar ze gingen gewoon verder met hun gekwek…euh…sorry, gepraat.
Het werd me teveel en voordat ik het wist had ik de puinhoop in de keuken opgeruimd en de vaatwasser gevuld. In de tuin klonk gelach, dan werd er weer geanimeerd gepraat (geroddeld?) en vervolgens weer veel gelachen.

Na het eten sloeg het weer zo om dat we toch naar binnen moesten en even later zaten we aan de cappuccino’s, koffie en bonbons. Een van de dames vertelde dat er in een bepaalde plaats een Tommy winkel was. “Tommy winkel?” vroeg ik. “Wat is een Tommy winkel? Men keek mij aan of ik van een andere planeet kwam maar gelukkig snapten ze mij wel, ik ben immers een man. Het ging om een Tommy Hilfinger winkel, een winkel die alleen maar kleding en schoenen van Tommy Hilfinger verkoopt. Pffffffff….Wat voelde ik mij dom. Niet hoor, ik ben een man en lach er om.

Daarna gingen ze verder met het analyseren van kleding die vrouwen dragen, wat wel kan maar ook vooral wat absoluut niet kan. En toen kwamen de bekende Nederlandse vrouwen aan de beurt en ik durfde het aan om de, in mijn ogen mooie dames, Dion Stax en Annechien Steenhuizen in de groep te gooien. En waarachtig, men was het met mij eens.

De televisie moest nu aan want Linda kwam er op. Linda de Mol om precies te zijn, presentatrice en naamgenoot van het vrouwenblad Linda, een blad wat de seks en schandalen niet schuwt, daar krijg ik zelfs een blos van op de wangen. Porna heet dat geloof ik?

De familie Sneijder werden geïnterviewd door Linda, oftewel Yolanthe en Wesly.

Het was ineens stil in de kamer! Maar dat duurde niet lang en al gauw kwamen de eerste analyses binnen: wat heeft ze toch gedaan met die lippen en ja, ook Linda gebruikt botox en ze is altijd zo tuttig gekleed. Maar Yolanthe heeft wel een leuk setje aan…maar oh, wat is ze toch een aanstellerige trut!

Na de uitzending was het tijd om naar huis te gaan en na veel ‘gezellig’ en ‘leuk’ en ‘hier maken we een traditie van’ werd er hartelijk afscheid van elkaar genomen. En de groeps- App moest maar omgedoopt worden van ‘Filmpje’ naar ‘de Eetclub’!

Vermoeid van de avond douchte ik mij af en de vraag over de vele bankjes schoot mij weer door het hoofd. En nu wist ik het antwoord: omdat men hier nog gewoon de tijd neemt om met elkaar te praten. Dat is fijn en prettig en goed voor de onthaasting. Deze avond is er ook heel veel gepraat maar dat kwam omdat het vrouwen zijn. Dat zit in hun genen. En dat zorgde ook voor dit erg lange stukje tekst….

Zachtjes opende ik onze slaapkamerdeur want mijn geliefde zou vast allang slapen, vermoeid van een drukke dag werken en een gezellige (!) avond met drie vriendinnen. Uitgeput moest ze wel zijn.

Niets was minder waar…. Daar lag ze, als een Godin languit over de breedte van het bed, en rondom haar heen….Reclame folders!!
Daar zou ik ook zo weer zo’n lang stuk over kunnen schrijven….

Geschiedenis schrijven. Dat is voor de meesten onder ons niet weggelegd. Ja, je eigen geschiedenis, die schrijft ieder voor zich maar het echte geschiedschrijven doen maar enkelen onder ons. Zo is het en zo hoort het. Zij hebben, zij krijgen een podium door hun functie, actie of omdat ze er op dat moment zijn.

Of ze creëren een podium en daardoor een plaats in de geschiedenis!

Zo waren wij afgelopen vrijdag, we schrijven 14 augustus in het jaar 2015, in Winterswijk. Voor de tweede keer, vorig jaar mochten we hier de uitvoering van Pink Floyd’s The Wall bekijken…beleven!
De dag was warm, drukkend warm en de plaats waar geschiedenis geschreven zou worden was de steengroeve. Deze (kalksteen) groeve ligt in de zomermaanden enkele weken stil en sinds 2010 mag hier dan theater gemaakt worden. In de open lucht, onder de meteorenzwerm Perseïden en tussen de ruim 30 meter hoge rotsen: kaal aan de ene zijde en wild begroeid aan de andere zijde waardoor je je in een andere wereld waande.

Hier werkte men aan de geschiedschrijving van de Gemeente Winterswijk en ver buiten haar grenzen. In de afgelopen week kregen ruim elf duizend mensen de gelegenheid om getuige te zijn van het muzikale dansspektakel Symfonia II, neergezet door ruim 450 amateurs/ vrijwilligers en zo’n 15 ‘profs’. Mensen zoals jij en ik, zonder realityshows en onbekend bij lieden als Albert van der Linden of Evert Santegoeds…Een verademing!

Al vanaf de parkeerplaats merkten wij dat we welkom waren en dat gevoel werd met elke meter die we moesten lopen naar de groeve alleen maar sterker. We werden gedragen door vriendelijkheid! Tijdens de afdaling ontmoetten we ‘de Mannetjes’. Vijf vrolijke creaturen die onze reis een magisch tintje begonnen te geven, we waren onderweg naar een andere wereld, de wereld van muziek, dans, theater….naar Symfonia II, van Bach tot Van Buuren, onder regie van Jasper Korving en onder muzikale begeleiding van het Eerst Achterhoeks Metropool Orkest (200 regionale muzikanten, percussionisten en zangers!), onder bezielende leiding van Gerben Kruisselbrink.

Ons enthousiasme steeg met elke meter die we dalen moesten.
De sfeer was goed. Het weer was goed. Alles was perfect. Het publiek had er zin in, gevoerd door het enthousiasme van de mensen die het allemaal bewerkstelligd hadden. Enthousiasme, achter de bar, achter de balie van de snacktent, achter het loket van de muntverkoop, kortom, overal om ons heen. Zelfs een bezoekje aan het toilet was een feestje want ook daar stonden vrolijke mensen die je de weg wezen én je attendeerden op opstapjes of andersoortige oneffenheden (“Grote plas of kleine plas?” die zo’n ruig terrein nu eenmaal met zich meebrengt.

Voor aanvang van het grote spektakel zagen en hoorden wij prachtige pianoklanken van Eline Smit. Zij speelde stukken uit o.a. Satie, Rachmaninoff en Chopin. Over geschiedschrijvers gesproken!

De avond was in drie delen opgesplitst; dag, schemer en nacht. We vlogen door muziekstijlen. Rustig met ‘Air’ van Johan Sebastian Bach tot Thalys-achtige snelheden van de muziek van Van Buuren en Tiësto. Of ‘Whiter shade of Pale’ van Annie Lennox, ‘Take me to Church’ van Hozier, ‘Russians’ van Sting, ‘Skyfall’ van Adèle en de klassieke stukken zoals ´La Mamma Morta´ van Maria Callas, ´Nessun Dorma´ uit de opera Turandot, ´Dance Macabre´ van Camille Saint Saens of de vrolijke klanken van de ‘Lambada’ van Kaoma of ‘Conga’ van Gloria Estafan.

En nog zoveel meer. De creativiteit in muziek, dans, zang, licht en rookshow was overweldigend. De dans, galante mannen die charmante dames deden zweven in de lucht, zwieren, zwaaien, op elkaar ingespeeld alsof ze al jaren samen dansten. We kwamen ogen en oren tekort.

Maar ook de vertellingen tussen de bedrijven door voedde onze geest. We werden bijvoorbeeld gewezen op ons rusteloos zijn. Waarom zijn we zo rusteloos? De verteller leerde ons een nieuw woord: rustvol. Vol overgave genieten van al het moois wat om ons heen te zien is. Leren kijken, opmerken, er oog voor hebben.. voor wonderen! Verwondering.

En we genoten. Vol overgave. We gaven ons over aan wat men ons voorschotelde. Er waren momenten van bezinning, soms tot tranen geroerd. Maar ook de lach werd niet vermeden, kolderieke situaties die heel slim ingepland waren deden ons met regelmaat bulderen. En dan waren er nog de kippenvel momenten. De een na de andere volgden elkaar in rap tempo op. We zagen hier creatieve mensen en dat kwam tot uiting doordat anderen die creativiteit eruit wisten te halen. Gewoon meegenomen in een auto, fiets, vrachtwagen of heftruck naar een 240 miljoen jaar oude steengroeve en getoond aan ons waardoor wij even onze zorgen konden vergeten, even niks, even echt mens te zijn zoals het eigenlijk hoort…

Ik ben net de 50 jaar gepasseerd, ben nuchter en heb best wel veel meegemaakt. Maar toch werd ik hier telkens weer enorm verrast en a- ritmisch als ik ben drong het ritme van de muziek mijn lichaam binnen. Ik dacht aan mensen die klagend door het leven gaan, iets wat ik verafschuw. Maar nu, geïnspireerd door het enthousiasme om mij heen wist ik het ineens: Klagen doe je maar als je dood bent!

Na de finale dronken we nog wat en werd er nagepraat. Veel nagepraat want er was zoveel te bespreken, zoveel indrukken moesten immers verwerkt worden. Toen we terugliepen in de donkere nacht, omhoog vanuit de groeve richting de ‘gewone’ wereld werden we opnieuw verrast door de medewerkers van de avond. We werden bij geschenen met lampjes om niet te struikelen op het woeste pad wat ons naar boven leidde, toegesproken met de woorden “Bedankt voor uw komst en wel thuis!” Boven in de groeve werden we alweer gewezen op het evenement voor volgend jaar: Midzomernachtdroom van William Shakespeare. Ik kan niet wachten!

Dik twee uur later waren we weer thuis. We waren getuige van geschiedschrijving pur sang! Moe maar tevreden vielen we in een diepe slaap maar in de sluimerstand moest ik nog even denken wat de regisseur van dit spektakel, Jasper Korving, mij toevertrouwde tijdens het napraten toen ik hem complimenteerde met alles wat wij gezien, gehoord en meegemaakt hadden:

“Tja, je moet er van houden..”.

Je gaat er van houden!!
Alle medewerkers hartelijk, hartelijk bedankt voor deze fantastische avond!

Nauwlettend hou ik de was in de gaten. Ik heb het wasrek over het balkon gehangen want daar is nog wat zon. Maar door het gewicht (en kennelijk de slechte staat van het rek) zie ik het rek vervaarlijk doorhangen. Voor de zekerheid maak ik de boel met wat touw nog wat extra vast, heb geen zin om de was straks van het grasveldje beneden de flat op te rapen.

Vroeger, als kleine jongen, hing de was bij ons altijd buiten. Maar daar hadden we ook de ruimte. De tuin was namelijk zo groot dat je er én een groentetuin had én een speeltuin. Speeltuin? Ja, er was een schommel (palen kwamen uit Zaandam), een draaiend rad (van een kaasbrik uit Nieuwegein), een bankje (gemaakt van een oud schoolbankje) en een wip (van strandhout en op het onderstel van een slijpsteen gemonteerd). En alles in elkaar gezet door mijn vader natuurlijk. De grens tussen beide gebieden was een haag van riet, riet welke wij gebruikten voor de pijl en boog wanneer dit kinderspel in de populaire fase zat. Ja, fase. We hadden ook nog de knikkerfase, de rolschaatsfase, de cowboyfase en de punnikfase. Dat punniken was toch wel een ding. Want ook de jongens mochten dit legaal uitoefenen zonder dus de bekende grappen. Kilometers heb ik gepunnikt dus ik was daarin wel door de wol geverfd.

Maar er was ook de indianenfase en dan had je een pijl en boog nodig. De veren vonden we wel om ons heen, gewoon in de natuur. De boog maakten we zelf want van Bart Smit hadden we nog nooit gehoord. Gewoon van een (buigbare) tak en het touw lag gewoon in de schuur. Er bestond geen wet die je verbood een tak van een boom te snijden met je zakmes. In die tijd had elke jongen een zakmes want die had je immers nodig om een pijl te maken, een touw door te snijden of om de gevangen vis te ontdoen van kop en ingewanden. En niemand had er wat op tegen maar je stak er ook niemand mee over hoop.

Spanning. Het gevaar opzoeken, dat zit in ons,mannen. Zelfs van een wasrek aan een balkon kan je wat spannends maken mits je daar oog voor hebt natuurlijk. Je kan ook op safari gaan en vragen aan enkele Afrikanen of ze effe een leeuwtje jouw richting willen opsturen. Dan zit je in je Eurokamp tentje (van alle gemakken voorzien) te wachten op wat komen gaat. Om je mannelijke ego wat op te punniken. Oké, het kost een paar centen maar ach, de inkomsten zijn er in overdaad dus wat zou het. Een echte lefgozer! En dan ook nog met een prehistorisch oorlogstuig, de pijl en boog. Een man die maar niet volwassen wil worden. Of beter gezegd, een ventje wat maar geen man kan worden. Daar heeft hij zijn geld voor nodig, om zichzelf te bewijzen of zo iets.

Kijk, ik ben geen vegetariër en tattoo mannen die met een Chihuahua of een Chih Tzu stoer rondlopen bezorgen mij altijd een weldadige lachbui, maar om nou een leeuw met pijl en boog om te leggen onder de noemer van ‘hobby’ gaat zelfs mij te ver. Oefen desnoods op een poster van je ex of probeer net zoals Robin Hood een pijl te splitsen, maar blijf van deze bijzondere dieren af want we hebben al genoeg kapot gemaakt op deze wereld.

Of…. ga een tuin afgraven als je actie wilt! Heel goed voor je mannelijkheid want al je spieren komen aan bod. Hoe ik dat weet? Ik heb onlangs zo’n projectje mogen doen, onze tuin in Winschoten had namelijk een border en die moest eruit. Eerst 10 cm witte siersteentjes en daarna nog een 2, 5 kuub zwarte aarde. Ik begon om half 9 s’morgens en tegen schemer was ik klaar. Mijn lieve schat verzorgde mij de hele dag door met lemon water, koffie en een omgekeerde eierkoek met verse aardbeien. En liefde, och man, ik werd er door overstelpt! Elk uur kreeg ik te horen hoe goed ik wel niet bezig was en om mijzelf nog stoerder te voelen gooide ik mijn shirt uit en liet de hele buurt genieten van mijn tattoo-loze body, waar het zweet van af sijpelde waardoor een onwelriekende lucht onder de oksels zich verspreide over het slagveld. De lof werd nog groter toen ik een vervelend boompje, vervelend in die zin dat er dikke wortels aanzaten, uiteindelijk uit de grond wist te rukken! Na een klein uurtje uitgraafwerk dus hier was wel wat aan de hand. Met de trofee onder mijn voeten werd dit vereeuwigd door een Samsung S4 en tevreden dronk ik weer een glas lemon water want het zweet gutste nu gelijk de Niagara waterval van mijn lijf.

Hoe mannelijk wil je je wel niet voelen! Hier hoefde geen sportschool aan te pas te komen. En na het douchen stond er een lekker Black Label met ijsklontjes klaar en we voelden ons gelukkig…

De was is droog. Met veel kunst en vliegwerk, de was bestond uit een dekbedovertrek, vouw ik de boel op zodat het zo in de kast kan. Het touw snij ik los met mijn zakmes, een tastbare herinnering uit de tijd dat ik nog militair was. Ach ja, wanneer ben je een man… Maar je moet er wel oog voor hebben!

 

Vakantietijd. Te vergelijken met de stilte voor een flinke juli storm. Lege kantoren, kinderen de hele dag om het huis, geen rijen in de supermarkt en even voel je je heer en meester op de lege snelwegen… En zeer waarschijnlijk schrijf ik dit stukje voor niks want iedereen heeft wel wat beters te doen. De mensen die nog niet op vakantie zijn herken je aan hun vermoeide gezichten. Chagrijnig omdat ze weer een jaar van werken op de rug meedragen en in hun ogen zie je het verlangen naar vakantie. Want via diverse media komen de eerste vakantiekiekjes al binnen, foto’s van azuurblauwe wateren , dames en kreeftrode heren welke samengeperst in badkleding vrolijk lachend het zoveelste ijsje of exotisch drankje naar binnen werken, barbecues die vrolijk rokend de gasten erom heen vergassen en vervolgens zien we hoe een kippenpoot verorbert wordt door Ome Henk, op het bot nog rauw weliswaar maar ach, het is vakantie dus tijd genoeg om de hele dag op de wc te zitten.. en tot slot zien we ver- en dichtbij gezichten van prachtige hotels, landschappen en stranden.

Ik krijg er een depressie van.

Waarom? Omdat ik nog geen vakantie heb. ‘Zij’ hebben wel vakantie en ik moet nog gewoon naar mijn werk, gewoon elke dag mijn boterhammetje smeren en gewoon zelf bedenken wat ik vanavond ga eten. Saai. Heel saai. Al 351 dagen lang.

Zoals ik al schreef, die vakantiekiekjes komen binnen via Social Media, zoals op Facebook. Natuurlijk kijk je er naar en met elke foto stijgt het depressie gehalte. En daarbij komt een extra depressie want te lang staren naar je GSM scherm veroorzaakt weer een extra depressie. Zo lees ik weer in een van de komkommerbladen. Door steeds maar op schermpjes te kijken breek je je melatonine (euh..is zeg maar een slaap-appje) af waardoor je slechter in slaap kan komen. Gsm, tablet, tv of andere schermpjes kun je dus beter uit de slaapkamer weren.

Hardlopen daarentegen is goed voor de geest. Tenminste, dat dacht ik tot ik in een komkommerkrant las dat er in IJmuiden een rennende ‘rukker’ is gesignaleerd… Ik snap dat je als lezer van dit stukje nu liever even wilt wegrennen want ondergetekende komt weer met vulgaire praatjes maar niets is minder waar. En trouwens, ik volg gewoon een trend want we kijken ook naar ene Barbie en Michael uit Scheveningen en die vertellen ons met grote regelmaat wanneer ze gaan poepen of piesen dus dit kan en dit mag.

Ik heb het uitgezocht, heb de hardloper gevonden en gevraagd waarom hij tijdens het lopen met zijn geslachtsdeel loopt te zwaaien of te swaffelen. Volgens hem kwam het door het broekje. Dat zijn van die strakke broekjes waardoor je beter beschermd bent tegen slijtage van de binnen-benen, bij de lies. Vooral als er haren zitten kan dat lelijk gaan schuren en zelfs tot brandwonden leiden. En die broekjes zitten zó strak om je lijf om zoveel mogelijk weerstand te geven. Weerstand tegen wind en andere narigheid. Aerodynamisch noemen ze het ook wel.

Maar goed. Tijdens het hardlopen de hand aan jezelf slaan is niet echt aerodynamisch dus ik vroeg hem waarom hij dat dan wel deed. “Nou”, zei hij, “omdat dit broekje zo verrekte strak zit!” “Mijn grote vriend moet ik zo nu en dan even uit zijn benarde positie bevrijden anders ben ik bang dat hij afsterft…”

Hoog tijd dat deze hardloper op vakantie gaat!

Mijn wenkbrauwen groeien harder dan ik hebben kan. De grijze haren zijn voornamelijk de boosdoeners, die kennen geen grenzen en groeien alle kanten op. Als brildrager kan dat behoorlijk irritant zijn want door die wildgroei sta (of zit) je constant de brillenglazen te ontdoen van een vetlaag. Want je wil niet de wereld in een dikke mist zien, daar kan je somber van worden met alle gevolgen van dien.

Een hulpmiddel zijn de brillen-poetsdoekjes. Handig van formaat en makkelijk bij je te steken. Dat ze meestal al uitgedroogd zijn wanneer je ze nodig hebt is een vervelende bijzaak, dan poets je je het apelazarus totdat de wereld om je heen er weer wat helderder uit gaat zien. Dat is een. Een andere manier is wildgroei voorkomen, kort houden dus. In eerste instantie houden de kapper en mijn vriendin het bij maar onlangs waren beiden niet binnen bereik en besloot ik het zelf te doen, met behulp van de tondeuse op mijn scheerapparaat. En de spiegel. Nadeel is dat de bril af moet waardoor ik weer in het schimmenrijk liep. Toch had ik inmiddels genoeg moed verzameld om, gewapend met zakkammetje en tondeuse, het kortwieken te beginnen. Eerst links. Dat ging goed en mijn zelfvertrouwen groeide harder dan mijn wenkbrauwen. Toen rechts… en ook dat ging goed. Tot ik mijn bril weer opzette! Want alles werd nu weer scherp en ik zag dat mijn rechter wenkbrauw nagenoeg weg was….

Ik besloot even een momentje rust te nemen, even mijzelf bij elkaar rapen om de teleurstelling te verwerken. Dat doe ik ook altijd als een klus niet lekker loopt en als ik er dan weer aan begin gaat het mij ineens beter af. Hierna had ik toch de moed om ook maar even de bakkenbaarden mee te nemen en mijn poezelige nekharen. Dat ging beter totdat ik een dag later door mijn oudste zoon aangesproken werd dat het aan de achterkant niet helemaal goed gegaan was. Gelukkig corrigeerde hij het direct en was ik weer het mannetje!

Tenminste, dat hoopte ik dan maar.

Mijn verbazing steeg harder dan ik hebben kan toen ik hoorde dat de organisatie van de Vierdaagse de urine die tijdens die dagen ‘geproduceerd’ wordt, op te vangen en her te gebruiken. Als mest voor de boeren. Kennelijk is het mestoverschot verleden tijd omdat men nu wandelaars vraagt lekker te gaan zeiken. Deze urine, zoals iedereen weet bestaande uit onder andere aminozuur, creatine, chloriden, fosfor, zwavel, natrium, calcium, kalium en magnesium, krijgt een extra dimensie doordat er ook alcohol aan toegevoegd is. Heel veel alcohol! En nu schijnt die toevoeging van alcohol weer goed te zijn voor de groei van gewassen op het land…

Je zou er wild van gaan plassen!

Maar wildplassen mag niet. Als je door teveel bier drinken je blaas wilt ledigen mag dat alleen in de daarvoor bestemde etablissementen. Dus niet tegen een boom, lantaarnpaal of muurtje zoals we dat vroeger deden. Daar staat een bekeuring op van 140 euro. Of je een emmer urine leeg gooit! Maar in Nijmegen mag het nu min of meer dus wel, alleen dan met een omweg.

Ik denk dat ik voortaan de groenten uit die omgeving een extra wasbeurt ga geven want het gevaar zit ‘m nu in het eten van een Nijmeegse aardappel of portie spinazie. Weggespoeld met een frisje want je moet nog rijden. De eerste boete voor een te hoog alcohol promillage in je lijf is.. 360 euro!

Terwijl de mieren kop aan kont ons huis binnen stormen zoek ik mijn heil in de tuin want onze Lieve Heer heeft de airco aangezet. Verderop hoor ik het gedonder van naderend onweer maar volgens de ‘buien-app’ zal het onze locatie passeren waardoor ik de kans greep om na 14 dagen weer eens in een tuin te zitten. Want voorgaande periode moest ik het doen met een flat en een balkon en daardoor was mijn zomergevoel ver te zoeken, vervloekte ik de warmte en ontstonden er geen verhalen ‘in de spelonken van mijn geest’ zoals mijn goede vriend Jan Leendert dat altijd zo mooi zegt.

Bam!!!!

Oei, dat was dichtbij! Ik kijk naar mijn geliefde en vraag haar mijn hand vast te houden. Vragend kijkt zei mij aan. “Mocht de bliksem nu via onze (roze) parasol inslaan dan sterven we hand in hand… Hoe mooi wil je het hebben!” antwoordde ik. Op datzelfde moment weer een enorme klap en wij lagen al onder de tuintafel! Na inspectie van lijf en leden op een niet erotische manier bleek alles nog heel en ontdekten we wat die 2e klap was: de hordeur van de keuken was spontaan teruggeschoten in zijn behuizing! Was dit een teken van hogerhand? Dat ik niet mag spotten met het lot?
Maar de Groningse nuchterheid leerde ons dat de hordeur de laatste tijd wel vaker spontaan dichtklapte dus het is gewoon een technisch dingetje, magneetje vervangen of zo…

De lucht wordt lichter en ik zet nog wat extra mieren lokdoosjes neer. Mieren lokdoosjes? Eigenlijk een raar woord. Je wilt van dat gespuis af maar je zet doosjes neer om ze te lokken… Zo hoorde ik van de week ook het woord ‘tussendoor-schap’. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, wat betekende dit woord nu weer? Het is supermarkt-jargon want we hebben het hier over een schap waar enkel tussendoortjes in te vinden zijn. Zoals bijvoorbeeld van die mueslirepen of ontbijtkoekjes met noten en rozijnen. Voor de tussendoor trek. Want ja, we eten immers de hele dag door en dwalen steeds verder af van een stevig ontbijt, een lichte lunch en een Bourgondisch diner. Om nog even iets toe te voegen aan voorgaande onzin, het balkje wat bij de kassa door de caissière (vaak vinnig of verveeld) doorgeschoven wordt naar de eerstvolgende klant heet een beurt-balkje.

Het is maar even dat je het weet.

Zo is er ook nog het woord/ begrip ‘etnisch profileren’. De betekenis hiervan is dat mensen met een kleurtje vaker dan blanke mensen staande gehouden worden door de politie. Met andere woorden, ben je geboren met een kleurtje dan ben je op voorhand crimineel. Heb je een grote neus en ben je een echte crimineel door bijvoorbeeld lastige gasten om je heen om te laten leggen, dan wordt je pas rond je 56ste aangehouden. Nu weet ik al dat veel mensen dat ook echt vinden want we mogen immers, sorry, we moeten immers alles kunnen zeggen in deze maatschappij en het is altijd prettig om naar anderen te wijzen. Let wel, ik heb heel veel respect voor de politie, roep altijd wanneer men op ze moppert omdat ze bekeurd zijn dat diezelfde agent je reanimeert na een ongeluk of hartaanval, maar etnisch profileren is een feit.

Hoe weet ik dat dan? Dat weet ik omdat mijn collega’s met een kleurtje haast wekelijks aangehouden worden! En ze worden niet boos, laten het gelaten over zich heen komen en vervolgen daarna rustig weer hun weg.
Diepe buiging! Maar zó jammer dat we dit in 2015 nog mee moeten maken. Het werkt niet mee aan de eenheid, nutteloos is het ook.

Mieren in je keuken zijn wel nuttig. Dat lees ik net op het internet nadat ik 6 mieren van de broodplank heb weg moeten sturen. Ze ruimen namelijk zaken op die wij met het blote oog niet zien. Ineens is de ergernis van de mieren weg. Puur omdat ik mij even verdiept hebt in de materie.
Dat zouden we allemaal eens wat meer moeten doen voordat we beginnen met wijzen.

Excuses maken lijkt de nieuwe trend. En hier doel ik op excuses maken aan het publiek, het volk. Voorheen was dit vloeken in de kerk maar de ‘spindokters’ hebben kennelijk de laatste tijd naar de werkvloer geluisterd, hun arrogantie van zich afgegooid en adviseren om ‘met de billen bloot te gaan’. Het lijkt een hype want de NS bood ons excuses aan voor het Fyra-debacle, de voetballer Arturo Vidal (Juventus) bood excuses aan voor het ongeluk welke hij veroorzaakt had met zijn Ferrari, Bert van Leeuwen van de EO bood excuses aan omdat een vrouw in het programma ‘Hufterproof’ onterecht als racist bejegend werd en tot slot, de Staatsloterij. Die zeggen ook geluisterd te hebben naar ‘ons’ en overdrijven nu met excuses te maken door deze in bijna elk STERblok te laten horen…Het wachten is op het moment dat ze excuses gaan maken voor het steeds maar herhalen van die excuses….

“Ik hoop vurig ooit in rook op te gaan”. Hier doelde Drs. P. op toen hij bedacht begraven of gecremeerd te worden. Het werd cremeren zoals we inmiddels weten, hij overleed vorige week zondag op de respectabele leeftijd van 95 jaar.

Drs. P. hoorde ik graag. Vanwege zijn keurige Nederlandse zinnen wellicht. Kennelijk valt dat op doordat we in een tijd leven dat het Nederlands langzaamaan aan het verbasteren is. Straattaal en het Engels winnen steeds meer terrein.

Drs. P. hoefde niet ondertiteld te worden zoals we tegenwoordig wel iedereen ondertitelen die buiten de Randstad wonen.

Alsof Het Westen netjes Nederlands spreekt! Daar hoor ik toch te vaak namen van ziektes in zinnen gebezigd worden waarvan elk persoon die eraan doodgegaan is zichzelf zou omdraaien in het graf of de urn. Naast dit gesproken ‘woord’ is er nog het geschreven woord. En dan heb ik het over reageren op iets wat iemand zegt of gedaan heeft. In ‘Tweetjes’ of ‘Chatjes’ of ‘weetikveelhoezedattegenwoordigdoen’. Wat ik wel weet is dat je het daar behoorlijk anoniem kan deponeren en dat is vergelijkbaar met het feit dat mensen, wanneer het donker is en men denkt dat niemand het ziet, zich ineens anders gaan gedragen. Als beesten wil ik zeggen maar ik herstel dat direct tijdens het schrijven want de mens kan zich nog érger gedragen; geen vergelijking te vinden.

Het is verloedering, een mooi woord trouwens voor wat algehele achteruitgang betekent. Als je die mensen zou confronteren met hun eigen meninkjes hoop ik dat ze het inzien en over de brug zullen komen met excuses. Zint eer gij begint! Al was het alleen maar tegen hun naasten, ouders, broers, zussen of, God behoedde het, hun eigen kinderen. Want we weten, jong geleerd is oud gedaan.

De kunst om iemand op een nette manier tot de orde te roepen of, waarom ook niet, te beledigen, lijkt steeds verder van ons af te drijven. Maar ze zijn er nog wel! Zo zag ik van de week een jongen in een aflevering van ‘Man bijt hond’. Dit was een oude aflevering maar zoals we weten stikt het momenteel van de herhalingen want eigenlijk horen we buiten te zomeren en niet voor de TV te hangen. Maar goed, dit even terzijde. Die jongen hield een heel verhaal over kunst en ijdelheid, dat ijdelheid er altijd al geweest is. Leuk. Best wel leerzaam en weer de bevestiging dat we veel kunnen halen uit de geschiedenis. Hij had het onder andere over beelden van beroemde figuren die ver van de werkelijkheid stonden. Die beelden laten vaak vele spiermassa’s en strakke kaaklijnen zien terwijl de werkelijkheid toch echt anders was. De jongen maakte zijn verhaal nog duidelijker door iets privés te vertellen. Ooit vroeg hij eens aan zijn moeder of hij ook naar de sportschool mocht om zijn lichaam wat ‘op te spieren’ aangezien hij niet zo breed geschouderd was. Zijn moeder antwoordde:

“Ach. Lieverd, jou lichaam is niet om te trainen..maar om te denken..”

Mooi! Helder. Duidelijke taal.

Ik snap dat bovenstaand stukje sommige in de wieken zou kunnen schieten doordat ze het niet met mij eens zijn. Daarom bij voorbaat mijn oprechte excuses!

Mijn hoofd is leeg. Enkele dagen Terschelling is voldoende om dat voor elkaar te krijgen. Alsof de (bijna) altijd aanwezige wind alle stress er met een flink windkrachtje uit je kop blaast. En daarna weer de ruimte biedt om ontvankelijk te zijn voor al het moois wat dit Waddeneiland ons te bieden heeft.

Want er is veel moois te zien. Zowel fietsend als wandelend kwamen we weer dingen tegen die eigenlijk zo gewoon zijn dat we het geen ruimte meer bieden. Bij het huis waar we bivakkeerden was er druk vogelverkeer. Het kwetteren van de jongsten wanneer vader of moeder spreeuw, mus of koolmees met voedsel terugkeren op het nest. Maar ook de eerste vlieglessen kregen we mee. Gratis en voor niks. De natuur in volle glorie.

Tijdens de fietstochten die we maakten zagen we de mooiste kleuren groen aan struiken en bomen zich ontluiken en de gele Brem stond in volle bloei. Opvallend waren de konijnen die we zagen ‘achter de dijk’ maar ook de zilvermeeuwen die hun prooi, meestal dikke vette krabben, stukgooiden op het asfalt van het fietspad waarna ze ongestoord aan hun maal konden beginnen.

De hoeveelheid gasten op het eiland viel wel mee. Het lukte mij zelfs een foto te maken in de Oosterburen van Midsland zonder dat er mensen op te zien waren. Hier was duidelijk sprake van het voorseizoen. De middenstand was rustig bezig op gang te komen en de eerste terrassen van de horeca stonden alweer fraai uitgestald. Het deed mij denken aan de tijd dat ik er zelf nog woonde. Dan kon je een kogel afschieten in dit jaargetijde. Maar je wist wanneer je door de lege winkelstraat fietste dat het maar voor korte duur zou zijn. Dat de toeristen vanzelf weer kwamen en dat we dan weer vele nieuwe contacten zouden maken. Zo kwamen wij in die tijd de winters wel door.

Toen we een slag door West-Terschelling maakten zagen we een horeca-pand op het Brandaris-plein leeg staan. Eens floreerde hier hotel De Lutine en nu staat het leeg, is het in vervallen staat en is de geest totaal uit de fles. En waarom? Tja, gedoe tussen gemeente en eigenaar hoorden we in de wandelgangen.

Koppigheid kan je het ook noemen en de Brandaris kijkt somber op haar neer, dat hij dat nog moet meemaken.

Snel doorlopen dus. Weer genieten en deze wond in het dorp zo snel mogelijk achterlaten. We beklimmen het (opgeknapte) Seinpaalduin en kijken om ons heen; we zien het Groene strand, we zien buureiland Vlieland, we zien de grote loodsen van Harlingen maar kijken snel door over het eiland. Bossen, duinen, polders, het strand, het Wad en de daken van de huisjes, meestal rood zoals de kleuren van de Terschellinger vlag ons altijd geleerd hebben. Wat een schoonheid. Hierna maken we een doorsteek naar Dodemanskisten. Ook hier zijn ze aan het opknappen geweest. Ik doe mijn ogen dicht en zie om naar strenge winters en zag mijzelf weer schaatsen…. Prachtig!

Later in de week wandelden we ook nog door het Hoornse bos. Paadje in, duintje op en olifantenpaadje weer af. En dan een lekker bak koffie bij strandpaviljoen Kaap Hoorn. Als beloning voor twee uur wandelen in goed gezelschap. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. Alleen vergeten we dat nog wel eens…

Tussendoor fietsten we regelmatig langs het Duinmeertje want we waren in verwarring geraakt doordat ook daar flink de snoeischaar aan het werk gezet was. En, eerlijk is eerlijk, het ziet er weer gelikt uit: “Wat een verfje al niet doen kan!” zou je kunnen zeggen.

We konden het ons ook permitteren om eens lekker uit eten te gaan. En deze keer trakteerden we mijn zus en zwager op een heerlijk dineetje bij ‘de Heksenketel’ (met o.a. zeer gastvrije Cor als ober). Omdat zus en zwager altijd klaar staan voor mijn ouders. Want daarin sta ik aan de zijkant, woon immers ‘aan de wal’ en niet om de hoek en kijk meestal van een afstand toe.

Zondag was de laatste dag. We hielden het die dag niet droog want het regende onafgebroken, de lente liet zich even verdringen door de herfst. Een voordeel, heel het land zat in deze depressie en menigeen vervloekte de weermannen/vrouwen die voorspeld hadden dat het zondag prachtig weer zou worden.

Toch had het een voordeel, die regen. Want daardoor zag je de tranen niet op onze wangen, de tranen omdat we weer afscheid moesten nemen van familie en van het mooiste eiland van ons land…

Ruim 30 km lang had ik een haat-liefde verhouding met ‘De Dijk’. Niet de Dijk van Huub en ook niet de Amsterdamse Zeedijk waar De Dijk van Huub weer naar vernoemd is, nee, de Afsluitdijk.

Haat-liefde. Als jonkje vond ik het maar niks. Ja, wel spannend maar het duurde zo lang en daardoor ebde zich de spanning gelijkerwijze weg met de gereden kilometers en dat is een goede basis voor verveling. Ondanks dat wij fanatiek nummerborden aan het opschrijven waren! Met het hele gezin in de Fiat 660T van ‘de zaak’ van mijn vader. Onderweg naar de familie aan de wal, een jaarlijkse traditie in combinatie met de bouwvakvakantie. Tijdens een van die reizen werd mijn aandacht getrokken door het portier die mij deed scheiden van het asfalt van de Afsluitdijk. Nieuwsgierig als ik was op die leeftijd besloot ik maar eens het portier te openen waarna een zuigende kracht mij aantrok om naar buiten te vallen, ware het niet dat mijn geliefde grote zus in een split second mij weer naar binnen trok en het portier afsloot. Een spectaculair begin van de vakantie kun je wel zeggen.

Sindsdien moet ik daar altijd aan denken als ik De Dijk passeer. Een jeugdtraumaatje wellicht.

Tegenwoordig bestaat mijn gevoel over deze ‘dijk der dijken’ uit een en al liefde. Dat zal wellicht te maken hebben met mijn verleden, oftewel de historie van mijn familie. Het begon aan het einde van de 1e Wereldoorlog (’1914-’18). Jan Brugman uit Jutphaas (tegenwoordig Nieuwegein) vervulde zijn dienstplicht ten tijde van de 1e WO op de Kop van de Afsluitdijk. De Afsluitdijk was er toen nog niet maar de plannen waren er al wel (men begon uiteindelijk in 1920 met bouwen). Maar Jan had natuurlijk ook vrije tijd en dook het avondleven in van Harlingen. En daar kwam hij Geesje van der Zee tegen waarna de liefde de rest deed. Na zijn diensttijd nam hij Geesje mee naar Jutphaas en trouwde haar geliefde. Mijn opa, Ben Veldhuizen, was bevriend met Jo Brugman, broer van eerder genoemde Jan. Toen mijn opa hoorde dat Geesje nog vijf zussen had, besloot hij een keer met Jan af te reizen naar Harlingen en leerde daar toen Acce van der Zee kennen, dochter van Hylke van der Zee die in Harlingen een timmerbedrijfje runde.

En het klikte!

Enige tijd later kreeg Acce werk in Soest waardoor ze dichter bij elkaar kwamen te wonen en in 1929 trouwden ze en stichtten ze een (groot) gezin: vier zonen en vier dochters.

Aan de Afsluitdijk werd inmiddels volop gewerkt. En in 1933 was het klaar en nu is men bezig met nieuwe plannen, een renovatie. Men wil onder andere het fietspad aan de Noordkant aan gaan leggen zodat men tussen dijk en Wad de kilometers kan vreten. Net als op Terschelling. Afsluitdijk 2.0 zeg maar. Morgen mag ik er weer overheen. En zal ik mijn vriendin weer wijzen op de Stevinsluizen, het bord Welkom in Friesland, het beeld van Lely, Het Monument en de Lorentzsluizen. En weer zal ik met weemoed terugdenken aan vervlogen tijden. Maar het allerbelangrijkste is dat ik mij steeds meer zal realiseren dat ik een halve Harlinger ben. Geboren in het St. Jozef ziekenhuis te Harlingen en kleinkind van een volbloed Harlingse, Acce van der Zee.

En daar ben ik best wel trots op!

Mijn vriendin appte mij vanmiddag dat ze vanavond met twee dames naar een kledingzaak in Gorredijk gingen, een kilometertje of 90 van verwijdert van hun standplaats… Ik schrok even van die afstand want dat doe je niet ‘zo maar’ even…denk ik dan, als man. Ze zouden om 17.00 uur vertrekken maar dat werd 17.30 uur. Een half uur later dan gepland maar ach, het bevestigde maar weer dat het vrouwelijk geslacht het niet zo nauw neemt met de tijd. Denk ik dan weer, als man zijnde….

Het moet wel een bijzondere winkel zijn. Want dichterbij zijn er genoeg winkels waar de dames aan hun gerief…euh…honger naar mooie kleedjes en lapjes kunnen komen. Honger ja, een niet te stillen honger… zo denk ik dan weer, als man.

Mannen houden ook wel van mooie kleren maar het moet in eerste instantie praktisch zijn (en ook wel een beetje stoer..). En het moet, in mijn geval, ook verhullend zijn aangaande zwakkere plekken van mijn lichaam. Zodra ik de term ‘slim-fit’ op een overhemd of t-shirt zie zakt mijn enthousiasme direct naar nul en wil ik eigenlijk al direct de winkel verlaten! Daarnaast moet de aanschaftijd niet te lang duren. Bij mannen is dat eigenlijk net als bij sex: erin en eruit. Dat geldt trouwens dan weer niet voor mij maar hier bedoel ik de gemiddelde man. Laat ik hier even heel duidelijk zijn!

Zo stond ik onlangs ineens in de Bijenkorf. De Haagse versie. Op Terschelling hadden we ook een Bijenkorf maar dat had weinig met de Haagse versie te maken. Want de Terschellinger versie bestond voornamelijk uit vliegers, frisbee’s en een heleboel Terschellinger ‘hebbedingetjes’ zoals sleutelhangers, badhanddoeken, washandjes, sjalen, petjes en miniatuur ‘Brandaris’jes’, het meeste in de Terschellinger kleuren. En theelepeltjes natuurlijk.

Eenmaal door de draaideuren van de Haagse Bijenkorf kwam er een lucht op mij af welke mijn neus flink deed overwerken om alles een plaatsje te geven. Ik bleek op de parfumafdeling van deze toko beland te zijn. De roltrap naar de herenafdeling gaf enige verlichting en weldra neusde ik, de neus was immers toch al volop aan het werk, tussen allerlei soorten en merken herenkleding. Opvallend waren de medewerkers. Strak in het pak of mantelpakje en geurend naar de parfumerie die ik net achter mij gelaten had. Het leken wel etalage poppen! Na een kwartiertje had ik het eigenlijk wel gezien, vooral omdat dat kwartiertje aanvoelde als een uur. Maar zo denk ik dan weer, als man. Maar mijn vriendin liet zich niet kisten en begon een gesprek met zo’n etalage-pop, de mannelijke variant. Jop geheten, dat stond op zijn naamplaatje. Of hij een overhemd had voor mij. En ja, die zijn buik een beetje kon herbergen….

Ik had hier weinig vertrouwen in maar ineens stond die gozer achter mij en legde een centimeter om mijn gespierde buik. Hij zuchtte maar bleef beleefd. Ik stotterde nog dat ik bezig was om af te vallen en dat het ook te maken heeft met mijn slaapstoornis maar daar had hij geen boodschap aan. Hij dook in een bak met overhemden en gleed als een waardig pianist langs de boorden. En ja, ineens pakte hij er eentje uit en die moest ik maar even passen. Nadat alle knoopjes en spelden verwijderd waren en ik óók nog de waarschuwing meekreeg alvorens ik de paskamer betrad, er kon namelijk nog best een naaldje over het hoofd gezien zijn, deed ik het stuk stof aan en bleek het nog te passen ook!

“Dat viel eigenlijk best wel mee..” dacht ik dan weer, als man.

Na uitgebreid de verkoper bedankt te hebben verwees hij mij naar de kassier, Pepijn genaamd. Pepijn nam mijn overhemd over alsof het heel breekbaar was. Vervolgens ging hij al die (verdomde) knoopjes weer dichtdoen en ik stond al te zwaaien met mijn bankpas. Te vroeg, want eerst moest het hemd nog opgevouwen worden waarna ik weer mijn bankpas opzichtig voor zijn neus hield. Te vroeg, want nu pakte hij een soort van inpakpapier en begon de boel in te pakken. “Het is geen cadeautje hoor,” riep ik, “het is voor eigen gebruik.” Pepijn keek mij aan, of beter gezegd, hij keek dwars door mij heen en ging onverschrokken voort. Na het laatste, zorgvuldig aangebrachte plakbandje, duwde ik brutaal mijn pas in de gleuf van het pinapparaat maar wederom was ik te vroeg. Het pakketje moest nog in een tasje…. Ik had inmiddels vreselijke zin om deze poppenkast ten einde te brengen door hem over de toonbank te trekken maar ik wilde mij niet verlagen tot lieden als ene Ben Saunders en dergelijke.

Ik mocht afrekenen! Na het akkoord van de bank hield ik mijn hand op voor de bon maar ik stond weer in het luchtledige te slaan want hij pakte een kartonnen mapje en daar werd de bon zorgvuldig in opgeborgen waarna hij het aan mij aanreikte…En of ik nog lid wilde worden van de Bijenkorf?

Mijn vriendin appte net weer. Het was ‘gezellig’ en ik kreeg er een foto bij van drie dames aan een tafeltje met koffie. Koffie? Jullie waren toch in een kledingzaak? Voor koffie ga je toch naar de koffietent? Of een café, kroeg of desnoods naar een ijssalon?

Tenminste, dat denk ik dan. Als man.

Bram Moszkowicz gaat het land in om zieltjes te winnen voor zijn politieke partij. Zo belangrijk vindt hij zichzelf.

“Want ik geloof in mij…”

En als het misgaat dan staat er in ieder geval een portie wachtgeld op hem te wachten, mits hij natuurlijk in de Kamer komt. Ik werk al vanaf mijn 18e jaar (aaneengesloten) en zoek nu werk in de provincie Groningen. De reden? Om daar te gaan samenwonen met mijn vriendin, na vier jaar heen en weer rijden. En in de tussentijd voornamelijk alleen zijn en inzien dat eenzaamheid toch wel heel erg vervelend kan zijn. En dan druk ik mij nu nog zachtjes uit. Daar willen we nu vanaf, we willen gewoon bij elkaar zijn en werken aan een nieuwe toekomst. Maar omdat ik nog in de bloei van mijn leven zit wil ik daar ook gewoon aan het werk. Maar dat ‘gewoon’ blijkt niet zo gewoon te zijn want de ene afwijzing na de andere komt binnen. En ik begin steeds meer te geloven dat mijn leeftijd, 51 lentes, daar de oorzaak van is…

Maar dat zal men absoluut niet toegeven want dan komt leeftijdsdiscriminatie om de hoek kijken, een volslagen politiek misbaksel in mijn ogen want de jonkies zijn nu eenmaal goedkoper dan de oudjes dus we gaan gewoon door met de discriminatie.

Kan ik dan niet gewoon die kant op verhuizen en op ‘wachtgeld’ teren? Nee, want ik neem zelf ontslag en heb dan geen recht op een uitkering. Ook niet na een werkbaar leven van 33 jaar. Voor de duidelijkheid, het liefst wil ik ook geen uitkering want je kunt beter vanuit een werkbaar leven solliciteren dan vanaf ‘de bank’. En daarom blijf ik toch maar solliciteren en reizen mijn partner en ik voorlopig maar weer heen en weer.

Maar als ik dan die Bram Moszkowicz en Hero Brinkman zie denk ik er steeds harder over om ook een politieke partij op te gaan richten. Dan wil ik heus wel een keer per week even terug naar Den Haag gaan om mijn neus te laten zien en mij, desnoods, even af te laten zeiken door de grote bekjes van Powned. Mijn politieke standpunten zijn natuurlijk onhaalbaar maar ik zorg dat ze lekker ‘bekken’ en ze zullen onderhevig zijn aan een flink onderbuikgevoel. Daar scoor je tegenwoordig mee, bijvoorbeeld door onze ex-advocaat: Geen ontwikkelingshulp meer. Dat snap ik ook wel weer want door zijn escapades was hij bijna in de goot beland. Eerst het mooiste blondje van Nederland kwijt aan een slangenbezweerder, toen zijn baan en tenslotte zijn eer…. Gelukkig mag hij nog roddelen bij de meisjes en jongens van RTL Boulevard, mits Peter R. de Vries hem niet voor is.

Ik geloof ook in mijzelf en ik blijf positief. Ik ga er niet mee het land in, hoogstens naar Groningen en blijf zoeken en solliciteren. Ergens zal er een werkgever zijn die mij nodig heeft, die snapt dat ik nog 17 jaar werken moet (ook zo’n politiek misbaksel) en wil! Want doordat ik steeds naar mijn werk moest heb ik menig eenzaam uurtje achter mij kunnen laten en bleef ik met beide benen op de grond.

En ik ben niet te oud, werk houdt immers de geest jong!

Terwijl de (dode) vluchtelingen uit het redelijke rustige Middellandse zee water werden gevist, ontstond er een tsunami aan reacties op Facebook. Deelnemende reacties zou je verwachten maar dat was niet helemaal het geval….

Ik ga ze hier niet herhalen. Teveel eer voor deze lui. Maar dat het hier om zieke geesten gaat is een feit. Om je dood te schamen. Bij mij spookt de hele tijd de vraag door mijn hoofd: Waarom? Waarom gun je een ander mens de dood? Het zal wel weer met angst te maken hebben. Angst dat ze tekort komen. Het misgunnen van een beter leven voor een ander, ook al is de kans op een beter leven klein.

Wij leven in een gespreid bedje. Huisje, boompje en beestjes. Tegenwoordig valt het mij op dat de beestjes beter behandelt worden dan de mens. Dat omaatje om de hoek die langzaam sterft van eenzaamheid of die arme sloeber die door allerlei problemen op straat rond moet zwerven. Ondertussen halen we op elk moment van de dag water uit de kraan en winkelen we in winkels die uitpuilen van de overvloed. En als je honger hebt pak je gewoon iets te eten en als de auto teveel kilometers gemaakt heeft ruilen we hem gewoon in.

Zou dat de verklaring zijn? Doordat we alles hebben en kunnen gaan we ons vervelen en reageren we via tablet of gsm op de wereld. Als de prinses op de erwt. Vanaf de veilige bank torpederen we onze meninkjes, het liefst zo hard en zo gruwelijk mogelijk want anders wordt je niet gelezen. Die mensen op die boten stappen daar echt niet voor niets in. Die zoeken een beter leven.

Ruim 30 jaar terug liet ik mijn vertrouwde omgeving achter, Terschelling. Na 20 prachtige jeugdjaren besloot ik mijn heil te zoeken in het Westen. Waarom? Omdat ik op zoek ging naar huisje, boompje en beestje want er was niet voor iedereen werk op het eiland. Zo waren mijn ouders ooit naar Terschelling gegaan, ook op zoek naar voorgaande. Uitvliegen heet dat. Je familie achterlaten (maar niet uit het hart) en samen iets opbouwen. Om het beste uit je leven te halen.

Menselijkerwijs een heel normaal gegeven. Een recht. Een recht welke we hebben meegekregen van onze voorouders. Zo ook de mensen in Syrië, Somalië en Eritrea. Om maar een paar landen te noemen.
Maar nee, we horen liever dat onze cultuur de beste is en al het andere is niks, het is lucht en onder ons niveau. Ik prijs mij rijk ooit hier geboren te zijn. En ben mij verdomd bewust dat ik daar heel veel mazzel mee heb.

Respect voor de ander is mij ooit meegegeven maar dat kan ik niet meer opbrengen voor lieden die over lijken gaan. Nou kan ik ze heel makkelijk ook een bootreisje gunnen maar dat meen ik natuurlijk niet.
Maar een schop onder hun ontevreden kont zou mij wel veel genoegdoening geven!

Na het zien van René Froger bij Humberto, vrolijk zingend met zijn Toppers, kon ik eindelijk weer rustig slapen. Want dat had ik, sinds hij vlak voor de paasdagen een optreden moest staken, niet meer gedaan en dat werd allemaal nog eens versterkt toen hij later in een reactie daarover zei dat het voelde “alsof hij langzaam terugkwam uit de dood.”

Waar heb ik dat eerder gehoord…

Hij kreeg een staande ovatie. En zijn zoon vond het een emotionele avond. En zijn vrouw voegde er nog aan toe dat zelfs een halve medicijnkast het virus niet kon verhelpen.

Pasen zal nooit meer hetzelfde zijn…

Na deze wederopstanding brak dan toch eindelijk de lente aan. Nu Martin Bril al enige tijd niet meer onder ons is, besloten anderen Rokjesdag aan te kondigen. En dat deed men massaal. En men zat er massaal naast want de vroege ochtend van die bewuste dag was nog veel te koud. Zo koud dat de dragers van de rokjes geheid thuis zouden komen met een blaasontsteking. Martin zou zich omgedraaid hebben in zijn graf.

Ik ben liefhebber van de lente. We schudden de winter van ons af en alles begint weer van voor af aan. Maarten van Roozendaal zong daar ooit een prachtig lied over: Mooi!

‘Ach zie de lammeren nou toch lurken

Aan hun vers geschoren moeders

En hoe de jonge zwanen

Donzen in de zachte sloot’

Mooie woorden, een ode aan de lente. Met sigaret in de mondhoek en een goed glas op de piano zong hij ontroerende, vrolijke en prachtige liedjes. Zonder te stoppen.

Maar goed, de lente. Een nieuw begin. Altijd goed voor nieuwe energie en voor veranderingen. Zo deed ik nooit zoveel aan mijn lijf. Nu heb ik het over uiterlijke verzorging. Dat was nooit een ‘mannen-ding’. Ja, wij scheren ons en spuiten daarna met wat aftershave. En op mooie dagen spuiten we ook nog wat spul onder de okseltjes of een pufje in de boxershort… Wij mannen lieten de rest over aan de dames want die houden nu eenmaal van smeren.

Maar tijden veranderen. Er verschijnen steeds meer smeersels, geurtjes, kleurtjes voor de haren en zelfs make-up artikelen voor mannen. Aangemoedigd door de vrouwen wat weer verbazingwekkend is want aan de andere kant willen de meisjes dat we ons weer meer mannelijker gaan gedragen, uitgezonderd natuurlijk het scheten en boeren laten welke ons niet vreemd zijn… Afijn, enige tijd geleden kreeg ik een cadeautje van mijn oudste zoon en zijn vriendin en daarin zat een zakje met spul. Het bleek om een zogenaamd ‘masker’ te gaan. Dat was lekker en goed voor je huid. Ik legde het opzij en lachte mee met de rest.

Vorige week sommeerde mijn vriendin mij op de bank te gaan liggen. Als echte man heb ik daar geen moeite mee(!), dat strenge. Wel moest mijn T-shirt uit en ook nu weer toonde ik mij een echte man en gooide het textiel in de verre hoek van de kamer. Hierna kreeg ik een plaid over mij heen en een kussen onder mijn hoofd. Tevreden liet ik een boer en voelde mij als een kat voor de kachel. Ineens werd mij het zakje met spul voor mijn neus gehouden en ik schoot overeind…maar een lichte druk en de wetenschap dat ik er wel lekker bij lag was genoeg om weer terug te zakken.

 

Ik kreeg een masker! Eerst werd de boel gereinigd en daarna kreeg ik warme doeken op mijn gezicht. Toen begon ze te pielen maar dat bleek niet pielen te zijn maar ‘peelen’… de huid schuren met zout. Het volgende was een massage met lotion van gezicht, nek, schouders (en knie en teen herinnerde ik mij van een liedje..) en hierna werd het masker opgesmeerd. Twee wattenschijfjes bedekten mijn ogen en ik viel in een diepe, ontspannen slaap…Tot het masker er weer afgehaald moest worden, een marteling kun je wel zeggen want ja, ook wij mannen hebben gevoel!

Daarna was het lente. Ik voelde mij weer het ventje van 18 jaar, het jonge leeuwerikje in het warme nest en zong de rest van de avond het hoogste lied.

Zonder te stoppen!

Dat het ging stormen snap ik achteraf wel! God liet ons even voelen erg boos te zijn. Of misschien was Hij wel eerder beledigd, want er gebeurden in de afgelopen week weer dingen die hem deed omdraaien in zijn grot. Of op zijn wolk.

De storm heeft mij ook flink op mijn flikker gegeven. Terwijl ik het juist eens was met Onze Lieve Heer. Want het was allemaal weer te ranzig voor woorden wat wij mee moesten maken.

Het begon zaterdagavond. Dat het Nederlands Elftal slecht speelde was het probleem niet maar wat er in die laatste (extra!) minuten gebeurde was de Goden verzoeken. Dus ook God. En de (meeste, hoop ik) voetballiefhebbers. We zagen namelijk Wesly Sneijder na zijn doelpunt (niet heus, het was een Huntelaartje) de bal direct opeisen nadat de bal achter de Turkse doelman Mert Gunok gevallen was. Elk normaal denkende voetballiefhebber wist waarom hij dit deed: er resteerden nog 4 minuten om alsnog de winst te pakken en daardoor was er een grotere kans op EK kwalificatie! En Wesly Sneijder, een van de betere Oranje spelers, moest dat natuurlijk ook weten want hij loopt al een tijdje rond als professioneel (!) voetballer.

Maar wat hij deed tartte alle verwachtingen! De bal ging onder zijn shirt en… de duim ging in zijn mond. Waarom deed hij dit? vroeg ik mij af. Duimen is ontzettend slecht voor je tanden, daar krijg je een overbite van!

Het bleef bij 1-1 maar dat boeide mij niet meer. Wat bezielde Wesly!Dat was het enige waar ik nog aan kon denken. Daar was dan eindelijk het antwoord, opgevraagd door Onze Jack die het kennelijk ook niet snapte: Wesly en zijn partner waren zwanger!

Schorsen! Voor vier wedstrijden schorsen! En voetbalclubs moeten hun spelers behoeden zich met showbizz lieden zoals Albert Verlinden en Evert Santegoeds in te laten want die naaien die gasten helemaal op waardoor ze vergeten zijn waarom zij ooit op de wereld gezet zijn! Namelijk om goed te voetballen!! Sjongejonge, woest ben ik! Wie denkt Wesly wel niet dat hij is!

De storm joeg mij de lucht uit mijn longen en snakkend naar adem vroeg ik Hem of het misschien iets minder kon. Maar daar wilde Hij niets van weten. Hij had ook naar Pauw (& Jinek) gekeken en zag daar bijna ex-burgemeester Onno Hoes. Deze man heeft veel goeds gedaan met Maastricht (echt waar!) maar kreeg een storm over zich heen omdat hij zijn lul achterna liep. Of beter gezegd, die van een lokboy. De lokboy was ingehuurd door Castricum en cs. en dat kostte Onno zijn kop. En Onno maakte er een slechte versie ‘Doet ie ’t of doet ie ’t niet’ van, want hij liet zich toch uit zijn broek lokken. Nu is dit spelprogramma wat ooit de Nederlandse televisie ‘sierde’ niet echt goed gebruikt in dit verhaaltje want de presentator daarvan in die tijd was Peter Jan Rens. Je weet wel, die zijn kleindochter onlangs bezwangerd heeft.

Het stormt harder dan ik hebben kan. En bij mij niet alleen want steeds meer mensen raken in de war van alles. En dat zag RTL 5 ook want die hebben weer een nieuwe evangelist te pakken die ons op het rechte pad moet houden. We hadden Joyce Meijer al (de vrouwelijke versie van The Joker) bij SBS6 maar kennelijk is er veel geld aan te verdienen waardoor RTL5 ook ineens de Zegen van Boven zoekt. De EO kan het kennelijk niet meer alleen en de KRO is te druk met zo ranzig mogelijk monteren van BZV zodat Goeiige Geert ineens Geile Geert werd. En ja, ook ik ben er ingetrapt!
s’Nachts zien we dan bij RTL5 en SBS6 de blote meisjes met hun geile nummertjes en als we dan wakker worden door een natte droom krijgen we de toorn van God over ons heen.

En die toorn duurt nu al vier dagen…

Zalig Pasen!

Nu de verkiezingscampagne achter de rug is kunnen we weer verder met ons leven. Pffff…het was weer afzien! Politici in rare, gekleurde jasjes op de markt, ineens heel geïnteresseerd in de gewone man. En daarna zie je ze nooit meer terug.

Maar ja, gelukkig mogen we stemmen en wonen we in een democratie. We hoeven niet gewapend de straat op om onze belangen te beschermen. Om maar eens wat te noemen. Want we leven in een vrij land en de enige oorlog die er woedt is die tussen de supermarkten Jumbo en Albert Heijn.

En van die oorlog worden we wél beter!

Nee, we hebben het goed. Alleen vergeten we dat nog wel eens. Dan komt het chagrijn naar boven. En afgunst. En wijzen we met de vinger naar anderen. Omdat het nooit aan jezelf ligt.

Gelukkig is er afleiding genoeg om ons heen. Bijvoorbeeld de televisie. Elke avond GTST of op zondag BZV. Of Superfans! Door al die schitterende programma’s draait de gemiddelde tv overuren en spenderen we veel tijd aan het kijken. Zoveel tijd dat we er chagrijnig van worden. Dan zit je op de bank te geeuwen en als je dan naar bed gaat vraag je jezelf af of je je tijd niet beter had kunnen besteden. En dan komt de spijt. En die spijt begint te knagen en te knagen en dan besluit je het morgen allemaal anders te gaan doen.
Alleen blijven dat soort besluiten vaak liggen onder het dekbed of kussen zodat je de volgende nacht opnieuw wakker ligt van de spijt.

En John de Mol maar lachen met zijn familie!

Politici doen gekke dingen als ze je nodig hebben. Naast het zieltjes winnen op de markt of in de winkelstraat verschijnen ze ook ineens bij Geer (of Goor, of andersom, of bij beide), bij de roddelkoning Albert Verlinde, op de radio bij Giel of bij Tijd voor Max met die vreselijke Sybrand Niessen. En dan nog in al die programma’s waarvan ik het niet weet omdat de heren mij dat niet even verteld hebben van tevoren. Zo jammer…
Voorgaande doen ze om zo een groter publiek te bereiken (niet omdat ze het leuk vinden!) Want het gros kijkt niet naar politiek georiënteerde programma’s maar naar voorgaand genoemde programma’s. Ook wel ‘entertainment’ genoemd. We moeten immers vermaakt worden: Panem et circenses of in gewoon Zuid-Hollands Geef het volk brood en spelen!

Of ze zoeken de aandacht door familieleden websites te laten maken…

De jeugd heeft ook weer gestemd en de koppen in het nieuws schreeuwden dat de PVV het hoogst scoorde. Met 19 %. Verontrustend in eerste instantie maar aan de andere kant heeft 81 % niet op deze angst aanwakkerende partij gestemd. Dat had een veel leukere, positievere kijk geweest op deze uitslag: 81 % van de schooljeugd stemt niet op de PVV!

Maar ja,wie ben ik. Slechts een burger in een gewone jas op de markt…

Vorige week had ik oppasdienst. Niet op een (klein) kind maar op een…. hamster! Mijn oudste zoon, inmiddels 20 jaar jong dus oud genoeg om eigenaar te zijn van een hamster, is sinds een tijdje de trotse bezitter van dit bolletje wol. Met toestemming van het cluppie van Dion Graus, de Dierenpolitie en die lieverds van de Dierenambulance. Die laatste zijn momenteel weer druk bezig de paddentrek te begeleiden en dat is maar goed ook want toen ik gisterenavond naar mijn werk fietste, moest ik zigzaggend fietsen omdat het fietspad overbevolkt werd met overstekende, geile padden. En overstekende, naar de grond turende paddenredsters…

Elk jaar weer hetzelfde gelazer!

Zoonlief kwam samen met zijn vriendin het beest brengen, inclusief kooi, eten (gehamsterd) en … speeltjes. Want ook hamsters kunnen zich vervelen en moeten daarom bezig gehouden worden. Want anders is het zielig. De brutale wolf die van de week ons land binnen getrokken is wordt door sommige mensen ook al zielig bevonden. Want hij is alleen, zoekende naar zijn maatjes en compleet de weg kwijt. Via de sociale media worden we precies op de hoogte gehouden waar dit prachtbeest zich bevindt. Onder andere dook hij op in een woonwijk, kennelijk op zoek naar het huisje van de Grootmoeder van Roodkapje. We zagen beelden van een redelijk, schichtig en gehaast dier. En beducht natuurlijk, dat hij niet ineens de oprit op zou lopen van de Jager… Maar beste wolf, je moet daarvoor in het bos zijn. Dus niet in een woonwijk in Hoogezand! Want daardoor worden sommige mensen nerveus en willen ze je ‘verdoven’ en ‘chippen’. Dat doen wij namelijk in onze beschaving. Zodra iets niet in een bepaald hokje past wordt er opgetreden.

Weet die wolf veel!

Mijn zoon, student bedrijfsadministratie, vertelde mij vrolijk wat hij van mij verwacht betreffende Rambo. Zo heet deze hamster namelijk en persoonlijk vond ik die naam wat overdreven. Maar ja, dat zeg je natuurlijk niet over de naam van je eerste kleinkind.

Had Roodkapje eigenlijk ook een Grootvader? Het altijd maar weer Grootmoeder voor, Grootmoeder na, maar nooit een zin waar Grootvader in genoemd wordt. De VVD heeft wel een Grootvader. Hans Wiegel voor intimi. Natuurlijk mocht hij vandaag zijn zegje doen over de toestanden binnen zijn partij. Naast de vele duistere praktijkjes die sommige liberalen erop na houden zagen wij gisterenavond Ivo en Fred via een achterdeurtje verdwijnen. Alsof ze achterna gezeten werden door eerder genoemde wolf. Maar dit zit in Groningen en zal liever achter minister Kamp aangaan. Grootvader Wiegel lachte de problemen weg en toen ik de eerste peiling van Maurice de Hond zag, bleek hij weer gelijk te krijgen want ze hadden geen zetelverlies. Nee, de liberalen vinden hun portemonnee belangrijker dan wanbeleid.

Ik hoefde niks te doen. “De hamster doet zeg maar alles zelf” zei mijn zoon. “Hij komt s’nachts tevoorschijn en vreet zijn wangen dan vol, loopt een paar rondjes in het rad en daarna kruipt hij weer onder het stro.”
Verbaasd keek ik hem aan maar zweeg wat ik dacht: Je hebt dus eigenlijk helemaal niks aan dit dier. In welke toestand bevond Onze Lieve Heer zich toen hij de hamster uitvond? Maar toen ik vanavond naar De Wereld Draait Door keek, een speciale uitzending ter ere van Herman van Veen’s 70ste verjaardag, wist ik het ineens toen hij zong:

‘Alles doet ertoe! Alles, alles doet ertoe. Ook wat er niet toe doet dat doet ertoe!’

Mijn kluspraktijken zijn afgelopen weekend uitgebreid met het volbrengen van een klus waarvan ik niet wist dat ik het kon, namelijk het monteren van een nieuwe stortbak. Iets verven, een lamp ophangen, een Ikea kastje in elkaar zetten of iets zagen is voor mij geen probleem maar alle klussen die niet in deze groep thuis horen schuif ik liever van mij af. Maar helaas moest ik dit weekend met de billen bloot want de stortbak van de wc in de badkamer was naar zijn grootje.

Naar de stortbakkenhemel zeg maar.

Mijn lieve vriendin bleef wijselijk beneden en wist ook precies wat ze niet moest zeggen, namelijk of ik dit wel kon. Of dat ik de gebruiksaanwijzing wel goed zou lezen. En ik kreeg van haar eerst een lekker ontbijt want dat werkt beter. Heerlijk, zo’n verstandige vrouw, weer een reden om nog meer van haar te houden.

Even later lag ik op mijn knieën voor de pot en kreeg een deja vu: hoe vaak heb ik in het verleden niet over de pot gehangen, niet om te klussen maar om mijn maaginhoud te ledigen vanwege drankmisbruik. Dat was nog in mijn jeugdjaren hoor, als volwassene weet je je toch meer te beheersen en drink je met maten… Op de doos stonden vier tekeningen hoe de stortbak gemonteerd moest worden. Natuurlijk paste de oude bevestigingen niet en moest ik twee nieuwe gaten boren. Dat is allemaal commercieel uitgedacht. Want zo blijven wij nieuwe pluggen en boortjes kopen. En na een aantal decennia zit je muur vol met gaten en moet je opnieuw tegelen.
Al snel kwam ik erachter dat de tekeningen niet geheel klopten met de werkelijkheid. Want nergens zag ik staan dat er in de afvoerpijp gezaagd moest worden. Flauw. Want daardoor duurde de klus langer omdat ik dat niet direct door had. Dat technische weetje zit bij mij nogal weggestopt in mijn grijze massa. Of men gaat er gewoon van uit dat je dat je weet als klusser.

Alsof het bij je opvoeding hoort.

Uiteindelijk was de klus na twee krappe uurtjes met veel spannende zweet-momenten geklaard. Trots riep ik mijn geliefde erbij en onder veel ‘Aaaaaah’s en Ooooooh’s ‘ spoelde zij mijn angstplasjes weg.

En natuurlijk werd ik vervolgens gelauwerd en geprezen, bleef ze bij herhaling maar zeggen hoe goed ik wel niet was. Ook kreeg ik daarna een kuitmassage want mijn kuiten waren verkrampt geraakt door het op de knieën zitten voor de pot en toen wij s’middags op een verjaardagsfeestje zaten kregen alle feestgangers van mijn prestatie te horen. De aanwezige mannen, inmiddels jaloers op mijn staaltje kluswerk, benaderden mij voorzichtig omdat ze precies wilden weten hoe ik te werk was gegaan, waar ik de stortbak gekocht had (en voor hoeveel) en welk gereedschap er gebruikt is.

Mijn zondag kon niet meer stuk. Zelfs het keuzemoment van Boer Geert boeide mij niet meer en dat Ajax maar nipt won van Excelsior was ook ineens geen drama meer. Nee, zondag 8 maart 2015 zal op mijn tijdlijn als een hele bijzondere, mooie dag ingeschreven worden!

Praten tegen de auto schijnt toch niet zo raar te zijn. Ondergetekende, altijd driftig pratend tegen mijn auto, dacht altijd hierdoor rijp te zijn voor een inrichting waardoor ik het niet kon delen met anderen. Voorkomen is beter dan genezen!

“Ja, lief autootje, jij gaat je best weer doen hè… Dan krijg je, als je goed je best doet, straks lekker verse olie en tank ik super benzine!” Gestoord zou je kunnen zeggen maar doordat de auto’s waar ik in reed nogal op leeftijd waren praatte ik met ze als een vorm van zelfbehoud. Gaan we het wel redden vandaag? Haal ik de eindstreep?

Zat het wel eens tegen dan? Of beter gezegd, heeft het ook wel eens niet geholpen? Ja, maar liefst drie keer in mijn auto-bezittende-leven stond ik stil en was het einde auto.

Gelukkig heb ik geen auto meer dus hoef ik ook er niet meer tegen te praten of een aai over het dashboard geven. De NS vervoerd mij nu met regelmaat en ja, ook dat blijft een gok. Maar ik ga niet tegen treinen praten hoor, nu laat ik alle ongemakken over mij heen komen en geniet of erger ik mij aan het gedrag van mijn mede passagiers. En daarnaast kan ik op mijn gemakje het nieuws lezen en in mij opnemen zonder op te hoeven letten bij het inhalen, invoegen of rijdt ik niet te snel.

Zo heeft grieperige Geert Wilders een nieuwe man in zijn gelederen. ‘Het’ heet Marjolein Faber en is lid van de Provinciale Staten in Gelderland. Het? Ik had nog nooit van haar/hem gehoord en na het zien van ‘de beelden’ heb ik menig slapeloze nacht achter de rug. Aan haar voorkomen denken tijdens het liefdesspel zal menig vroegtijdige zaadlozing direct kunnen stoppen! Ik kon werkelijk niets maar dan ook niets vrouwelijks aan haar ontdekken. Ze deed mij denken aan Nanny McPhee en dan dus vóór de gedaanteverwisseling naar een prachtige vrouw. Daarom bij deze een oproep aan alle stylisten van Nederland: Kom in opstand en doe er wat aan!
‘Het’ is hot omdat ze een beetje aan belangverstrengeling deed. Iets met een website bedrijfje waar zoonlief ook werkt. Nu is het altijd handig om een kruiwagen te hebben om aan werk te komen maar dan moet je niet zelf belangenverstrengelingen van anderen veroordelen. Dat heet meten met twee maten.

De bedenker van de koffiecups meet ook met twee maten. Hij is er welvarend door geworden maar heeft spijt van deze kleurige cupjes met inhoud omdat ze niet te recyclen zijn. Als je al die lege cupjes achter elkaar zou leggen dan kun je elf keer de Aarde rond. Kennelijk had hij daar van tevoren geen rekening mee gehouden. En hij vindt ze, komt hij nou mee, te duur. De hypocriet.

Hier zit ik dan, auto- en koffiecupjesloos in de trein. Met naast mij op het tafeltje een thermoskan van Douwe gevuld met koffie. Ik zet nog steeds gewoon koffie met een filter en doe daar gewoon koffiemelk in. Daar is niets van opgeklopt of opgeschuimd. Buiten is het zonnig en de lente ploegt zich voort.

De batterij van mijn laptopje is nog halfvol. “Ja, goed zo laptopje, wees maar zuinig op jezelf, dan treinen we de hele wereld rond!”

Nu de Haagse politiek eindelijk het licht ziet (lees: verkiezingen in aantocht..) wat de gaswinning in Groningen betreft, hebben ze bedacht bij Terschelling te gaan boren. En op Terschelling. Dat levert een miljardje op en dan zijn de dames en heren van het grote geld er als de kippen bij. En de plaatselijke politiek verblind zich zelf door de 40 miljoen compensatiegelden. Alsof het eiland zichzelf niet bedruipen kan…

De wereld op z’n kop: Men doet zich voor als ‘volksvertegenwoordiger’ maar men gaat altijd akkoord met zaken die het volk eigenlijk helemaal niet wil. Dat noemen ze dan politiek maar ik noem het gewoon arrogantie. En dan maar niet snappen dat politici en volk steeds meer uit elkaar gedreven worden.

Zo is er de rekentoets. Het overgrote deel van de leraren vindt deze te moeilijk. Je zou ook kunnen zeggen: de deskundigen vinden het té moeilijk. Maar de politiek denkt daar anders over. Tot ze zelf de toets moesten maken, allemaal gezakt! ´Wat heb ik nu aan algebra…nu ik voor géén keuze sta’….Want alles moet flexibel, ook bij de Blokker weten we sinds maandag. En bij de V&D gaat ook de boel over de kop want de investeerders zien er geen heil meer in. In gewoon Nederlands: ze verdienen er te weinig aan.

Geld is belangrijk. Geld is heel belangrijk. We maker er thuis ruzie over, er ontstaan vechtscheidingen om, we jatten het van anderen, we onderhandelen erover met onze bazen, we proberen onze kinderen te leren hoe ermee om te gaan: Sparen voordat je iets koopt. Dat leerde mijn generatie van onze ouders en dat probeer je door te geven want ja, daar is geen vinger tussen te krijgen. Helaas is de werkelijkheid anders want onze kinderen worden geacht rond hun 18^e jaar al te gaan lenen…. En daar begint de ellende van lenen, lenen, betalen, betalen…En ontstaan de ruzies, stress, moet er weer onderhandeld worden met de baas of men gaat het dievenpad op.

Geld moet ook rollen zeggen de politici. Dus gaan we naar de Blokker of de V&D en zoeken wat we willen hebben, passen het desnoods. En dan bestellen we het uiteindelijk via internet. Bij de goedkoopste aanbieder natuurlijk.

De aandeelhouder wint. De aandeelhouders winnen in de meeste gevallen. Zij bepalen of duur personeel eruit mag worden gegooid. Terwijl we weer van de politici te horen hebben gekregen dat we langer moeten doorwerken. Schiet mij maar lek. Ajax is de rijkste club van Nederland en wordt tegenwoordig gesponsord door Ziggo. Ook zo’n grote jongen. Dat Ajax momenteel, sinds ze Ziggo op het rood-witte shirt hebben staan, speelt als een oude krant boeit de aandeelhouders niet. Maar wij, simpele volgelingen van deze club, zitten met een bord vol gebakken peren op schoot ons dood te ergeren.

Terschelling wordt ook wel de Parel der Wadden genoemd. Een slogan die klopt als een zwerende vinger want naast de variatie van natuur is daar ook nog het werelderfgoed (!) reservaat De Boschplaat te bewonderen. Te bewonderen ja, zag van de week nog een verkorte versie van de film De Vogelwachter. Zij zorgdragen dat de talrijke soorten vogels tijdens het broedseizoen niet verstoord worden door ons, de mens.

We doen dan als mens een stapje terug omdat we nederig moeten zijn aangaande de natuur. We zijn immers maar te GASt op deze Aarde!

Daar sta je dan ineens, oog in oog met een man die een pistool in zijn hand heeft. Of je maar even wilt doen wat de man je zegt te doen.

De dader was meer een jongen maar door het pak welke hij aan had trachtte hij zich ouder voor te doen. Of hij was geïnspireerd geraakt door de film ‘Men in Black’ (met Tommy Lee Jones en Will Smith). Dat was een sciencefiction film maar op zich is het best een goede vergelijking want waar wij gisterenavond getuige van waren leek ook wel op sciencefiction. Want we waren het immers al een jaartje of 60 niet gewend dat het 8 uur journaal, Het Grote Journaal op zwart ging…

Na de eerste schrik begon al snel het mopperen want ‘Wie is de Mol’ werd niet uitgezonden! Zo doen we dat in Nederland! Ondanks dat het op zaterdagavond herhaald wordt. Ondanks dat we tegenwoordig alles via internet terug kunnen zien..

Ik was in slaap gevallen nadat ‘Even geduld a.u.b.’ in beeld was gekomen. Op de bank. Murw geslagen door de plotselinge stilte die mijn kamer binnen geslopen was. Al gauw was ik in dromenland en zag enorme bergen sneeuw die ons voorspeld waren. Ik zag mijzelf ploeterend door de sneeuw naast mijn fiets lopen, bang om te vallen maar ik moest wel naar mijn werk want de baas zijn centen benne niet van blik. Ja, de weermannen- en vrouwen waren het unaniem met elkaar eens dat er veel sneeuw op komst was… Al gauw ging mijn droom over op een ander onderwerp. Dat ik zeer waarschijnlijk een prijsje ben misgelopen bij de Staatsloterij en dat men mij thuis opzocht met een grote envelop in de hand! Maar zoals het altijd gaat in dromen weet ik nog steeds niet wat er in die envelop zat omdat de droom overruled werd door een andere droom…Dat de Martinitoren instortte na een enorme aardbeving! Alle politici in Den Haag stapten vervolgens op want ja, men was gewaarschuwd maar het grote geld was aantrekkelijker dan een paar huisjes in het verre Groningen en ach, dan houden we nog genoeg provincies over. Toch? Stuurloos sliep ik door, was compleet de tel kwijt en wist ineens niet meer hoe ik moest rekenen want ik kon immers niet meer rekenen op de knappe koppen in Den Haag. Duidelijk, verklaring voor deze droom, faalangst voor de rekentoets!

De droom nam weer een zijweg en ik zag een afgehakt hoofd in een voetbalstadion. Op een spandoek. Het doek was een examenstuk voor het nieuwe TV programma ‘Door het oog van de naald’ met onder andere fashion-en lifestyledeskundige (!) Maik de Boer als jurylid. Brrrrrr…er ging een rilling over mijn rug want ik heb totaal niks met die valse nicht met zijn gemillimeterde en getrimde baardje. Van mijn part valt hij eens een keer echt goed van zijn scooter af, bah! En wat dat spandoek betreft, je hoeft daar geen ‘fashion-en lifestyledeskundige’ (wat een kut-naam voor een beroep!) voor te zijn om zoiets walgelijk te vinden.

Even ontwaakte ik. Ik zag een jongeman in de NOS studio staan en hij praatte wat met iemand die ik niet zag. Op een rustige manier, rustig genoeg om weer weg te zakken voor mijn na-droom. Daar was ik weer snel uit want een Amerikaanse actrice, voorstander van gezonde zaakjes, raadde mij aan om eens gebruik te maken van de vagina stoomreiniger. Dit ding combineert infrarood licht met stoom en reinigt je baarmoeder…. Google het maar, het bestaat!!

“Laat je pistool vallen!” schreeuwde de TV ineens en toen zag ik dat de bestwelkeurige en bestwelzielige jongen in de boeien werd geslagen.

Het wachten was nu op Peter R. de Vries en consorten.

Bij de vloerreiniger die ik van de week kocht zat een cadeautje, een groen doekje. Ze hadden ook een blauw doekje of zelfs een gele… identiek aan de kleur van de substantie in de fles, maar ik ging voor de groene. Was hier sprake van een gewoon doekje? Nee, het was een wonderdoekje! Althans, dat las ik op de verpakking en ja, dan gaat er wel wat door je heen, ik besefte ineens donders goed in welke bijzondere positie ik mij bevond….

Nu ben ik niet zo van de wonderen maar die goochelaars die je tegenwoordig op de televisie ziet, o.a. bij Zapp en het programma ‘Mindfuck’ met Victor Mids, hebben wel mijn bewondering gekregen. Maar ook mijn frustratie gevoed want eigenlijk kan ik het niet hebben hoe die gasten mij in de mailing nemen.

Het wonderdoekje dus. Ik blijf mij hierover verbazen want wie bepaalt dat het een wonderdoekje betreft? Kan je er iets mee wegpoetsen wat met een gewoon doekje niet kan? Hebben ze met zo’n doekje soms ook de veelvuldig veroordeelde crimineel Lutz Bachmann, de leider van Pegida, weggepoetst omdat hij het leuk vond te poseren als Hitler? Goed doekie dan! Of gaan we het doekje inzetten in Valkenburg, in het hotel waar ruim 80 man (in één week!) zich vergrepen aan een 16 jarig meisje? Niet om het DNA weg te poetsen van deze ‘echte kerels’ maar om het meisje zowel lichamelijk als geestelijk schoon te poetsen.. Ik ben benieuwd hoe die gasten opkijken als de politie voor de deur staat met de mededeling dat hun DNA gevonden is. En vervolgens zou ik er heel wat voor over hebben om te zien hoe de echtgenote van de DNA eigenaar hierop reageert… En de eventuele dochter(s)….

Misschien is het doekje ook te gebruiken om dingen op een wonderlijke manier te laten glimmen. Zoals bijvoorbeeld het programma ‘Rot op naar je eigen land!’ met presentator Dennis van der Geest. Naast de persoonlijke bewondering die ik heb voor de ex-judoka kreeg ik ook bewondering voor deze vierdelige serie. Want daarin zagen we zes personen die allemaal een eigen mening hadden over asielzoekers. Een dame (met tattoo van de PVV meeuw) kreeg het gaandeweg de serie steeds moeilijker en haakte uiteindelijk af omdat zij haar mening niet meer verdedigen kon. Dat kwam natuurlijk om wat ze zag, mensonterende zaken, en dat strookte niet met haar gedachtegang. Of beter gezegd, met het partijprogramma van de PVV. Het was niet voor niets de PVV die Kamervragen ging stellen over dit programma, nog voordat het programma uitgezonden werd. Ze voelden de bui al hangen natuurlijk…

Wonderlijk eigenlijk, hoe een doekje met mijn gedachten aan de haal zijn gegaan. Zou het dan echt een wonderdoekje zijn? Of zal ik het maar gewoon gaan gebruiken als waarvoor het daadwerkelijk bestemd is, namelijk schoonmaken. Want ik weet heus wel dat de werkelijkheid anders is, helaas. De persoon die het bedacht heeft verkeerde kennelijk in andere sferen en hoopt zo meer van dit schoonmaakmiddel te verkopen.

Gelukkig sta ik met twee benen op de grond en weet dat hoe je het ook bekijkt, het blijft een simpel, ordinair groen schoonmaak doekje!

Het is dat ik mij nog onder de levenden bevind maar ik zou er heel wat voor over hebben gehad om de gezichten van de daders te zien die in Frankrijk dood en verderf zaaiden wanneer ze oog in oog kwamen te staan met de baas van hun ‘beloofde land’.  Dan zag ik hoe ze in plaats van 72 maagden 72 zweepslagen kregen van hun almachtige en vervolgens een week met Boer Geert opgesloten werden. Dan kan Geert ze lekker betasten en aan ze ruiken want ja, dat vindt Geert lekker. Na die week, als ze dat overleven, smeken ze Allah om naar de hel te mogen maar deze is nog niet klaar met ze. Nee, ze worden voor een televisie neergezet (vastgebonden) en krijgen een week lang, 24 uur per dag, alleen maar de Allsecure reclames met de broertjes Tim en Tom Coronel te zien. Met het geluid op hard en de afstandsbediening niet binnen bereik!

Bovenstaande is niet door mij verzonnen, het is echt waar! Dat is mijn waarheid en daar geloof ik in. Zo geef ik terreur in deze wereld een plaatsje en ben ik het kwijt. Dan hoef ik er ook niet wakker van te liggen en hoef ik niet argwanend te zijn jegens mijn medelanders die ooit in een ander land geboren zijn. En houd ik meer tijd over om van het leven tegen genieten.

Zoals van de week in de tram. Er kwam een jongedame binnen en voor ze ging zitten, bukte ze een beetje voorover. Ik keek regelrecht in haar ondergoedhuishouding. Een rode slip om precies te zijn, ver boven haar spijkerbroek omhoog getrokken. Ik kreeg de neiging het randje te pakken om deze vervolgens hard omhoog te trekken maar kon mij gelukkig beheersen. Ik weet niet wat Boer Geert gedaan zou hebben…. De reden van het bukken was omdat ze een tas naast haar neer zette. En waartegen ze begon te praten..”Ja, rustig maar, mama is bij je..Rustig maar..”. Nieuwsgierig als ik ben probeerde ik een blik te werpen maar zag enkel een tas, niet eens zo groot dus er kon in mijn ogen enkel iets kleins inzitten… Gezien haar praten zou je zeggen een baby maar tegenwoordig is het heel normaal om tegen dieren te praten dus het zou ook een kat kunnen zijn. Of een Chihuahua? Of de teddybeer van die Arke-reclame? Ik hoorde niet de klanken van Queen’s ‘Bohemian Rhapsody’ (gezongen door William Shatner, Captain Kirk voor intimi) wat dat laatste betreft, enkel de stem van de HTM dame die zegt dat we vooral niet vergeten moeten uit te checken. Of was het iets denkbeeldigs?

We zullen het nooit weten. Zij stapte niet gelijk met mij uit…

“Geert had graag ook bij mij in de tram gezeten.” zei hij tegen mij en likte zijn mondhoeken schoon. Ondanks dat hij maar vijf maagden tot zijn beschikking heeft, blijft hij grijnzend de wereld in kijken. Genietend van allerlei smerige gedachten over wat hij wel niet allemaal met zijn boerinnetjes zou willen doen. Of zoals hij zelf tegen mij zei: “Wat denk je waar Geert nu aan denkt?”
Je zou kunnen denken dat ik een fan ben van Boer zoekt Vrouw maar dat is niet helemaal zo, ik ben fan voor de helft. Want na een half uurtje begint op een ander net ‘Divorce’ en dat vind ik net effe wat leuker. Natuurlijk is het onderwerp niet leuk maar door de humor in deze serie kan ik het onderwerp op een andere manier benaderen en er beter mee omgaan. En doordat tegenwoordig bijna iedereen gescheiden is, kent deze serie een ongekende populariteit omdat het zo lekker relativerend is.

Ja, de tast- en reukzin van Boer Geert en de perikelen van gescheiden mensen is net effe wat populairder dan terroristische acties! Gelukkig maar. We zien liever geflirt van enkele boeren  of wat gekift van gescheiden mensen dan kalasjnikovs in handen van losgeslagen idioten die hun geloof opdringen.  Want met het opdringen van het geloof hadden wij al enige ervaring gezien de kruistochten lang geleden, dat soort nonsens hebben wij al ver achter ons liggen. En we hebben al genoeg spanning door de vraag die ons allen momenteel wekelijks bezig houdt:
Wanneer bespringt Boer Geert zijn vrouw(en)?!

De laatste dag van het jaar 2014 is aangebroken, de dag, ik herhaal het maar weer even, dat die man er weer staat, bij het Gemeentehuis, die man die net zoveel neuzen heeft als ’t jaar nog dagen…
Terwijl op de dijken van Terschelling de schapen plaats hebben moeten maken voor overmoedige zeehonden en hun kroost worden wij overspoeld met Jaaroverzichten. Ik lees of kijk ze graag. Want we vergeten zo snel. Daarom ben ik mijn schrijverijen eens terug gaan lezen om ook een jaaroverzichtje aan de Jaaroverzichten toe te voegen…

Het was mijn eerste autoloze jaar sinds lange tijd. Daardoor werd ik gedwongen met het openbaar vervoer te gaan en achteraf gezien is mij dat best wel goed bevallen. Ook moest er meer gefietst worden en meer fietsen is meer bewegen en meer bewegen is een hogere potentie…. Dat laatste bleek uit het zoveelste (!) onderzoekje hoe de mannen er op seksueel ‘actief’ gebied voor staan.
Alcohol was nog wel aan mij besteed want ik werd 50 en dat is ver voorbij de nieuwe magische grens van 18 jaar. Mijn jongste zoon van 14 was daar wel wat sip onder want hij had nog maar ‘2 jaar’ te gaan voordat hij van een biertje proeven mocht. Helaas voor hem bedacht een of andere volgeling van Staatssecretaris Van Rijn de ‘NIX’ wet en moet hij nog eens 2 jaar wachten.

Het Terschellinger shantykoor ‘De West Aleta Singers’ begonnen met niks en vierden afgelopen jaar hun 40 jarig bestaan. Ik heb wat met dit cluppie omdat mijn vader een trots lid is. Hij hield al van zingen (hij zong tijdens menig kerkdienst Jezus bijna van het kruis!) en besloot tijdens zijn laatste jaren van een druk werkbaar leven toe te treden bij dit koor. Inmiddels heeft hij er al ruim 25 jaar opzitten. Wij, zijn drie kinderen en echtgenote, werden vanaf toen meegezogen in zijn enthousiasme voor het Shanty lied en eerlijk gezegd is dat geen straf. Mijn moeder, nog steeds dagelijks ‘om de West’ op haar vijftigduizend kilometer fiets, zingt dan heimelijk de liedjes want die kent ze inmiddels uit haar hoofd! Dat mag ze van mij want dankzij haar heb ik de liefde voor het schrijven mogen ontdekken.

Maar dit even terzijde.

Het was ook het jaar van de nominaties. Of je moest een flesje bier achterover slaan of je kreeg een bak water over je heen. Menig Facebooklid werd regisseur van zichzelf en ik zag dat er nog genoeg creativiteit in de mens zit. Daarnaast kwamen de mijlpalen. Mijn beste vrienden, mijn lieve vriendin en ondergetekende werden 50 jaar, mijn vader werd 80 en mijn moeder 85! In principe brengt dat niet enorme veranderingen met zich mee maar toch bleef het om mij heen hangen. Want waar blijft de tijd. Ik zie mijzelf nog mijn jeugd vieren (ja, vieren, ik woonde immers op het mooiste eiland van Nederland!) en ineens ben je dan 50 jaar, gezegend met drie prachtige zonen (inclusief een schoondochter) en een bonuszoon, heb ik de liefde van mijn leven opnieuw gevonden en ben ik gezond van lijf en geest…op een paar kleine mankementjes na.

Heb ik dan nog wat te wensen? Jazeker, een nieuwe baan in Groningen! En dan is er nog de wens om een keer al mijn geliefden aan één tafel te zien zitten, genietend van een heerlijk diner waarna alle onrust glad gestreken kan worden en er weer positief naar de toekomst gekeken kan worden…
Misschien was het 50 jaar worden ook wel de reden dat ik met een aantal andere 50 plussers naar de film ‘Toen was geluk heel gewoon’ geweest ben. Dit clubje genoot van de film waarin de jaren ’70 weer opnieuw beleefd kon worden, de jaren dat wij nog kind mochten zijn, de zomerdagen langer waren dan tegenwoordig en de winters nog winters waren… Ja, ik overdrijf graag maar laat mij asjeblieft dat gevoel behouden.

Herinneringen. Mooie herinneringen aan hen die ons ontvallen zijn werden ook dit jaar weer besproken. Zoals het hoort. Een zin van zanger Bram Vermeulen uit het liedje ‘Testament’ zegt genoeg: ‘Dood ben ik pas als jij me bent vergeten…’

Terwijl de Tjiftjaf alweer ruim het Voorjaar had aangekondigd kregen wij te maken met de eerste Koningsdag. En omstreeks half mei, de 16e om precies te zijn, was het officieel Rokjesdag! Een maandje later had ik een persoonlijk feestje, het 100ste stukje schrijverij sinds mijn besluit het op Facebook te zetten. Dacht ik eerst nog dat de hele straat dat ook met mij wilde vieren want overal verschenen oranje vlaggetjes aan de gevels, bleek het om het WK voetbal te gaan! En net zoals de driehoekige tompoezen (punt naar voren of naar achteren..) die een bekende supermarkt introduceerde speelde Oranje een totaal ander systeem… en wonnen we de ene na de andere wedstrijd! Het allerleukste van dit toernooi vond ik dat die lui van Voetbal International, met name de heren Derksen en van der Gijp, flink op hun bek gingen na alle op de man gerichte rioolwaardige meningen die zij hadden over de Bondscoach, Louis van Gaal. En het allermooiste moment was toch die wissel, Cillesen eruit en Krul er in! Heel Nederland keek en genoot en even was ons landje eensgezind.

Heel Nederland? Nee, op een persoon na, mijn neef Peter van Dijk, maar dat is een verhaal apart en zal ik jullie niet mee lastig vallen…hij is al lastig genoeg..

Nominaties, herinneringen, mijlpalen…en dieptepunten kenmerkten 2014. Het neerschieten van de vlucht MH17 maakte ons leven grauw, asgrauw. Diep respect kreeg ik voor de mensen die de slachtoffers ‘binnen haalden’ op vliegbasis Eindhoven. Met tranen in de ogen en een enorme brok in mijn keel keek ik naar de rouwstoet, keek ik toe hoe familieleden ons via de televisie vertelden hoe het nu verder ging, hoe het verder moest en hoe ze worstelden met de vraag ‘waarom?’ De verantwoordelijke politici deden hun best, we zagen een prachtige uitschieter in de speech van Minister Timmermans, maar eigenlijk wisten ze dat hun gebalde vuisten slechts plaagstootjes waren voor de verantwoordelijken van deze ramp…

Hoogtepunten waren er voor mij ook. Eén zal ik er noemen en dat is de uitvoering van Roger Waters’ The Wall, onder regie (en vormgeving) van onze gemeenschappelijke vriend/soulmate Jasper Korving. Wat een avond beleefden wij! En dat alles onder de sterrenhemel en midden in de steengroeve van Winterswijk. Komend jaar hopen wij er weer heen te gaan voor een ander spektakel, Symfonia II van Bach tot van Buuren: http://www.theaterdestorm.nl/Het-Steengroevetheater-Symfonia-II-Van-Bach-tot-Van-Buuren.aspx?NL-13-0-1363

Tot slot nog een klein dingetje. Echt een klein dingetje hoor dus als je geen zin meer hebt om te lezen dan heb je mijn zegen. Het slaat ook eigenlijk nergens op maar voor mij persoonlijk is het toch wel belangrijk het te noemen. Ik heb eindelijk een kapper gevonden waar ik tevreden over ben! Hij heet Emo, knipt prima en doordat wij een soort van lotgenoten zijn delen wij onze smart tijdens het knippen. En hij is vandaag nog jarig ook dus bij deze van harte proficiat!

Dit was dan mijn jaaroverzichtje. Het brandschone Nieuwe Jaar staat voor de deur en ook in dat jaar zullen we weer nomineren, herinneringen ophalen, mijlpalen beleven, diepte- en hoogtepunten moeten en mogen ervaren. Ik wens jullie, mede namens mijn geliefde Janet, heel veel gezondheid en goeds en het liefst zo weinig mogelijk tegenslagen. En iets meer verdraagzaamheid, minder snel wijzen naar minderheden want we wonen in een mooi land waar we nagenoeg geen reden hebben tot klagen… Nou ja, over één ding mag er wat mij betreft geklaagd worden:
Over die verschrikkelijke bladblazers!!!!

Dat hadden wij vroeger niet. Een ontknaap-service. Deze service behelst het wegwijs maken van de man in het liefdesspel. De man die zeg maar nog niet precies weet hoe een vrouw te behagen. De man die van alles probeert maar een vrouw uiteindelijk ontevreden achter laat.

Een Tovenaarsleerling zou je dan wel kunnen zeggen want het is best wel een kunstje wat geflikt moet worden. De hulplijn hier is niet door de Weg Wijs Piet in te schakelen maar gewoon een dame van lichte zeden. Oftewel een hoer, lichte kooi, prostituee of meisje van plezier.

Zij ‘ontknaapt’ dan de man zodat deze zijn verdere leven trots en fier de liefde kan bedrijven zonder dat de partner gapend onder hem ligt en ondertussen op haar horloge kijkt. Om maar eens een dooddoener te noemen.

Deze wijsheden heb ik uit de krant, een artikel over een Madam die onder andere voorgaande informatie regelde. In diezelfde krant stond ook een artikel van een man uit Apeldoorn, midden 40, die jongedames ontmaagde als zijnde een hobby als zijnde een roeping als zijnde een tantra-dingetje. En zijn vrouw vond het prima. Hij was op het idee gekomen toen een 24 jarige vrouw het hem vroeg tijdens een vakantie. Hij was in haar ogen de ‘uitverkorene’ en, na overleg met zijn echtgenote, is hij er op ingegaan. Nou was dat niet een 1,2,3 dingetje, nee, hij was dik drie uur met haar bezig en zij waande zich in een lang, doordringend orgasme waar de meeste vrouwen jaloers om zouden kunnen worden.

Daar kon geen pilletje of Nespresso acteur tegenop! Hoe weet ik dat? Dat is heel eenvoudig want dat kun je lezen in een review die zij op zijn website heeft gezet. Net zoals we een review plaatsen op de stofzuiger website of de krultang website: vertellen hoe goed of hoe slecht de stofzuiger of krultang of man zijn werk gedaan heeft…

Is dit weer zo’n typisch geval van totale gekte? Ja, want inmiddels heeft hij al sinds de zomer vier klanten …euh….(hoe zeg je dat bij een vrouw…ook ‘afgewerkt’?) verwend en liegen de reviews er qua kwaliteit niet om.

Twee bijzondere verhalen is mijn bescheiden mening. Maar wel twee verhalen die enorme catastrofale gevolgen kunnen krijgen. Want die ene man uit Apeldoorn is bezig een trend te zetten. Als meer mannen deze hobby erbij gaan doen, het zou mij namelijk niks verbazen met de huidige werkloosheid, dan krijg je vrouwen die aan ons, de gemiddelde man, hoge eisen gaan stellen.

Dan moeten we aan de bak, zullen we op zoek moeten gaan naar literatuur in de Bieb, bezoeken moeten brengen aan de Kamasutra-beurs of, in het uiterste geval (natuurlijk!), in de leer moeten gaan bij de Juffen in de ontknapings-klasjes…

 

Daarom voor alle mannelijke lezers van dit stukje: Sterkte!

Over zwartepieten (betekenis= elkaar de schuld geven) gesproken. Het meisje achter de kassa is moe. Ze doet haar best om het niet te laten zien aan mij maar nadat ik het te betalen bedrag aangehoord had, ging ze op de automatische piloot: “Wilt u er koopzegels bij?” “Nee hoor..” antwoordde ik. “Wilt u er pannenzegels bij?” Ze verraadde nu een klein zuchtje. “Euh..pannenkoekzegels?” vroeg ik, inmiddels ook een zuchtje ontvallend. “Nee, zegels voor de pannenset..” en ze wees op een foldertje waarop afgebeeld een pannenset. “Ah! Ja doe maar!” Maar in plaats de zegels te geven kwam ze weer met een vraag: “Zegels voor de sieraden set?” Nu kon ze het niet meer onderdrukken en een diepe zucht volgde, het huilen stond haar nader dan het lachen. Mijn vaderlijk gevoel kwam nu boven en ik zei haar dat ze het maar zwaar had. Dat het eigenlijk maar belachelijk was dat die supermarkt managers maar van alles verzinnen om je aan het sparen te krijgen. Het zwartepieten was begonnen want de dame achter mij was het helemaal met mij eens.

Met ons eens, want de caissière begon te vertellen dat ze het al ‘mee naar huis neemt’. Het was haar al een paar keer overkomen. Wanneer ze aan haar vriend vroeg of hij koffie wil glipte het riedeltje er als vanzelf uit: “Wilt u er koopzegels bij? En ook de zegels voor de pannenset? En de sieraden set zegels?”
“Bonnetje?” was haar toegift waarop ik lachend zei dat dat niet nodig was.

Was dit een opdringkassa? Laat ik eerst even uitleggen wat een ‘opdringkassa’ überhaupt is. Het is verzonnen door het Voedingscentrum. Zij zwartepieten de pompstations omdat deze snoep en ander ongezond spul voor heel weinig aan te bieden bij de kassa voordat je af wil rekenen. Nadat je “Pomp 4” gezegd heb wijzen ze je op snickers, tumtummetjes of andere lekkernijen waarvan we weten dat ze eigenlijk niet zo goed zijn. Maar wel lekker! De deskundigen van het centrum zijn al langer aan het zwartepieten want ze hadden ook al de oorlog verklaard aan de hagelslag. Ja, hagelslag, wie is er niet groot mee geworden?! Ik wil bij deze de zwartepiet geven aan het Voedingscentrum want ze slaan, in mijn ogen, volledig de plank mis. Want willen ze van ongezond eten af dan moeten ze het groter aanpakken. Sluit bijvoorbeeld alle Mac’s, Burger’s en KFC’s. Want na het eten van deze slappe hap komt meestal de teleurstelling…de spijt.

En verbied alle smaakversterkers in producten, versterkers die door hun samenstelling de zucht naar méér alleen maar doen toenemen. En maak de diepvries snacks in de supermarkt duurder dan verse producten. En tot slot, begin met kooklessen op de Basisscholen zodat ze weer weten hoe iets gemaakt wordt en waar het vandaan komt.

Genoeg stof voor het Voedingscentrum om echt te zwartepieten!
Dan nog een zwartepiet naar mijzelf. Onlangs heb ik gesolliciteerd naar een, in mijn ogen, droombaan. Helaas kwam ik niet verder dan ‘bij de beste 30’ (van de 140) te zitten. Een enorme teleurstelling. En even flink de weg kwijt. Ik gaf mijzelf de schuld, had er misschien niet genoeg aan gedaan. Na hoogmoed komt de val. Gelukkig heb ik wél een droomvrouw en die tilde mij weer op waardoor ik weer wat licht aan de horizon zie.

Elkaar de zwartepiet toeschuiven is momenteel hot. Ik hou mij op de achtergrond want de discussie is door de enorme agressie totaal de weg kwijt. Met de onschuld. En daardoor krijgt het zoveel aandacht(!) en daardoor tieren de onderbuik-gevoelens welig. Zowel voor- als tegenstanders vliegen elkaar fysiek en verbaal in de haren en slimme politici, media en foute websites maken hier handig gebruik van. Want het vuurtje moet hoger en hoger. Ik zwijg, schrijf het rustig van mij af want ik weet dat alles aan verandering onderhevig is. Geschiedenis was namelijk mijn lievelings- vak.

Elk najaar weet ik dat ze weer komen… Met angst. En ergernis! Ze komen meestal vroeg in de ochtend en eindigen ergens in de middag. Op een hele slechte dag zijn ze niet alleen, dan vult de straat zich met een kakofonie van geluiden waaraan ik mij enorm kan ergeren, vooral na een nachtdienst en ik van een goede ‘dagrust’ wil genieten. Soms is het zó erg dat ik oordopjes in doe. Maar die vallen er wel eens uit door een onrustige slaap, onrustig omdat de onrust van buiten mij min of meer gewaarschuwd had…

De bladblazers. Elk jaar komen ze weer. Mannen in oranje hesjes (met helm en oorkleppen op!) beheersen de straten zodra het eerste blaadje valt. Het geluid lijkt op een föhn maar dan tig keer erger. Maar de gemiddelde man is er gek op en daarom hebben bladblazers kennelijk stoere namen, zoals de Mc Culloch Mac, de Skill 0791 of de PowerPlus POW 2934. De reclameblaadjes reclameren nog net niet dat zo’n bladblazer het verlengstuk van elke man zou moeten zijn…
De mannen in de oranje hesjes blazen bij mij in de straat in opdracht van de Gemeentelijke reinigingsdienst. Want die houden niet van blad in de straten. Het lijkt wel of de Gemeente zo een herfstdip wil voorkomen: Snel dat blad van de weg, dan is het ook geen herfst!

De ergernis zal vast wel aangesterkt worden doordat ik nog uit de bladblazer-loze tijd stam. Toen werden de straten ook bladvrij gemaakt maar dat deden ze geruisloos, namelijk met een bladhark. En als ze wat vierkante meters bij elkaar geharkt hadden was het tijd voor een shagje en een praatje met de collega. Of een leuke bewoonster van de straat. En als dan om half vier de kinderen uit de school kwamen werd menig berg herfstblad belaagd, ontstonden er spontane ‘met herfstblad naar elkaar gooien’ gevechten of ze doken er midden in. Lol voor tien en de bladvegers begonnen de volgende dag gewoon weer opnieuw.

Maar tegenwoordig mag dat niet meer. We willen alles netjes hebben en door de ARBO wetjes moet dat zo makkelijk als mogelijk gaan en grijpen we naar apparaten. Dat die veel lawaai maken is een vervelende bijkomstigheid, het doel heiligt immers de middelen…bedacht iemand ooit…

Helaas blijft het niet alleen bij de bladblazers die herrie maken. Want de glazenwasser komt met een hoogwerker en de vuilnisman leegt de enorme ondergrondse afvalcontainers met veel kabaal. En in het slechtste geval komt de man op de grasmaaier ook nog even langs…

Persoonlijke ergernissen dus ik hield me stil. Want ik dacht dat ik daar alleen in stond en dan ben je een minderheid. Dan kijk je zwijgend toe terwijl je van binnen woest en teleurgesteld bent omdat niemand anders je ergernis deelt.

Maar sinds gisteren is dat anders! Het TV programma ‘Een Vandaag’ berichtte erover dat bladblazers een en al ergernis zijn voor hun omgeving. Er is een opstand gaande tegen de bladblazer-terreur! En gooi je bladblazer de deur uit en ga het weekend de tuin in met een bladhark, gezellig samen met je partner en geniet van de vogeltjes (die dan niet meer wegvluchten) en begin, na gedane arbeid, een bladeren gevecht met je kinderen! Of met je partner!!!

Langzaam rollen we de herfst in. Sinds zondag draag ik ineens weer een t-shirt onder mijn overhemd en ik twijfel nog tussen het dragen van zomer- of winterjas. De slakken in de tuin en de spinnen die telkens precies op gezichtshoogte in de weg zitten hadden de herfst al aangekondigd maar de temperaturen weerspraken het.

Maar vanuit de trein in het echt goed te zien: verkleurd blad aan de bomen is bezig zich los te maken van de boom. Zolang de trein rijdt betekent dat het blad nog niet op de rails ligt…Want herfstblad en treinen mogen elkaar niet zo. Om de een of andere onverklaarbare reden..

Bij ‘Heel Holland Bakt’ waren ze ook al in herfstsferen want er moest een herfsttaart gemaakt worden. Kijk ik daar naar? Ja, vanwege Martine Bijl. Zij is zeer geestig en vilein. En omdat mijn lieve vriendin van al die baksels weer inspiratie krijgt waardoor ik met regelmaat wat te smullen heb bij de koffie. Bakken is aan mij niet besteed. Ik kwam niet verder dan de ‘zelfgemaakte’ tompoucen die ik onder toeziend oog van mijn moeder maakte op zaterdagavond, vlak voordat de ‘André van Duin-show’ begon. Het snijden van die dingen ging mij wel weer goed af. Mijn stuk was altijd groter dan die van mijn ouders, broer of zus..

Peinzend vraag ik mij af waarom er in de trein eigenlijk geen leuk achtergrondmuziekje draait. In de NS reclame’s hoor je wel muziek, onder ander The Pianoman van Billy Joel. Het lijkt mij heerlijk hoor, een relaxed muziekje terwijl de provincies Groningen, Drenthe, Overijssel, Flevoland, Noord- en Zuid-Holland onder mij wegglijden. Romantiek ten top, tot je even naar het toilet moet want de toiletten van de treinen zijn ronduit varkenskotten. En dat is een belediging voor de varkens!

Nu denken jullie dat ik in een soort van ontspannen houding in de trein zit maar dat is niet helemaal waar. Want de IS strijders liggen op de loer nu onze F-16’s over Irak vliegen. Daardoor is de kans aanwezig dat wij hier, in Nederland, op ons donder gaan krijgen van een van hun volgelingen. En daar ik in een trein zit en wij een verleden hebben wat betreft gekaapte treinen, zit ik er daardoor toch redelijk gespannen bij. Misschien wel met net zoveel spanning als de deelnemers van ‘Heel Holland Bakt’ wanneer zij hun technische opdracht krijgen! Want ojee, owee…dat gaat zo vaak mis bij deze huis bakkers.

Daarom loop ik zo nu en dan even door de hele trein en observeer de reizigers. En hun bagage! Stel dat iemand bij het uitstappen zijn rugtas vergeet dan ben ik zodanig voorbereid om deze na te gooien..”Je bent wat vergeten!” Dat is mijn burgerplicht.

Tussendoor zie ik dat de aardappelvelden nagenoeg leeg zijn, de suikerbietenvelden staan op de schop en de maïsvelden kleuren geler en geler met de dag. Herfst in Nederland, de nationale vogel-teldag ligt al achter ons en de ganzen vliegen bij bosjes richting het Zuiden. Je kan daar een enorme dip van krijgen of doorpakken en ook de voordelen er van inzien…. Zo kunnen de dames onder ons hun zomerkleding inruilen voor hun (nieuwe) winterkleding en ze kunnen weer vol aan de slag met het ‘gezellig’ maken van het huis. Met kaarsjes en kussentjes vermoed ik.

En welk voordeel hebben de heren onder ons? Die mogen weer met hun bladblazers aan de slag!!

Op dag af is het vandaag 24 jaar geleden dat mijn (eerste) nichtje geboren werd. Bianca. Ik werd voor de derde keer ‘Oom’ en was daar enorm trots op als 26 jarige. Daarbij kon ik haar ook nog eens bijschrijven bij de door mijzelf opgerichte OZS.

OZS? De Oom Zegger-schap Stichting om precies te zijn. Als Voorzitter van deze stichting had ik het behoorlijk druk want er kwamen steeds meer leden bij. Druk omdat vrienden en kennissen om mij heen ook de leeftijd bereikt hadden om deze titel, deze ere- titel, te mogen dragen. Want zowel links- als rechtsom werd het kroost geboren en mijn boekje waarin ik het allemaal bijhield werd steeds voller en voller.

Als lid had je wel verplichtingen. Bijvoorbeeld dat je altijd kleingeld bij je moest hebben voor het geval er een ijsje gekocht moest worden of de regel dat je regelmatig een sigaartje moest roken want Ooms ‘ruiken nu eenmaal naar sigaren’ (dat was eigen ervaring).

Maar dit even terzijde. Of als inleiding, het is maar hoe je het bekijkt. Toch moest dat even want ‘als Oom van’ moet ik natuurlijk iets van mij laten horen. Want vandaag is mijn nichtje jarig, dochter van mijn geliefde zus Marian en zwager Vincent. Bianca werd  geboren op 3 oktober 1990 en groot was de verrassing dat het een meisje was. Daar had ik als Oom nog geen ervaring mee. Als baby was het wellicht een schatje, sorry hoor maar wij mannen zijn niet zo van het kleine grut. Nee, wij willen met ze schommelen, stoeien, gekke liedjes met ze zingen of hoog optillen waarna het gillen kon beginnen. Dus dat eerste jaartje, misschien zelfs twee jaartjes, slaan we maar over.

Toen Bianca begon te praten werd het allemaal leuker en leuker. Vooral haar hese stem triggerde mij en als ze haar naam zei verstond ik meestal ‘Bianta’ in plaats van Biancá. Weer wat later, net na de peutertijd, zag ik iets van een eigen willetje ontwikkelen in haar en persoonlijk vond ik dat altijd wel heel grappig. Ik kan mij nog herinneren dat wanneer ze een dwarse bui had gewoon letterlijk op haar rug ging liggen en het op een schreeuwen zette. Op zich normaal gedrag en het is te dragen, alleen niet midden in een winkel! Je moest van goede huize komen om haar dan weer in de benen te krijgen. Maar als Oom sta je er altijd net effe wat verder van af en zag je er de lol wel van in (en kreeg ik een kwaaie blik van mijn geliefde zus toegeworpen..).

In de volgende fase zit ze ineens op school en zie je haar groeien. Met haar mooie lach, haar prachtige donkerbruine ogen en haar zwarte lange haren doorliep ze de Basisschool met veel plezier en als ik haar dan sprak bespraken we onze favoriete meesters en juffen. Na de Basisschool kwam de MAVO en bespraken we weer de leraren en kwamen wij, Oom en nicht, tot de conclusie dat we dezelfde leraren leuk vonden. En dat we dezelfde leraren niet leuk vonden!

De jaren erna verkaste ze van haar geboorte eiland Terschelling naar de grote stad, Leeuwarden. Dat is het moment van uitvliegen waardoor het contact wat minder werd. Maar dat contact werd weer wat hechter toen Hyves en Facebook door mij ontdekt werden…

En Bianca was weer te volgen! En hoe! Want als er iemand gebruik maakt van de sociale media dan is het mijn nicht(je) Bianca wel.

Mijn nichtje Bianca is jarig, 24 lentes jong. Soms een hittepetitje, soms wat dwars maar het meest een mooie jonge vrouw die weet wat ze wil. En daarnaast een vrouw die rechtop in de maatschappij staat met een open mind, die het vreemde niet weert maar er dan juist op af stapt. Kleintjes worden groot en ik, een Oom van middelbare leeftijd, kijk met trots naar haar en geniet van haar capriolen.

Lieve Bianca, van harte gefeliciteerd met je 24^ste verjaardag. We kunnen het niet bij je vieren want we zitten in het Hoge Noorden maar hopelijk maakt dit eerbetoon aan jou dat een beetje goed.

En o ja, er was nog een regel bij de OZS, een regel die je als Oom ooit een keer aan de Oomzegger moest zeggen als het tijdstip daar was:

Blijf jezelf, volg je hart, geniet van het leven want dat gaat al zo hard!

God schiep hemel en aarde en zag dat het goed was. Hij was, zeg maar, de Opper Schepper. In de jaren erna hebben velen onder ons Zijn voorbeeld gevolgd door ook dingen te scheppen. Creëren. Dingen bedenken, maken, uitvoeren. Creatief bezig zijn. Dat zit in de mens. Niet in elk mens, hoor. Nee, je hebt ook publiek nodig. Want elk creatief mens wil gezien worden, al was het alleen maar om de daardoor verkregen inspiratie je in staat te stellen om nóg creatiever te worden.

En na het creëren zien dat het goed is, mede door enthousiaste reacties van het publiek.

Zo is er bij Winterswijk een steengroeve. Sinds 1932 wordt daar kalksteen gewonnen maar tijdens de bouwvak wordt het gebied vrijgegeven. Dan rest slechts de kalkrotsen en één stopcontact. En dat biedt creatievelingen een vrijplaats om iets te bedenken. Tot ons aller vermaak!

Zo kregen mijn vriendin, een collega en ik, vandaag precies een week geleden, de gelegenheid om getuige te zijn van een prachtige uitvoering van Roger Waters’ The Wall, onder regie (en vormgeving) van onze gemeenschappelijke vriend/soulmate Jasper Korving. Het was mijn eerste kennismaking met de steengroeve. Of je in een andere wereld terecht gekomen was. De enorme kalkrotsen ommuurden een prachtig podium met er tegenover twee tribunes. En boven ons slechts de sterrenhemel als dak. Achter de tribunes waren standjes ingericht voor warme of koude dranken en versnaperingen. En daar weer achter de toiletgebouwen waar vrolijke ‘verpleegsters’ de scepter zwaaiden. Het was daar fijn plassen! Bandjes uit de regio vertoonden hun kunsten op kleinere podia en begeleidden ons bij de koffie. Iets na acht uur, de zon was bijna verdwenen achter de kalkrotsen, begon het spektakel. Het voorprogramma behelsde The Wall of Fame, begeleid door een enorm koor, het Eerste Achterhoeks Metropool Orkest en The Wall of Fame Band (na de pauze The Wall Band): de Logical Song van Supertramp, Worn Down Piano van de Mark & Clark Band en Cosmik Debris van Frank Zappa werden onder andere op een meesterlijke manier ons voorgeschoteld. En als slotstuk Child in Time van Deep Purple! Of mijn pick-up voor mij tot leven kwam!

Na deze fantastische warming up van de avond begon de uitvoering van The Wall. Vers in mijn geheugen zaten nog resten van de indrukwekkende uitvoering van Pink Floyd in Berlijn, 1990, net na de val van De Muur in 1989…”Tear down this Wall!”
De vraag voor mij was dan ook of deze avond mij die resten van herinneringen aan Berlijn zou doen vergeten…

Wat wij zagen is eigenlijk niet te beschrijven, ondanks dat ik middels dit stukje tekst toch een poging doe. Ben al de hele week aan het nadenken hoe het te beschrijven. Hoe beschrijf je zóveel enthousiasme en creativiteit?
Godverrr…wat was het goed! Ik zat te springen op mijn zitplaats, moest regelmatig tranen wegpinken van ontroering en kwam ogen tekort voor alles wat er voor mij zich afspeelde. De entourage, het licht, de videobeelden op de muren van kalk, de zang en de muziek, maar ook de dansuitvoeringen vlak voor ons podium. Je zag de inspanningen van de dansers en danseressen er letterlijk afspatten. Allen amateurs maar zo ontzettend professioneel! Natuurlijk was er wel eens een toontje wat niet helemaal lekker liep maar dat is voor muggenzifters. Het was live en je werd als toeschouwer totaal meegezogen in het verhaal. Je werd onderdeel van het leven van Roger Waters…

Warme kleding werd geadviseerd maar eigenlijk was dat overbodig want we kregen het al warm van de uitvoering én van het enthousiasme van de 400 medewerkers! Vanaf de parkeerplaats tot aan het einde van de avond werden we op de meest hartelijke manier ontvangen, namelijk gemeende hartelijkheid! Dit was de Achterhoek op haar best, een plek die ons deed denken of we aan het einde van de wereld terechtgekomen waren. Niets is minder waar natuurlijk, dat is de arrogantie van ons Westerlingen. Wij overschreeuwen ons zelf soms als we het over mensen hebben ‘uit de provincie’.

Mooie dingen die het leven wat kleuren. Het hoeft niet elke dag, een beetje is genoeg. Deze voorstelling heeft daar voor mij, voor ons, weer aan bijgedragen. God schiep hemel en aarde en zag dat het goed was. Vierhonderd mensen in de Steengroeve schiepen een onvergetelijk spektakel en zij en wij zagen dat het goed was. Ik stelde mijzelf de vraag of deze uitvoering van The Wall de uitvoering in Berlijn zal doen vergeten.

Daar kan ik volmondig met ‘Ja!’ op antwoorden.

Met dank aan
http://www.steengroevetheater.nl/
http://www.omnipodium.nl

Op de boot van Terschelling, terug naar de Wal. Een ervaring waar ik (en velen met mij) een behoorlijke depressie van kunnen krijgen. De Wal, of in Nederlandse begrippen, het vaste land, is het samenvattende woord voor het gewone leven, werken, files, school, vroeg opstaan, stress, zorgen en de wekelijkse boodschappen. En de mensen op de boot zie je allemaal denken: “Waarom gaan we weer naar huis?”

En zijn natuurlijk ook een heleboel leuke dingen aan de Wal maar dat past nu niet in mijn verhaal.

We hebben een week Terschelling achter de rug en van elke minuut enorm genoten. Ja, dat zijn een hoop minuten maar het is wel zo.
Honderden meters spierwit zand, grenzend aan de eindeloze Noordzee met haar witte koppen op de woeste golven, vormen het strand. Woeste golven maar toch ook niet want het nodigt je uit om een frisse duik te nemen. De enorme ruimte verdeelt de vele strandgangers waardoor er absoluut geen sprake is van drukte.

Na een minuut of tien lopen liggen we op onze stranddoeken en voelen we de warmte van de zon. Meeuwen vliegen klagend over ons heen, op zoek naar iets eetbaars. En zodra ze iets vinden vechten ze om de buit alsof het hongerige wolven zijn. En dan zijn er de kinderen, met of zonder luier of gewoon in de blote kont, druk bezig met schepnetjes, schepjes en emmertjes. Of de wat oudere jongetjes in zwembroek, de zakken binnenstebuiten omdat het nog kan want het woord ‘stoer’ houdt ze nog niet echt bezig: “Papa kijk dan!” roepen ze wanneer het zandkasteel steeds grotere vormen krijgt. Papa kijkt met een glimlach toe en ontspant tot in zijn tenen. Het kroost zit van kop tot kont onder het zand en zullen daags erna nog zand tegenkomen in de oren of neus maar niemand neemt daar notie van.

De opgeschoten jongens lopen wel stoer rond. Nog suf van het uitgaansleven in zwembroek en daaronder een boxer waarvan de naam duidelijk te zien is. Een modegril welke ik maar niet begrijpen kan. Maar dit terzijde, het schouwspel is te leuk om zuur over te schrijven. Verderop komen een groep meiden met een rubberen boot terug uit het water na een uurtje roeien onder begeleiding. Giechelend. Klagend. En ‘zit mijn haar wel goed’. De stoere jongens rechten hun rug en tonen hun spieren. Haantjesgedrag in volle glorie. Ze maken, uiteraard, opmerkingen richting de meiden. Dan komen de charmes in het spel want de meiden willen niet die boot helemaal terug sjouwen onder het eerste duin. Maar de jongens trappen er niet in en laten verder de meiden de meiden.

De vele vrolijk gekleurde vliegers dartelen tegen een lichtblauwe hemel en kijken van verschillende hoogtes neer op dit tafereel. En ze zien dat het goed is.

Overal stemmen. Stemmen, gedragen door de wind. De flarden van gesprekken van vrolijke mensen voelen aan als een warme deken en je wilt dat het nooit voorbij gaat. Het is nog niet voorbij, die mooie zomer… Aan het einde van de middag is er nog tijd voor een ijsje of een rosétje bij het strandpaviljoen. De bediening is net zo vriendelijk als het weer en voor de hond staat een bak water klaar. Kinderen rennen tussen de tafeltjes door of laten zich toezingen door de Mannen van Hee.

En dan naar de camping, huisje of hotel. Waar een avond wacht van spelletjes doen, volleyballen of een potje voetbal. Of lezen in dat nog steeds niet uitgelezen boek. Of een mooie wandeling maken over de dijk, onder muzikale begeleiding van de vele vogels die het Wad telt, op zoek naar voedsel. Of krabben vangen. Of toch nog even een stukje fietsen door het Hoornse Bos of Take the ‘Long Way’ home. Het kan allemaal. Het mag allemaal.

Op de camping is het goed toeven. De jongste jeugd geniet van de klimrekken en de opvoeders zitten naast de caravan of tent bij te komen van een jaar werken. Verderop wordt de WK finale opnieuw gespeeld… Argentinië- Duitsland… “Ik ben Muller!” “En ik ben Messi!” Ook nu is de uitslag 0-1 en gaan die Duitsers er weer vandoor met de titel. De ouderen op de camping komen al jaren achter elkaar op Terschelling. En hun kinderen op hun beurt ook weer. Ze hebben allemaal die mooie vakantieherinneringen gemeen en zoeken het daarom elk jaar weer op.

Herinneringen die ontstaan zijn onder het licht van de imposante vuurtoren Brandaris. En dan de eilanders zelf. Weten ze wel dat ze op een uniek stukje land wonen? Ja, dat weten ze. En doordat ze dat willen delen met ons ontstaat er een alles omvattende liefde voor Terschelling.

Daarom gaan we elk jaar weer opnieuw naar Terschelling. En pijnigen we onszelf omdat we weten dat het bootkaartje een retourtje is. Maar de pijn wordt verzacht door de energie die je krijgt van het eiland. Een energie die je weer klaar maakt voor een jaartje werken…met frisse tegenzin weliswaar.

Na het WK geweld is het nu weer tijd om op adem te komen. Dat zou kunnen door te gaan kijken naar de Tour. Als ik de tv aanzet en kijk naar die iele gasten op de fiets…en luister naar het commentaar van de heren Ducrot en Dijkstra…en kijk naar de prachtige beelden van Frankrijk, dan heb ik niet veel nodig om in slaap te vallen.

Tot een aantal kilometers voor de finish! Dan kan ik het wel weer waarderen en geniet ik van de acties die men maakt.

Maar toch ben ik meer van het voetbal. In de betere, fysieke jaren heb ik dat spelletje ook met veel liefde gespeeld. In mijn herinnering was ik ook heel goed maar de werkelijkheid zou vast anders geweest zijn. Ik kwam niet verder dan het 3e senioren elftal van sc Terschelling maar dat deed niets af aan de beleving. Want die was er over het algemeen altijd. Mijn kinderen waren er toen niet bij en hebben mij altijd op een voetstuk gezet omdat papa een hele goede voetballer was. Dat ontdekten ze zelf doordat ik vaak een balletje met ze trapte en doordat ik (bijna) altijd met ze mee ging naar de trainingen en wedstrijden. In weer en wind en vaak met trainingen als enige vader aan de kant. Ik was hun Messi. Nee, ik was hun Robben!

Ik heb ze zien staan op het veld in hun te grote shirt en met het snot op de mouwen. Dan zag ik ze het gras bestuderen hoe snel het groeide of ze maakten pirouetten om de tijd door te komen wanneer ze geen balbezit hadden. Maar ik maakte ook de glorie mee: het eerste doelpunt, de eerste prachtige sliding á la Ron Vlaar, de eerste onnavolgbare schijnbeweging en het eerste kampioenschap. Sommige doelpunten van de mannen staan op mijn netvlies gebrand en hebben mij aan de zijlijn opgetild van trots.
Maar dat heb ik ook bij andere vaders gezien. Eén keer werd het een vader teveel en barstte hij in tranen uit, zo’n mooi doelpunt maakte zijn zoon.

Dat zijn gewoon momenten die je nooit vergeten zal. Daarom moeten vaders altijd kijken bij hun zoon (of dochter). Ik citeer uit het mooiste liedje van Bram Vermeulen, De Wedstrijd, over het jongetje die zo graag zijn vader wil imponeren alleen keek zijn vader altijd te laat:
Zie je die kringen daar in ’t water
Verreweg het verst van iedereen
Zeker honderd meter ver gooit hij
En met de zwaarste steen
Tien keer achter elkaar kan hij het al
Deze jongen kan alles met een bal
Zeker weten dat ‘ie tot de honderd komt
Die bal komt nooit meer op de grond

Kijk maar, kijk maar, kijk maar …Papa, kijk dan…
Gisteren heb ik weer eens, na lange tijd, een balletje getrapt met de jongens. We speelden ‘lummelen’ en meestal was ik de lummel. Hun jeugdigheid won het van mijn stramheid maar soms, heel soms, was mijn jeugdigheid even terug en kreeg ik drie-stemmig bewondering over mij heen. Maar na een half uurtje was de conditie op, voelde ik overal pijntjes en liep het zweet van mijn kop.

Er is een kentering in mij leven gekomen. Van een held op voetbalschoenen ben ik nu een held op sloffen geworden. Inclusief de opmerkingen natuurlijk, galgenhumor noemen ze dat ook wel.
“Nou Pa, gelukkig woon je dichtbij het ziekenhuis..!”

Normaliter is maandag niet echt een dag om er eens vrolijk tegen aan te gaan. De meesten onder ons slepen zich weer naar het werk en de jeugd zich naar de scholen. En eenmaal op werk of school zijn er weer genoeg redenen om nóg chagrijniger te worden, bijvoorbeeld door gelazer met je baas of door een leraar die plotseling een proefwerkje afneemt. Natuurlijk hebben die baas of die leraar alle recht, waarom mogen zij op maandag niet chagrijnig zijn, maar de maandag blijft een irritante dag.

Toch lijkt het deze dag anders. En dat heeft natuurlijk te maken met de 2-1 overwinning van Oranje. Een voetbalwedstrijdje kan dus behoorlijk meewerken aan een lekkere start. Mijn vriendin en ik keken gezellig met zijn tweetjes. En alle twee hadden we een oranje shirt aan. Dat blijft wel een rare gewoonte, Oranje kleding aan doen als het Nederlands Elftal moet spelen. Alsof je daarmee wilt zeggen dat als Louis het even niet meer weet, wij wel willen invallen. Kunnen we ze meteen een beetje achter de vodden zitten als de paas niet goed aankomt of als de bal niet goed aangenomen wordt. Want de supporter thuis op bank loopt over van frustraties. Dat komt omdat die supporter álles ziet. Want de herhalingen zijn genadeloos voor schwalbes, verkeerde beslissingen van het arbitrale trio en overtredingen waar niemand zijn tanden in wilt zetten. Wij zijn dus als bankkijker almachtig maar totaal gefrustreerd omdat we er niks aan kunnen doen!

Daarom dan maar dat oranje shirt aan, de oranje tompouce, het koude pilsje en de tv op zijn hardst alsof we zelf in het stadion zitten. Toch was het anders dan voorgaande WK/EK edities. We keken naar een ander systeem. Of beter gezegd, we aten een ander systeem. De tompouce was namelijk niet in de gebruikelijke opstelling, een rechthoekige koek onder, dan de vulling en weer een rechthoekig koekje erboven op met de oranje glazuur. Nee, dit keer was het anders, speelden we een totaal on-Hollands systeem want de tompouce was namelijk in een driehoek gesneden! Met de punt naar voren, dat dan weer wel. Zodra je een ander systeem wilde spelen dan was het een kwestie van het schoteltje zó draaien dat er met de punt naar achteren gespeeld kon worden.

Nu weet ik wel dat vroeger alles beter was en dat WIJ, de Nederlanders, het totaalvoetbal hebben bedacht (en uitgevoerd), maar we zijn een aantal decennia verder…en wijzer geworden. Ik zie nog wel eens beelden terug van voetbal in de jaren ’70 en wat mij opvalt, is dat het zo…. enooooorm traag is allemaal. Met alle respect voor de Johannen, de Wimmen en de Jannen uit die tijd, maar laten we eerlijk zijn, het gaat nu echt allemaal een stuk sneller. Neem bijvoorbeeld het sprintje Robben tegen Spanje…Of het tikkie takkie voetbal van Barcelona. Echt, je hebt tegenwoordig de tijd niet meer om even fatsoenlijk en rustig te gaan plassen want het gaat allemaal razend snel.

Daarom heb ik er wel vrede mee. Met die ongebruikelijke speelwijze van Oranje. En als we er ook nog eens Wereldkampioen mee kunnen worden dan is dat een leuke bijkomstigheid. Voorlopig varen we de goede koers en staat Costa Rica op het menu. Bij deze alvast: Eet smakelijk!

‘Louis van Geniaal’ kopte de Duitse krant Bild hedenmorgen. Ik hoop dat ze deze gedachte vasthouden tot na de finale, Duitsland-Nederland. Want dat betekent dan dat ik voor het eerst van mijn leven ‘Wereld-kampioen’ ben. Ja, ik. En jullie. Wij dus. Het ‘wij’ gevoel tiert welig en voelt verdomd aangenaam aan. WhatsApp en Facebook sloegen nadat Tim Krul de 2e penalty tegen hield op tilt. Zelfs mijn FB- en WhatsApp loze vader moest zijn ei kwijt en deed dit door vannacht mij een mail te sturen. En hij nam nog een borrel op de overwinning schreef hij.

En het ging al zo goed met ons landje. Want het begon immers met de 2e plaats van Waylon & Ilse op het Songfestival, de Nederlandse hockey meisjes die Wereld kampioen werden en de Nederlandse hockey jongetjes die 2e werden tijdens datzelfde toernooi…
We zitten in een flow om mij zogezegd maar eens hip uit te drukken.
Natuurlijk was er even dat dipje toen een VN delegatie begon te zwarte pieten naar ons maar ze kregen hun zin, de discussie verbleekte(!) na de geweldige prestaties van ‘onze jongens’.

De nabeschouwingen na de wedstrijd en die van hedenmorgen vreet ik op als een drie sterren menu. Mijn honger naar superlatieven over ‘ons’ oranje gaat zelfs grenzen over: wat zeggen de kranten in het buitenland over de geliante (=combinatie van geniaal en briljant) wissel van Louis van Gaal. En daarnaast stil ik mijn vreetzucht door tweets en Facebook telkens opnieuw af te struinen.

Er mag niets gemist worden. Op een enkeling na (mijn neef Peter en vast nog wel ergens een enkeling) lijkt iedereen nu echt aan de koorts te lijden. Jongetjes spelen op straat en op veldjes de wedstrijden na en wanen zich Van Persie, Robben of Kuijt (en sinds gisteren misschien ook wel Krul) en de dames die normaal gesproken liever gaan winkelen of naar een High Tea gaan doen volop mee in Oranje kleding en lakken hun nagels oranje of in het rood-wit-blauw..(en dragen misschien wel oranje lingerie voor in de 3e helft..).

We overstijgen ons zelf, vergeten even de dagelijkse beslommeringen en we doen allemaal vriendelijk tegen elkaar. Van hoog tot laag en van laag naar hoog, iedereen is begaan met het team van Louis. Zoals er eenheid is in dit team is er ook eenheid op straat, plein, kroeg en in de huiskamers. Het voelt aan als Koningsdag maar dan vier weken lang. Toen ik vanmorgen op de fiets een hardloper tegen kwam, groette ik hem zelfs. En hij mij!

Argentinië staat nu op het menu. Maxima versus Willem. Robin van Persie zit al twee wedstrijden niet lekker in zijn vel. Ik gun hem het beste en hoop dat hij het van zich af kan schudden. En dan tegen de Argentijnen er ineens wel weer staan.

Het was een kort nachtje maar ik ben niet moe, de adrenaline giert met een gangetje van 130 slagen per minuut door mijn aderen.
Wat is het een leuk WK!

Naar de kapper gaan is voor mij een noodzakelijk kwaad. Ik heb ook geen vaste kapper dus zwerf maar wat rond in Kappersland. Zo kwam ik ooit terecht bij een kapsalon aan het Koningsplein in Den Haag. De eigenaresse, van Surinaamse afkomst, was hartelijk en gezellig zodat ik besloot bij een volgende ronde weer bij haar te gaan. Enkele weken later kwam ik weer binnen en opnieuw werd ik hartelijk welkom geheten en kon ik meteen plaatsnemen in de stoel. Herstel, in de kappersstoel (nog niet zo’n supersonische maar wel een kappersstoel).

“Wilt u het net zoals de vorige keer, meneer?” Ik zei, behoorlijk verrast want hoe onthoud je al die kapsels in hemelsnaam…”Euh…ja, is goed. Geweldig!”

Ze pakte de tondeuse en binnen no time had ik een strakke, niet meer dan 2mm dikke snelweg midden op mijn hoofd! Dat was een perfecte lengte voor een spelletje golf maar niet voor mijn haar. Zo kort door de bocht was niet mijn bedoeling…

Maar ach, ik zag er de humor wel van in en vertelde haar voorzichtig dat dit niet helemaal de bedoeling was. Ze schrok zich wild! Daarna werd ik overladen met excuses maar ik wuifde ze allemaal weg: “Geeft helemaal niks, het is zomer en ik heb nu ook 3 weken vakantie. En het groeit vanzelf weer aan!”

Ik heb ondertussen een kapper of tien versleten. De laatste zit in het winkelcentrum vlakbij mijn huis. Daar ging ik naar binnen en 10 minuten later stond ik weer op straat. Model? Geen. Maar wel makkelijk en het personeel was aardig. Toch besloot ik maar eens ergens anders te gaan kijken. Onder hetzelfde dak van de winkel die ons steeds ‘ikbenruig’- pakken probeert aan te smeren, zit ook een kapsalon. Ik liep naar binnen en viel in drukke gesprekken van de dames, een stuk of zeven. Na een minuutje van observeren, er kwam namelijk niemand op mij af, kon ik de kapsters onderscheiden van de klanten: de kapsters liepen rond in het rood en de klanten hadden of aluminiumfolie in het haar of een dikke wittige of blauwe pasta in het haar. Geen gezicht! En iedereen kon naar binnen kijken dus de dames stonden echt te kijk. Maar dat deerde kennelijk niet. Wie mooi wil zijn moet blijkbaar eerst in de etalage zitten.

“Prima!” dacht ik en draaide mij om richting uitgang. “Kan ik u helpen?” vroeg een aardige jongedame. Ik verexcuseerde mij en mompelde iets van ‘ik zit hier niet goed’. “Maar we knippen ook heren, hoor.” Zei ze, heel lief en vriendelijk. En ja, dan weet ik dat er geen weg terug is. Mijn zwakte.

Ik mocht plaatsnemen naast een door langdurig zonnebanken gebruinde vrouw en achter mij kwam het aardige meisje te staan. Nadat ik haar verteld had hoe ik het wilde, begon ze direct. Een andere kapster ging in de aanval met mijn door zonnebanken gebruinde buurvrouw. En met praten over het WK voetbal!!
Leuk! Prima. Dat had ik hier niet verwacht dus ik luister wel even mee, dat is beter dan steeds maar naar mijn eigen kop kijken in de spiegel.
“Kuyt was niet goed! En Sneijder ook niet!” En over Sneijder gesproken, ik zag laatst zijn look a like!” Hierop kwam een reactie vanuit de andere hoek van de salon: “In de Efteling zeker!” De spreekster hoorde het niet. “Hij was van dezelfde grootte en had ook dezelfde tattoos..” Vervolgens vroeg ze ineens aan mij tegen wie Oranje moest als ze zouden verliezen van Mexico. “Tegen niemand.” antwoordde ik maar daar nam ze natuurlijk geen genoegen mee. Mijn kapster probeerde mijn bezoek nog te redden door te vragen of ik lekker vrij was vandaag en of ik nog iets leuks ging doen. En ze voegde er zelf aan toe dat ze eigenlijk niet zo van de voetbal was en dat ze tijdens Nederland- Chili lekker in de zon gelegen had. Waarvan akte.

De sirene naast mij ging verder: “En die van Peeeeeersieeeeeee…wat een lekker ding is dat!” Dit was het moment om af te haken. Toch maar eens verder kijken (naar een kapper) dan mijn haar lang is…

Oké. Ik geef het toe. Ik heb ze ook….
De oranje Wuppies. Oh nee, hamsters! Ze liggen weliswaar nog in de keukenla maar ik heb ze dus wel. Ben er zelfs speciaal voor omgelopen want de winkel waar ik normaal kom had alleen maar de ‘ikbenruig’ pakken, daar had ik niks mee, was mij te schreeuwerig.
Nee, die hamsters zijn een stuk rustiger. Nu was er nog een alternatief, de Monky’s of veren van een andere supermarkt, maar ik wilde het overzichtelijk houden. En ik heb maar één keukenla waar ik al die onzin in kan leggen. Tot vrijdag 13 juni had ik nikx met al die oranje bedenksels!

Maar deze keer verliep vrijdag de 13e anders.

Voorheen moest je oppassen voor overstekende zwarte katten, is er in de meeste hoge gebouwen geen 13e etage te vinden net zoals in het ziekenhuis geen operatiekamer 13 en was het uit den boze om onder een ladder door te lopen. Pfffff…In Italië hebben ze zelfs nr. 13 uit de Lotto gehaald!

Zoals ik al zei, deze keer verliep het allemaal anders. Ik heb het natuurlijk over het Nederlands Elftal. Niemand had er vertrouwen in. Alle analisten plus de vele coaches die ons land rijk zijn (een stuk of 16 miljoen) hadden nul verwachting in dit elftal. En daarbij opgeteld, het was op vrijdag de 13e, tegen de Wereldkampioen én de Europees Kampioen én de Champignon league kampioen (Real Madrid) Spanje. Was het wel verstandig om überhaupt aan deze wedstrijd te beginnen? Was het niet slimmer om onze darters te sturen, Raymond van Barneveld en Michael van Gerwen. Of onze schaatsers?

Maar het verliep allemaal anders. Na een slechte eerste helft (of een hele goede helft van de Spanjaarden, het is maar hoe je ’t bekijkt), zagen we hoe Robin van Persie na de 1-0 ons op een weergaloze manier op gelijke hoogte bracht. En we zagen hoe Arjen Robben op een weergaloze manier de finale van vier jaar geleden goed maakte. En we zagen hoe het hele team ‘de geest’ kreeg en boven zichzelf uitsteeg qua hun reguliere niveau. En we zagen dat Bondscoach Louis van Gaal vanuit een Korporaals-streepje ineens tot Generaal werd gebombardeerd.

Ons werd de mond gesnoerd door de mannen in het blauw. En enkele dagen later opnieuw na een spannende strijd tegen Australië. En over bijgeloof gesproken, ze speelden die wedstrijd weer in het blauw… En maandag spelen ze in het oranje…

Eigenlijk wilde ik afrekenen in dit stukje met het bijgeloof voor vrijdag de 13e. Helaas is het niet gelukt, ik krijg dat blauwe shirt niet uit mijn hoofd.

Want stel dat mijn theorie klopt dan zal de toekomst er voor ons land anders uit gaan zien want alles moet dan voortaan in het blauw:
Dan is het niet meer De Prins van Oranje maar van de Blauwe en erger, alle Wuppies, ‘ikbenruig’pakken, veren, hamsters of Monky’s zullen omgebouwd moeten worden van oranje naar blauw… En kunnen we dan nog wel aan het bier of moeten we ons neerleggen bij de regels van de ‘Blauwe Knoop”?

Het voelt aan alsof ik nu een blauwtje loop…

Hij is er! Nooit verwacht maar dan toch gekomen: de Pinksterstol! Het luxe brood met rozijnen en amandelspijs kunnen we nu ook met Pinksteren eten. Met erop natuurlijk een dikke laag roomboter en aan de buitenkant een laag poedersuiker. Mmmmmmm. Het water loopt mij al in de mond.

Jaren heb ik er naar uitgekeken maar telkens kwam ik van een koude kermis thuis: het was nog niet bedacht.
Tot vandaag! De kans was natuurlijk zeer groot dat er ook een Pinksterstol geproduceerd zou worden. Want alles wordt tegenwoordig gekopieerd en tot de laatste druppel uitgemolken. Op alle gebieden zie je dat terug. Seizoenen worden teruggebracht tot één seizoen..dat noemen we dan een jaar. Vaste tradities worden om zeep geholpen want we willen meer, meer, meer en het moet sneller en sneller. Tot we verzadigt en boerend onderuit op de bank langzaamaan afsterven.

Met een dikke plak Pinksterstol voor mijn neus schrijf ik dit en buiten beginnen de eerste mussen van het dak te vallen. Braziliaanse temperaturen zijn na het vertrek van ‘onze jongens’ van Oranje ons land binnen gevoerd. Het WK circus gaat bijna beginnen. Boeiende vagen bij het hotel: “Heb je er zin in?” of “Gaan jullie ervoor?”
Nee, journalisten en andere nieuwsbrengers, we hebben er eigenlijk helemaal geen zin in en nee, meer dan onze best kunnen we niet doen. Gelukkig zien we nog wel even de heer Sneijder met een cap op het hoofd (net zo een als de politie straks krijgt!) en zijn gezin. Alle aandacht gaat direct naar zijn voetbalvrouw want dat is ‘onze Yolanthe’ immers. Misschien wel de mooiste voetbalvrouw van dit moment is mijn bescheiden mening. Of moet ik nu oppassen om dit op te schrijven want zagen we niet bij het WK hockey dat een cameraman vuil aangekeken werd door Naomi van As tijdens het behandelen van een blessure omdat hij dat aan het filmen was?

Tja. In mijn ogen was de cameraman gewoon met zijn werk bezig. Maar we leven in een tijd dat niets meer gewoon is en overal krijgen mensen gore gedachten bij. Dat noemt men dan seksuele intimidatie.

En zo kijven de beide geslachten nog decennia door. Ook tijdens het voetbal kijken. Want de dames mogen best meekijken tijdens de wedstrijd maar ‘ze moeten wel hun mond houden.’ En dat pikken de meeste vrouwen ook nog omdat ze allang blij zijn dat het ‘gezellig’ is. En bij verlies is er ook nog geen man over boord want ja, dan gaan mannen zielig en verdrietig doen en ja dan smelten de vrouwenharten en heeft de avond toch nog een ‘happy end’….
Ik hou het nu nog maar even bij de Pinksterstol. Over happy end gesproken!

Na het schrijven van dit stukje mag bij mij thuis de vlag uit.
Sommigen in mijn straat hadden de vlag al uitgestoken. Of beter gezegd, vlaggetjes. Heel veel vlaggetjes. Heeeeeel veeeeeeel vlaggetjes! En de kroeg om de hoek is in het geheel bedekt met oranje dekzeil en tussen de lantaarnpalen er tegenover hangen ook weer vlaggetjes.

Maar al dat vlagvertoon is niet voor mij bestemd. Het is voor het Nederlands voetbalelftal. En misschien ook wel een beetje voor de hockeyers in het ADO stadion. Er is geen verschil tussen de vlaggetjes, je kan niet zien welke voor voetbal of hockey bedoelt zijn maar het ‘we zijn met z’n allen voor Oranje’ dus ook voor het hockey.

Dus ik zal zelf de vlag moeten ophangen. Dan doe ik maar de Terschellinger vlag want anders denkt de buurt misschien dat ik al die vlaggetjes van hun leuk vind en dat ik graag mee doe. Niets is minder waar, ik ga pas vlaggen als ze een beetje in de buurt van het podium komen. Laat ze eerst maar eens werken voor hun geld. En ook al die programma’s die al aan het voorbeschouwen zijn op de voorbeschouwing van het WK sla ik over. Ik hoef dat geouwehoer niet aan te horen. Elk woord van de Bondscoach wordt door de ‘kenners’ op een weegschaaltje gelegd en honderd keer besproken. Daarbij heb je dan nog ene Johan Derksen die de Bondscoach ook graag op de persoon afzeikt zonder dat iemand hem daar eens op aanspreekt. Zelfs de Christelijke en Keurige Knevel en Van den Brink lachen hard mee met hem, zonder tegenspraak. God is dan kennelijk even weg …Een ADV’tje of een Papa-dag. Maar zodra de Bondscoach in hun programma zit dan kruipen ze in zijn hol. Diep in zijn hol…

Mijn mede flatbewoners kijken mij al steeds aan als ik ze tegenkom in de hal van de flat: “Kijk, dat is die man die nog niks heeft hangen!” “En hij heeft ook geen Roy Donders’ pak!”
Volgens de Jumbo zijn die pakken uitverkocht. Dat klinkt indrukwekkend en sensationeel maar de waarheid is anders. Ze raken ze aan de straatstenen niet kwijt! Waarom niet? Omdat wij toch nog wel iets meer herseninhoud hebben dan de bedenkers van het pak dachten en er helemaal niet in willen lopen, zitten (of in begraven worden). En de Jumbo constateerde een achteruitgang van klandizie dus die hebben aan de noodrem getrokken (“We willen wel voor vol aangezien worden, ja, vooral nu we al zo lekker bezig waren het (supermarkt) land over te nemen.”)

Nee, ik kijk liever naar iets moois op voetbalgebied. Zo zag ik Wim Kieft, de man die ons naar de finale EK’88 kopte, bij DWDD. Hij deed even een boekje open over zijn verslaving aan cocaïne en witte wijn. Twintig jaar lang. Zelfs Prem Radhakishun was stil van wat Wim ons vertelde. Ontroerend mooi om te zien, afschuwelijk dat een mens zo diep kan vallen. Maar gelukkig stond hij weer op.
Het Oranje moet nog aan de bak. Uiteraard ga ik kijken want ik houd van het spelletje. Nu ga ik ook aan de bak want dit stukje is klaar dus de vlag moet uit. Waarom?

Omdat dit mijn 100ste stukje op Facebook is!

Het nadeel van wonen in een flat is het feit dat er nagenoeg geen tuin is. Bij mij kan je het woordje ‘nagenoeg’ wel helemaal weglaten want het balkon is zo groot (of klein) dat je er nét met drie personen kan zitten. En als er dan één van die drie even naar binnen moet dan moet er altijd even geschoven worden om hem of haar die vrijheid te geven.

Het zou moeten wennen ware het niet dat ik zo om de twee weken verkas naar het huis van mijn geliefde, 275 km verderop, alwaar ik kan genieten van een tuin met de bekende bloemetjes, bijtjes en parasol met tuinset. En als ik daar dan weer een paar dagen van genieten mag, kan ik gerust zeggen dat het telkens weer een flinke tegenvaller is als ik mijn balkonnetje weer zie, met dat lullige toch-wel-best-handige plastic balkontafeltje van de Blokker.

En daarbij opgeteld de vervelende gedachte weer twee weken alleen te moeten eten en slapen maakt mij rijp voor een depressie in de categorie Code Rood. Gelukkig is de liefde sterker en drijft deze de donkere wolken boven mijn flatje weg.

Want het was weer genieten de afgelopen dagen in de tuin. Terwijl een aantal mussen continue bezig waren met het leeg vreten van een voerpot, stortte ik mij op een lekker tuinklusje: het snoeien van de conifeer en buxus planten. Dat is geen straf. Daar kan ik enorm plezier aan hebben. Ik hanteer de techniek van de kapper, denk ik: eerst de zij- en moeilijke kantjes en daarna de bovenkant. En oh ja, dat snoeien doe ik met een gewone heggenschaar want daarmee kan ik het beste ‘met gevoel’ het groen in de juiste vorm krijgen. Tussendoor stap ik even achteruit en kijk vanaf een afstandje hoe ik vorder. Zoals Rembrandt en Picasso dat deden tijdens het schilderen van hun meesterwerken. Van die afstand zie ik dan oneffenheden die ik dan direct elimineer met de heggenschaar. Soms is het weghalen eigenlijk iets toevoegen, hoe raar dat ook mag klinken. Ja, ik ben best wel artistiek.

De buren keken nieuwsgierig toe vanachter de vitrage. Misschien hoopten ze wel op een misser van me waarna leedvermaak de kop op zou steken. Sommige mensen leven in zo’n kleine wereld dat leedvermaak in hun wereld de boventoon voert. Dag in. Dag uit.
Mijn vriendin kwam zo nu en dan even kijken en overlaadde mij met complimenten. Hierdoor steeg mijn zelfvertrouwen met de minuut en als een echte Hendrik-Jan de Tuinman ga ik tekeer.

Mensen zouden elkaar eens wat vaker complimentjes moeten geven, bedenk ik mij terwijl ik een dikke tak van de conifeer te lijf ga. Die tak is de oorzaak dat het boompje stelselmatig scheef geknipt werd. Het geven van een compliment is een kleine moeite maar kan grote, positieve gevolgen hebben. Even dat schouderklopje, even dat zetje in de rug waardoor de dagelijkse problemen wat meer te vatten zijn. Of sterker nog, opgelost kunnen worden.

Het weekend ligt weer achter mij. Het was weer genieten. Genieten van elkaars liefde. Genieten van een (bijna) normaal gezin te zijn zonder grote afstanden.
Nu was het weer afscheid nemen. En over twee weekjes vallen we elkaar in de armen. Om vervolgens weer afscheid te nemen. Et cetera..et cetera.. Daarom sluit ik af met een enorm compliment voor mijn vriendin en om maar even in de sfeer van de afgelopen week te blijven (half Nederland verbleef namelijk in de Arena..):

Janet, jij bent mijn Topper!

Voorzichtig durf ik het te zeggen: het is rokjesdag! Een van de mooiste en leukste dagen in het jaar en ooit prachtig opgetekend door wijlen Martin Bril. Ik word daar vrolijk van en volgens mij ben ik daar niet de enige in. Ik had vanmorgen toen ik opstond al een vermoeden want toen ik naar buiten keek zag ik een strakblauwe hemel met hier en daar vervagende witte condenssporen van voorbij gevlogen vliegtuigen. Vliegtuigen die onderweg zijn met mensen waarbij de winterdip nog haar nasleep kent en op zoek zijn naar warmere streken.
Wat zullen ze zuur kijken als ze, net na het opstijgen van Schiphol, door het vliegtuigraampje naar beneden kijken…

Vrolijke Ilse had een jurk aan toen ze met Waylon haar ’ding’ deed. Ik vond het direct al een goed liedje toen ik het voor het eerst hoorde bij DWDD. Of beter gezegd: een mooi liedje. Oké, die hoed had wel wat minder gekund maar aan de andere kant hebben we in het verleden al erger meegemaakt: ik noem bijvoorbeeld de pakken van de heren Jeroen, René en Gordon. Sinds Anouk heeft het Songfestival mijn aandacht weer en dat was een grote verrassing van mezelf vond ik zo. Het resultaat was terecht en de tranen van Ilse bij Humberto waren echt.

Van de Dodenherdenking wordt niemand vrolijk. Ik was aanwezig bij de herdenking op Terschelling. (In mijn ogen misschien wel de mooiste plek om te gedenken.) Toen het Wilhelmus gezongen werd luisterde ik zwijgzaam doch aandachtig; om mij heen werd flink meegezongen en ik wilde dat niet verpesten met mijn stem. Ieder zijn, daar is tie weer, ‘ding’. We gedenken opdat wij niet vergeten en dat is mooi en goed. In gepaste stemming. Toch moest ik even lachen toen ik de dame naast mij ineens hoorde afwijken van de gebruikelijke tekst van ons volkslied: “De Koning van Hispanje die ik niet altijd heb geëerd.’ Een klein protest. Mooi, moet kunnen. ‘Drie maal drie is negen en ieder zingt zijn eigen lied zongen wij als kind’: Mede dankzij degene die we massaal herdachten mag iedereen zijn eigen lied zingen.

Dan de vrolijkheden van Generaal van Gaal. Daar kunnen we nu weer dagelijks van genieten want het WK staat voor de deur. Het is altijd weer spannend wat hij zeggen gaat en oh wee, stel geen domme vragen! Eigenlijk is het gewoon cabaret wat hij doet.
De media begon van de week te piepen want er was nog niet echt sprake van de zogenaamde ‘Oranje-koorts’. Een handjevol mensen stonden de Oranje sterren op te wachten maar meer dan een dikke auto zagen ze niet. Dat de koorts er nog niet is snappen de echte voetbalkenners wel. Want de twijfel is groot of we 1e ronde wel doorkomen. Maar ja, men twijfelde ook aan ‘Calm after the storm’….

Rokjesdag dus. In de trein heb ik er al drie gezien. In de schone trein! Helaas werd mijn vrolijke bui teniet gedaan doordat iemand deze dag verkoos om nooit meer een rokjesdag mee te maken. Sneu. Tragisch voor alle betrokkenen. Waarschijnlijk zag hij/zij de zon niet meer schijnen.. De trein stopte in Leiden en ging niet verder. Ik kom nu een uur later aan in Groningen en zou daarvan flink kunnen balen maar dat doe ik niet.

Wat is dat ene uurtje op een heel leven? Prettig weekend!

Achter ons ligt de onrust. De onrust welke elke dag opnieuw getrotseerd moet worden. Dat klinkt heel dramatisch maar als je eenmaal op de boot naar Terschelling zit klopt het wel. Zodra ms Friesland wereldkundig maakt te vertrekken via twee korte stoten met de scheepshoorn valt de onrust van mij af. Want je weet, nu rest alleen maar rust. Nu kan het alledaagse afgeworpen worden en zal de komende tijd slechts inspanning kennen tijdens de fietstochten op het eiland, met name het ‘tegen de wind in fietsen’ richting West, Sud wester windkracht 5 á 6.

Heerlijk! Kop leeg en bijkomen in een van de vele kroegen of strandtenten. Het liefst met een Jutterbitter of, bij warm weer, een ijskoud biertje.
Maar eerst twee uurtjes varen. De Waddenzee schuimbekt mij toe, de meeuwen krijsen en zeilbootjes met Duitse vlaggen hellen vervaarlijk over. Ja, zodra je in Harlingen of verder gaat dan weet je dat er wind staat. Op de boot louter vrolijke mensen. Kinderen met laarzen aan, druk bezig de boot te verkennen en met grote regelmaat de zee afspeurend naar zeehonden of andere inwoners van het Wad. Met rode konen. Er is zóveel en er is te weinig tijd. Dat denken ze maar dat is niet zo. Later op de dag zal de slaap toeslaan. De zware, frisse lucht van het eiland heeft al menig kind in slaap doen vallen. Niet op de boot, nee, later pas op de dag in het kinderzitje bij vader of moeder op de fiets. Een overmaat aan zuurstof welke niet doorspekt is met uitlaatgassen of andere stinkluchtjes.

Bij de ouders zie je de stress van het inpakken die ochtend en een veels te korte nacht, van zich afglijden. Ze zijn even uit het ritme van de regelmaat. Verliefde stelletjes snakken naar romantische wandelingen op het strand of vrijpartijtjes in een duinpan. En als de Brandaris daar dan ook nog eens haar licht over schijnt is de romantiek op haar top.

Terschelling. Niet voor niets de Parel der Wadden genoemd. Het natuurschoon krijgt zelfs de grootste schreeuwers stil. Eerst niet. Eerst gaan deze schreeuwers zomers de campings onveilig maken en zien ze slechts het gebied tussen tent en kroeg. Later romantiseren ze de gewonnen herinneringen en gaan ze terug naar Terschelling, nu met partner en kroost. En als dat kroost wat ouder wordt gaan ze hun vertellen hoe leuk ze het in die tent van Appelhof of Terpstra gevonden hebben.

Op het eiland verspreidt iedereen zich en is de drukte op de boot al snel vergeten. Je kunt allerlei kanten op want overal is er op je gerekend. De een zit wat luxer dan de andere maar dat doet er niet meer toe. Hier heb je maar één status: De Genieter.

Anderen, waaronder ondergetekende, komen gewoon ‘even thuis’. Ooit woonde ik er en nu is het tijd voor bezoek aan ouders en zus. Even bijpraten in een omgeving die je gevormd heeft. Onder het genot van koffie met Pondkoek of Potjekoek. Daar kan geen telefoon of social media tegenop. Ook daarom voelt het altijd weer bijzonder omdat deze plek zo uniek is.
Ze noemen het ook wel ‘het eiland-gevoel’!

Net nu ik een positief stukje wilde schrijven over hoe kleine dingen mij vrolijk doen worden, kreeg ik het deksel op de neus na het lezen van een artikel in de Telegraaf. De Telegraaf, de krant van Wakker Nederland om precies te zijn.

Maar laat ik toch maar eerst over het positieve beginnen want anders komt er niks goeds meer uit mijn toetsenbord en ik wil de Koningsdag-flow die we net achter de rug hebben, niet bederven.

PEC Zwolle! Moet ik hier nog wat aan toevoegen? Eigenlijk niet maar ik doe het toch want wát heb ik genoten van deze strijd om de KNVB beker! Nadat de rust teruggekeerd was door de chaos die enkele hersenloze debielen gecreëerd hadden, begon de PEC machine te lopen en werd de trots van Amsterdam onder de voet gelopen. De mannen van Jans wilden maar één ding: de Beker. De Amsterdammers dáchten dat ze dat wilden…

Dan het zwemdiploma. Dat moest anders. Het wordt één diploma. Dus het A, B, C diploma en alle aanverwanten mogen het archief in. Positief aan dit verhaal is dat je als kind maar één keer een examenstress hebt en dus niet 3 keer of meer. Dat scheelt opvoeders, opa’s en oma’s en aanverwanten twee keer zweten in een té warm zwembad met je fototoestel of camera in gevechtspositie. En na onderzoek bleek ook dat de schoolzwemmers-slag tegen de natuurlijke houding is en begin je dus als kind met het leren van de borstcrawl.

Dan mijn oudste zoon. Die had een lekke band en vroeg mij deze te plakken (ja, ik weet het, een gebrek aan zijn opvoeding, maar als ik ze het wilde leren keken ze altijd een andere kant op of ze smeerden ‘m met een smoes…). Dat doe je dan graag maar hij moest dan wel lopend met de fiets aan de hand naar mijn nederige stulpje toekomen. En nu komt het positieve: hem werd maar liefst door wildvreemden tot twee keer toe aangeboden de band te plakken! Gewoon op een doordeweekse dag!

Nog meer goed nieuws? Ja! De uitslag van een De Hond enquête. Een meerderheid in ons land heeft geen bezwaar tegen onze Marokkaanse medelanders. Dat deed mij goed na al dat beangstigde gebral van ene G.W. en zijn volgelingen. En vervolgens hoorde ik ook nog dat Pownews gaat stoppen en ik vind dat een juiste beslissing van de mannen met de roze microfoons. De druppel was kennelijk die verslaggever die in boerka gehuld de Scheveningse wijk Duindorp probeerde onveilig te maken. Ik ben het niet eens hoe sommige Duindorpers omgaan met onze medelanders maar hoe ze deze ‘verslaggever’ en andere media op hun flikker gaven deed mij toch wel deugd.

Dan even terug naar het begin van dit stukje. Over dat item in de Telegraaf. Want er heerst armoe in ons land! “Ja..duuuuh..kom eens met iets nieuws Veldmuis!” hoor ik je al zeggen maar niets is minder waar.

Er heerst namelijk armoede in het Gooi!!! Hadden we jaren terug nog gewoon een tweedeling in het land, was er duidelijk wie arm was en wie rijk en keken de armen s’ avonds op de TV naar programma’s hoe de rijken met hun geld smeten, lijkt er nu een inhaalrace te zijn van de mannen en vrouwen in polo’s en benzine slurpende auto’s die het energielabel Z hebben.
De auto’s op de oprijlaan staan zonder benzine, kinderen worden ziek gemeld op hun verjaardag omdat ze geen geld hebben om uit te delen en men kan niet meer op hockey, voetbal en tennis tegelijk zitten maar nog maar op één sportvereniging.
En dat allemaal door de crisis!

Het is Koningsdag! Vandaag even geen gezeur aan onze hoofden maar lekker samenzijn op de pleinen en in de straten.
Kledingkleuradvies: oranje. Drinkadvies: veel. Niveau van geestelijke gesteldheid: prettig gestoord. Lied van de dag: Het Wilhelmus of, bij gebrek aan, Olé, olé,olé.

Als kleine jongen heb ik heel wat Koninginnedagen meegemaakt. De heren van de feestcommissie waren te herkennen aan hun donkerblauwe colbert en op hun hoofd droegen ze een bolhoed. En de dag zelf was elk jaar hetzelfde. s ’Morgens waren er hardloopwedstrijden, s ’middags kinderspelen in de Dorpsstraat en s ’avonds stoelendans voor de deur bij Karin V. en het huis van de Dominee. Tegenover de Midsland’er kerk. En tussen al die feestelijkheden door waren alle kroegen open en zaten de terrassen vol maar eigenlijk ging dat langs mij heen want ik was nog niet gerechtmatigd daar deel van uit te maken. Ik was nog maar een jonkje en nog lang geen 16 jaar.

Iedereen was, in mijn beleving, vrolijk. En mijn vader kwam ook kijken. Dat was bijzonder omdat hij normaal maar een vrije dag in de week inroosterde: de zondag. Het was altijd handig een vader in de buurt te hebben want een kwartje of, nog leuker, een gulden was zo gegeven…
Hij zag mij dan meedoen met de kinderspelen. Hoe ik voortstrompelde op twee houten plankjes die je handmatig bestuurde met een touwtje. Wie kwam er als eerste over de finish. Of dat je met een ei op een lepel zo snel als je kon een parcourtje moest lopen, gadegeslagen door de mannen met de bolhoeden.

Aan het einde van de middag ging je met tegenzin naar huis, wist je niet hoe snel je je met verhit gezicht enkele boterhammen naar binnen moest werken want de finale zat er nog aan te komen: de stoelendans! In mijn herinnering was daar altijd de plaatselijke fanfare bij maar het kan ook gewoon een cassettebandje geweest zijn. Maar voor het mooie was het natuurlijk de fanfare. Wanneer stopten ze precies? Want dat was het sein om zo snel als je kon een stoel te vinden. De dirigent wist het. En op zijn teken wisten ook de Bugels, de Trombones en de Trompetten het. Vrolijke deuntjes op een vrolijke dag. Eerst mochten de kinderen. Wij dus. En dan hoopte je te eindigen met dat ene meisje waar je heimelijk al een oogje op had. Als alles volgens plan verliep voelde je je de Koning van de dag. En zij was je Koningin…

Naar de stoelendans voor de ouderen keken wij altijd met iets van schaamte. Want je zag ineens volwassen zich enorm uitsloven. Mannen en vrouwen waar je het niet van verwachtte. De rest van het jaar weer stijf in het gareel of chagrijnig van de dagelijkse beslommeringen..

Koningsdag 2014. Het is zo ver. De nacht hebben we al achter de rug en velen zullen getuige zijn geweest van lekkere bandjes die sfeer en gezelligheid brengen. En saamhorigheid. Met morgen Jumbobollen. Of nee, Jumbollen! Het bedrijf dat gisteren voor vele kindertjes die meededen aan De Koningsspelen het ontbijt verzorgde, heeft een variant op de oranje tompouce bedacht: een soes gevuld met Zwitserse room en erboven op een laagje oranje chocolade. En een kroontje natuurlijk.
Ik ga ze kopen. Voor de gezelligheid. Voor de saamhorigheid. Voor de vrolijkheid.
Iedereen een hele leuke Koningsdag!

‘Zit m’n dasje goed. Zit m’n jasje goed. Vader gaat op stap. Is m’n pochetje d’r, M’n sigaretje d’r,
Vader gaat op stap. Vader heeft vandaag dat fieve, Niet meer zo dat primitieve
Want vader is vandaag de bon vivant, de bon vivant, de bon vivant, Vive le vive le vive le vive le bon vivant; Vader gaat op stap.’

Dat gevoel. Dat gevoel heb ik al de hele dag.

Ik stond er vanmorgen al mee op. Dat is anders opstaan dan anders kan ik nu wel zeggen. Toon Hermans heeft dat gevoel dus ook ooit een keer gehad want anders had hij er geen liedje over gezongen. Dan was hij misschien wel weer gewoon zijn bed in gedoken en was deze tekst nooit ontsproten in zijn fantasierijke brein. Daarom bij deze: “Dankjewel Toon!”

Vanavond ga ik dus op stap. Met nog vijf mannen. Vijf mannen die zachtjes aan schuren tegen de MAX televisiekijker-leeftijd. Ik zal ze vragen of ze voorgaand besproken gevoel ook hadden toen ze vanmorgen opstonden.

Wat is de oorzaak van deze commotie?

Wij gaan naar de film ‘Toen was geluk heel gewoon.’

Wellicht ben ik nu de aandacht kwijt want jeugdigen onder ons hebben waarschijnlijk niets met de avonturen van Jaap Kooiman en zijn ‘vriendje Stokvis’. Wat geweest is, is geweest. De tijdsbeelden in de serie die opnieuw leven ingeblazen werden, zien sommigen als oubollig of ouderwets. Té langzame televisie. Té lief. Té weinig actie. Dat past niet meer in het huidige tijdsbeeld waarin alles snel moet, het liefst in hap klare brokken zodat er ook niet teveel nagedacht hoeft te worden. We kijken liever naar een bij elkaar geraapt zooitje mensen welke bouwen aan een Utopia of naar een dikke, getatoeëerde ex-crimineel die van een duikplank duikt. Of naar een show met allemaal cabaretiers die de ene dubbelzinnigheid na de andere eruit gooien, tot grote vreugde van het publiek welke gelokt worden door cadeautjes die door de sponsor van het programma uitgedeeld worden. Want hebzucht moet gestild worden, ook al moet je daarvoor naar een TV studio in Aalsmeer…

Maar wij gaan dus naar de film en duiken vanavond terug in de tijd, 1974 om precies te zijn. Let wel, wij zijn geen dwaze oude mannen die altijd zeggen dat vroeger beter was. Integendeel. Wij Whatsappen, wij mailen, wij chatten en wij Googlen. En als we moeten strijken of een luier moeten verversen doen we dat ook. Niets moderns is ons vreemd. Maar wij gaan omdat we het gewoon een leuke serie vonden en zien deze film als de kers op de taart.

Ten tijde dat de serie nog op de televisie was, de zoveelste herhaling van de herhaling van de herhaling om precies te zijn, bespraken we het de volgende dag. Zoals alle 50 plussers vroeger, tijdens de koffie, het programma bespraken wat er die avond ervoor op TV was. De kans dat alle aanwezigen dat gezien had was aanzienlijk want ik spreek nu over de tijd dat er maar twee netten waren. Er was simpelweg niets anders.

En bij ‘Toen was geluk’ worden hele teksten telkens herhaald waarna je al gauw de lol er van gaat inzien.

Vader gaat op stap. Maar eerst een uitgebreide douche. Dan lekker scheren en een lekker luchie op en welja, ik doe mijn zondagse overhemd aan!

Volgens mij is het een automatisme. Zodra je oog in oog staat begin je gewoon, een groet, een liefkozend woordje, een aai over de bol… Of een terechtwijzing vanwege ongehoorzaamheid, dat kan natuurlijk ook. Je weet één ding zeker: je zal er nooit mondeling op afgerekend worden!

Want dieren kunnen niet praten. Ja ja, er zijn altijd mensen die het tegendeel beweren maar dat mag, het is een vrij land. Dat zijn die fluisteraars. Die zweverige slimmeriken die menigeen financieel een poot uitdraaien doordat ze tegen het baasje zeggen dat hondlief toch niet zo gelukkig is met die mand of krabpaal, of zoals de gecastreerde hond bij de Rijdende Rechter…Bij deze hond werden per ongeluk de ballen verwijderd en nu vroeg een hondenfluisteraar aan de hond hoe erg hij dat vond… Godzijdank vond Rakker dit niet zo erg en haalden baas en bazin opgelucht adem.

Maar zoals ik al zei, zodra je oog in oog staat begint het geouwehoer direct en krijgt de hond, de kat, de kanarie of de goudvis het volgende naar zich toe geslingerd: “Ja, het baasje is weer thuis..” Of “Zal ik jou eens lekker uitlaten…Gaan we (!) effe een grote plas doen?”
Het dier,ruw wakker geschrokken door voorgaand enthousiasme, kijkt met samengeknepen blaas (na 8 uur ophouden) in stomme verbazing naar het figuur voor zich en besluit maar enthousiast te doen door wat te gaan kwispelen, kopjes te geven of door van vreugde in het badje van de kooi te duiken…

We weten het. We weten dat we zo kunnen doen tegen dieren. Als ik een spin uit de kamer van de jongens weg moest halen dan speelde is het zo: “Krijg nou wat! Harry! Ben je weer terug van weggeweest? Laatst zag ik je nog buiten toen ik met mijn gezicht dwars door je web fietste!!”

Geintje, moet kunnen toch. Maar laatst hoorde ik in de tuin naast mij een ‘gesprek’ die mij sterk deed twijfelen aan de geestelijke gezondheid van de mevrouw die daar woonde. Ze is eigenaar van drie kinderen, pubers, en daarnaast heeft ze de verantwoordelijkheid voor twee honden. Haar man is er vandoor gegaan en dat begreep ik eerst niet want op het eerste gezicht stond daar een redelijke aantrekkelijke dame van om en nabij de 40 jaar. Niks mis mee.

Totdat ik, alleen gezeteld in de tuin en om mij heen geen geluid die de rust van dat moment kon verstoren, haar hoorde praten met een hoge, allervriendelijkst en allerliefste stem die ik ooit gehoord had:
“Hallo lieverdjes! Kom eens bij mama. Jaaaaaaaaaa….Kijk eens wat ik voor verrassing voor jullie heb…..Kippetjes! Oooooo dat is een verrassing hè van mamma. Omdat mama zich schuldig voelde omdat ze gisteren in de zon heeft gelegen…en jullie niet uitgelaten heb…Dat was stout van mama hè…Maar nu maak ik het goed hoor…Jullie zijn mama’s lieverdjes hè.. …..Lief hè van mama…”

Het water liep mij uit de mond! Gebraden kippetjes! En dan met zoveel liefde gegeven, dan vreet je toch je vingers erbij op en vraagt haar daarna ten huwelijk!?
Het ging verder: “Ooh, wat is dit nou? Koop ik een verrassing voor jullie en kijken jullie er niet eens naar…Nou ja zeg! Nou is mama verdrietig hoor… Mama dacht dat jullie vast blij….met de kippetjes zouden…zijn….(Sniff, ze kreeg er een waterige neus van..). Dat is toch niet lief…..Mama houdt toch van jullie..Kijk nu eens naar jullie kippetjes die mama voor jullie heeft gekocht… “

Ondankbare kinderen! Dacht ik nog, tot ik in de gaten kreeg dat het om haar honden ging en dat de kippetjes niet meer waren dan speeltjes uit de dierenwinkel…

De tjiftjaf is weer in het land, pasgeboren lammetjes rennen dartelend rond moeder schaap en het eerste kievietsei is ook al gevonden: lente! De mooiste tijd van het jaar is mijn persoonlijke mening. En de meest erotische tijd van het jaar en dat is ook mijn persoonlijke mening. Even voor de duidelijkheid, ik heb geen nesteldrang hoor!

Verslappend is het feit dat we van de week weer moeten stemmen. Daar kan ik maar niet opgewonden van geraken. Tuurlijk, politiek is belangrijk en mijn stem zal ik zeker inzetten maar dat slappe gelul over en weer doet mij braken. En dan heb ik het nog niet eens over de ranzigheid die sommige politici eruit gooien om effe lekker te scoren in de onderbuik van Nederland. Nou ja, ze creëren een zekerheidje: die krijgen mijn stem niet!

Maar het lentegevoel overheerst gelukkig. We hebben al een weekje mogen proeven van zonnig, warm voorjaarsweer maar kregen afgelopen weekend wel het deksel op de neus omdat het ineens 10 graden (gevoelstemperatuur) kouder was. Dat willen we niet. Want iedereen smacht naar de eerste ‘rokjesdag’ of naar een mooie namiddag op een gezellig terras. Of naar lange voorjaarsavonden in de tuin zitten. Of naar heerlijke fietstochten door bos en duin. Of naar een ijsje eten van de Italiaan. Of ronddobberen in een bootje onder het genot van een ijskoud biertje of wit wijntje. Of roseetje.

Ondanks dat we geen winter hadden willen we wel die winterse deken zo gauw als het kan afgooien. Terecht, want winters kunnen een behoorlijke aanslag zijn op je geestelijke staat. Behalve de echte winters hoor, ik heb het hier over die kwakkelende, viezige, natte, koude, sombere winters waardoor je eerder geneigd bent over van alles en nog wat te klagen dan in elk nadeel ook een voordeel te zien. Nee, een echte winter, met sneeuw, ijs en veel zon, mag van mij elk jaar terugkomen.

Helaas was de winter 2013-2014 er eentje om snel te vergeten.

In de lente zie je mensen ook vrolijker worden. We kunnen wat meer van elkaar hebben, geven gauwer een glimlach cadeau of zijn wat galanter in het verkeer. Wanneer het gaat zomeren, binden we iets in van deze leuke lente-bijkomstigheden want als het effe té warm is, is er weer reden om chagrijnig te worden. Daar beken ik ook schuld, mijn gesteldheid is niet echt ingesteld op tropische temperaturen. Ik ben dan meer van de siësta of schaduwrijke plekjes en fleur in de avonduren helemaal op. Zo zomer ik door de zomer.

Maar eerst gaan we de lente vieren! Kijk om je heen en zie hoe de Tjiftjaf vrolijk fluit en hard werkt aan het nageslacht. Zie hoe de lammetjes onhandig maar vrolijk het weiland verkennen. Zie hoe de kieviet onnavolgbaar door de blauwe hemel vliegt op zoek naar insecten. Zie hoe de ijscoman de luiken voor de ramen van de ijssalon weghaalt en voorzichtig aan de eerste ijsbereidingen begint. Zie hoe politiek Den Haag de stropdassen inruilen voor open boordjes en de mantelpakjes plaatsmaken voor licht doorschijnende jurkjes.

Zie en geniet, dan zal elk onderbuikgevoel vanzelf verdwijnen en zullen bevolkingsgroepen niet weggezet worden als zijnde minderwaardig maar als medemens!

Wij zitten in de ‘ik word vijftig’ fase. En met ‘wij’ bedoel ik mijn oude klas, de 6^e klas van de Openbare Lagere School te Midsland, Terschelling. Achtendertig jaar geleden.

De meesten van die klas hebben deze mijlpaal al achter de rug, met of zonder Sarah/Abraham in tuin. Met of zonder groot feest. Er zijn nog enkele die nog tot de late- veertigers behoren. Maar het is een kwestie van dagen, weken…enkele maanden hooguit.

Voor mijn maat en oud klasgenoot Jan is het nog één dag!

Mijn andere maat, Bram, is al 50 jaar de eerste die jarig was. Dan kwam ik en nu is Jan aan de beurt. Zodra Bram en ik jarig waren kregen we steevast te horen van Jan dat wij ‘ouwe lullen’ zijn en noemden wij hem op onze beurt ’t jonkje.

We hebben gezamenlijk al een hoop mee gemaakt. Van hele vrolijke tot in en in trieste gebeurtenissen. Over die trieste gebeurtenissen zal ik het nu niet hebben. Daar zwijgen we over maar we weten dat ze als krassen op een ruit niet weg te poetsen zijn. In dat zwijgen zit de steun die we voelen en dat sleept ons door het leven.

Gelukkig had de vrolijkheid de overhand. Als jeugdigen speelden we cowboytje of legertje en wonnen we menig Saloongevecht of veldslag. Minder leuk was het voor mij toen ik vastgebonden werd aan een grafzerk op het (museum) Stryper kerkhof waardoor ik bijna een verjaardagspartijtje mistte. Dat neem ik ze nog wel kwalijk, is een klein traumaatje. Leuk was het in ons brommertijdperk. Dan zaten Jan en Bram dagenlang aan hun brommers te sleutelen en ik stond er als een soort Nar bij omdat ik geen kaas van sleutelen gegeten had. In diezelfde periode mocht ik met Jan zijn familie mee op vakantie naar Noorbeek, Limburg. Met het scheermes van zijn vader scheerden wij onszelf voor het eerst en Noorbeek maakte voor het eerst kennis met een waar bloedbad.

Uitgaan deden we ook met zijn drieën maar Jan kon er niet altijd bij zijn omdat hij veel aan het werk was. Hij kwam bij menig boer om ‘biks te blazen’ of hij maaide het gras op de dijken. Of hij bracht meel naar de bakkerijen. Thuis werden die meelzakken nog opgeborgen in opslagschuur met een heftruck maar bij de bakker was het nog gewoon op de schouder naar binnen sjouwen. Zonder te mopperen. Gewoon omdat hij het allemaal mooi werk vond.

Jaren later vlogen wij uit, alle drie staken we het Wad over om ons geluk aan de Wal te beproeven. Jan werd vrachtwagenchauffeur, een lang gekoesterde wens van hem. Ik mocht wel eens met hem mee. Toen bemerkte ik zijn liefde voor dit vak. Zo maf hij soms ook kan doen zo serieus was hij met zijn werk. Of hij combineerde het. Dan was hij bezig met lossen en liep hij rondom zijn auto, met zo nu en dan het bekende huppeltje wat mij weer deed brullen van het lachen.

Jan hoort er vanaf morgen weer bij. Dan zijn we weer even oud. Of even jong, het is maar hoe je het bekijkt. Wel is het een feit dat mijn 50 jaar nooit zo gekleurd (niet alleen geel) geweest zou zijn als Jan niet in het verhaal voorgekomen zou zijn.

Daarom alvast bij deze, als opwarming op je verjaardag: van harte gefeliciteerd Ouwe Reus!

Na mijn nominatie was ik even het spoor bijster. Voor het eerst van mijn leven was ik genomineerd en ook nog eens door mijn beste vriend, Jan. Trots vertelde ik het iedereen die het maar weten wilde, van de buurvrouw tot aan de caissière van mijn wijksupermarkt.

Alleen bleef ik wel met twee dingen zitten: één, hoe ludiek moet ik hierop reageren en twee, ik red dat niet binnen de 24 uur want ik had nachtdienst en dan drink ik niet…

Oh.. Voor sommige, Facebook-loze lezers moet ik nu even wat uitleggen. Het zit namelijk zo. Je wordt op facebook genomineerd middels een filmpje. In dat filmpje zie je iemand (het liefst op een grappige manier) bedanken voor de nominatie, vervolgens iets drinken (een biertje of wat dan ook) en die nomineert vervolgens weer drie mensen die dan ook een filmpje moeten maken. Deze zogenaamde ‘neknominaties’ zijn overgewaaid uit het buitenland en breiden zich als een olievlek uit over de diverse continenten.

Leuk! Vooral de creativiteit die hier op volgt is leuk om te zien. Uiteraard zijn er ook tegenstanders, voornamelijk uit de hoek van de anti-alcohol lobby. Want het kan gevaarlijk zijn omdat het drankje in een keer achterover te gieten.

Tja. Daar zit wat in. Maar het is weer de betutteling die om de hoek komt kijken waar ik zo moe van word. En de politiek doet daar aan mee. Ze willen af van het ‘pamperen’ maar ondertussen bestoken ze ons met allerlei regeltjes; “Dat mag niet hoor, dat is slecht voor je”. Een goed voorbeeld is de aangepaste leeftijd om alcohol te mogen nuttigen. Deze is van 16 naar 18 jaar gegaan. Prima. Maar laat dan de huidige(!) 16 en 17 jarigen ‘de uitzondering op de regel’ zijn! Die jongelui liepen al sinds hun 13^e te snakken naar hun 16^e levensjaar omdat ze dan meer mogen: scooter rijden, een biertje drinken en andere leuke, lekkere dingen ondernemen want als 16 jarige tel je al een beetje mee. Rond 2012/2013 was het dan eindelijk zo ver….

Tot januari 2014, toen mocht het ineens niet meer en moesten ze weer aan de ranja…!

Ik noem het pesten. Een gebrek aan empatisch vermogen. Met als resultaat dat de huidige tieners massaal ‘illegaal’ gaan drinken (of meedoen aan carnaval want daar mag het dan weer wel…). Ooit werden die bedenkers ook 16 jaar en dronken ze eindelijk dat biertje of dat wijntje. Misschien zelfs al veel eerder omdat in de jaren ’60 en ’70 alcoholische dranken algemeen geaccepteerd waren, inclusief de whiskyglazen met sigaretten op tafel….

Maar na hun studie zijn ze er anders over gaan denken en bedenken ze de nieuwe alcoholwet. Want alcohol breekt hersencellen af en daarom is het beter om er later aan te beginnen. Zou best wel eens waar kunnen zijn maar dan begrijp ik niet hoe het zit met al die studenten die graag een biertje drinken(!). Kennelijk hebben ze genoeg hersencellen over gehouden om nu het beroep van dokter of hoogleraar uit te oefenen. Of politicus..

Ik was blij met de nominatie maar ben al ver over de tijdslimiet om te reageren en moet daarom de uitnodiging afslaan. Dat is knap voor iemand die ook voor zijn 16^e dronk. En toen ook meedeed aan drankspelletjes. Mijn jongste zoon is nu 13 jaar en zal nog vijf jaar moeten wachten. Ik probeer hem daarin te stimuleren door te zeggen dat hij straks dan slimmer zal zijn dan zijn twee oudere broers……!

Het zal weer aan mij liggen maar na een week Olympische Spelen valt het mij op dat er zoveel van die zogenaamde ‘Koningsnummers’ zijn. Elke sport heeft er wel een. Of meerdere.

Ik kan mij niet herinneren ooit zelf in een Koningsnummer gespeeld te hebben….. Ja, vorig jaar mocht ik meezingen met een Koningsnummer maar erg enthousiast was ik toen ook weer niet. Nee, als ik de verslaggevers op hun woord zou moeten geloven dan zijn die ‘Koningsnummers’ wel heel speciaal. Maar dat is niet het enige hoor, de superlatieven freestylen over elkaar heen. De een is nog fantastischer dan de andere en elke dag wordt er ‘geschiedenis geschreven’…

En dan is er die ene sport waar dat ene landje zo goed in is. Schaatsen. En of we daar goed in zijn! Het is bijna geen verrassing meer als we goud, zilver en brons halen. We halen de schouders op, wrijven even in de handen en gaan vervolgens de hond uitlaten.

Toch moeten we oppassen want ‘de sleet’ mag er niet in raken. Eigenlijk zouden we andere landen ook eens moeten laten winnen. Dat ze dénken heel goed te zijn en wij lachen dan in ons vuistje en stoten elkaar aan op de bank: “Kijk die Hawaiiaan eens stralen met zijn gouden plak! Hahaha, wij weten wel beter..” Misschien dat schaatsen dan weer de internationale waardering krijgt die het verdiend. Als we hiermee nou eens zouden beginnen met de aanstaande 10 km….

Nee, grapje Sven! Gewoon volle bak gaan, het blijft een prestatie. Ik hoop wel dat je na deze race je bezig gaat houden met de 1500 meter want ik ben bang dat de 10 eraf gaat vallen. Men wil tegenwoordig snelheid en spektakel en niet van die knikkebolrondjes. Mij maakt het niet uit hoor, ik knikkebol graag, maar met ‘men’ bedoel ik de mensen die erover gaan, dus die gasten van het Olympisch comité en de schaatsbonden enzo. Oh ja, Camiel! Camiel zit daar ook in tegenwoordig! Een fantastische man en ook een zeer bekwame man. Misschien zelfs een aantrekkelijke man. Hij is het Koningsnummer van het IOC. Die gaat geschiedenis schrijven en wij mogen dat allemaal live meemaken. Camiel, het duizenddingendoekje van Maxime Verhagen, sterker nog, de rechterhand van Maxime Verhagen: At your service!!

Nu weet ik niet meer wat ik wilde zeggen over Camiel. Sorry, ben het kwijt. Zie ineens een leegte voor me en raak in een depressie. Dit is echt balen hoor, als schrijvertje je tekst kwijt zijn. Nu kan ik wel wat gaan verzinnen over Camiel maar zo ver gaat mijn schrijversvrijheid niet. Ja, Camiel was als kind al een lieve jongen. En op zondag was hij misdienaar en ook dat deed hij zeer bekwaam. Het woord kattenkwaad kende hij niet en als er iemand verliefd op hem werd, was het zijn moeder.

Nou, fraai is dat. Dan is dit het einde van mijn stukje. Het is mij niet gelukt er een Koningsnummer van te maken dus bij deze bied ik mijn excuses aan. Ik heb gefaald, heb in de media nu geen waarheden kunnen vertellen en daarom rest mij nog maar één uitweg:

Mijn welgemeende excuses! (Mag ik nu blijven??)

De NS geeft aanstaande woensdag een cursus in de trein. Een cursus ‘flirten’. Het is nu maandag en als ik zo om mij heen kijk in de trein dan is woensdag inderdaad een betere dag dan de maandag. Nu zit het weekend nog in de reizigers en zit niemand te wachten op een knipoog of glimlach.

Ik heb gewerkt dus voor mij begint nu het weekend. En als ik zo in de spiegeling van het wagonraam kijk mag ik best wel zeggen dat ik er fris en fruitig bij zit. Ondanks 7 werkdagen achter de rug te hebben.

Plus een middagje schoonmaken bij een goede kennis van mij. Hij vertelde mij een keer op zoek te zijn naar een schoonmaakster en toen ik hem vroeg of die aan bepaalde eisen moest voldoen, bijvoorbeeld: blond, slank, jong en een kort rokje, antwoordde hij mij dat zo’n profiel best wel aardig en fijn zou wezen maar dat het geen pré was.

Aangezien ik geldzorgen had,solliciteerde ik en werd ik na ongeveer een week van nadenken (en toch stiekum hopen op die blonde, slanke, jonge dame in een kort rokje..) ook nog aangenomen! Hij blij en ik blij en sindsdien loop ik daar eens per drie weken als mister Spic & Span rond: stoffen, stofzuigen, soppen, dweilen, strijken, alle vormen van het vak schoonmaken passeerden de revue en ik had er nog lol in ook. Vooral vanwege de plek waar die gozer woont. Midden in een bos. Zijn tuin is 4 keer groter dan mijn flatje en 50 keer groter dan mijn balkon. In die tuin ligt een vijver en daar zwemmen tig Koi-karpers in, de een nog groter dan de andere. En verder is er nog een kippenhok en een soort eendenkooi met Mandarijneenden. Oja, er staan ook nog 2 schuren en een tractor! Tuintje vol zou je nu denken maar niets is minder waar. Want er is nog genoeg ruimte voor stapels brandhout (hij stookt in zijn woonkamer nog middels een houtkachel, een echte!! Dus niet zo’n nepper van de Ikea) en ruimte om een grote groep mensen te ontvangen voor, bijvoorbeeld, een heerlijke barbecue.

Ja, mijn baas is een met flora en fauna. Zodra hij met voeren begint hoor je hem fluiten, meestal hetzelfde, aanstekelijke deuntje en verdomd, je ziet vogels en andere dieren er nog op reageren ook!

Het huis zelf is een huis zoals die wel eens in sprookjes besproken worden. Kleine raampjes, lage deuren en veel houten balken. Als je door die raampjes naar buiten kijkt, of je nu voor af achter staat, zie je de mooiste vogels zich te goed te doen aan het ruim opgehangen voer. Vier Bonte Spechten of twee groene Halsbandparkieten op een voederplek is heel normaal, los van de bosjes Koolmezen en Staartmezen die zich te goed doen aan de pelpinda’s. Dat hangt er niet het hele jaar hoor.

Want zodra het richting voorjaar gaat moeten ze het weer zelf zoeken, “anders worden ze lui..” zegt mijn baas. En ze moeten fit zijn om een partner te zoeken en dan niet alleen op woensdag zoals de NS wil maar elke dag. Flirtend en dartelend gaan we dan weer het Voorjaar in en zullen weldra de eerste eitjes weer uitkomen.

En dat alles zonder cursus!

 

Het is zondag. Het is: ‘Boer zoekt vrouw’ dag. De dag na de aubade (hoedje op/hoedje af) voor onze Koningin-moeder. De dag voor de eerste maandag van februari, de maand die ons misschien nog van dat witte spul gaat geven of een beetje ijs.

Pfff..wat een opening. En ik was de dag al slecht begonnen want ik stond voor een dichte deur bij de IKEA in Delft. Ik was daar heen gefietst voor het ontbijtje ‘van één euro’: een croissant, Zweeds Keizerbroodje, plakkie kaas en een cupje jam. (Waar doen ze het van..) Toen ik jaren geleden nog op de Bakker- en Horecavakschool te Leeuwarden zat, leerde ik wat voor soort ontbijten er waren. Zo had je een Frans, Continentaal, Engels, Nederlands of Amerikaans ontbijt. Van het IKEA ontbijt hadden ze toen nog nooit gehoord…

Maar ze waren dicht! Ik voelde al nattigheid want er stond geen file op de afrit A13, afslag Delft en ook geen rij voor de deur. Herstel, rijen voor de deur. Mensen gaan massaal ontbijten bij de IKEA. Op zich prima, een goed ontbijt is een goed begin van de dag, alleen lijkt het mij allemaal nogal een gedoe:

Opstaan, douchen, tanden poetsen, haar föhnen of middels gel in model brengen, lippen stiften, dat ene puistje uitknijpen, aankleden, t-shirt omdraaien want hij zat verkeerd om, de hond uitlaten, de auto starten, de ramen droog trekken (ijskrabben hoeft niet want we slaan de winter over..), wachten tot vrouwlief instapt want vrouwen komen over het algemeen altijd te laat en als het gezin compleet is staat er nog de rit naar de IKEA te wachten…

Eet smakelijk!

Tijdens dat ontbijt kan je dan belangrijke zaken bespreken met je vrouw, bijvoorbeeld welke vrouw door welke boer gekozen gaat worden. Van één boer weten we inmiddels dat hij naast de pot piest want beide vrouwtjes hebben hun biezen gepakt. Hij gokte verkeerd want nadat hij de ene dame de deur gewezen had begon de andere dame ineens heel verward te praten tijdens het eten bij de IKEA…eh…nee, bij een fastfood restaurant.

Of je bespreekt met je vrouw het idee om zaaddonor te worden want er moet immers op de kleintjes(!) gelet worden. Een lozing levert al gauw een euro of 75 op. En dat twee á drie keer per week! Illegale lozingen zijn verboden want dat gaat ten koste van de kwaliteit. Mocht men dat constateren dan trekken ze je lidmaatschap in.. Oh ja, hoe hoger je opleiding hoe hoger je verdiensten dus mocht je al een tijdje rondlopen met het idee een opleiding te volgen dan zou dit een dubbele motivatie kunnen zijn…

Of je moet in dit geval Nick heten. Of Simon. Want het zaad van Nick & Simon is populair zo lees ik in de media. En het enige luchtje wat daar aan zit is de lucht van paling(sound) maar daar zijn wij, dankzij de Grootste Familie van Nederland, de TROS, inmiddels wel aan gewend.

Mijn vader zit in een koor. Niet een gewoon koor maar een Shanty-koor. De West Aleta Singers van Terschelling. Het is een mannenkoor van om en nabij de 60 leden. Van jong tot oud. Ze zingen allerlei repertoire, van Christelijke liederen tot en met, uiteraard, Shanty- zeemans liederen. Dat deden ze vroeger al, heel lang geleden, toen er nog geen radio was en de opvarenden zichzelf op moesten peppen met liederen. Nog ver voor ‘Hilversum drie bestond nog niet.’

Die mannen bij elkaar zijn een feest. De vrolijkheid spat er af maar zodra het serieus moet, bijvoorbeeld bij begrafenissen of plechtige kerkdiensten, weten ze je te ontroeren met hun zang. Ik spreek hier uit eigen ervaring.

Ze zijn van alle markten thuis. Ze zingen in het Engels, Nederlands maar ook in Terschellings dialect en mocht het op hun weg komen dan zijn andere talen geen probleem. Gewoon fonetisch inleren en het is alsof ze allemaal taal wonders zijn.

Fanatieke leden! En allemaal hebben ze hun eigen bagage, allemaal hun eigen karakter en allemaal hun eigen beroep. De slager, de middenstander, de chauffeur, de timmerman, de schilder, de leerkracht, de gepensioneerde of de stukadoor. Alles vertegenwoordigen zij maar als koor zijn ze één. Ooit was ik even bij mijn zus en toen hoorde ik luid gezang van boven komen: “Mooi zijn de meisjes maar lelijk is d’r moer…”. Toen ik vroeg wat er aan de hand was bleek het om de stukadoor te gaan, ja, ook lid van het koor. Als je hem dus inhuurt heb je direct de hele dag Arbeidsvitaminen in je huis. All inclusive!

Elke maandagavond repeteren ze en het moet wel heel gek lopen wil iemand deze overslaan. En over overslaan gesproken, je hoeft geen nachtegaal te zijn om je bij deze club aan te sluiten. Hun credo is, ik citeer de website: ‘Wie graag zingt is van harte welkom!’ Na de repetitie worden de kelen nog gesmeerd met een drankje of ze duiken nog even de plaatselijke kroeg in.

Ze hebben een grote reputatie die zelfs verder gaat dan de eilandgrenzen. Grote bedrijven ‘aan de wal’ huren ze in of ze spelen op Shanty festivals overal in het land. Maar ook daarbuiten worden ze vaak gevraagd op te treden en ontvangen ze staande ovaties. Men weet, waar de West Aleta Singers zijn is het feest! En gezelligheid.

Mijn favoriete nummers zijn o.a. ‘West Sûdwest van Ameland’ en ‘By the rivers of Babylon’. En alle liedjes die Egbert zingt, in dialect.

Ja, het is een mooi koor. Deze week bestaan ze 40 jaar en in die 40 jaar hebben ze zeven cd’s gemaakt. Volgens mij heb ik ze allemaal. En als ik alleen ben dan zing ik uitbundig mee.

Zo hard als ik kan, zonder schroom!

Het was een rare gewaarwording: voorjaarsschoonmaak houden in Leidschendam omdat de mussen nog net niet van het dak vielen en dan midden in een winter terechtkomen in Groningen! Dik 10 centimeter sneeuw is er gevallen en voor het eerst sinds lange tijd had ik het weer eens koud. Zo koud dat er nu kloofjes in mijn lippen zitten en ik hele stiften labello erdoor draai.

Ik bevond mij in een ‘Horror’ winter!! Eindelijk!

In deze temperaturen denk je al gauw aan de Elfstedentocht en omdat het in de rest van Nederland nog steeds voorjaar was, vroeg ik mij af waarom we de tocht der tochten niet een keertje in Groningen zouden gaan rijden. Ze hebben hier water genoeg, de mensen zijn net als de Friezen aardig en gastvrij, de plaatsnamen eindigen ook vaak op ‘um’ en door zo’n evenement kunnen de werklozen (aluminiumfabriek Aldele) ook effe lekker de handen uit de mouwen steken, dat past dan weer in het straatje van Jetta (Klijnsma) en Lodewijk (Asscher). Wij, hard werkende wakkere Nederlanders, kunnen dan zien dat onze belastingcenten goed besteed worden. Op televisie zelfs want de NOS zend natuurlijk de hele dag uit!

Flauw van me, ik weet het. Die mensen van Aldele hebben een flinke klap gekregen en voorlopig komt er geen hulp uit Den Haag. En zo zakt Groningen (bijna letterlijk) steeds dieper weg in de malaise.

Maar waarom eigenlijk niet de Elfstedentocht in Groningen? De schaatsbond wil dat er voortaan in Almere geschaatst gaat worden en ontneemt daardoor Friesland, de moederprovincie der schaatsprovincies, haar kindje. Dat is net zoiets  alsof je Den Haag haar Prinsjesdag af zou nemen of de Zuidelijke provincies hun Carnaval.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in de trein van Groningen naar Den Haag. Ik voel de warmte al stijgen, waarschijnlijk door het gasverbruik in het Westen. Toen ik vorige week zo lekker aan het opruimen was kwam ik ook een A4tje tegen met de tekst van een liedje welke wij graag zingen bij familiebijeenkomsten. Ik besloot het papiertje te digitaliseren waarna ik het vervolgens naar mijn familieleden heb gemaild, neven, nichten, ooms en tantes en de kouwe kant.

Binnen enkele uren kwam er een mailwisseling op gang en nu lijkt het er op dat we in het najaar van 2014 elkaar weer een dagje gaan zien, dankzij enkele fanatieke nichtjes. Die meiden hebben dat niet van een vreemde, nee, dat hebben ze van wijlen Tante Riet. Zij was een tante die erg graag gezien werd in de familie, een tante zoals een tante hoort te zijn. Ze was een bijzonder mens en hield van het leven. Helaas moest ze veels te vroeg uitstappen en ons, haar familie, achterlaten met tranen en woede.

Het lied zal straks weer gezongen worden en er zal vast weer iemand opstaan die het familiekoor zal leiden, aangestuurd van boven want eigenlijk was zij de Dirigent van onze  familie….

Soms sta ik versteld van mijzelf. Zoals afgelopen week. Al maanden stonden er dozen vol met ouwe meuk in een kamertje die weer volstond met gereedschap,verfmaterialen, behang en rotzooi. En mijn flat is al niet zo groot dus de ruimte kon veel beter benut worden door eens flink te ruimen. Maar dat gaat niet vanzelf en er waren ook geen kaboutertjes, AH hamsters of Doenertjes (die van de Freggles!) die het even voor mij zouden doen. Nee, dan zie je ze niet!

Dus toen heb ik het zelf maar gedaan…

Dat was afgelopen week en nadat ik eenmaal begonnen was, was ik niet meer te stoppen. De hele vloer lag dagenlang bezaaid met papieren, foto’s en negatieven, voedingen van apparaten die allang weer gerecycled zijn, gebruikers handleidingen van die apparaten, oude voetbalschoenen (Quick uiteraard!), kisten vanuit de tijd dat ik het land nog dienen moest, de eerste Kruidvat-brilletjes omdat ik maar niet wilde toegeven dat mijn ogen achteruit gingen en boeken van een school die ik ooit doorlopen heb. Plus alle rommel die ik nog niet genoemd heb.

Nu zeg ik wel dat er in die oude dozen ouwe meuk zat maar dat is niet helemaal zo. Ja, voor anderen misschien maar voor mij zijn ze heel belangrijk. Want ik heb nog steeds alle brieven die ik ooit ontvangen heb van deze en gene, meestal dames by the way… Nee, ik schep niet op, ik was gewoon een schrijvertje en onderhield zo het hele jaar vele contacten (voornamelijk toeristen die ik leerde kennen op Terschelling) door het hele land heen, in stand.

En alle (liefdes) brieven van mijn huidige partner, toen mijn eerste serieuze ‘verkering’…

Daarnaast heb ik ook alles wat ik ooit geschreven of gecreëerd heb, bewaard. Ik kwam zelfs nog een maaksel tegen van de tijd dat ik net schrijven kon, ergens tussen de 1^e en 2^e klas vermoed ik, een boekje in de vorm van een kerstklok met daarin versjes geschreven.

Eigenlijk lag mijn hele leven in die dozen…. En nu op het laminaat!

Enkele dagen later was de klus klaar. Vijf dozen wist ik te reduceren tot twee en ook het rommelkamertje werd aangepakt. Daar kan ik nu weer gewoon in lopen zonder hink-stap-sprongen. Trots vertelde ik het mijn jongste zoon (Sil,13 jaar) en die zei nog net niet: “Dat zou eens tijd worden!”

Nee, hij is slimmer dan mij (hij mag pas drinken na zijn 18^e jaar waardoor hij ook slimmer zal blijven dan mij…) en bood aan om de lades van de vitrinekast eens flink op te ruimen. Dat was een goed plan en sloot mooi aan bij mijn opruimmanie. Niet veel later en een vuilniszak voller was de klus geklaard en werd deze huisvlijt opgeleukt door een stoeigevecht tussen vader en zoon. Zo hoort het ook, jongens moeten meer stoeien, sjouwen, bouwen of in plassen springen en groene knieën hebben na een partijtje voetbal. En tegen bomen plassen of, nog leuker, schrikdraad!

En die herinneringen stoppen ze dan in een doos zodat ze die na 50 jaar weer eens tegen kunnen komen in een kamertje die vol staat met rommel en ouwe meuk…

Mannen die fietsen of veel lopen hebben een hogere potentie dan mannen die alles met de auto doen. Zo! Ik heb de aandacht!

Het is januari en dan zijn de onderwerpen ‘lijnen’ en ‘gezondheid’ weer een hot item. Want januari is dé maand om daaraan te gaan werken, er staat immers een heel jaar voor de deur dus tijd genoeg. Een jaar waarin het anders moet. Tenminste, dat is de theorie, de praktijk is anders. Want meestal zijn de goede voornemens al in de 3e week van januari teniet gedaan en gaan we gewoon verder zoals we het oude jaar afgesloten hebben. Ik ben geen haar beter.
Maar om even terug te komen op de potentie, het is echt waar. Hoe meer je je beweegt hoe ‘actiever’ je blijft om, bijvoorbeeld, jeweetwel te doen. Daarnaast wordt je ook veel prettiger ouder omdat je lichaam nauwelijks de gelegenheid krijgt om stram te worden. We hebben het nu wel over gezonde mensen natuurlijk want er zijn, helaas, ziektes waar niet tegen aan te fietsen of te lopen is.
Ik fiets momenteel veel (en hard!) maar dat is ook wel weer te verklaren want ik heb geen auto meer. Het karretje heeft mij vele keren naar Groningen en terug gebracht, in weer en wind en zonder al teveel geklaag. Maar in december gaf hij de geest en restte hem een trieste aftocht naar de sloop. En nee, er komt niets voor terug want dat kan Bruin niet meer trekken door de huidige omstandigheden. Gelukkig heb elk nadeel een voordeel en dat is in mijn geval dus de fiets. En de trein. Ik heb zelfs al een OV-kaart aangevraagd en zal de komende tijd tot de groep behoren van klagende Openbaar Vervoer reizigers. In het ergste geval zie ik mij al staan op een stationsplein ergens in den lande omdat ik gestrand ben door blaadjes op de rails, bevroren leidingen of andere smoezen van de NS.

Het zal wezen.

Het voordeel dat ik fitter zal worden lacht mij toe en ik heb inmiddels al aardig wat kilometertjes in de benen. Mijn kuiten beginnen weer kuiten te worden en mijn billen mogen er ook zijn (volgens mijn vriendin, het is mij nog niet gelukt zelf te kijken..). Al zeg ik het zelf. Nu nog wat kilootjes van het totale gewicht eraf zodat veters strikken niet meer een dagelijks terugkerend probleem(pje) wordt. Dat is wel gek hoor, zo’n buik kan flink in de weg zitten. Maar er is ook weer een voordeel, je kan er als je op de bank zit zo lekker je mok koffie of glas whisky opzetten… Maar ja, afvallen is beter en IKEA zal er vast wel leuke tafeltjes voor hebben. Maar vandaag is het zondag en op zondag mag het allemaal even anders en heb ik mij voorgenomen om Ajax-PSV te gaan kijken met het bord op schoot (lees: buik). En op dat bord liggen dan verse patatten en een frikandel! Met mayonaise en een glaasje fris van iets met nul calorieën….

De hype ‘winter’ is weer begonnen nu we bijna zeker weten dat het aanstaande maandag sneeuwen gaat. Nou ja, het zal hoofdzakelijk natte sneeuw zijn maar het is genoeg om er weer volop aandacht aan te besteden. We hebben immers niks belangrijkers te doen..

Zoals het bespreken van het nieuwe ‘John de Mol’ programma ‘Utopia’. Ik heb de eerste aflevering gekeken en ..euh..ja..euh…nou.. Gelukkig was er ook weer een nieuwe aflevering van ‘de Rijdende Rechter’ en dat was weer een aflevering dat ik onder de bank ging liggen van schaamte, met de handen voor de ogen maar ik bleef wel tussen de kieren van de vingers kijken want het had alle ingrediënten waar menig commercieel tv zendertje de vingers bij zou aflikken. Voor de liefhebber: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1388322 Let wel, het is niet geschikt voor kinderen maar ook niet voor alle leeftijden die erna komen. Wat wel de moeite waard is, is de uitspraak van de Rijdende Rechter. Je ziet dat hij boos is, heel boos. Op beide partijen. Hij geeft ze een heldere les in hoe men met elkaar zou moeten omgaan.  Daarom is het eigenlijk wel weer de moeite waard om ernaar te kijken…

Het sneeuwt nog steeds niet. Jerson Cabral, opgegroeid bij Feyenoord en nu ADO speler, was gespot met een petje op zijn hoofd waarop het wapen van Rotterdam op afgebeeld stond. Niks aan de hand. Logisch. Hij is trots op zijn afkomst. Helaas was er wel wat aan de hand want enkele ‘fans’ van ADO pikten dit niet en stuurden Cabral bedreigingen. Trainer Steijn heeft nu besloten dat het hele ADO team geen petjes meer mag dragen.

En weer lag ik van schaamte onder de bank..en voelde ik een lawine op mij afkomen…

Toch was er ook mooi nieuws. Het uit de kast komen van voetballer van Thomas Hitzlsperger. Na alle onderbroekenlol van René van der Gijp is het fabeltje dat er geen homo’s onder onze voetballers zijn ook uit de wereld. Wellicht zal dit weer besproken gaan worden aan de tafel van Wilfred Genee maar ze zullen het wel weer weglachen omdat ze het natuurlijk weer beter weten. Of dat ze gewoon bang zijn, dat laatste is meer vanzelfsprekend en angst is een slechte raadgever. Stelletje horken.

Ach ja, als de sneeuw voor hun ogen verdwenen is zien ze misschien een keer het licht.

O ja, Utopia. Ik heb dus gekeken. En gelezen want de kranten schrijven er ook over. Nou ja, bepaalde kranten dan, de fastfood-kranten onder de media zeg maar. Ik kan er niet veel van maken, hoop dat de miljoen kijkers aan hun grieven komen en na een jaar kunnen zeggen dat het de moeite waard was. Ik doe ondertussen wel even wat anders.

Want er moeten nog sneeuwbanden onder mijn fiets, mijn thermokleding moet gewassen worden en mijn balkon is nog niet helemaal winterklaar…

Veel sneeuwpret!

En dan is het jaar 2013 ineens ten einde.. Vandaag staat die man er weer, die man die net zoveel neuzen heeft als het jaar nog dagen… Elk jaar weer kregen wij dat thuis te horen van mijn vader en telkens sloeg mijn fantasie daarvan op hol, rende ik als kleine jongen naar buiten om te kijken waar die gozer dan wel stond want ik wilde weten hoeveel neuzen hij had..

Het jaar 2013 is het jaar dat een Koningin een prinses werd en een prins een Koning. Dat was toch wel een hele happening historisch gezien en wij mochten daar getuige van zijn. Net als de schaatsers die droog aan het schaatsen waren toen de nieuwe Koning en zijn Koningin met een bootje over het IJ voer: “Ja jongens, daar komen ze. Schaatsen nu!” “Maarrrr…er ligt geen ijs! Euh..Klopt, daar was geen geld voor, doe maar alsof..”.

De eerste zwarte president van Amerika,  Barack Obama, kreeg er opnieuw vier jaar bij. Hij scoorde in ieder geval al met zijn inauguratie speech:
“Wij zijn groter dan de som van onze verschillen. Of je nu jong of oud, rijk of arm, zwart of blank, Aziatisch of Hispanic, homoseksueel of hetero bent: we zijn de Verenigde Staten van Amerika! En samen gaat we voorwaarts!”

Tussendoor was er in die eerste maanden elk weekend schaatsen op TV…

Het was ook het jaar van de wolf. De wolf die langs de kant van de Uiterdijkerweg in Luttelgeest gevonden werd. Morsdood maar het werd een ware sensatie. Waren we al bang gemaakt dat de Roemenen en de Bulgaren deze kant opkomen, nu kwamen er ook nog eens de wolven bij!

Paus Benedictus de zoveelste trad ook af en niet lang daarna kregen we Paus Franciscus voor hem terug. Een hele andere Paus bleek al gauw. Een man van het volk. En dan was er nog het Eurovisie Songfestival. Al jaren vroeg  menigeen zich af waarom we überhaupt nog meededen met deze onzin maar afgelopen jaar ging het even wat anders: Anouk verdedigde onze eer en dat deed ze best goed.

En dan was er die zomer. Na een Voorjaar wat maar geen Voorjaar wilde worden kwam dan toch een hele mooie zomer. Ik mocht enkele weken met mijn lieve vriendin, haar zoon en mijn jongste zoon, vakantie vieren op het mooiste Waddeneiland die wij rijk zijn, namelijk Terschelling. Deze keer vierde ik vakantie vanuit een sta-caravan en was Camping Cupido mijn gastheer. Het waren heerlijke weken van strand, fietsen, wandelen en spelletjes Skibo bij de caravan.

Oja, er was die zomer geen schaatsen op de TV…

2013 was ook het jaar van de elektrische fietsen. Ik snap dat ze er zijn, velen hebben er profijt van, maar niet op mijn fietspad! In het afgelopen jaar heb ik menige keren mij het leplazarus moeten fietsen om de (elektrische) fietsen voor mij in te halen. En daarbij krijg ik overal spontane bultjes als ik die blije, uitgeruste, genietende en frisfruitige gezichten zie van die bestuurders van die fietsen. Bah! Van mij mogen ze op de weg, inclusief de snorscooters die zo hard rijden dat wanneer ze mij passeren ik bijna van het fietspad rol door de luchtverplaatsing. Zo, dat ben ik kwijt!

Een nieuw fenomeen, voor mij dan, diende zich ook aan dit jaar. Namelijk de filmpjes van geile, rokende, legging dragende dames die zich op een veel te kleine pony lieten transporteren en ondertussen erotische standjes lieten zien. Die filmpjes werden gemaakt voor mensen die daar opgewonden van worden… Nu heb ik altijd gezegd dat de Partij voor de Dieren een politieke partij van de welvaart is maar nu was ik in staat er lid van te worden om deze ranzige zooi eens goed aan te pakken. En ze dan jaren lang op te sluiten met een TV waarop alleen maar schaatsen te zien is zodat ze na het uitzitten van hun straf totaal maar dan ook totaal geen erotische gevoelens krijgen van pony’s of ander gedierte.

Gelukkig mocht ik ook weer koken in het afgelopen jaar. Bij mijn twee (ling) nichtjes die ineens 21 jaar bleken te zijn. En daar kwamen 19 vriendinnen op af en die liepen gewoon vrij om mij heen terwijl ik aan het worstelen was met veldsla, pasta tricolore en pepersaus. Mijn andere nichtje verhuisde van Leeuwarden naar Amsterdam en is daar keihard aan het werk om een mooie toekomst op te bouwen. Een zware opleiding maar, Bianca, zoals je oma altijd al zei, zelfvertrouwen is de basis van je kunnen!

Over zelfvertrouwen gesproken, John Ewbank componeerde muziek voor het Konings of Kroningslied en dacht origineel te zijn. Dat was dus niet zo en al gauw begon het gemor onder het volk. Even leek het erop dat hij het dirigentstokje erbij neer gooide want de tekst was helemaal abominabel maar uiteindelijk besloot het Comité der Inhuldiging dat het lied toch gezongen moest worden. Vanuit Ahoy werden Willy en Max toegezongen want daar waren mensen die het wel een mooi lied vonden. Iedereen tevreden en John likt nu zijn wonden in het bijzijn van zijn 3e vrouw, de 21 jaar jongere Kelly… Maar dit laatste is flauw, dat mag ik niet zeggen. Sorry. Zal het niet meer doen.

Ook op Facebook is de laatste dag van het jaar aangebroken en worden we overspoeld met goede wensen voor het nieuwe jaar. Dat is mooi en bij deze wil ik alle boodschappers ook een heel goed jaar wensen, inclusief een flinke dosis gezondheid, vrolijkheid en liefde. Ik hoop alleen dat we komend jaar iets minder onze verontwaardiging tonen op FB, dat we de nuance zien bij gebeurtenissen die bijvoorbeeld verband hebben met scheidingen want feit blijft dat ook de jongsten onder ons meekijken.

Het schaatsen is er weer elk weekend en ze schaatsen nog steeds de rondjes linksom.

Wat dat betreft weinig nieuws aan het front. Dit was een terugblikje op het jaar 2013. Het jaar dat mijn vrienden weer voor mij klaar stonden en op de juiste momenten die arm om mij heen sloegen. Ik voel mij rijk met die gasten!
En het was het jaar waarin ik telkens weer verrast werd door de liefde die ik van mijn lieve vriendin Janet heb mogen ontvangen. Mijn dankbaarheid … voor de gezelligheid die ze creëerde, voor de lekkerste knuffels en kussen die ze mij gaf, voor het ontzien van mij als ik een dipje had (en die waren talrijk, helaas), voor haar altijd goede humeur, voor haar mooie verschijning, voor haar enthousiasme voor de dingen die ik deed en doe en voor haar kookkunsten (ook al kook ik beter maar dit even terzijde..)… is niet te beschrijven en voorgaande is maar een fractie van mijn dankbaarheid. Kleine dingen die groot aanvoelden. Zij toont mij dat ware liefde bestaat!

Ik wens jullie allen een goed, mooi, liefdevol en vooral gezond 2014! (En doe asjeblieft voorzichtig met dat kolere vuurwerk!)

Een enkele keer heeft men het er nog over maar langzaamaan lijkt de Zwarte Pieten discussie weg te ebben. En de discussie over het vuurwerk weer aan te zwellen want bijna elke dag krijgen we wel te horen hoeveel klachten er binnen gekomen zijn op de website vuurwerkoverlast.nl.

Zo is er altijd wel wat.

Ik zit in de trein en raak in gesprek met twee meiden. Nee, het is niet wat je denkt, ze zijn respectievelijk 4 en 6 jaar. Zij begonnen het gesprek toen oma of moeder, dat kon ik niet inschatten, even naar het toilet ging. Twee koppies kwamen tevoorschijn en die vertelden mij dat ze op verjaardagsvisite gingen. Bij hun zusje want die was gisteren 1 jaar geworden. Vervolgens kreeg ik te horen welk cadeautje ze voor haar gekocht hadden en om dit te bekrachtigen werd een Bart Smit tas omhoog gehouden. Nog niet iedereen koopt speelgoed via internet.
Hier was waarschijnlijk sprake van een gebroken gezin. Niets raars onder de horizon want dat zien we tegenwoordig steeds vaker en geloof mij, leuk is het niet. Toch hadden deze twee prinsesjes daar geen last van want de vrolijkheid spatte er van af. Het is niet raar om met de trein naar je zusje te gaan. Ik moet daar nog aan wennen want ik ben nog van de generatie dat wanneer mijn zus of broer jarig was, de reis beperkt bleef tot een trap of gang.
De dames hadden ook allebei een vriendje. Alleen wist de oudste niet meer hoe dat vriendje heette. Oei, die krijgt het moeilijk later flitste er door mij heen.
Toen kwam oma cq moeder weer terug en sommeerde met barse stem het kroost weer te gaan zitten. Dat snap ik ook wel, tegenwoordig is het not done dat kinderen met onbekende mannen mogen praten. In eerste instantie ben ik het daarmee eens alleen is gebleken dat de meeste ‘vieze mannen’ dichter bij het kind staan dan men vermoed. De ‘zichtbare’ pedo woont daar en daar dus dan gooien we de ruiten maar in terwijl via de achterdeur de ‘onzichtbare’ pedo binnen loopt en vervolgens wordt begroet met koffie of iets sterkers. Helaas…

Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers.

Zo nu en dan kijkt hij eens naar beneden en hoofdschuddend draait hij zich dan maar weer om. Gelukkig is hij daar in goed gezelschap, zo zag ik gisterenavond in het jaarlijkse overzicht van bekende mensen die ons dit jaar ontvallen zijn. Met Maarten van Roozendaal die het liedje ‘Red mij niet’ zingt en Johannes van Dam de allerbeste kroket lanceert in het hemelse rijk. Of zou James Galdofini, alias Tony Soprano, daarboven het heft in handen genomen hebben en krijgt men daar te maken met… euh… hemel-maffia?
Prima, als ze daar dan maar een mooie serie van maken en hier uitzenden.
Het jaar 2013 is bijna voorbij. Morgen zal op menig plek die man wel weer verschijnen. Die man die net zoveel neuzen heeft als het jaar nog dagen heeft…

In de trein van 07.15 uur op 2e Kerstdag, onderweg naar mijn liefste. Zonder koffie want de koffietent was dicht dus ik mag drie uur vasten. Niks 24 uur maatschappij, er bestaat nog steeds zoiets als zondagsrust. Maar een bakkie had wel lekker geweest en ik moet nog drie uur…

Ik bevind mij in internationaal gezelschap, hoor allerlei talen om mij heen maar de kerstrust (en wellicht het vroege tijdstip) heeft de overhand. Het besef dat ik een wereldburger ben dringt weer eens goed tot mij door en geeft mij een goed gevoel. Dat gevoel had ik al een week want we hebben net de Leukste Week van het jaar achter ons, namelijk 3FM Serious Request.

Dag en nacht heb ik het proberen te volgen en ik genoot van het enthousiasme van de DJ’s én het publiek. De randdebielen die doorgaans mensen lastig vallen of in elkaar schoppen waren in geen velden of wegen te ontdekken en de mensen van de doorgaans zure opmerkingen: “Waarom wordt er geen geld opgehaald voor ons eigen volk(!)…die hebben het ook slecht….” kregen er geen vat op.

Een jong stelletje zit tegenover mij. Duidelijk verliefd en netjes gekleed voor het familiebezoek. Dat laatste verzin ik er maar even bij maar ik weet dat de kans behoorlijk groot is. Het is elk jaar weer een wederkerend …euh..probleem. Wat doen we met de Kerstdagen? Gaan we naar jouw ouders of naar de mijne? En bij wie op welke dag? En komt die dan ook? Want daar heb ik even geen zin in…

Deze Romeo en Julia hebben daar geen last van zo te zien. Ze luisteren naar muziek en delen de koptelefoonset. En zo nu en dan zie ik dat hun vingers elkaar even aanraken en stralen de ogen van het meisje. De jongen doet wat stoerder maar dat doen jongens nu eenmaal. Hij straalt in zijn hart.

Ruim een ton werd er opgehaald door een tijdje op een barkruk te zitten. Zuipen en blijven zitten maar het doel heiligt de middelen. Een jongetje van een jaar of 6 vroeg een plaat aan die niet op de request-lijst stond maar hij werd wel gedraaid omdat de overleden opa van het jongetje die plaat zo mooi vond. Bij de eerste klanken zag je zijn gezicht veranderen van serieus..eerder verdrietig misschien, naar een enorme glimlach. Daarna rende hij naar zijn vader die hem hartstochtelijk optilde en knuffelde…

Kippenvel.

Buiten de trein is het licht weer aan en kan ik zien waar ik rij. Lelystad ligt net achter mij en de trein heeft geen last van blad, omgevallen bomen, defecte overgangen of bevriezing. Dat is ook wel eens lekker, nu hopen dat de springers vandaag uitslapen… De jongen en het meisje staan op en lopen richting uitgang. De jongen kijkt nog even twee keer om naar de stoelen waar zij net zaten want er mag niets vergeten worden. Daar zijn wij goed in, die laatste check.

De drie DJ’s zijn nu ook aan 2e Kerstdag begonnen en ik vermoed dat ze op wolkjes lopen. Wat mij betreft krijgen ze een lintje want ze zetten je aan het denken. Ik heb heel veel respect voor ze en voor allen die zich ingespannen hebben om geld in te zamelen. Een hele diepe, diepe buiging.

En mocht er nog wat over zijn van het geld dan weet ik daar wel een bestemming voor:

Een koffieautomaat op het station van Den Haag CS!

Terwijl ik van mijn kerstbrood zit te genieten (“Hé, blauwe bigarreaux..bestaan die?”), lees ik dat er schimmel op de kerstbroden van de Spar zit….en denk ik terug aan de kerstdagen die ik als kind mee maakte.

Hoogtepunt van die kerstdagen was toch het moment ná het kruisje slaan aan het einde van de Nachtmis. Want dan werd het gezellig! De ouderen, net als ons gekleed op hun Paas…euh..Kerst-best, begonnen met elkaar te kletsen en wij gebruikten de kerk als speelruimte voor een spelletje tikkertje of andere renspelletjes. Dat werd niet altijd gewaardeerd maar ach, na ruim een uur stil zitten was het ook wel een logisch gevolg en normaal lagen wij natuurlijk al lang in bed.

Dan lag je te dromen over zaken die je bezig hield als jonkie; school, voetballen, het onbereikbare meisje uit je klas of de ruzie die je achter de rug had met broer of zus..

Na de nachtmis was de pret nog niet afgelopen. Want thuis wachtte er ook nog een feestje, namelijk een mooi gedekte tafel met allerlei etenswaren die wij normaal niet zo vaak zagen. Ja, op zondag lag er wel eens een vleeswarensoort op tafel maar verder geen gekkigheid zoals we vandaag de dag gewend zijn.

Zo was er altijd die Kersttulband (met rode en groene bigarreaux) en was de boter echte boter en geen margarine van … de Spar. En er was hagelslag. Ook van de Spar. Normaal gesproken was het bij ons thuis de gewoonte om eerst een boterham met hartig te nemen zoals kaas of kaas en op zondag dus een plak ham of cervelaatworst. En die boterham moest bruin zijn of, als je een dubbele nam dan mocht je ook een witte gebruiken. Voorgaande producten kocht mijn moeder op tijd in want Koopzondagen bestonden niet en tijdens de Kerstdagen was niks open, zelfs de benzinepomp was dicht.

Ja jongelui, zo ging dat vroeger.

Wij hadden geen kerstboom. En stel dat we die wel hadden dan lagen er in ieder geval geen pakjes onder want daar deden wij niet aan. Pakjes kregen we van Sinterklaas en van de Kerstman hadden wij nog nooit gehoord. Wel hadden we een kerststal met daarin de gebruikelijke hoofdpersonen van het Kerstverhaal, van gips volgens mij. Op de bodem lag mos, onder andere het zogenaamde Rendiermos wat nu nog steeds op Terschelling te vinden is, en veenmos. Zo leek het net of de ezel en os in het weiland stonden.

De stal zoog mij naar binnen en raakte mijn fantasie. Elk jaar weer en vooral als het donker werd . Want dan ging er een lampje aan achterin de stal en die verlichtte dit wereldse tafereeltje en kregen de inwonende figuren en mysterieus iets… En was het goed.

Dit was Kerst 1964, 1965, 1966 etcetera. Het liedje ‘Flappie’ van Youp was in wording en wij aten gewoon elk jaar een konijn. Met doperwtjes. Dat konijn kwam gewoon uit de natuur, geschoten of aangereden en soms stuitte je kiezen op een hageltje of een stukje asfalt.

Ook die kerstdiners waren bijzonder en mijn vader leukte het op met het draaien van kerstplaten op zijn pick-up: ´Stille Nacht´, ´De herdertjes lagen bij nachte´  of mijn favoriet, ´Er is een kindeke geboren op aard´.

Weinig kan dus ook mooi zijn. Fijne Kerstdagen!

Vanaf vandaag, 21 december, gaan de dagen weer lengen en ik kan niet wachten! Tuurlijk, we hebben nog amper winter gehad, zelfs geen vleugje van de zogenaamde horrorwinter die al door diverse weerkenners voorspeld werd, maar wat mij betreft slaan we januari, februari en maart gewoon over.

Ik wil lammetjes en Boer Zoekt Vrouw koeien in een met vers gras bedekt weiland, ik wil terrasjes met parasolletjes en blond schuimend bier of ijskoude rosé, ik wil op mijn slippers lopen en geen lange broek aan m’n kont hebben, ik wil ijsjes eten en bruin worden, ik wil elke dag rokjesdag en zwoele zomeravonden….

Normaal ben ik best wel van de winter hoor, maar op de een of andere manier heb ik er nu geen zin in. Misschien is het mijn leeftijd of, erger, is het een begin van de beruchte penopauze….

Helaas heb ik het niet in de hand en zal dus mijn zinnen verzetten. Dat lijkt mij de beste remedie tegen deze lichamelijke ongein.

Het woord ‘selfie’ is het woord van het jaar. En ondanks mijn leeftijd wist ik direct wat dit woord betekende. Dat is dan weer een positief teken denk ik dan maar. Een ‘selfie’ is een foto van jezelf. Van je gezicht, van je gehele lichaam of, zoals we onlangs mochten zien via het roddelcircuit, van een deel van het lichaam… Een Burgemeesters buik, maak me gek!

Eerst vroeg ik mij af waarom het dan niet een ‘zelfie’ heet want dan houden we het binnenslands, maar nee, het moet natuurlijk internationaal. Wij deden het al internationaal want massaal noemden wij onze kinderen ineens ‘kids’. Maar dit woord mag dus uit het woordenboek en ze hebben een prima vervanger gevonden, namelijk ‘kinderen’.

Ik lees in de krant dat wie het woord ‘kids’ nog gebruikt, ‘nutteloos hip’ wil zijn. Dat doet mij deugd want ik verafschuwde het woord altijd al. Het ver-engelsen van de Nederlandse taal is voor mij een doorn in het oog én in het gehoor. En toch gebruik ik het ook hoor, het woord ‘shit’ roggeld regelmatig uit mijn mond en dat klinkt, eerlijk gezegd, beter dan het woord ‘stront’.

Over stront gesproken..

De voorspeller der einde der tijden, Harold Camping, is dood. Hij heeft de Aarde overleefd of beter gezegd, de Aarde heeft hem overleefd.. Hij was gevallen in zijn huis en tijdens zijn val flitste het door hem heen: “Stront! Waarom wist ik niet dat ik zou vallen???” Toch is hij 92 geworden en dat vind ik knap voor een doemdenker.

Harold is nu in hemelse sferen en kijkt uit over de wereld die maar niet vergaan wil. Met zeer waarschijnlijk de vier Jaargetijden van Vivaldi als achtergrondmuziek want in de hemel is er maar één jaargetijde: zonnig, warm, licht briesje en zo nu en dan een fris buitje. Die muziek wordt daar de hele tijd gedraaid zodat de overledene nostalgisch kan terug verlangen naar de ijskoude winters met Elfstedentochten, Pakjesavonden, warme chocolademelk, boerenkool met Hemaworst en Beerenburg.

Stront! Ik krijg ineens weer zin in de winter!

Eén op 10 mannen doet aan plastische chirurgie. Oftewel één op de 10 mannen laat iets corrigeren aan zijn lichaam. Dat lees ik in de Linda, één van de bladen die wel mogen blijven voortbestaan. Net zoals de Donald Duck.

De Panorama en de Nieuwe Revu gaan bij het oud papier. Ooit las ik die bladen maar dan spreken we echt over 30 jaar geleden. De trigger, dat kan ik nu wel toegeven, waren vaak de (schaars geklede) dames van de onderbroekenafdeling die er in stonden. Want ja, in die tijd moesten we het allemaal maar zelf ontdekken en hadden we enkel de dames van de Wehkamp.. Maar tijden veranderen en het interesseerde mij allemaal niet meer zo, het zoveelste verhaal over criminelen of diepte interview met een bekende Nederlander.

Lees ik daarom de Linda? Nee, die las ik bij toeval. Mijn vriendin krijgt dit blad weer van een vriendin van haar. En zij krijgt het weer van een andere vriendin en die weer van een andere vriendin. Magazine-recycling zeg maar. Vrouwen zijn daar gewoon wat slimmer in dan mannen. Want wij lezen de Donald Duck en vervolgens gaat deze of bij het oude papier of in een doos om ‘te bewaren’.

De Linda is voor vrouwen maar ook voor de metroseksuele man. De wat? De metroseksuele man. Dat is een man die enkele vrouwelijke trekjes heeft. Hij heeft aandacht voor zijn kleding, haardracht en soms maakt hij gebruik van cosmetica… Ik las ‘bij gebrek aan beter..’ dit blad en mijn verbazing stapelde zich op per omgeslagen pagina. Kijk, wij mannen zijn niet op ons mondje gevallen maar de vrouwtjes kunnen er helemaal wat van! Geen onderwerp wordt vermeden en al gauw stond het schaamrood mij op de kaken en legde de Linda snel weg.

Maar ik bleef wel prakkiseren over dat ene onderwerp: Eén op 10 mannen doet aan plastische chirurgie. Waarom? Ik heb enkele weken namelijk een correctie aan mijn lichaam ondergaan… Nee, geen penisverlenging Linda-lezeressen, ik heb een correctie laten uitvoeren aan mijn neustussenschot. Bij Dokter Rolf om precies te zijn.

Het tussenschot stond namelijk scheef. Schever dan de toren van Pisa of van de Oldehove in Leeuwarden. En ik wist van niks, was mij van geen kwaad bewust. Maar na een inspectie met een tang die mijn neusgaten oprekte en een Pinkeltje-camera met lampje bleek het echt zo te zijn.

Of ik wel eens een tik op mijn neus gehad had vroeg de dokter maar ook dat wist ik mij niet te herinneren. Ja, ik ben in mijn jeugdjaren met mijn kop tegen een boom geknald doordat een meisje, Karin V., mij ertegen aan gooide maar daar hield ik enkel een hersenschudding aan over. En een kus op mijn wang…

Afijn, een operatie was noodzakelijk en nu staat het schot weer recht, wordt het snot weer eerlijk verdeeld over beide neusgaten en ruik ik alle geurtjes weer dankzij de kundigheid van Dokter Rolf en zijn gereedschap… Ik heb begrepen dat er onder andere een beiteltje ingezet werd (of heb ik dat gedroomd?), oplosbare tampons en twee silicone stuwtjes om het schot op zijn plek te houden. Het speelde zich allemaal af op een maandagmorgen en toen ik de operatiekamer binnen gebracht werd en kennis gemaakt had met al haar medewerkers, kon ik het toch niet laten om te vragen of hun weekend wel leuk was geweest, of ze op tijd naar bed waren gegaan en of ze met het juiste been uit bed gestapt waren.

Want ik had geen zin in een maandagmorgen-model neus, zo metro seksueel ben ik dan toch weer wel!

Het was een stormachtig weekje. Het begon redelijk rustig toen er een foto verscheen van een tongende Burgemeester met een schandknaapje van rond de 25 jaar. Even leek het stil te blijven in het afvoerputje van de Televisiewereld, RTL Boulevard geheten, maar het Hoofd, de Sepp Blatter van Roddelland zeg maar, Albert, kwam uiteindelijk toch met een verklaring.

Even voor de duidelijkheid: gemiddeld kijken er dagelijks 1 miljoen mensen naar dit ‘programma’.

Iets onstuimiger werd het toen er op de verjaardag van Sinterklaas een storm uitbrak die een behoorlijk deel van ons landje deed schudden. Letterlijk schudden. Ik besloot de bemanning van de Terschellinger vuurtoren ‘Brandaris’ te volgen over de storm want de verslaggevers die ik links en rechts bij een dijk of duin zag opduiken waren weer iets te sensationeel. Eentje had het zelfs over gaten in de dijk maar dat bleken geen gaten te zijn maar gewoon de openingen in de keermuur…

Die mannen (en een vrouw) raken niet zo gauw onder de indruk van een stormpje omdat stormen er nu eenmaal gewoon bijhoren. De nuchterheid kwam boven de storm uit, ik citeer Vuurtorenwachter Cees: ” Windkracht 11, het gebouw staat te schudden dus we hoeven de koffie niet te roeren…” Dat is net zo helder als dat er in één minuut 60 seconden zitten.

Toch werd deze storm anders dan alle voorgaande stormen. Het kwam binnen met orkaankracht. Ik dacht altijd ook wel relatief nuchter te zijn maar verloor deze nu na het vreselijke nieuws: Nelson Mandela overleden.

Na de schok kwamen de reacties en stak er een tweede storm op, die van superlatieven over Madiba. Gretig absorbeerde ik alles en was soms jaloers hoe mensen konden verwoorden hoe groot Nelson Mandela in hun ogen was. Maar ook was ik jaloers hoe deze man in het leven stond want dat was namelijk op een manier zoals eigenlijk elk mens zou willen leven. Zou moeten horen te leven.

En ik beken, mij lukt dat althans niet altijd.. Helaas…

Ik ken mensen die hem de hand hebben mogen schudden en telkens weer waren ze diep, diep onder de indruk. Een simpele handdruk. Mooi.

De storm is weer gaan liggen en we likken onze wonden. Cees de vuurtorenwachter roert weer zelf zijn koffie en Albert en Onno genieten van een goedmaak-weekend ergens in een klein hotelletje, ver weg van Shownieuws en andere van de ratten besnuffelende programma’s.

Alles gaat gewoon weer door en zo hoort het ook. Het is nu enkel nog wachten op het aftreden van de internationale dorpsdebiel Sepp Blatter. En dan graag binnen nu en 60 seconden!

Het was code rood en het bleek ook écht code rood te zijn! Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt dus in de loop van de storm werden we steeds nieuwsgieriger naar het verloop er van. Met rode koontjes, om maar even in de kleur van het alarm te blijven, volgde ik het nieuws en nam het gulzig tot mij. Hoogtepunt was toch wel het ‘live’ kunnen zien dat er een ambulance het plein van CS Amsterdam opreed… Van de spanning poepte ik in mijn broek want ik gunde mij geen tijd om naar de wc te gaan.

Ja, buiten had men het zwaar maar binnen ook!

Het haantje van de kerk van mijn geliefde geboortedorp Midsland gaf ook de ..geest. Hij moest in de storm haar meerdere erkennen. De spits kon het niet meer aan en knakte door het gewicht van de haan (obesitas??) en nu is er een heel raar beeld ontstaan van deze kerk, karakteristiek middelpunt en vertrouwd herkenningspunt van het dorp.

Het doet mij een beetje denken aan de puntmuts van Pinkeltje..

Hier in Den Haag zijn ze ook van de bijnamen voor prominente gebouwen. Zo wordt het Ministerie van Buitenlandse Zaken ‘de Apenrots’ genoemd, de Penitentiaire Inrichting Haaglanden ‘het Oranjehotel’, het Stadhuis ‘het IJspaleis’, het Belastingkantoor ‘de Blauwe Aanslag’ en het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport ‘de Haagse Tieten’ of ‘de Tieten van Borst’.

De Haan viel niet ver van de kerk. Hij werd op de grond gevonden tussen de graven van de mensen die ons ontvallen zijn. En is vervolgens snel in veiligheid gebracht want koper is populair. Maar wilde de Haan dat wel? Want dit was niet de eerste keer dat de Haan er van afkukelde… Al drie keer eerder verloor hij het van de wind heb ik vernomen uit betrouwbare bron en dan mag je dus wel spreken van haantjesgedrag.

Ik snap hem wel. Want van al die jaren op die spits staan sta je boven alles en iedereen en dat is geen pretje. Dat voelt aan als een baas van een grote bank met een veel te hoge bonus of als een ex-burgemeester met een veel te lange wachtgeldregeling. Een eenzame positie. Het enige benijdenswaardige aan deze positie is dat hij het mooiste uitzicht van het eiland heeft. Ja, zelfs mooier dan die van vuurtoren de Brandaris!

Enkele jaren geleden werd hij er afgehaald vanwege een renovatie. Toen werd hij, na een poetsbeurt en liefdevol gewikkeld in doeken, tijdelijk opgeslagen in de kelders van de kerk.

Er brak er een Haantjesloze periode aan voor de Mezlanzers (Midslanders). Maar na de renovatie kon hij er weer op zijn Paasbest bij staan en zo geschiedde. Voorheen kwam er een hoogwerker van de Wal om deze klus te klaren maar na de renovatie werd er een helikopter ingezet. Spectaculair!

Ik denk dat de Haan nu weer even kan genieten van het ‘onder de minsken (mensen) zijn’. Dat is mooi zo vlak voor de Feestdagen. Wellicht zal de kopermeester van het eiland ook weer aan de slag gaan en zal, nadat de spits weer opgekalefaterd is, de Haan weer zijn werk mogen hervatten.

Tot hij de volgende kans krijgt om er weer af te lazeren…!

Dit stukje is gebliept. Door enkele medewerkers van de VN. Want ‘Bliep Bliep!’ is fout. Heel fout. Ik ga het dus niet over ‘Bliep Bliep!’ hebben anders staat dit stukje vol met bliepjes. Hoe goed je het ook meent met de medemens, in welke kleur dan ook, er zullen altijd mensen zijn die er moeite mee hebben. Dat snap ik wel, dat snap ik juist heel goed. En het mag ook want we mogen (moeten!) immers alles kunnen zeggen wat we denken. Niks nuance. Nederland verliest haar tolerantie aangaande ‘vreemden’. We zeggen van niet maar toch wijzen we nog te vaak naar de minderheden om ons heen. Klagen. Lekker makkelijk. Wij zijn groot en zij zijn klein. Iemand moet de schuld krijgen van onze tekorten, onze ontevredenheid (dure benzine, files, maar één keer per jaar op vakantie, geen baan vinden etcetara.) Toch?

Bij sommige mensen is klagen het gesprek van de dag. Die staan ermee op en gaan ermee naar bed. Zodra je een gesprek begint met zo’n persoon, bijvoorbeeld door te zeggen dat het wel een hele mooie dag was van de week, weten ze het gesprek altijd in zo’n richting te duwen dat je één grote klaagbrij over je heen krijgt. Want we moeten! gehoord worden.

Sinds kort is daar een oplossing voor: bel willekeurig iemand en automatisch zal het NSA (National Security Agency) meeluisteren! Die willen wel luisteren…

Zou onze Minister-president, Mark in de volksmond, ook afgeluisterd worden? Weet de NSA misschien wel meer dan wij? Dat Mark stiekum een verhouding heeft met een dame (of heer) en in bed graag toegesproken wil worden met ‘Excellentie’? En tijdens een eventueel hoogtepunt van blijdschap zijn partner toeroept: “Laten we toch die auto kopen, schat!”

Ik heb die hele ‘Bliep Bliep!’  discussie langs mij heen laten gaan. Een kinderfeest…euh..of moet ik festival zeggen… is een kinderfeest en dat moeten we dan ook binnen die perken blijven zien. Zowel de voor- als tegenstanders. En ik zag teveel dubieuze, laat ik het netjes zeggen, ‘vaderlandslievende’ meningen van ‘vaderlandslievende’ websites, TV of krant voorbij komen die ik liever niet hoor of lees.

Grote bekken die hier enkel een slaatje uit willen slaan om de sfeer in dit land nog meer te verzieken. En zodra de Sint aanmeert in Groningen al een kerstboom in de kamer hebben staan. Jaren terug immers moest Sinterklaas ook al vechten voor zijn voortbestaan omdat er mensen waren die het maar een oubollig feest vonden. De Kerstman, die was hot. Ook werd het Sint Maarten vervangen. Dat was te lief. En massaal werd Halloween gevierd want elkaar bang maken is toch veel leuker dan liedjes zingend langs de deuren onder het licht van een lampion van een suikerbiet…

Ik ben een liefhebber van het Sinterklaasfeest. Elk jaar ontmoet ik hem op mijn werk en samen met nog meer liefhebbers maken we er een mooi feest van. Een eervol baantje. En als ik dan van de Sint zélf hoor dat mijn erwtensoep weer overheerlijk was kan mijn dag niet meer stuk!

Inspiratie. Oftewel het ontbreken er van. Daar ga ik het nu onder ander over hebben want ik heb geen inspiratie. Totaal verdwenen, weggestopt, ver weg. Terwijl het normaal gesproken bijna altijd voor het grijpen lag.

Natuurlijk ben ik aan het zoeken geweest. Alle verhuisdozen die nog niet uitgepakt zijn heb ik wel 20 keer onderste boven gegooid, zeur mijn liefste bijna dagelijks aan haar hoofd of zij misschien iets van inspiratie gezien had tussen de was of administratie en heb zelfs Jaap Jongbloed van het programma ‘Vermist’ gemaild. Ik aarzel nog om NL Alert in te schakelen….

Want inspiratieloos zijn is geen pretje. Daar ben ik inmiddels wel achter. Mensen om mij heen zeggen dat het komt omdat ik teveel aan mijn hoofd heb, het piekeren heeft de overhand genomen en daardoor zit ik vaak doelloos voor mij uit te staren. Met name als ik alleen ben. Ik begrijp nu ook waarom veel mensen zich eenzaam voelen (1 op 4). En wat eenzaamheid behelst. Ik snap dan ook dat er niet een ‘Dag van de eenzaamheid’ is maar een ‘Week van de eenzaamheid’! Dat is geen kattenpis.

Over katten gesproken, een van de tips die men geeft om eenzaamheid te verdringen is een huisdier aanschaffen. Een kat bijvoorbeeld. Maar ja, stel dat je dan eens weggaat of uitgenodigd wordt dan zit die kat weer alleen. Nee, geen huisdier voor mij. Een andere tip is je aansluiten op iets van de Social Media. Euh, ik zit al bij één van die clubs en heb al 267 vrienden! Maar om die allemaal na te lopen… En vaak lees je dat men allemaal leuke dingen doet en dat lees ik dan weer, alleen achter mijn pc…. Nee, Social Media is eigenlijk heel asociaal als je het van die kant bekijkt.

Inspiratieloos is dus onlosmakelijk met eenzaamheid verbonden. En met zelfmedelijden want ik ben natuurlijk heel zielig. Gelukkig mag ik het grootste gedeelte van de week naar mijn werk en ja, dan kom je onder de mensen en dan gaat het wel weer. Plus een nog groter pluspunt, die paar keer per maand dat ik bij mijn liefste ben of zij bij mij. Wij L.A.T-ten namelijk. Want er zit 350 kilometer tussen ons. Ook dat is geen kattenpis maar de liefde is groter dan de afstand. Alleen het wordt wel steeds zwaarder te dragen, vooral omdat wanneer je dan bij elkaar bent, de tijd gelijk een JSF voorbij vliegt en voor je het weet lig je weer alleen naast een kussen…

Inspiratie. Het is de motor om iets te doen. Bij mij zit er momenteel wat zand in dus loopt ie niet lekker. Toch heb ik geschreven. En daarbij geef ik mijzelf maar een schouderklopje want dat had ik even nodig.

En voel mij ineens verdomd lekker!

Het zal wel aan mijn leeftijd liggen, nadenken over de uitvaart. Over mijn uitvaart. Want naast alle onzekerheden in het leven, zoals bijvoorbeeld de vraag of ADHD nu wel of niet bestaat, het boren naar schaliegas wel of niet gevaarlijk is, moeten we nu wel of niet bezuinigen, zijn de stralingen van een gsm nu wel of niet gevaarlijk, zijn Hitler en Eva wel of niet dood, hebben Mark, Diederik en Alexander nu wel of niet een strandwandeling gemaakt, was Van Gaal nu wel of niet boos op De Vrij na zijn foutje tegen Estland, gaan de VN nu wel of niet ingrijpen in Syrië, krijg ik nu wel of niet een bon om Het Droomboek te mogen halen..gratis…., is ‘doodgaan’ een feit!
Daar komen we niet onder uit. Tuurlijk, we verzinnen van alles om tussen geboorte en het sterven het ’n beetje leuk te hebben. En verpesten het ook vaak omdat we even vergeten hoe het ook alweer moest… Ook smeren we van alles op onze lijven om de rimpels tegen te gaan of kleuren de haren om de grijze haren te verbergen. Om daar zelf even op in te haken: ik doe daar ook aan mee, mijn haren kleur ik grijs en na het scheren doe ik iets op mijn gezicht zodat ik wat minder last heb van brand ‘op de harses’.
Anyway, ik ben dus aan het nadenken. En heb ook al wat gedaan! Je kan namelijk een zogenaamde ‘Wensenlijst’ invullen. Niet te verwarren met Het Droomboek, nee, hierin kun je aangeven welke muziek je wilt, in wat voor kist je wilt liggen, hoe je verstrooid of begraven wilt worden, of je cake met koffie wil of een lekkere borrel met hapjes, hoeveel mensen er mogen komen, of er toespraken gehouden mogen worden, op welke manier de mensen aan je terug mogen denken (!), of de uitvaart ingetogen of uitbundig moet zijn, of je per limo naar je laatste rustplaats gebracht wilt worden of per fiets.. et cetera, e cetera… Ja, ze verzinnen wat. Vroeger was het gewoon: kist, bloemen, koffie en een graf, tegenwoordig gaat men ietsje verder. Maar ja, dat schreef ik, het leven moet leuk zijn tussen eicel en de maaien.
Ik heb de wensenlijst ook ingevuld. Natuurlijk ga ik niet alles vertellen want straks wil iedereen op mijn uitvaart komen. Wel kan ik vertellen dat liefhebbers van het Volendamse lied of Marco Borsato bij mijn uitvaart bedrogen uit zullen komen. Ik heb geen zin om mij van ergernis om te moeten draaien in mijn kist, daar wordt ik doodmoe van en het is dodelijk voor de sfeer. Daarentegen krijgen ze wel twee mooie nummers van Bram Vermeulen te horen en ik vermoed ook wel iets klassieks.
Voor de duidelijkheid: ik ga er vanuit nog jaren te mogen, ja, te mógen leven hoor! Maar sommige zaken moet je nu eenmaal goed regelen in het leven. Hoe bizar het ook is wat je allemaal kán regelen…

“Hé, hoi! Hoe gaat het?” riep een dame (nou ja, dame..) voor mij waarna ik automatisch mijn hoofd draaide naar de persoon waaraan de vraag gesteld werd, een ietwat stoffige oudere man. Hij stond enkele meters verderop in het straatje van het winkelcentrum en verwachtingsvol keken wij terwijl we langzaam doorliepen (ik was nu ook nieuwsgierig!), naar de aangesprokene:

“Euh..Hoi..Ja, ..Niet goed!”

Duidelijk antwoord. Origineel antwoord. Meestal gaat het toch goed met ons? Nu verwachtte ik een botsing met de dame want zij moest nu wel stoppen of van haar pad af en de man tegemoet treden. Ik had zelf al de neiging de man tegemoet te treden want ja, wat zou er aan de hand zijn? Maar nee, ik hield mij in, we leven immers in een land van ‘bemoei je met je eigen zaken’.

Ik hield iets in zodat er niets was wat haar belemmerde. Het zouden voor haar hooguit zes stappen naar rechts zijn, één of misschien twee winkels die dag minder kunnen bezoeken en de lunch (een stevige denk ik als ik haar zo zag..) zal iets later plaatsvinden. Haar zoon keek haar vragend aan, hij zag, net als ik, de aarzeling. Ze hielden de pas in en ik was haar nu zo dicht benaderd dat ik haar kon ruiken.. Ik besloot de afslag te nemen naar het bord van Kapperij de Roos en de geur van de dame werd ingehaald door de geur van vers gewassen haren en kappersproducten. Een verademing.

Toch bleef ik de dame in de gaten houden. Ze stond nu haast stil en keek aarzelend naar de man, een man die duidelijk behoefte had aan een gesprekje, aan een beetje aandacht op de zaterdagmorgen. Misschien was hij ook nog eens alleen, was er al geen familie meer in het spel en sprak hij hooguit een keer per week met de buurvrouw als ze toevallig samen net de deur uitgingen. Of zijn er wel kinderen maar die waren te druk met hun eigen leven, of erger, wilden geen contact meer met hem… Misschien had hij al dagen, weken, maanden niemand meer gesproken. Ja, misschien wel de dokter, maar die wees hem alleen maar op zijn ziekte of dat hij eens met een maatschappelijk werker moest gaan praten. Misschien..Misschien..

Het was ook voor hem weekend. Toch?

De dame zette aan om een stap te nemen. Bleef ze in het zelfde spoor of week ze af om de man aan te horen, een hart onder de riem te steken of gewoon even de aandacht te geven waar hij eigenlijk om schreeuwde, anders zeg je niet midden in een winkelcentrum dat het niet goed met je gaat.

Zij lachte de man toe en riep terug: “Ha, oh..oké!” En bleef haar weg vervolgen.

Ik zag haar zoon haar aankijken, een flauwe glimlach rond zijn mond en de vraagtekens in zijn ogen schreeuwden: “Mam..wat doe je?!” Ze zweeg en vervolgens verdwenen ze uit mijn zicht, twee mensen in verwarring achter latend.

Mooi weer, mooi eiland, mooi gezelschap (vriendin Janet en mijn jongste zoon) en een mooie camping vormden voor mij dé combinatie om een heerlijke vakantie te hebben. Dat is wel de conclusie die ik kan trekken nu het achter de rug is en er weer een vol jaar ‘van het gewone leven’ voor mij ligt. Eerst was ik nogal sceptisch, Veldmuis op een camping, maar de stacaravan was groot en luxe genoeg om daar 2 weken in te leven. Nou ja, in, we waren meer buiten dan binnen en dat was weer te danken aan het prachtige weer, dank weergoden!

Op de ‘good old’ Midsland van Rederij Doeksen begon het feestje al en 2 uur later kwamen we aan op Terschelling, het eiland waar ik verwekt en geboren ben, het eiland waar ik de eerste 20 jaar van mijn leven opgroeide, werd het feestje voortgezet op Camping Cupido van Laurens en Aaltje. Het feestje kende geen einde…

De avonden werden gevuld met volleybal, badminton en voetbal. En Jeu de boules… En zodra het begon te schemeren kwamen de Skip-Bo-kaarten tevoorschijn, een kaartspel waar ik tot dan toe nog nooit van gehoord had maar ik ging met veel plezier het avontuur aan. Een aardige camping- genote kwam later in de vakantie nog langs om te zeggen dat ze het zo leuk vond dat wij steeds buiten zaten. Want de meeste sleurhut-bewoners doken zodra de schemer inviel, naar binnen om vervolgens voor de tv te gaan liggen. Wij niet. Vlak voor het slapen gaan maakten we nog een wandeling naar het, what’s in a name, Arjensdûn, alwaar wij genoten en bijgelicht werden door een schitterende volle maan, inclusief de gebruikelijke sterrenhemel die het uitzicht mooier maakte dan ooit beschreven werd in een boek. Overdrijf ik nu? Neen!

Overdag was er tijd voor strand, strand en het strand en voor de broodnodige variatie naar de wekelijkse braderie. Onze plannen om het eiland eens flink rond te fietsen, strandde (!) dus verder dan het Wrakkenmuseum kwamen we dan ook niet. Maar waar maak ik mij druk om, we hadden immers vakantie en er moet altijd wat te wensen overblijven.

En dan het ‘kamperen’. De camping, gelegen aan het Duinmeertje, voldeed prima want alles wat je nodig hebt, was er. Nu moest ik slechts zelf nog voldoen want enige ervaring met kamperen is mij nooit geleerd. Oké, een stacaravan is niet echt kamperen, we waren van alle gemakken voorzien (ik hoefde niet met een toiletrol de camping over..) maar ik verbleef op een camping dus ik was aan het kamperen. Geen tentharing tussen te krijgen!

Tragisch was wel dat we tijdens deze feestelijkheden een begrafenis hadden. Zoonlief had een vogeltje gevonden en voordat ik harteloos het beest in de kliko kon kieperen, nam mijn lieve partner het stokje over en werd er een heuse begrafenis in elkaar gezet. Terwijl ik aan het vliegeren was werd ‘Stoepie’ (vernoemd naar kroeg De Stoep vanwege de coole polsbandjes..) samen met enkele paarse veertjes van één van de door mij die dag aangeschafte badminton-shuttles (!)in een leeg doosje gestopt (waar even daarvoor nog een lampje in zat..), vervolgens werd dat doosje in een tekening gewikkeld en moest het eigenlijk nog in een koker zodat Stoepie lekker droog zou komen te liggen. Het werd de koker waar even daarvoor nog vier..euh drie shuttles in zaten…

De 2^e week kreeg de caravan er nog twee slapers bij, de zoon van mijn vriendin en een maat van hem. Twee lummels van 18 die nog aan het bijkomen waren van het verblijf op Camping Terpstra, de week ervoor. Ik had mijn kratje Grolsch al veilig gesteld maar de heren hadden na die week Terpstra niet meer zo’n behoefte aan mijn bier. Gelukkig.

Meer moeite hadden we met ze als we gingen fietsen. Elke dag probeerden we die gasten op de fiets te krijgen en als het dan na veel overtuiging gelukt was, moesten we onderweg het gekreun en geklaag aanhoren. Maar gezellig was het wel want ze deden met alles mee, zelfs met de nachtelijke beklimmingen van het Arjensdûn hielden ze ons gezelschap (uiteraard met geklaag en gekreun maar dat hoorden wij al niet meer..).

Op de laatste dag waren we allemaal een beetje chagrijnig omdat de vakantie weer achter ons lag. Dan rest ons de herinneringen…

Nu, enkele weken later zie ik dat het bruine kleurtje welke ik op bijna mijn hele lichaam zag verschijnen na de dagelijkse dosis zon, langzaam weer plaats maken voor de gebruikelijke witte tint.

Je kunt dus wel zeggen dat ik winterklaar ben!

Zure mensen. Dat zijn mensen die geen plezier hebben in het leven. Vaak zie je al op het eerste gezicht wanneer je zo’n type voor je hebt staan. Alles wat ze uitstralen is zuurder dan het ergste zuur. Klagend en mopperend gaan ze door het leven. Ooit moet er wat misgegaan zijn met ze, wellicht bij de geboorte of, nog eerder, tijdens de daad van hun ouders…

Ik zie dat dan zo voor mij: moeder ligt in bed, vader kruipt erbij en enkele zuchten later is de daad verricht, draaien ze zwijgend van elkaar af en vallen in een diepe slaap. Tja…daar wordt je niet vrolijk van maar het kwaad is geschied en negen maanden later is de wereldbevolking weer een zuurpruim rijker.

Je komt ze vaak op dezelfde plekken tegen: in de rij bij de supermarkt of in en om treinen. Niet op leuke feesten of andere bijzondere bijeenkomsten, nee, ze zoeken juist de plekken op waar ze het meeste ‘gehoord’ worden. Want dat willen ze, gehoord worden. Hun wil is wet. Wij, gewone mensen die weten dat het leven beperkt is dus haal alles eruit wat erin zit, zijn het doelwit. Ze schuren dicht tegen extremisten aan, net niet genoeg om door de AIVD in de gaten te houden worden.. Maar ja, enig begrip is er wel van mij want het is waarschijnlijk het enige plezier in hun leven dat ze hebben…

Ieder zijn meug zeg maar.

Vandaag kwam ik er weer een tegen tijdens een van mijn zeldzame treinreizen. Ik moest overstappen in Utrecht en bij het verlaten van de trein zei een stem: “Excuses voor de vertraging, de trein naar Leeuwarden staat aan de andere kant van het perron en deze blijft wachten. ….(!)”

Euh, deze rijdt nu weg…..

Oké, kan gebeuren. Ik had nu ineens 30 minuten overstaptijd in plaats van 3. Effe een sigaretje dan maar. Na de eerste trek stond ze (dat denk ik tenminste) ineens voor mij. Ik keek recht in het zure, alternatieve gezicht van deze persoon die geheel in het groen was gekleed. Schudkleuren flitste er door mijn hoofd maar wat een raar kleur voor een uniform? Ik dacht namelijk dat zij een medewerker was van de NS want zij wees mij op het rookverbod. “U mag hier niet roken! Wilt u verderop gaan staan!” Eigenlijk werd het niet gevraagd. Het was meer een bevel.

Nee, ze hoorde niet bij de NS maar was ook een reiziger. Oké, een mondige burger dus. Ik zei dat ik haar bevel zou opvolgen, ware het niet dat ik nog even een whatsappje versturen moest. Maar daar ging ze niet mee akkoord! Het moest nu! Maintenant,tout suite!

Ik heb wel plezier in mijn leven en stapte een paar meter opzij. En telde tot tien. Even later zag ik haar weer: bepakt en gezakt op een fiets, een partner in het groen erachter op de fiets.

Ze fietsten op het perron.

Hier klopt iets niet dacht ik. Even later vroeg ik het aan een rokende NS medewerker of je mag fietsen op het perron.

Nee!

Ik wens de dame in kwestie vanuit de trein een zuurvol leven. Hoop dat het niet te lang duurt…

Lionel Messi heeft vakantie! Deze fantastische voetballer mag nu genieten van een welverdiende rust en dat gun ik hem. Ja, ik ben een bewonderaar. Lionel was nu gespot bij een zogenaamd ‘zwembad-feestje’ waar, hoe bedenken ze het toch steeds weer, veel mooie dames rondliepen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik lees: Lionel had geen belangstelling voor de ‘meisjes die zo graag aandacht van hem willen.’

De reden stond er niet bij dus ik zette snel het Nationale Nieuws op alwaar ik al gauw het vertrouwde gezicht zag van onze Nationale Trots in branding, Albert Verlinde! Wat ben ik zijn ouders toch dankbaar dat zij de bevalling niet vroegtijdig afgebroken hebben. Dat ze hem niet nadat de zwangerschapstest twee blauwe streepjes vertoonde het kind al ter adoptie aangeboden hadden…

Nee, zij hadden een vooruitziende blik dat hun zoon later een hele grote zou worden en dat heel Nederland elke avond voor Hem(!) een uur voor de buis ging liggen om aan te horen welke mening hij heeft over de wereld en haar problemen. Sterker, ik durf te beweren dat hij de allergrootste in omroepland is!

Tuurlijk, zijn verre neef, Evert Santegoeds, is ook heel groot maar Albert heeft net dat ietsje meer.

Het leven is een show en het echte leven zien we terug in nieuwsrubriekjes zoals, bijvoorbeeld Het NOS Journaal of het RTL Journaal. Saaie programma’s die eigenlijk het kijken niet waard zijn en dan hebben ze ook nog een dame aangenomen met een hele, hele lage stem die presenteert. Om depressief van te worden.

Nee, dan Albert en zijn kornuiten. Gelukkig hadden ze het net over Lionel en zat ik gespannen te wachten op het antwoord waarom de voetballer niet naar de meisjes kijkt. De suggesties kwamen al gauw zoals ik van Albert gewend was: Lionel was misschien meer van de mannen of Lionel is gewoon een laatbloeier en gaat zich misschien straks opgeven voor de reality-serie: ‘Ik heb het nog nooit gedaan’, ook zo’n RTL klapper van een serie die Swiebertje ons snel deed vergeten.

Ja, dat zou inderdaad eens waar kunnen zijn. Ik dacht eerst heel iets anders, namelijk dat Lionel gewoon heel graag voetbalt en in zijn vrije tijd er ook nog een hobby bij heeft: voetballen. Dat dacht ik doordat als ik naar hem kijk bij het grote Barcelona steeds maar weer dat plezier zag in zijn ogen, het frivole van een jongeman die zo intens kan genieten van een simpel spelletje voetballen. Natuurlijk, er zal ook wel eens een dag zijn dat die ene schijnbeweging niet helemaal lukt of hij krijgt zoveel trappen op zijn enkels dat hij enorm de smoor in heeft, maar grotendeels is het plezier.

Maar ja, dat zijn maar gedachten van een simpele voetballiefhebber en niet van een TV presentator van het Nationale Nieuws. Hoe naïef kan een mens zijn…

André Rieu op het Museumplein. Hij wél! Ajax moet het zondag doen met een parkeerplaats nabij de Arena. Oké, ik weet ook wel dat er bij het Rieu-publiek minder kans is op debiele vecht- of slooppartijen maar het doet wel pijn. En André schreeuwde ons net toe, tussen de walsen door, dat zijn evenement gesponsord wordt door De Postcodeloterij, dat zie ik de Frank de Boer nog niet zo gauw roepen..

Dan toch maar straks juichen op de Parkeerplaats, we moeten er maar mee leven.

Ik laat de TV even voor wat het is en zie op Facebook allerlei leuke taferelen die de afgelopen dag redelijk weergeeft wat ons allen bezig houdt. De facebook pagina van ‘Nederland mijn Vaderland’ is vandaag extra in haar nopjes en knalt de ene na de andere foto van het Koningspaar openbaar. En één van de bijschriften is: Heil aan het Vaderland!

Waar heb ik dat meer gehoord?

Via de zoekbalk tik ik het inmiddels vervuilde woord ‘trots’ in en ja hoor, beet. ‘Trots op Nederland’ heet deze pagina en is voorzien van de NL driekleur met daarop geborduurd VOC… En even daaronder de zin: ‘Jij als volbloed Nederlander bent er trots op om op zo’n klein mooi stukje land te wonen.’ (lekker, lopende zin..)

Twee mensen vinden deze pagina leuk, waarschijnlijk de bedenker en zijn vriendin. De, eerder in dit stukje, genoemde pagina heeft al 30.000 likes…

Volgens mij vertelde de Koning ons vandaag iets anders. Ik citeer: “Onze kracht ligt dan ook niet in afzondering, maar in samenwerking. Als familie. Als vrienden. Als bewoners van een straat of buurt. Als burgers van ons Koninkrijk. En als bewoners van deze aarde, die zich geconfronteerd zien met tal van opgaven die alleen in internationaal verband zijn op te lossen. Eenheid en verscheidenheid.”

Vandaag vierden wij het aftreden van een Koningin en het aantreden van een Koning. Mooie beelden kwamen tot ons en stonden bol van tradities, prachtige kleding, optredens enzovoort, enzovoort. We mochten even figureren in een sprookje en morgen bespreken we het na op het werk bij een bakkie koffie en een oranje tompouce die nog over was van vandaag. Er waren nagenoeg geen ongeregeldheden en iedereen, zowel in ons land als in de rest van de wereld, leefde mee.

Naïef als ik ben zeg ik het toch maar: Was het maar elke dag Koningsdag!

Onlangs moest mijn jongste zoon meedoen met het Schoolvoetbaltoernooi. Was dit een variant van de Koningsspelen? Nee, het fenomeen schoolvoetbal bestaat al jaren en ooit was ik zelf onderdeel van het toernooi. Wij speelden tegen de Prinses Margriet-school, CBS de Vossersschool en CBS ’t Jok. Meer smaken waren er niet op Terschelling.

Weken ervoor werden de spandoeken gemaakt én er werden afspraken gemaakt met de school om te trainen. Op die eerste trainingen kwamen massaal schoolgenoten af, dus ook de wat mindere goden onder ons die eigenlijk niets met het spelletje hadden maar ‘het wel eens wilden proberen’. Morrend lieten wij, de vedetten, dat maar toe want we wisten toch wel dat de echte voetballers geselecteerd zouden worden.

Even was er zelfs sprake van een rel omdat een nieuwe Meester met het idee kwam om ook meisjes mee te laten doen. Het werd het gesprek van de dag op school, op het schoolplein en thuis aan tafel bij onze opvoeders: ‘Zijn ze nou helemaal van God los?!’ ‘Die leraar met zijn lange hippie haren zou hier wel eens de boel veranderen..’

Uiteindelijk mocht Mieke meedoen en het brandje bluste zichzelf want Mieke kon echt goed voetballen!

Mijn zoon zat in een poule van vier en de winnaar van de poule mocht naar de volgende ronde. Ik zag geen meisjes in voetbaltenue (wij waren toen dus onze tijd ver vooruit) maar wel met spandoeken aan de kant staan.

Gillend, joelend, dansend en zingend stonden zij hun klas..euh..groepsgenoten bij en de mannen in het veld zag je groeien. Er liepen tussen al die meiden ook enkele jongentjes, de mindere voetbalgoden zeg maar. Toch hadden deze jongentjes het niet slecht want ze kregen volop aandacht van de meisjes, aandacht waar ze doorgaans misschien wel om moeten smeken, aandacht die ze één keer per jaar krijgen tijdens het schoolvoetbal…
Nu rolden ze gezamenlijk in het gras naast de zijlijn van het voetbalveld. Of ze speelden tikkertje of sloofden zich op andere manieren uit. Aandoenlijk tafereel, de onschuld straalde er vanaf..

Nu ook weer spandoeken waarop in rijm vorm hún school toch wel als de aller-aller beste werd aangeschreven. Chauvinisme in de dop. Mijn zoon’s team waren gekleed in een t-shirt van de school (de dag erna wel weer inleveren hoor..), twee andere teams waren compleet aangekleed door hun school en één team moest het doen zonder kledij van de school, dat werd een allegaartje van shirts en broeken en de meesten hadden niet eens voetbalschoenen aan. Was hier de recessie dan eindelijk eens echt te zien? Of had deze school gewoon andere prioriteiten, gingen ze niet op schoolreis naar Terschelling maar naar Amerika?

En dan verloren ze ook nog eens alles…

Was dit is een zaak voor de Kindertelefoon? Nee, want ze hadden lol en plezier met elkaar en hun Meester was trots op ze. Schoolvoetbal zoals het hoort!

De gasveer van mijn bureaustoel heeft de geest gegeven en telkens als ik de stoel weer op haar hoogste stand gezet heb, zakt ze, ongemerkt langzaam, naar beneden… Daardoor is het weer in mijn rug geschoten en is mijn humeur op een dieptepunt. Dat werd nog erger nadat ik erachter kwam dat de pillen die ik normaliter in huis heb om de rugpijn aan te vallen, op zijn, dus zal ik het moeten doen met enkele paracetamolletjes.

Het humeur van ‘onze’ Componist des Vaderlands, ene Ewbank, is ook behoorlijk gezakt want zijn compositie van het Koningslied is tot op de laatste noot afgekraakt. Het begon al slecht voor hem toen bleek dat zijn muziek verdacht veel leek op het nummer van Matt Redman, 10.000 reasons (http://youtu.be/XtwIT8JjddM) maar dat ontkende hij in alle toonaarden(!).

Maar ach, laten we niet moeilijk doen en vervolgens drong heel Bekend Nederland zich op om mee te mogen doen aan dit evenement (ze maakten daar graag een gaatje voor vrij in hun drukke, drúkke agenda..) en moesten wij, simpele zielen der onderdanen, elke dag aanhoren hoever ze waren, hoe leuk het was, hoe leuk ze zelf zijn, hoe leuk het onder elkaar was, dat het een eer was om te doen, hoe ze elk een ‘eigen geluid’ er aan gaven en tot slot dat zij uitzien naar het ultieme mega-super-vet-cool-fantastische feest in Ahoy! Ja, dat is geen kattenpis!

Heel zonnebankend geblondeerd Nederland kocht ondertussen de Blokker leeg van alle Oranje hebbedingetjes en vochten als Nederlandse leeuwen en leeuwinnen voor een plaatsje in het tot John de Mol’s omgedoopte tempel, Ahoy want, hier moet je bij zijn geweest!

Er waren zelfs al plannen voor een musical!

De anti climax was afgelopen vrijdag… Toen presenteerde men Het Koningslied. Ruim vijf minuten duurde het en voor het eerst van mijn leven vond ik vijf minuten heeeel lang duren. Toen het begon dacht ik dat er iemand dood was maar niets was minder waar: dit was het lied wat wij straks allemaal vrolijk en blij mee moeten zingen vanaf het Oranjeplein!

Die avond was Ewbank met ene Borsato naar de DWDD studio gekomen om erover te praten. Er was namelijk een klein stormpje op gaan steken en dat moest natuurlijk in de kiem gesmoord worden. Ewbank was er speciaal voor uit (van?) Ibiza gekomen. Lachend wuifde hij de kritiek weg en Borsato voegde er nog fijntjes aan toe dat een kok niet koken kan voor alle monden. Mooi gesproken, daar zouden ze een spreekwoord van moeten maken..

Gisterenavond laat kwam ineens een ander bericht op mijn computer binnen: Ewbank trekt zijn lied terug!

Om maar even bij het motto van Het Koningslied te blijven: het werd een nachtmerriescenario..

Het moet wel een samenzwering zijn…Dit is geen toeval meer, hier is over nagedacht door slimmeriken in vlotte pakken die van niets, iets maken. Dubbel ben ik gepakt.
Heb ik het hier over een 1 april grap? Nee, al zou je dat wel denken. De traditie om op 1 april een grap te maken kan ik overigens best wel waarderen. Kreeg gisteren zelfs de gelegenheid om een grap uit te halen, aangespoord door mijn jongste zoon (Sil) en het slachtoffer was zijn broer (Sven). Omdat het Pasen was stond er een ‘het is crisis’ menu op stapel, pannenkoeken met als toetje gelatinepudding met mandarijntjes uit blik. Nadat Sil het beslag gemaakt had ontstond het idee: een (schoon) vaatdoekje werd in de vorm van een pannenkoek geknipt en nadat er nog één schep beslag over was, door het beslag gehaald en gebakken. Sil zette de gebakken pannenkoeken op tafel en ik riep vanuit de keuken: “Sven, ik heb de laatste, een lekkere dikke, in de pan en die mag jij!”
Gek is dat, dat hoef je nooit twee keer te zeggen..
Glunderend keek hij naar het bord waar de pannenkoek op lag en even leek het erop dat meneertje ons in de gaten had: “Wat is dat blauwe..? Ha, jullie hebben er kleurstof in gedaan!” en vervolgens goot hij er een scheut schenkstroop overheen..en rolde de pannenkoek handig op met zijn vork…
Nadat hij zijn mes er in zette en merkte dat er iets niet klopte, wisten wij dat de grap geslaagd was: “1 april!” Gelukkig beschikte het slachtoffer ook over een dosis humor en met veel pret werden de echte pannenkoeken naar binnen gewerkt.
Op dat moment had ik zelf nog niet in de gaten dat ik ook ‘genaaid’ werd. Daar kwam ik pas later achter. Pas toen ik op mijn horloge keek…. Want die stond stil! Het is ze wéér gelukt om mijn batterij naar de Goden te brengen! Elk jaar weer, na het uur voor-of achteruit te zetten, begeeft de batterij het van mijn horloge en dat is de schuld van de bedenkers van de zomer-wintertijd! Die hebben een pact gesloten met de batterijfabrikanten. Is het niet mijn horloge welke de geest geeft dan is het wel de andere uurwerken in mijn huis die gevoed worden door batterijen. En een nieuwe kost ‘maar’ acht euro…
Die lui spinnen er garen bij en wij, de gewone, simpele, hardwerkende, belastingbetalende eenvoudige burgerij zijn het slachtoffer!
En wat bedoel ik met ‘dubbel gepakt’? Dat ik ook nog eens die dag een uur eerder naar mijn werk moest!

Juf Bartie was mijn Juf in de 1e Klas van de Lagere School. Zij was de eerste die ik zag na mijn carrière op de Kleuterschool en geloof me, dat heeft indruk gemaakt.

Want ja, ik was zes jaar en nog een beetje bleu van het hele dagen spelen in de zandbak, glijden van de glijbaan of knutselwerkjes maken voor de gebruikelijke Feestdagen zoals Vader- en Moederdag. Oké, één keer mocht ik Sinterklaas spelen, dat was wel een hoogtepuntje te noemen, maar verder was het lief, vriendelijk, kabbelend en vredig allemaal op de Kleuterschool.

Maar Juf Bartie, die ging mij iets leren! Haar kundigheid was mij al ter ore gekomen omdat mijn zus en broer haar al meegemaakt hadden en zover mijn herinneringen nog helder zijn, waren dat louter positieve geluiden. Nadat ik mijn eerste stappen in de klas gezet had en mij nestelde aan een van de tafeltjes, kreeg ik de gelegenheid om rond te kijken. Daar hing een grote tekening aan het schoolbord, met tekeningen van een onder ander aapje, een walnoot (die herkende ik want die kregen wij wel eens met Kerst, dan keek ik vol bewondering naar mijn vader die de noten zó kon kraken dat de noten keurig in twee helften uiteen vielen..) en een witte hond. En letters met streepjes ertussen…

De juf verwelkomde ons voor de klas en ik smolt voor haar stralende lach en haar vrolijke, innemende verschijning. Hier ga ik mij wel thuis voelen moest ik gedacht hebben want ik vergat zelfs te huilen. Dat klopte ook, vooral nadat wij met haar het raadsel van de noot, het aapje, de hond en de streepjes opgelost hadden. Er ging een wereld voor mij open en ik trad ook toe in de wereld van de ‘leesplank’. Dromerig ging ik met Kees aan het wandelen, en samen met Gijs beleefden wij allerlei avonturen in de wei-dus waar de scha-pen liepen.

Juf Bartie. Onlangs kwam ik haar tegen en direct was er weer die herkenning. Bijzonder hoor, na honderden kinderen de leesplank uitgelegd te hebben wist zij nog steeds wie ik was. Het treffen was te kort om alle herinneringen op te halen maar wij spraken af (sterker nog, het moest) dat wij komende zomer elkaar weer zouden ontmoeten bij haar thuis.

Een mooi vooruitzicht.

Vandaag is de lente begonnen. Volgens de nieuwslezeres op de radio om precies twee minuten over twaalf.. Ik ga maar niet nadenken hoe ze aan die tijd komen, belangrijker is dat het gebeuren gaat. De natuur is zich al aan het voorbereiden, check het gevogelte op http://www.beleefdelente.nl/ of het vossenpaar op http://volgdevos.nl/

De vos is nieuw in de beleving. Dit stelletje, woonachtig te Slootvaardersplassen nr. 8, is te volgen via drie webcams en het wachten is nu wanneer moeder Vos gaat werpen.

De lente. Menigeen kan niet wachten en daar sluit ik mij bij aan. We hebben al kort een beetje lente gehad en dan zie je iedereen om je heen gelijk krokussen uit de grond, opfleuren. Om erna weer in een diepe depressie te geraken want zoals ik al schreef, het was een beetje kort.

Er is onderzoek naar gedaan, waarom de lente zolang op zich laat wachten en dan blijkt dat het eigenlijk een heel normaal verschijnsel is dat we wat langer ‘winteren’. Wij zijn het laatste decennium verwend geraakt aan vroege, warme lentedagen en nu weer eens een keertje niet.
Dat maakt mij dan weer rustiger, zo’n onderzoek.

Toch zijn er ook onderzoeken waarvan ik heel erg onrustig van kan worden. Zoals vandaag. Er was namelijk een onderzoek naar geweld in Nederland en nu bleek dat je op Terschelling de meeste kans hebt op een klap voor je bek. Oké, ik heb er twintig jaar gewoond en ben één keer op mijn smoel geslagen en nog geen één keer in de dertig jaar erna aan de ‘wal’. Wat niet is kan nog komen natuurlijk maar bovenstaand ‘nieuws’ druist totaal tegen mijn veiligheidsgevoel in welke ik in mijn herinneringen aan het wonen op Terschelling heb. Een mooiere, veiliger jeugd kon ik mij niet wensen! Toch zijn er mensen op het eiland die zich niet veilig voelen, angst hebben als je kijkt naar waar ze op stemmen. Dat heb ik nooit begrepen en dat zal ik nooit begrijpen want zij zullen toch dezelfde veiligheid moeten voelen die ik ook ooit voelde…

Nou ja, het is maar een onderzoekje, alleen schaden ze daar wel het eiland mee. Niet voor de toeristen of de meeste eilanders zelf, die weten wel beter, maar voor de mensen die er nog nooit geweest zijn. Zijn de onderzoekers zélf wel eens op dit eiland geweest? Hadden zij wel eens van TVTAS (Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog) gehoord maar wisten ze niet meer de juiste volgorde?

Mag dat asjeblieft onderzocht worden?

Van Terug naar Terschelling kom ik dan nog even terug op de lente. Zij is onderweg, de vogels bij mij in de straat zijn al druk doende met nesten bouwen (Eksters) en andere zaken die vogels in deze tijd dan graag doen.. Ook zonder elektrische deken zit de liefde in de lucht!

“Ben ik Facebook verslaafd?” Die vraag stel ik mij de laatste tijd met grote regelmaat want het lijkt er verdacht veel op. Als ik zou tellen hoe vaak ik ‘even’ op FB kijk weet ik het zeker maar omdat ik het niet zeker wil weten tel ik niet.
Ik zit dus al in de ontkennende fase, een van de fases die je ondergaat bij een verslaving. Voorzichtig bedenk ik argumenten (die de gradatie ‘argument’ nauwelijks dragen mag..). Het is nieuwsgierigheid! is een van mijn argumenten. Nieuwsgierig zijn is normaal gesproken een gezonde afwijking want het kan je verder brengen in het leven maar dit is toch een andere vorm. Hier gaat het om nieuwsgierig zijn naar wat anderen zoal in hun leven voorbij zien komen, hoe ze denken, hoe ze reageren, wat ze wel of niet leuk vinden, of ze humor hebben of kennis van goede muziek.
Het is een soort van ‘gluren bij de buren’ maar dan wel in een straat waar bijna geen einde aan komt… Het wereldnieuws volg ik ook hoor, ik sla nauwelijks Het Journaal over. Met of zonder Sacha de Boer. En via het internet speur ik elke dag nieuwsfeiten af, met als nadeel dat je dan wel eens zaken tegen komt zoals bijvoorbeeld: ‘Gordon stopt met de LA Voices.’
En dan zijn er ook nog de beroepsgroepen die FB’ers volgen. Mensen met allerlei belangen, commerciële, criminele of headhunters. ‘Like’ je vaak bepaalde producten dan zorgen ze ervoor dat je ook steeds door die producten ‘gekieteld’ zal worden. Dan wakkeren ze de hebzucht aan (ook bij mij hoor, ik ben geen haar beter) en die klik met die muis of vinger is zo gemaakt…
De boefjes onder ons speuren FB af op wanneer je er niet bent. Extreme interesse kun je verwachten of je al aangeeft wanneer je op vakantie gaat, je nachtdiensten draait of hoe waaks je hond is. Door dat op FB te zetten, zet je als het ware de deur al open.
Ook is het een plaats om je verdriet te tonen. Dan vertel je bijvoorbeeld dat het alweer enkele jaren geleden is dat er iemand in je nabije omgeving gestorven is en kunnen je vrienden hun medeleven betuigen. Dit gaat ver.. Heel ver. Want onlangs zag ik ook weer zoiets voorbij komen en kwam ik er, na het lezen van de reacties, uiteindelijk achter dat het om een overleden …konijn ging.. Dit verzin ik niet!
Voor mij is het ook een plaats waar ik mijn schrijverijtjes kwijt kan. Het voordeel daarvan is dat je direct feedback krijgt. Het nadeel daarvan is dat ik steeds maar weer ‘even’ kijk of iemand zijn reactie achtergelaten heeft…
Op mijn openingsvraag kan ik dus volmondig antwoorden: Ja, ik behoor tot de harde kern van de FB verslaafden!

Het rommelt in het land. Het rommelt sinds de Koningin aangegeven heeft afstand te doen van haar troon. De Oranje verenigingen draaien overuren en er is een Hoofd comité opgericht, om precies te zijn: Het Nationale Comité Inhuldiging. Daarin zitten belangrijke dames en heren en die hebben, onder andere, bedacht dat er een ‘Koningslied’ gemaakt moet worden. Toen ik dat hoorde brak het angstzweet bij mij uit en begon het mij dun uit de broek te lopen…

Toch hield ik mijn mond. Het ligt gevoelig heden ten dage… Ik voelde mij Remy in het land der Boeddha’s. Pardon? Euh..ja, sorry hoor, maar ik zag in de folders die ik van de week uit verveling even doornam dat er nog steeds Boeddha’s te koop aangeboden worden… Nederland is onderhand het Tibet van Europa aan het worden.

Kees van Kooten, de schrijver, was van de week bij De Wereld Draait Doorrrrrr. Kees had vroeger, in mijn jeugdjaren, een tv-programma en daarin waren veel ergernissen te zien. Samen met Wim de Bie. Dat werd op een hilarische manier elke zondagavond ons voorgeschoteld en menigeen probeerde dat de volgende dag op zijn/haar werk, na te spelen. Dat was nog uit de tijd dat we op zaterdagavond met het hele gezin naar het Songfestival keken en zelf de punten gaven. Maar het was ook uit de tijd dat je twee weekenden per winter naar schaatsen keek, EK en WK, en de rondetijden noteerde in de extra bijlage van de krant.

Kees ergerde zich nog steeds. Bijvoorbeeld aan onze premier, Mark Rutte. Na het winnen van de verkiezingen zagen wij in het hol van de VVD Gordon en zijn Rekels optreden. Dit was geen stunt, Mark en zijn volgers houden van Gordon. Kees ergerde zich daar dood aan en had het over de vervlakking van onze maatschappij. Ik veerde op, dacht immers dat ik de enige was die zich daar toen aan ergerde. Even later las Kees een stuk uit zijn nieuwste boekje voor, De Verrekijker, het Boekenweekgeschenk van dit jaar. Het duurde ruim vier minuten en …. Het was prachtig! Je zag het helemaal voor je wat er zich afspeelde in die passage en toen wist ik het: ik moet mij niet stil houden!

Het Koningslied mag er van mij komen maar laat het asjeblieft gezongen worden door iemand die daarvoor in de wieg gelegd is. Dus niet iemand uit Volendam, geen Marco of Frans of een getatoeëerde Voice of Holland winnaar. Of Froger, ook al houdt onze Koning van zijn muziek. Voorgaande types wachten maar tot het einde van de avond, als we vol staan van de drank. Dan horen we het toch niet meer zuiver..

Mijn voorkeur: Huub van der Lubbe, Anouk, Boudewijn de Groot, Laura Jansen, Stef Bos, Caro Emerald, Mathilde Santing of Herman van Veen. Om er maar een paar te noemen. Dan kunnen we de carrière van onze Koningin waardig afsluiten!

Afgelopen zondag was weer zo’n dag. Zo’n dag dat vele emoties bij elkaar kwamen in verschillende huishoudens of werkplekken.

Het was weer ‘zo’n voetbaldag’!

Het ging weer om de knikkers. Wie zou bovenaan in het linkerrijtje komen te staan? Voordat om half een afgetrapt werd in Rotterdam was de stand PSV, Ajax en dan Feyenoord. Het traditionele trio zeg maar. En ik ben voor Ajax. De eerste twintig jaar van mijn leven was ik voor Feyenoord maar dat moest van mijn grote broer. Toen ik eenmaal onder zijn juk vandaan was, of beter gezegd hij uitvloog uit ons ouderlijk nest, begon ik zelf te denken en kwam ik er al snel achter dat Ajax veel mooier, gracieuzer, subtieler en flitsender voetbalde. Verstand komt met de jaren.. Mijn vader was ook voor Ajax en zag in mij een bondgenoot.

In het kielzog van deze grote drie komen dan nog de clubs Vitesse, Twente en Utrecht. Twente begon al met verliezen, eerder in het weekend. Dat beloofde wat, ik kreeg er zin in. Vitesse en Utrecht wonnen. Maar zondag was D-Day. Als Feyenoord zou winnen van PSV en Ajax zou winnen van ADO Den Haag, dan mochten PSV en Ajax samen de ranglijst aan gaan voeren. Eerlijkheid gebied dat PSV een beter doelsaldo had maar daar kijken we maar even niet naar.

Op Facebook gooide ik om half een alvast een balletje op voor de sfeer-proevers: ‘Hand in hand voor Feyenoord één!’ Uiteraard kwamen al snel de reacties, vooral toen PSV de 0-1 scoorde. Maar mijn gevoel (en voetbal-intuïtie natuurlijk..) zei mij dat er nog iets moois zal komen. En dat kwam!

Het werd 2-1 voor Feyenoord! Niks matchfixing in Nederland! De Rotterdammers deden hun sportieve plicht. Een vreugdedansje kon ik niet onderdrukken en volgens getuigen schijn ik daar ook bij gezongen te hebben, iets in de geest van ‘You never walk alone’.

Aansluitend begon in de Arena te Amsterdam de wedstrijd Ajax- ADO Den Haag. Altijd lastig was mijn mening. Is mijn mening, want op de een of andere manier kunnen die twee elkaar niet luchten of zien. En de eerste wedstrijd, in Den Haag, werd een schamele 1-1. Daarbij opgeteld komt nog het feit dat sommige kleinere clubs een extra (éxtra) stap zetten als ze tegen Ajax moeten. Redenen genoeg om met de billen samengeknepen te kijken naar deze wedstrijd. Oh nee, te luisteren (Radio1) want ik heb geen Eredivisie Live in mijn pakket.

Het werd wéér 1-1. Op het nippertje, want de Hagenezen scoorden al vroeg de 0-1 en dat bleef het héél lang. Ajax had de pech te maken te hebben met een arbitraal trio welke nodig aan de bril zouden moeten (2 afgekeurde goals..) maar dat hoort ook bij voetbal. Vlak voor tijd werd het dan toch gelijk en wist ik dat één puntje binnen was.Na het eindsignaal werd ik bestookt met hoongelach en diverse wijsheden (Hoogmoed komt voor de val) via FB, SMS en What’sapp.

Het was weer zo’n dag. Een heerlijke dag!!

Dromen doe ik vaak en meestal kan ik ze ook nog aardig navertellen en, voor mijzelf, uitleggen. Maar sinds enkele dagen pieker ik mij suf want ik droom steeds over spinazie! Over fijn gehakte spinazie of, origineler, over bladspinazie. En ik droom het al enkele dagen maar is dat ook wel zo, heb ik niet één keer erover gedroomd maar droomde ik dat ik er al enkele dagen over droom?  Het hoe en waarom is mij totaal onduidelijk, kan het nergens mee linken…

Ja, misschien met het nieuws dat Iglo een product uit de schappen laat halen vanwege paardenvlees welke er in verwerkt is. Maar dat ging over Chili con Carne, daar kan ik geen spinazie van maken..

Misschien moet ik maar eens contact zoeken met een spiritueel medium, zo’n dame die in de late uurtjes te vinden is op de commerciële kanalen, naast het gekreun en gesteun van de dames van ‘de lekkere nummertjes’… Je zou kunnen suggereren dat het om hoerenbanen gaat, maar dit even terzijde. Over hoeren, sorry, over prostituees gesproken, men gaat kijken naar het Zweedse model.. Nu weet ik toevallig dat het Zweedse model alom geliefd is. Neem bijvoorbeeld de Volvo V70 of de Saab 900.

Daarnaast zijn er nog de modellen Zoe Aggeliki, Elin Grindemyr, Mary Stävin (speelde in 2 Bondfilms!) en Linda Rosing (Big Brother, de Zweedse versie).

Het Zweedse model dus. Doel: het uitbuiten van vrouwen tegengaan, door niet de prostituee, maar het hoerenlopen strafbaar te maken. Nu moet ik toch even op mijn hoofd krabbelen. Je mag dus wel prostituee zijn maar je mag niet een prostituee bezoeken… Dan zal zij het alleen moeten hebben van de Bakker, de Melkboer en de bezorgers van Albert Heijn…. Geen vetpot maar dan komt zij in ieder geval niet om van de honger.

Ik ben ook tegen uitbuiting van de vrouw. (Ik ben ook tegen uitbuiting van de man, je zal ze de kost moeten geven die onder de plak zitten.) Maar de prostitutie verbieden? Dat lijkt mij geen slim plan want er lopen heel wat mannen rond waar de gemiddelde vrouw (en wellicht ook man) de neus voor op zou trekken. Vaak worden die types als ‘Vieze oude man’ betiteld maar het kunnen ook hele keurige mannen zijn. Of mannen die, buiten hun schuld om, er niet uitzien en daardoor nooit aan de vrouw komen, zelfs het spreekwoord ‘Op elk potje past een deksel’ is niet aan hen besteed.

Gelukkig zijn er dan ‘de dames van plezier’, die maken geen onderscheid…als je maar betaald! Wat gaan die lui doen als ze niet meer ergens terecht kunnen met hun .. euh..verhaal? Daar moeten we maar even niet aan denken.

Want dan kun je spreken over een ware nachtmerrie!!

‘Vriendschap is een illusie’ zong het Goede Doel ooit en wij, vrienden, zongen keihard mee omdat we het een mooi liedje vonden (en omdat we in de kroeg zaten met al haar glazen, blond schuimend bier). Kleuterschool, Lagere School en de MAVO lagen achter ons, de wereld met al haar problemen, verleidingen, uitdagingen en verrassingen voor ons…

Vriendschap was voor ons geen illusie. “Het is echt!” zeiden we tegen elkaar en daarna vlogen we uit om te beginnen aan ons volwassen leven vol verantwoordelijkheden, valkuilen en hoogtepunten. Ineens geen kind meer maar een schakel in de maatschappij..

Waren wij gewend binnen een straal van 3 kilometer bij elkaar te wonen, nu werd dat een veelvoud van kilometers die je niet zo maar even aflegde om elkaar te zien. Gelukkig was er wel telefoon en je kon kaartjes sturen bij bijzondere gelegenheden.

Het leven schreef haar verhaal, voor ieder van ons een andere inhoud maar wel met de overbekende ups en downs. De ups waren leuk en werden zoveel als mogelijk gedeeld, de downs zwaar klote maar werden óók gedeeld. Soms zonder woorden maar wel door er te zijn, soms door veel te praten want daardoor was het beter te verteren… Dat praten was niet altijd meepraten. Nee, integendeel, de meningen vlogen soms over de tafel, maar je wist dat het goed was want de ruimte voor meningen was euh…ruim aanwezig.

Inmiddels duurt die vriendschap dik veertig jaar. Daar ben ik, wij, trots op. Natuurlijk werd de vriendschap ook zo nu en dan op de proef gesteld maar de kracht van de vriendschap herstelde dat snel. Dan werd de hereniging beklonken het met een gebaar, een omhelzing of nog lekkerder, met een goed gevuld glas. En als er te diep in het glas gekeken werd dan zongen we….’Vriendschap is een illusie..’ en waren we weer even terug in onze jeugd.

Ik heb een vervelende periode achter de rug. Nou ja, achter de rug is het nog niet maar mijn vrienden stonden er weer. Voor mij, naast mij en achter mij. Zij belden mij of ze stonden ineens voor de deur. Onlangs nog, toen stond daar ineens een van mijn vrienden voor de deur met een fles wijn en drie zakken chips. “Is nog voor je verjaardag.” Zei hij maar hij wist dat ik dat soort ‘luxe’ mijzelf niet meer kon permitteren. Maar dat praat je dan niet over. Toch had ik ook nog een flesje staan en niet veel later waren de flessen leeg, praten maakt dorstig. Vanwege ons beide lijnen werd er maar een zak chips soldaat gemaakt…

De volgende ochtend lag er een kater naast mijn bed maar dat boeide niet, ik realiseerde mij donders goed dat naast de liefde van mijn vriendin en familieleden de vriendschap van mijn vrienden nog levensecht was en dat deze mix mij verder zal helpen met het bouwen aan een mooie toekoms

“Zaterdag was de mooiste dag van de week En je wist als je naar je vriendjes keek Hier gaan ze heel wat beleven…”

Voorgaande is de leader van de serie/ film All Stars en daar moest ik van de week aan denken toen een oud ‘klas-voetbalgenoot’, Jan-Willem, mij benaderde via FaceBook over onze voetbaltijd.

Wij speelden bij Quick’35, een van de drie clubs van Terschelling. Er was sprake van een onderlinge competitie dus het was óf tegen AVV óf tegen TVV. En in het jaarlijkse toernooi kwam je ze ook weer tegen. Hoe duidelijk wil je het hebben. Later soms aangevuld met teams ‘van de wal’. Het was een tijd zonder uiterlijk vertoon (geen tattoos, geen merkkleding of ‘zit mijn haar wel goed á la Ronaldo) maar van gewoon lekker voetballen. De pijpjes van de voetbalbroek zaten omhoog gekruld want die had je al aan als je op het terrein aankwam (meestal onder je spijker-of trainingsbroek) en de zwarte sokken met rood-witte strepen hield je omhoog met een postbode elastiek. De voetbalschoenen waren of zwart of zwart met witte strepen, voorheen gedragen door je grote broer of grote buurjongen.

Zo ging dat en het was goed.

De trainer was Meester Rob (Rob was zijn achternaam, van voren was het Ab maar dat zei je niet in die tijd). Hij gaf ook de gymlessen op school en tijdens de jaarlijkse uitvoering van de gymclub (EDO= Eendracht Doet Overwinnen) was hij er ook altijd bij. Voor dat laatste zetje bij de koprol over de bok bijvoorbeeld. Voor Meester Rob hadden wij ontzag. Hij speelde namelijk in Het Eerste. En naast het ontzag was er ook bewondering want hij kon goed voetballen. Typerend was zijn houding tijdens een voetbalwedstrijd: draaiend en kappend en altijd die armen wijd om de tegenstander ‘af te houden’.

De strijd tussen de drie clubs was eigenlijk te vergelijken met de strijd tussen PSV, Feyenoord en Ajax.

In ons leeftijdsgroepje was er een jongen die heel goed kon voetballen. Stado. Die deed vaak mee met de oudere jongens. Ook tijdens partijtjes op straat of bij hem in de achtertuin. Met schoolvoetbal deed hij wel met ons mee en genoten wij, niet zichtbaar want dan kreeg hij een nog groter ego, van zijn voetbalkwaliteiten.

Op een mooie dag werden wij verrast door het bestuur. Wij mochten een week naar een KNVB kamp, helemaal in Hoek van Holland! Dat was wel even wat! Een week van huis, een week geen toezicht van ouders…

Het toezicht bestond uit onder andere Jan Hek en Fred Fiege. Oudere jongeren die ons wel de baas konden. Ook gingen er jongens mee van TVV dus waarschijnlijk waren toen Quick en TVV al bezig met een fusie, het latere Sc Terschelling. We sliepen in grote legertenten en naast een voetbalcompetitie was er ook een volleybalcompetitie. Die laatste wonnen wij, met het voetballen ging het wat minder.

Maar nu weet ik waarom! Dat kwam voort uit de herinneringen van Jan-Willem. We speelden onder andere tegen een ploeg uit Groningen..JA! Tegen Ronald en Erwin Koeman! We kwamen die wedstrijd nog wel voor te staan met 1-0 maar uiteindelijk gingen we de boot in met 1-4.

Gelukkig was er ook andere afleiding. We brachten een bezoek aan de Euromast (en kwam ik erachter dat ik hoogtevrees had..) én gingen naar de film ‘Saterday Nightfever’! Een cultuurshock! Van een eiland ineens op een toren van een grote stad én…van Bud Spencer & Terrence Hill ineens naar een dansfilm!

Na het zien van de film veranderen wij. Voor een wedstrijd smeerden we spul in het haar en de voetbalbroek ging pas aan in de kleedkamer…..

Het einde van het winterweer nadert met rasse schreden. Dat was natuurlijk de reden dat er een file bij Giethoorn ontstond want ja, als er dan ijs ligt dat moet, ik herhaal, dan moet er ook geschaatst worden!
Het heeft iets, schaatsen op natuurijs. En het is voor alle leeftijden. Jong, middle aged of oud, je ziet ze dan in alle soorten en maten. Ik kijk toe vanaf de kant want ik heb geen schaatsen. Ik had ze wel, noren, maar de laatste keer dat ik daar op stond kwam ik erachter dat mijn enkels oververmoeid raakten. Een teken dat stoppen de beste optie was. En lijnen maar daar wil ik het nu niet over hebben…
Ik kijk en geniet. Mooie, frisse koppen, verborgen onder mutsen, petten of enkel een haarband. Zwierend of stuntelend, in ’n treintje of samen met de geliefde, een eenzame schaatser met de handen op de rug of een groepje met een hoop lol. Het kan allemaal op een mooie, winterse dag in Nederland.
Even geen kopzorgen. Niks vergoedingen in de zorg, niks Europa en haar perikelen, niks hoe komen we deze maand rond, niks wie wint The Voice of Holland… Schaatsen is wat rest, enkel schaatsen. Over slootjes, ondergelopen weilanden of parkeerplaatsen, duinmeertjes, rivieren of meren. Zicht op het land vanaf de andere kant die er ineens heel anders uitziet. Het besef dat we eigenlijk in een heel mooi land wonen.
Wintermeisjes. Meisjes op schaatsen zijn op hun mooist. De haren vrij in de wind, de blosjes op de wangen, opgeleukt door wollen muts, gebreide sjaal en ja, de stralende ogen… De stoere jongens die hard om deze meisjes heen schaatsen, ineens hard remmen en dan even dat lichamelijke contact voor de definitieve rem. Och, ik heb mij ooit uitgesloofd op de ijsbaan. De ijsbaan van schaatsclub Nova Zembla. De naam alleen al was al exotisch. Op mijn noren (hier in ’t Westen noemen ze die ‘boeren-schaatsen..’).
Dagelijks was ik er te vinden en koud hadden wij het niet doordat de liefde mee schaatste… Het geluid van goed ijs. Het geluid van goed geslepen schaatsen. Bij elke slag voel je je sterker en sterker.
Tussendoor een warme chocolademelk of een ijskoude kruidenbitter. Met een gevulde koek. Met je kont op de ijskoude kant maar dat deert niet, de extra broek onder de spijkerbroek voldeed. En als je dan toch een natte plek op je achterwerk hebt zal niemand er wat van zeggen. Nog een paar dagen en dan zal de dooi haar intrede doen. Dan zitten we weer met de bagger van sneeuwresten en zal er vast wel een weeralarm komen, ijzel! Maar die paar dagen met ijs. Met goed ijs! Die vergeten we niet meer. Nee, die houden we de rest van het jaar met zijn allen vast, hopende op een nieuwe ijsperiode.
Als ik voorgaande teruglees weet ik wat mij te doen staat: sparen voor een paar nieuwe schaatsen!

Zomaar een blauwe maandag in januari? Neen, het is Blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar. Vandaag schijnen wij ons massaal klote (oftewel: treurig, neerslachtig en weemoedig>bron: Wikipedia) te voelen.  Dat komt onder andere doordat de goede voornemens alweer in de prullenbak liggen. Mijn goede voornemen, hardlopen om enigszins wat af te vallen,  ligt (nog) niet in de prullenbak. Ik heb nog steeds een keiharde smoes: het is te glad buiten.

Daarnaast zijn wij vandaag depri omdat de vakanties nog ver voor ons liggen. Dat snap ik dan weer niet want volgens de gemiddelde econoom gaat onze koopkracht er op achteruit…En vervolgens staat er weer iemand op die zegt dat de economie wel aantrekt! Kortom, uiterst verwarrend allemaal dus naast treurigheid, neerslachtigheid en weemoedigheid komt er nu ook nog verwardheid bij op deze dag..

Volgens mij is de maandag altijd al een vervelende dag geweest. Behalve als Ajax gewonnen heeft, dat geeft altijd wel weer wat kleur aan de dag. En aan de week, want dan kan ik de hele week de ‘andersgezinden’ inwrijven dat ‘wij’ weer gewonnen hebben. Want dat vinden ze niet leuk, net zoals ik het omgekeerd ook niet leuk vind. Heel soms maak ik dat wel eens mee en dan is het voor mij de hele week Blue Monday. Niet dat ik dan boos word of zo hoor, of dat ik dan tegen een deur aan schop of een ruit in sla met mijn ellenboog. Zover gaat het dan gelukkig niet maar dat kan ook komen omdat ik erop mij geen camera gericht is. Zo belangrijk ben ik niet. Gelukkig.

Mijn goede voornemen is dus wat meer bewegen en dat werd versterkt toen ik las dat dikke, dode mensen niet meer in een crematorium in de fik gestoken mogen worden. Nee, dan moet je een deur verder, namelijk naar het paardencrematorium want die hebben grotere ovens. Als ik nog dikker zou worden staat mij dat te wachten.  Dan lig ik tussen Bles en Amerigo te wachten op het hellevuur en als ik pech heb krijgen mijn nazaten geen plakje cake maar een plakje gedroogd stro. En het kan nóg erger. Want stel dat je dood en dik bent én je bent allergisch voor hooi en aanverwante pollen… Er is dan geen weg meer terug en zal proestend en niezend de eeuwigheid in gaan. Alleen de gedachte al doet mij gruwelen! En het versterkt mijn afvalrace.

‘I Don’t Like Mondays’ was een liedje van de Boomtown Rats en werd zo schitterend gezongen door Bob Geldof. Een lied wat menig leeftijdgenoot met plezier mee zingt want ook toen al, eind jaren ’70, hadden we een hekel aan de maandag. Dus eigenlijk is het een normaal verschijnsel en zullen we er gewoon mee moeten leren leven. Of de maandag afschaffen, dat is ook een optie.

Sneeuw! En niet een beetje weinig ook! Bij deze de complimenten voor de voorspellers: jullie hadden deze keer gelijk… En ook de bedenkers van winterbanden ga ik nu gelijk geven want die scheurden mij vanmorgen, toen ik naar huis reed, met een klere gang voorbij alsof er geen vlokje sneeuw op de weg lag. Er waren vanmorgen 300 auto’s betrokken bij ongevallen en nu zou ik heel graag willen weten of ze wel of geen winterbanden hadden. Dat zouden ze eens moeten uitzoeken!

Ik heb ze zien vallen, die sneeuwvlokken, want ik had nachtdienst. Ze vielen gebroederlijk naar beneden en je zag duidelijk dat ze van tevoren aan teambuilding gedaan hadden. Waarschijnlijk zo’n workshopje. Met rollenspel natuurlijk.

Even was de sneeuw het belangrijkst, het gesprek van de dag. Gelukkig maar want men was alweer aardig bezig om de spanning op te bouwen over ‘het interview van het jaar’, namelijk die tussen Ophra en veelgebruiker Lance Armstrong. Ja, dat is die wielrenner van dat gele armbandje waar Mart Smeets altijd mee rondliep.

Over bandjes gesproken, er is ook weer een nieuwe, een groene. Deze staat voor ‘You are good’, oftewel ‘Ik ben tegen pesten.’ Ik hoop van harte dat het helpt. Persoonlijk zou ik een regenboog-armbandje op de markt brengen, met de boodschap wat vriendelijker te zijn voor de medemens die een andere kleur of achtergrond hebben. Vanmiddag zag ik nog zo’n Nieuwe Nederlander haar stukje van de galerij sneeuwvrij te maken…en daarna de rest van de galerij! Dik ingepakt (ze komt oorspronkelijk uit Ghana) schepte zij zichzelf warm en het werd nog gekker, ze maakte lol met een andere buurvrouw! Ja lieve mensen die nog steeds wat angstig zijn voor dit soort ‘lui’, ze lijken best wel een beetje op ons.

Het slapen voor mij werd vandaag een soort van code oranje. Lag ik na de nachtdienst om half 8 al keurig onder mijn dekbedje, werd ik om 9 uur ruw uit mijn dromen gehaald door iemand met een kango… Dat ging zo door tot 10 uur, koffietijd natuurlijk, en daarna bleef het onrustig tot een uurtje of 12. Ondertussen was ik er maar uit gegaan en toen ik even een luchtje aan het scheppen was op het balkon, zag ik een busje staan met de tekst: Huppeldepup, voor al uw sanitaire verbouwingen.

Later in de middag werd het wat rustiger en dook ik weer mijn bed in. Dat slaapje duurde precies een uur want de kango werd weer opgestart.

Mijn vermoeden is daarom dat ik straks een super heerlijke nachtrust tegemoet mag zien. En mocht ik onverhoopt over mijn slaap heen zijn dan doe ik de luxaflex wel omhoog. Waarom? Dan tel ik de sneeuwvlokken die, wellicht, weer zullen vallen.

Heerlijk hoor, zo’n nieuw jaar voor ons. Krijg er altijd het Voorjaargevoel van en stoot mij daarmee voor de neus want eerst moeten we nog even die ontzettend saaie maanden januari en februari door zie te komen…

We zullen deze maanden door moeten ploegen al ware het elke dag een veldslag. Daarnaast zal ik nog een strijd moeten voeren, namelijk afvallen. Want mijn kleding zit de laatste tijd steeds strakker. Eerst dacht ik nog dat dit kwam door te heet wassen maar de weegschaal was onverbiddelijk en haalde mij uit de droom…

Ik ga niet een dieet volgen, ik eet gewoon minder en zal ook minder lekker gaan koken. En het drankgebruik moet ook maar op een laag pitje. Bewegen zal ook iets meer kunnen dan enkel dat fietsritje naar werk. Van wandelen hou ik niet dus het zal wel hardlopen worden. Nou ja, hardlopen..eerst opbouwen maar. Een rondje om de flat zie ik als een mooi begin. Ooit kon ik heel goed hardlopen maar ooit is voorbij dus ik zal het moeten doen met de huidige staat waarin ik verkeer…. Dat wordt letterlijk een zware dobber.

Maar we zitten al op de helft van januari en ik heb nog geen millimeter hard gelopen. Ben ik mijn goede voornemen nu al vergeten dan? Nee hoor, ik loop al sinds Kerst te griepen. En na de jaarwisseling kwam daar nog veel snot en hoesten bij waardoor een extra inspanning teveel gevraagd zou zijn. Ik was eigenlijk heel zielig, zo zielig als een man kan zijn wanneer hij de griep heeft. Want mannen zijn altijd zieker dan het vrouwelijk geslacht.

Ik heb al enkele mede-voornemens-genoten voorbij zien lopen. Nou ja, lopen is een groot woord, het lijkt bij de meesten meer op dribbelen. Van hun gezicht kun je aflezen dat ze heel veel inspanning moeten leveren en in hun ogen lees je: waarom ben ik in Godsnaam dit gaan doen of waarom heb ik mij met de feestdagen volgepropt met kransjes en kerstboompjes van chocola. En het kerstontbijt. Plus het kerstdiner. Plus al die glaasjes likeur bij de koffie. Want dat is gezellig.

Toch loop ik binnenkort er ook zo bij en alleen de gedachte al doet mij peentjes zweten. Op zich is dát alleen al een goed begin van het afvallen maar het zal, helaas, niet genoeg zijn.

2013, het zal mij benieuwen hoe we dit jaar weer door zullen komen. Ik hoop iets minder afzeiken en iets meer respect voor elkaar. En iets meer inlevingsvermogen in de medemens zou ook wel aardig zijn in plaats direct al te oordelen.

En ophouden met: pesten, haat-mails en tweets versturen, Patty Brard van een duikplank laten springen, ruzies tussen advocaten breed in de media ten toon spreiden, scheidingen van BN’ers breed uitmeten, trouwerijen van BN’ers nog breder uitmeten, voorbeschouwingen van voetbal- en schaatswedstrijden, weeralarmen en tot slot met alle kookprogramma’s.

Want vooral dat laatste is niet goed voor mijn lijn…

Zo, we leven nog. Toen mijn wekker op vrijdag de 21^ste om 05.45 uur afging baalde ik wel even want ik moest gewoon naar mijn werk. Niks extra vrije dag.

Nu kan ik dan toch aan een soort jaaroverzicht werken.

Het was weer een bewogen jaar en de volgende staat alweer voor de deur. Wat laten we allemaal achter ons? 67 miljoen euro aan vuurwerk vloog enkele seconden na middennacht op 1 januari de lucht in. Dat had best wel minder gekund in mijn ogen gezien de (4^e) recessie waar we in zaten, gezien het milieu, gezien het lawaai en gezien dat tweederde van de bevolking van die rommel af wil. Toch ben ik wel van mening dat het erbij hoort…maar mag het alstublieft iets minder?

De ‘doggie-bag’! Dit was een bedenksel van de PvdD. Zij wilden dat je na een restaurantbezoek een zakje aangeboden kreeg door de ober zodat daar de resten van het maal in gedaan konden worden. Om mee naar huis te nemen. Of naar je werk. Tja..

Sensationeel nieuws was natuurlijk het interview van Peter R. de Vries met Willem Holleeder! Vol spanning keek ik daar naar uit, kreeg de restjes uit mijn doggie-bag niet door mijn keel tot ik het gezien had… En toen kwam het: Willem Holleeder mag geen zout meer eten! Zo zout had ik het nog niet gegeten en toen heb ik alsnog de pommes gratins en dat laatste stukkie ossenhaas naar binnen gewerkt…

2012 was ook het jaar dat we weer mochten klikken. Over de Polen bijvoorbeeld. God, wat was dat heerlijk om te doen, vooral na jarenlang opgevoed te zijn dat klikken niet mag was ’n openbaring… Het deed mij denken aan een bepaalde ‘n periode in de veertiger jaren. Toen mocht het ook…

Even dacht ik nog dat de PVV een website zou openen waar wij konden klikken over wie de veroorzakers waren van het niet doorgaan van de Elfstedentocht maar zover gingen ze nu weer niet.

Schokkend was het einde van.. As the World Turns! Menigeen heb ik na de laatste aflevering moeten begeleiden. Geestelijk begeleiden. Of de wereld verging. Daar waren geen Maya’s voor nodig geweest dus, een laatste aflevering voldeed al..

Nieuw was de manier om op televisie te komen. Je brak gewoon een been of je sprong voor een auto. Dat was genoeg om BN’er te worden. Hoe dan? In het ziekenhuis filmden ze jouw leed om het vervolgens uit te zenden. Weer zo’n ideetje van Oerlemans en zijn vrindjes. Gelukkig werden de partijen bij Nieuwsuur door Mariëlle Tweebeeke zo ontzettend goed onder handen genomen dat het vooralsnog met een sisser afliep. Vooralsnog ja, er zullen in de toekomst vast wel weer nieuwe pogingen ondernomen worden.

En ja, de woningbouwverenigingen waren ook in het nieuws. Niet omdat ze haar huurders eens tegemoet wilden komen maar omdat ze er een financieel zooitje van gemaakt hadden. En vervolgens nog een bonus ontvingen ook… Als wij, gewone stervelingen, verzaken op het werk dan kan je de week erna een uitkering aanvragen.

Apple opende een filiaal in Amsterdam. Dat noemden ze dan een ‘store’, gewoon een winkel dus. Er liep volgens mij een man/vrouw of honderd aan personeel rond om de lange rij liefhebbers aan hun gerief te helpen. Gerief ja, want als ik sommigen hoorde was dit toch wel een hoogtepunt in hun leven. Ik hou ook van deze technische snufjes hoor, maar om nou daarvoor in de rij te gaan staan…nee.

De schaduwkant van deze hebbedingetjes werd ook belicht: medewerkers die door tijdsdruk uit wanhoop maar uit het raam van de Chinese fabriek sprongen. Daar had Apple wel wat op gevonden, namelijk door netten te spannen rondom het gebouw..

Er spoelde nog een vis aan die we ‘Johannes’ noemden en na het ontleden ‘Johanna’. Het EK werd een fiasco omdat de heren ‘niet fit’ waren en de zomer was redelijk zomers te noemen.

En dan was er natuurlijk nog ‘Boer zoekt Vrouw’. Ook hier werd je, onvrijwillig, van op de hoogte gehouden doordat alles en iedereen er wel wat over wist te vertellen. Volgens mij was het NOS Journaal de enige die het er niet over had…

Ik prakkiseer mij suf wat nu het hoogtepunt van het jaar was… Op sportief gebied hoef ik daar niet lang over na te denken, de glorieuze oefening op de rekstok waarmee hij goud won. Die dag waren toevallig mijn drie zonen bij mij en gaf de prestatie van Epke voor mij een dubbeldik gouden glans.

Het volgende hoogtepunt was meer voor het vrouwelijk geslacht,namelijk het uitkomen van een trilogie, 50 tinten grijs. Zodra iemand er over begon, begonnen de dames te blozen in 50 tinten kleur. Literair werd het genoemd, ik hou het gewoon op porno. Maar erg vond ik het niet want meestal werd de man beticht van pornografisch materiaal besnuffelen en nu was het eindelijk eens andersom, bravo, we raken steeds meer gelijk!

We zijn groter dan de som van onze verschillen. Of je nu jong of oud, rijk of arm, zwart of blank, Aziatisch of Hispanic, homoseksueel of hetero bent: we zijn de Verenigde Staten van Amerika! En samen gaan wij voorwaarts!

Bovenstaande was voor mij een hoogtepunt. Daarbij kwam dan ook nog de wetenschap dat de gedoogpartner van het vorig kabinet minder in de melk te brokkelen kreeg en wist ik dat wij weer een andere, plezieriger richting opgaan.

“De wereld is niet mooi maar wij kunnen ‘m een beetje mooier maken..”. Niet alleen Anne dus.

Tot slot mijn wens, dat het voor iedereen een fijn, gezond, liefde-en begripvol jaar mag worden. En voor vandaag voorzichtig met dat kolere vuurwerk!

De laatste dit, de laatste dat, we vliegen in het einde jaar talloze keren door het jaar 2012. Leuk! Als kleine jongen keek ik altijd heel graag het jaaroverzicht in boekvorm welke mijn vader zichzelf elk jaar kocht, Het Aanzien van puntje puntje. Dit was altijd een van mijn favoriete boeken, deed het de rest van het jaar met bieb-boeken zoals Bob Evers, de Kameleon, De Grote Zeven, De Vijf en bij gebrek aan… de catalogus van de Wehkamp. Die Bieb-boeken verslond ik en in de Wehkamp zag ik zaken die ik in het normale leven niet zo een, twee, drie zag, een logisch gevolg van het ontbreken van Playboy (vanaf ’83 pas in NL versie) of Penthouse (vanaf ’86 pas in NL versie). Ja, jeugdigen onder ons, wij hadden echt niet veel vertier..

Maar Het Aanzien was elk jaar populair lees- en kijkvoer. Dan lag de wereld even in mijn handen en verdiepte ik mij in de problematiek van die wereld. Heel gek, maar toen waren er ook problemen, niet minder dan die van nu en laat het maar weer zien dat elk jaar zijn eigen ups en downs heeft.

Toen spoelden er ook bultruggen aan. Soms waren ze dood of gingen ze dood, of ze werden gered. Zie http://youtu.be/5QBXUau5fsc . Vraag blijft of ze echt gered werden want een beetje gezonde walvis zorgt er natuurlijk voor om niet op een zandbank terecht te komen. Voor de dames en heren die zo’n dier helpen en weer in diepe zee terug kunnen brengen, niets dan lof. Maar hoe gaat het er na? Zwemt walvis Monstro (zo heette de walvis in Pinoccio..) nog een paar meter om vervolgens in de diepte weg te zinken, uitgeput door ziekte en wat al niet meer?  Komt er dan ook een stille tocht, met daarna gezellig een lekkerbekje pakken op de haven?

En waren ook schietpartijen. In Amerika. Om maar even een land te noemen. Door de jaren heen hebben velen altijd gezegd dat Amerika toch wel het mooiste land van de wereld is en langzaamaan druppelden enkele gewoonten ook ons land binnen. Dat laatste is raar want we schreeuwen om het hardst dat we onze ‘cultuur’ moeten bewaren maar ondertussen schoppen we het een na het andere de deur uit. Dat heb ik al vaker opgenoteerd want het blijft mij verbazen. Voorbeeld? Sint Maarten legt het af tegen Halloween en Sinterklaas wordt door de Kerstman omver gelopen. Want ja, Sint Maarten en Sinterklaas zijn zóóóó oubollig, dat is niet meer van deze tijd.

Vroeger waren die schietpartijen wel nieuws voor iedereen en als er een walvis aanspoelde dan was dat maar gewoon zo. Nu leven wij in een samenleving waarin de walvis op het droge een hogere prioriteit krijgt dan het doodschieten van 20 kinderen in de leeftijd van 5 tot 10 jaar.. Of werd het verdriet van de moordpartij in Amerika geprojecteerd op de doodstrijd van een walvis, Johannes de Bultrug. Want dan is er nog hoop!

Zo aan het einde van het Oude jaar krijg ik altijd last van sentimentele oprispingen. Die oprispingen bestaan uit gebeurtenissen die mijn leven kruisten. Dan denk ik terug aan alle leuke en hele vervelende, verdrietige en toch weer vrolijke gebeurtenissen.

Daar kan ik niks aan doen zei de dokter, onderga het gewoon en sta er niet te lang bij stil. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want aan alle kanten wordt er deze maand weer teruggeblikt en een aantal van die blikken verbind ik dan weer aan persoonlijke zaken, juist, leuke en hele vervelende, verdrietige en vrolijke gebeurtenissen.

Dat de dokter zei dat ik het gewoon moest ondergaan zei hij niet echt hoor, maar dat hoort bij het verhaal. Ik probeer het een beetje aan te kleden. Zo houden we de schijnwereld in tact. Schijnwereld? Ja, een groot deel van ons leeft in een schijnwereld die voornamelijk bestaat uit nepproducten en hypes. De kerstboom is nep, de beloftes in de folders die in onze brievenbussen vallen zijn nep, de belofte van de directie van Post.nl dat onze post goed bezorgd wordt is nep, de open haard is nep, de Cateraar van het kantoor die om de vijf jaar zegt dat het goedkoper kan is nep en de uitspraken van de politici zijn nep. Om er maar een paar te noemen.

De hypes ontstaan per dag en die komen meestal binnen via Facebook, twitter of gewoon ‘ordinair’ via radio en tv. Meestal zijn er personen aan verbonden, personen die het voor elkaar krijgen zo vaak als mogelijk ‘gehoord’ te worden. Die komen dan in programma’s die niet serieus genomen zouden moeten worden maar wel serieus genomen worden! Meestal sturen ze van tevoren al een tweet de wereld in om het vuurtje een beetje te doen oplaaien en massaal worden die tweets dan weer geretweet door mensen die daar ‘waarheid’ in zien. Alsof ze het zelf geschreven hebben. Er is één persoon die alles via tweets de wereld in helpt en meestal levert hem dat dan een stem op in Den Haag. Maar hij kijkt wel uit om verantwoording af te leggen bij de echte serieuze media..want die deugen niet. Of weet hij misschien dat zijn denkwijze inderdaad niet deugd en loopt hij voor de waarheid weg?

Voorbeeld van een hype? Een grensrechter wordt in elkaar geslagen en massaal deelden wij het verdriet. Tot de tweet verscheen dat het een ‘Marokkanenprobleem’ is. Hierna was het land te klein!

De rest van deze Nieuwe Nederlanders die ons land rijk zijn, kropen snel in een hoekje weg, porden de nep- openhaard nog even iets op en sloten de gordijnen. Want zij zijn immers ook Marokkanen! Zij voelen de volgende dag de ogen van hun collega’s prikken in hun rug en merken het verstommen van een praatje bij de koffieautomaat als ze te dicht in de buurt komen…

De volgers van de twitteraar zetten het nu op een schreeuwen, want de waarheid moet gezegd kunnen worden. DAT RECHT HEBBBEN WIJ!

Ik heb het recht om te schrijven dat het niet mijn waarheid is, daar hoef ik niet voor te schreeuwen..

Lionel Messi, die van de week ter aarde stortte waarna de commentator het becommentarieerde alsof God zelf een blessure had, krijgt voor zijn kunstjes honderd duizend euro per dag. 13 miljoen per jaar. Naast zijn voetbalsalaris doet hij er ‘nog wat bij in de reclamewereld’ want ja, van dertien miljoen euro per jaar is rondkomen echt sappelwerk..(totaal 34 miljoen..).

Het was de week van Richard Nieuwenhuizen. Richard was grensrechter en volgens een paar debielen verdiende hij daarom een pak slaag.

Peter R. de Vries twitterde dat grensrechters vaak niet objectief zijn en vlaggen ter voordeel van hun eigen club. Tja, verkeerd moment maar wel een feit. Ik voeg daar ook de plaatselijke scheidsrechters aan toe. Uit eigen ervaring. Scheidsrechters die al voor de match aangeven aan hun clubgenoten ‘het wel even te regelen’. Daar ligt dus het grote probleem. Clubs zouden meer moeten kijken naar de vrijwilligers die zij onder hun hoede hebben. Natuurlijk fluit het overgrote deel goed en iets minder vlagt goed, maar er is een groep die de boel verknallen.

Waarom vlagt een groter deel niet goed? Omdat ze simpelweg niet allemaal de regels goed weten, de buitenspelregel leent zich vaak voor heftige discussies en iedereen heeft er een mening over.

Zo zijn er ook vrijwillige coaches/ trainers die vaak zo fanatiek zijn omdat zij zich Advocaat, Mourinho, Van Basten of Van Marwijk voelen. En dan zijn ze coach/trainer van een team wat, bijvoorbeeld, 6^e Klasse KNVB speelt en is de gemiddelde leeftijd… 8 tot en met 18 jaar…

Schoenmaker blijf bij je leest zou ik zeggen. Geniet gewoon van het spelplezier van de kinderen en laat bij wanvertoningen het kind duidelijk merken dat dit niet kan. Maar bovenal, wees zelf het goede voorbeeld!

Respect. Voor degene die niet meer weten wat dat precies betekent: gevoel of uiting waarmee je laat merken dat je iemand aanvaardt als een waardig en waardevol mens.

Jarenlang heb ik langs de lijn gestaan om te kijken naar mijn drie voetballende zonen. In het begin was ik het ook wel eens verbaal oneens met een beslissing van het arbitrale trio maar aangezien verstand met de jaren komt, zag ik op een gegeven moment het licht. Ik hield mijn mond.

Ook ging ik vaak, als de wedstrijd afgelopen was, naar de scheids- en grensrechter en complimenteerde ik ze met de wijze waarop zij gefloten- gevlagd hadden. Dat waren ze niet gewend maar toen ze eenmaal zagen dat ik het meende, zag ik een brede glimlach op de gezichten verschijnen. Hun weekend kon niet meer kapot!

Sindsdien geniet ik veel meer van de wedstrijden, een aanrader voor alle heethoofden in en om het voetbalveld!

Drie mandarijnen liggen voor mij op het bureau want die kreeg ik van de Sint cadeau. Ja, Sinterklaas viert vandaag zijn verjaardag, ik hoop met velen, want volgens de enquêtelui willen wij er dit jaar maar weinig aan besteden. Dat komt door de recessie zeggen de deskundigen dan, maar als ik kijk op internet zie ik dat er weer enorm veel aan is uitgegeven dus daar klopt dan weer niets van.

De soep wordt niet zo heet gegeten als ze opgediend wordt is dan ook een spreekwoord die klopt van haver tot gort. Morgen staat er weer in de krant dat wij kerst sober gaan vieren en uiteindelijk vinden we dan toch weer een manier om dat te kunnen financieren. De eerste kerstbomen zijn al gekocht en aangesloten aan het snoer en nu is het nog wachten, zo vlak voor kerst, op alle naalden op de vloer. Geduld om even daarmee te wachten hebben we niet, met als gevolg dat men de Sinterklaascadeautjes vanavond onder de kerstboom ziet. Het spotje van een bekende telefoonaanbieder had een vooruitziende blik: Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw ineen, nou, dat geeft een kick!

Voor Richard uit Almere valt er nooit meer wat te vieren want hij werd doodgeschopt en wij vinden met z’n allen dat dit niet klopt. Terechte verontwaardiging maar kijk eens naar jezelf, ik ging in het verleden ook regelmatig tegen de leiding, maar sinds enkele jaren zag ik dat het niets oplost en deed ik het niet meer. Nu zeg ik tegen mede ouders om mij heen als zij het weer eens beter weten in de strijd, ga zelf daar staan met vlag en fluit en ook nog eens in je eigen tijd! Oké, je slaat dan misschien niemand dood maar je bent wel een super idioot. Want het kroost ziet het allemaal gebeuren en zij vinden het dan uiteindelijk normaal, de gevolgen kan ik beschrijven maar dat is te banaal.

Dit weekend geen voetbal en dat vind ik terecht. Maar of het helpt betwijfel ik. Iedereen zal zichzelf een spiegel voor moeten houden, een stapje terug moeten doen, misschien keert het dan eindelijk weer terug op de velden, het fatsoen.

Maar vandaag eerst nog even genieten van een heel oud maar fijn feest. Even geen agressie of leedvermaak op teevee, Facebook of Twitter maar gewoon even met zijn allen bij elkaar zijn, onbevreesd. Genieten van rijmen en surprises, de spanning op de gezichtjes van de kinderen en de geur van warme chocolademelk is voor mij een pré. En heus, het hoeft geen aanslag te zijn op je portemonnee. Stilstand is achteruitgang maar soms mag dat best wel even, vooral vandaag, want ook eenvoudige dingen zijn de krenten in het leven en voelt veel beter dan geklaag!

Ik wens jullie allemaal een super gezellige pakjesavond!

Desoxyribonucleïnezuur. Of makkelijker, DNA, werd de afgelopen week vaker gebruikt dan, bijvoorbeeld, het woordje PVV. Dat is op zich gunstig en het laat maar zien dat de PVV op haar retour is al zal dat hardnekkig ontkend worden door ‘gelovigen’.

Telkens kreeg ik de neiging bij het horen van DNA om te gaan zingen: ‘DNAAAAAAAA..is toch voordeliger!’ Maar toch deed ik dat niet want ik ben ook blij dat de moordenaar van Marianne gepakt is, althans, verdachte in de zaak is. Dachten de dorpsbewoners eerst nog dat de dader in het asielzoekers centrum te vinden was, blijkt het nu iemand van hun ‘eigen soort’. Weer een les om je nooit over te geven aan vooroordelen!

Mijn vooroordeel over schaatsen, de wedstrijdvorm, werd vanavond bevestigd. Door niemand minder dan Erben Erben Wenne Wennemars. Eerder schreef ik hierover dat het schaatsen té vaak uitgezonden werd op de televisie. En overal waar té voor staat….

En ze schaatsen altijd linksom. Waarom niet eens ’n keertje rechtsom? Hele weekenden werden we overstelpt met wedstrijden en telkens verbaasde ik mij over het enthousiasme van de reporters, want ik wist allang wie er zou winnen: een Nederlander!

Voor de duidelijkheid: ik heb absoluut veel respect voor deze sporters, maar overdaad schaadt, dat blijkt maar weer. Erben wilde een nieuwe variant aanbevelen want er moest iets gebeuren. Ik zou zeggen: alleen de echte wedstrijden uitzenden. Bijvoorbeeld het Europees Kampioenschap, de Wereldkampioenschappen en de Olympische wedstrijden. En verder niets, hooguit een samenvatting in het sportjournaal van half elf.

Zo ook voetbalwedstrijden. Ik heb er van de week een aantal gezien en telkens zei een stemmetje in mij: “Heb je niets beters te doen?” Later zag ik de samenvattingen en die waren een stuk aantrekkelijker. Dubbel reden dus om geen abonnement van Eredivisie Live te nemen. Maar het voetbal waar ‘wij’ altijd om bekend stonden is er niet meer. Andere landen zijn nu bepalend hoe er gevoetbald moet worden en het Nederlands voetbal heeft het nakijken.

Jaren geleden, jaren ’70 en ’80, keken wij thuis naar voetbal en schaatsen. Herman Kuiphof die ons meenam in de internationale, zwart-witte voetbalwedstrijden en tijdens het schaatsen gingen de gordijnen dicht en zat je vol spanning voor de televisie met pen en papier de rondetijden te noteren. Die wedstrijden waren zeldzaam maar dat wist je niet, je genoot enkel…

Gelukkig is er nog de jeugd, die elke zaterdag zich het leplazarus lopen om een boeiende pot neer te zetten. Jongens en meisjes in veel te grote shirtjes en driftige Coaches langs de lijn. Ik besef steeds meer dat dit het voetbal is waar wij eigenlijk allemaal naar verlangen.

Sombere vooruitzichten hangen boven onze hoofden als we het nieuws moeten geloven. Niks groei economie, we zitten nog steeds in het dal en de enige lichtpuntjes die in het verschiet liggen zijn de lampjes die straks, na vijf december, overal weer massaal ontstoken worden. Gezellig!

Nu al wordt er geroepen dat velen dit jaar niet Sinterklaas gaan vieren. Je zult maar kind zijn… Is dan eindelijk de tijd aangebroken van het mooiste kinderfeest van het jaar, besluiten je opvoeders het te schrappen want ze gebruiken het geld liever voor iets anders. Aan de kerstboom..of aan de lampjes in de tuin zodat de buren zuur kijken van jaloezie…of aan vuurwerk. Of, om maar een beetje actueel te blijven, aan de premie voor de zorgverzekering.

Terwijl ze zelf wél als kind elk jaar Sinterklaas vierden!

Maar ja, het moet anders. Het Sinterklaasfeest is teveel ‘gedoe’. Verlanglijstjes maken, winkelen, inpakken, rijmen, surprises maken… Kerst is veel makkelijker! Pakjes onder de boom, graaien maar en na een stief kwartiertje is het voorbij. En dan 2^e Kerstdag lekker naar het winkelcentrum.

Ik heb er in het verleden al veel over geklaagd omdat ik het feest van Sinterklaas écht het leukste kinderfeest van het jaar vind. En dat komt doordat wij het thuis, in pyjama en veel spannende dagen vooraf, elk jaar trouw vierden. Ging het om de cadeautjes? Ja, tuurlijk, maar het waren geen super dure cadeaus en toch was je als een kind zo blij. En dan de rijmen. Dat waren hoogtepuntjes op de avond én er werd naar elkaar geluisterd.

Daags na het feest hield ik er een soort van kater aan over, balend dat de Sint weer weg was en het gewone leven zonder franje de dag weer in bezit nam. Maar vrolijk werd ik van het feit dat ik wist dat hij volgend jaar weer zou komen! Die zekerheid had je… toen.

De buikriem moet strakker en bij mij zit hij al op het laatste gaatje. Net genoeg om genoeg zuurstof binnen te krijgen. Ik pin vóór het boodschappen doen en haal het hoognodige. Zoals van de week. Veertig euro’s prikten in mijn broekzak en ik besloot mijn flink geslonken voorraad maar weer eens aan te vullen. Omdat ik geen flater wilde slaan bij de kassa telde ik, na een product in het winkelwagentje gesodemieterd te hebben, keurig de bedragen bij elkaar op. Een potje bruine bonen: 0,95, scharrelei medium: 1,26, volkoren ontbijtkoek: 1,36 etcetera,etcetera..

 Ik kwam, uit mijn hoofd, uit op 27 euro. Dan hou je wat speling was mijn tactiek. De caissière bliebte vriendelijk mijn boodschappen en vol spanning keek ik naar het display…Totaal 28,67. Ben ik goed of ben ik goed! Ik reikte 30 euro richting de dame en…. Ze pakte het niet aan… Ze zei de volgende, gedenkwaardige doch ontzettend lieve woorden, alsof ze wist van mijn portemonnee-pijn: “Meneer, U hoeft niet te betalen want U was de vierde in de rij!”

Hierbij beloof ik dat ik nooit meer zal klagen, zuchten, kreunen of chagrijnen als ik in de rij moet staan!

 

Nu Limburg zit te klagen dat er in het Sinterklaasjournaal niet echt Limburgs gesproken wordt, moest ik snel het balkon op om naar adem te happen. Wat een gezeik, wat een humorloos, gefrustreerd volkje is het soms ook. Nadat ik ben bijgekomen zie ik dat de bomen voor mijn huis al aardig kaal beginnen te worden en met de dag wordt mijn uitzicht ruimer. Dat ruimtelijke uitzicht bevalt mij wel. Want gevoelsmatig lijkt mijn balkonnetje daardoor nu ook ruimer.

Terwijl ik de zuurstof tot mij laat komen zie ik beneden mij twee meeuwen in het gras. Waarschijnlijk zijn ze aan het grasduinen. Pas na enkele minuten staren naar deze beesten zie ik wat ze aan het doen zijn: ze stampen met hun pootjes in het gras! Dansende meeuwen! Zoiets had ik nog nooit gezien dus ik bleef ernaar kijken, aarzelend om binnenshuis mijn gsm te pakken zodat ik het filmen kon. Aarzelend, want dan zul je net zien dat zodra ik naar binnen loop, de vogel(s) gevlogen zijn!

Blijven kijken zei mijn van verse zuurstof voorziene grijze massa. De meeuwen stopten met stampen en… pikten enkele wormen uit het gras! Nu snapte ik het! Dat deden wij vroeger ook, toen we pieren gingen steken op het Wad. Met greep en emmer gewapend liepen wij het drooggevallen Wad op en staken een pier of honderd zodat we later op de dag konden vissen. Want dat kon toen nog, vissen vanaf de dijk. Nu kan je er gaan zitten tot je een ons weegt want er is geen vis meer. Ja, hooguit een paar verdwaalde visjes, ter grootte van een postzegel en die tellen niet. In de goeie tijd floreerden visclubs als ´t Leste Loadsje´ of ´Los fan ´t Wiif´ maar hoe het nu met ze gaat…Ben bang dat er niet veel meer over is van het ledenbestand. Aan de namen van deze clubs kun je wel zien dat ze in het Noorden wél gevoel voor humor hebben!

Afijn, ik liet het tafereel achter mij…of beter gezegd onder mij, want ik zou het zelf ook niet prettig vinden als men op mijn bord zat te kijken hoe ik voedsel tot mij neem. Dat is net als met urineren. Zodra er mensen naar je kijken als je aan het wildplassen bent gaat het allemaal toch minder vlot dan je op dat moment hoopt…

Maar ik moest na het zien van de meeuwen wel even denken aan de serie Earthflight welke ik van de week heb mogen bekijken. Een natuurserie van de BBC die ons op een totale andere manier liet genieten van de natuur. Want de beelden kwamen vanuit een positie die wij nog niet echt kennen, namelijk vanaf de rug van het dier zelf! In dit geval ganzen, arenden en pelikanen.

Wat een prachtige beelden! Het was allemaal zó scherp dat het leek alsof het gevogelte bijna bij je op schoot kwam zitten!

 

Daarom mijn TVtip van de Week: om 18.00 uur het Sinterklaasjournaal (omdat het altijd zo leuk is) en dinsdagavond om 20.30 uur Earthflight (waan je even Niels Holgersson!).

Mijn afwasborstel kan rechtop staan! Ik wist dat niet totdat zij ineens rechtop stond, een actie van een van mijn zonen. Er zit namelijk een zuignap aan de onderkant. De bedenker ergerde zich waarschijnlijk aan de reguliere, ordinaire borstel en bedacht de zuignap. Zal hij of zij er rijk van geworden zijn? Het is best wel handig moet ik toegeven. Ik ‘plak’ de borstel op allerlei plekken maar mijn favoriete plek is in de gootsteen, een beetje uit het zicht van de mensen die langs mijn keukenraam lopen. Dat er nog een afwas staat van een dag of drie vind ik dan weer wat minder erg …

Het is maar waar je je druk om maakt. Op het moment dat ik dit schrijf kijk ik met een scheef oog naar de tv, naar ‘Vandaag de Dag’ van Wakker Nederland. Dat zijn niet mijn vrienden doch ik probeer nu zo objectief als mogelijk is, te kijken. En te oordelen. Een van de hoofditems is het plannetje van Annemarie Jorritsma. Zij wil baasjes van honden gaan trainen in het observeren van de buurt. Om misdrijven te traceren! Twee heren met een hond liepen op met een dame met een microfoon (die steeds keek waar ze liep, de drollen zo goed kunnen ontwijken kennelijk) en de ene man zag wel eens iets verdachts, een open raam, gehang om een auto of ‘boefjes in de bosjes (!)’. Het had mijn aandacht maar net toen ik in het verhaal zat, werd er weer teruggeschakeld naar de studio en zag ik ene Merel zeggen dat er straks verder op ingegaan zou worden. Prima, kan ik weer effe verder schrijven. Het weer wordt nu besproken en we krijgen regen. Nou, niet zomaar regen maar motregen! Dan verschijnt de minister president weer in beeld om, voor de zoveelste keer deze ochtend, zijn excuses aan te bieden aan (VVD)volk en Vaderland. Hierna kwamen er allerlei dames in prachtige jurkjes en een overdaad aan make-up in beeld vanwege een prijs die er gewonnen konden worden, het is mij even ontgaan wat voor prijs want ik zat te wachten op het vervolg van Jorritsma cs.

En ja, daar was de dame met microfoon weer, een kwartiertje later was het inmiddels. Naast haar stond mevrouw Jorritsma,met een Stabij, dat is een hond begreep ik. Zij begon enthousiast te vertellen over haar plannetje tot ze werd afgekapt, we gaan even terug naar de studio en straks meer!

Nu kwam de burgemeester van De Rijp in beeld plus enkele van haar bewoners. Na de verwarring die over mij gekomen was hadden ze het nu weer over Koninginnedag, die van 2013! Het zou een feest worden en bla,bla,bla,bla…En vervolgens kwam weer die man in beeld en bleek het nog steeds te motregenen…

Mijn aandacht was weg, die paar hersencellen die bij mij nog niet afgestompt waren hadden de strijd opgegeven en ik zette de tv uit.

Ik had behoefte aan iets zinnigs. Het werd de afwas van drie dagen, met die handige borstel!

Rond mijn 12^e jaar wilden mijn ouders groter gaan wonen en mijn vader bouwde toen een groter huis. Zo simpel ging dat in die tijd. Van mij hoefde het niet. Ik vond mijn (geboorte)huis groot genoeg. De slaapkamer deelde ik met mijn broer en op een paar knokpartijen na ging dat prima. Mijn zus had haar eigen kamer en kon daar naar hartenlust ‘meisjesdingen’ doen.

Mijn ouders hadden hun eigen kamer en deden naar, wellicht naar hartenlust, hun ‘ouders-dingen’..

In het nieuwe huis kregen we elk een eigen kamer en volgens mijn ouders werd de woonkamer heel groot. Terwijl ik toch tevreden was over de ‘oude’ woonkamer. Daar werden kerstdiners, Paasontbijten en Sinterklaasvieringen gehouden zonder dat ik het idee had dat we op elkaars lip zaten. Op elkaars ‘Veldhuizen-lip’ om precies te zijn maar dit even terzijde..

Bij slecht weer kon er ook gewoon binnen gespeeld worden. Ik kon bijvoorbeeld, als ik met de autootjes speelde, met een gerust hart een wegennet van rietjes creëren op de grond waar nu de snelle jochies van de VVD jaloers op zouden zijn. Let wel, we reden niet harder dan 100 km per uur maar dat kwam natuurlijk doordat niemand ook haast had.

Jaren later kreeg ik weer eens de gelegenheid om in het oude huis rond te kijken en toen pas snapte ik waarom mijn ouders groter wilden wonen.. Want ik de woonkamer was zó klein dat als er iemand even van tafel wilde, de anderen op moesten staan om hem of haar de ruimte te geven! Ik begon mij ook ineens ernstig af te vragen of het wel een wegennet was die ik ooit in elkaar flanste. Waarschijnlijk werd alles in mijn verbeelding groter dan dat het daadwerkelijk was, want ik denk dat het hooguit een afritje geweest kon zijn… Nou ja,fantasie had ik dus wel.

Het nieuwe huis had een open haard. Een echte. Dat schrijf ik er maar even expliciet bij want tegenwoordig heb je veel ‘schijnhaarden’. Schijnhaarden? Ja, dat zijn televisies waar het beeld een brandend vuurtje weergeeft. Je ziet ze tegenwoordig in allerlei ruimtes, van de Gamma tot aan het eetcafé om de hoek. Want dat is…daar is het weer..Gezellig!  Na mij in deze materie verdiept te hebben blijkt het te gaan om dvd waarop opnamen van een open haard te zien zijn. Het kan een vuurtje van begin tot het eind aangeven en, het kan nog gekker, met knapperende en knetterende geluiden van een echte open haard!

En ook dat kan nog gekker want er zijn ook dvd’s waar een romantisch muziekje onder gezet is. Dat betekent dus dat je met je geliefde voor de tv kan gaan liggen, wellicht op een vachtje van een of ander dier, om dan romantische momenten samen te hebben. Zonder gevaar op brandwonden!

En mocht op het moment suprême der romantiek de dvd ineens met laatje en al uitgespuugd worden door de speler, dan hoef je die alleen maar effe een tikkie te geven en kan je weer verder gaan met je bezigheden.

 

‘Wij zijn groter dan de som van onze verschillen. Of je nu jong of oud, rijk of arm, zwart of blank, Aziatisch of Hispanic, homoseksueel of hetero bent: we zijn de Verenigde Staten van Amerika! En samen gaat we voorwaarts!”

Bovenstaand stukje zat in de speech van de winnende Barack Hussein Obama. Dat gaf mij vanmorgen een kippenvelmoment die aardig in de buurt van een orgasme kwam..

Gisteren zag ik het nog somber in voor Obama maar toen ik vanmorgen om zes uur opstond en Teletekst checkte kon ik, na een vreugdedansje, een kreet van vreugde niet binnen houden en zullen de buren wel rechtop in bed gezeten hebben. Ik had niks met zijn tegenkandidaat, Mitt Romny.

Van de een kreeg ik kippenvel en van de ander het angstzweet. Angstzweet omdat die man een gedachtegang heeft van iemand net na de Middeleeuwen. Een man die gelooft in zijn eigen waarheid en stil staat in de huidige samenleving. Stilstand is achteruitgang, een cliché maar o zo waar. Typisch Amerikaans maar Obama zal daar verandering in gaan brengen. Het doet denken aan het CDA bij ons. Die zullen toch heel wat water bij de wijn(!) moeten doen om weer geloofwaardig te worden. De samenleving verandert en de tijd van zuilen liggen ver achter ons. We worden mondiger en kunnen prima zelf denken wat we vinden van iets. Daar hebben we geen notabelen voor nodig.

Mijn dag kon dus niet mooier beginnen. En daar kwam dan ook nog eens het gelijke spel van Ajax tegen Manchester City bij! De kleine tart de grote en ook hier weer het bewijs dat het grote geld niet zalig makend is. Het gaat om het gevoel (en dan heb ik het niet over de gevoelens die in Boer zoekt Vrouw ons om de oren vliegen..) maar over échte gevoelens. Ajax wilde zich bewijzen en al die jongetjes werden een team waardoor zij boven hun kunnen gingen voetballen. Tot groot genoegen van mij mag ik wel zeggen.

Zij zullen voor de wedstrijd gedacht hebben: ‘Yes! We can!’ en brachten dat ten uitvoer. Deze spirit hebben wij nodig. Ook hier in Nederland. Met veel interesse kijk ik naar de nieuwe reclamecampagne van Sire: ‘Tolerantie, daar knapt heel Nederland van op!’ Ik hoop van harte dat we die negatieve signalen naar anderen en minderheden die wij de laatste jaren moesten aanhoren eindelijk eens vaarwel kunnen zeggen. Dat doe ik door bijvoorbeeld niet mee te lachen met de massa als er grappen verteld worden over minderheden. Het is niet stoer, het is een tekort aan inlevingsvermogen. Het is eigenlijk een vorm van pesten en sinds enkele dagen weten wij ook wat dat teweeg kan brengen… Helaas… Ik heb vroeger ook gepest en daar kwam ik pas jaren later achter na een gesprek met de slachtoffers. Dat was het ongemakkelijkste moment van mijn leven en dat heb ik mijn kinderen, hopelijk, duidelijk gemaakt. Tim is een van de vele slachtoffers en ik hoop van harte dat wij met zijn allen eens goed zijn gaan nadenken.

Obama inspireert en is een prachtig voorbeeld van hoe een leider zich moet manifesteren. Een groot voorbeeld, ook voor onze leiders!

 

Na het lezen van de boeken ’50 Tinten grijs’ en de wetenschap dat sadomasochisme door menig lezer ineens als interessant ervaren wordt, moeten de Haagsche jongetjes Mark en Diederik wel gedacht hebben dat de broekriem nog strakker aangetrokken kon worden… Inmiddels weten wij dat ze dat dan ook gedaan hebben. Prima, het zal allemaal wel. Ik ben al op zoek naar een bijbaantje zodat er nog iets over blijft aan het eind van de maand. En niet alleen wij moeten de beurs wat vaker dichthouden om te overleven maar ook de Derde Wereld, daar gaat een miljardje minder naar toe.

Dat wordt een zakje rijst minder in de week…

Het is om je dood te schamen. Toch begrijp ik het wel dat we dat miljardje liever zelf houden want ten eerste moeten wij al zoveel inleveren en ten tweede staan bij ons immers de Feestdagen voor de deur. Er moeten weer nieuwe kerstartikelen gekocht worden en voor Sinterklaas vragen we weer een nieuw horloge. Het tiende, voor elke dag een ander horloge. Elke dag? Een week heeft toch maar zeven dagen? Ja, maar er moeten ook nog drie reserve horloges zijn voor speciale gelegenheden. Waarom begrijp ik dat nou weer niet…

Ja, het is dikke verkering tussen Diederik en Mark. Voor de verkiezingen rolden ze nog bekvechtend over het debatpodia en nu bakken ze zoete cupcakes met elkaar. Waarschijnlijk zijn zij zelf ook een beetje aan de sm en genieten ze van het snijden in wat wij ooit ‘beschaving’ noemden.

Ik ben ook een beetje aan de sm door zo lang als mogelijk te wachten met de kachel aan te zetten. Of heet dat gierigheid? Afijn, hoe het ook mag heten, de verwarming blijft uit en ik trek gewoon wat extra kleding aan. Een vest over een trui en daarover heen eventueel nog mijn badjas.. Zodra er wolkjes rook uit mijn mond komen en ik niet aan het roken ben, mag pas de kachel aan.

Gehard was ik al toen ik begin dit jaar op een zolderkamertje woonde. De schimmel op de muren praatte nog net niet tegen mij maar koud en vochtig was het wel. Dat kwam omdat de huiseigenaar een ‘zunigerd’ was. Ook wel logisch want het was een pand met een waarde van ruim acht ton.. Komt het niet uit de lengte dan moet het maar uit de breedte komen zal de man gedacht hebben.

Daarnaast lag het hoogpolig tapijt ook al een halve eeuw. Schatte ik zo in. Maar daardoor genoot ik van allerlei ongedierte welke ik niet kon zien maar waar ik wel van wist dat ze er waren…. Heel spannend allemaal.

En dat allemaal voor maar vijfhonderd euro per maand! Ook dat is een vorm van sadomasochisme!

Onder de zeehonden heb je de zogenaamde ‘huilers’. Dat zijn jonge zeehonden die op het strand geraken en het dan op een huilen zetten omdat ze moeke zeehond kwijt geraakt zijn. Meestal komt er dan wel een ‘Hessel’ of een ‘Sil’ die zich dan over het beestje ontfermen en uiteindelijk groeien ze, onder de rokken van Lenie, op tot volwaardige, bloeddorstige zeehonden. Bloeddorstig? Ja, want men is er achter gekomen dat zeehonden flinke roofdieren zijn, ze vreten onder andere de Bruinvissen in onze Noordzee op.

Ik vreet niemand op maar ben wel een huiler. Janken om het geringste emotionele moment is mij niet vreemd. Het meest doe ik ‘het’ bij Tv-programma’s als ‘Vermist’, ‘Het Familie diner’, ‘Spoorloos’, ‘De Taarten van Abel’, een mooi item bij De Wereld Draait Door’ of zelfs een film waarin een wezentje verteld aan een kind dat hij naar huis wil bellen……Het maakt allemaal niet uit, ik ga voor gaas en zakdoeken zijn niet aan te slepen. En als de zakdoek niet op voorraad is, is er nog de Tork-rol. Hele tork- rollen sla ik stuk!

Sneue vent, ik hoor het jullie denken, maar ik schaam mij er eigenlijk niet voor. Want daarentegen lach ik ook graag dus er is een mooi evenwicht tussen deze twee emoties. Emoties noemen we het. Dat vind ik een mooi woord. Er zijn ook Tv-programma’s waar men juist uit is op ‘huilers’ zoals ik maar die pik je er zo tussen uit en dan komt bij mij vaak de emotie ‘ergernis’ om de hoek kijken. En de emotie ‘medelijden’ krijg ik zodra ik zie dat een groot deel van de bevolking nog naar deze programma’s kijkt ook!

Maar niets menselijks is mij vreemd. Gelukkig maar. En is het iets van de laatste tijd? Nee, dat niet, alhoewel ik afgelopen jaar toch wel heel wat tsunami’s veroorzaakt heb bij mijzelf.

De emotie ‘schamen’ onderga ik ook gewoon dus ik schaam mij niet voor mijn bekentenis. Integendeel, ben er trots op want de wereld om ons heen is al hard genoeg. ‘Buiten’ is het voornamelijk ‘ieder voor zich’ en val je er naast dan val je ook extra hard omdat niemand zin heeft om je op te vangen. Daar kan ik dan weer om huilen. Toch zijn er kleine lichtpuntjes te zien aan de horizon en daar hou ik mij dan maar weer aan vast zodat vanzelf de tranen drogen.

Maar sinds een kleine week schaam ik mij toch wel een héél klein beetje…

Ik schiet namelijk vol bij een ….reclame! Ja, hoe diep moet een mens zakken. Het is die reclame van Dela en daarin zie je hoe een moeder haar zoon, kassier in een supermarkt, aanspreekt. Met microfoon. Al het winkelend publiek hoort en kijkt haar aan en zij verteld haar zoon dat ze hem zo erg mist…En daarna volgt de te verwachten omhelzing…

Dan komt de boodschap: Waarom wachten met iets moois zeggen als het ook vandaag kan.

Bij mij gaan dan alle sluizen open en kan de zakdoek of Tork-rol geen soelaas meer bieden. Om in gepaste stijl te eindigen: ‘Stom hè, ik vind het gewoon lekker!’

Een wit vel papier voor mijn neus is gelijk als een rode lap voor een stier. Het moet vol… Eigenlijk moet er gestreken worden maar je moet nu eenmaal prioriteiten stellen in het leven dus ik kies voor het schrijven. Een combinatie is natuurlijk ook mogelijk: schrijven over strijken. Maar ik weet niet of een lezer wacht op hoe ik strijk… Oké, een tipje van de sluier: ik strijk met behulp van een fles whisky! Wellicht ben je nu toch nieuwsgierig genoeg om door te lezen en daarom zal ik het een en ander toelichten, voordat er verkeerde dingen over mij gedacht worden. In die fles zit geen whisky maar water! Niet gewoon water natuurlijk, ook geen heilig water maar gedestilleerd water. Eigen fabricaat en een tip van mijn vriendin! Mijn droger produceert namelijk dit water en dat giet ik dan weer in het strijkijzer en dat vindt het strijkijzer lekker. Daar voelt ze, of hij, zich goed bij en de levensduur wordt hierdoor verlengd. Die whisky fles is bijzaak, ik had even geen frisdrankfles voor handen…

Dat is nog eens een tip hè! En omdat ik in een gekke bui ben zet ik er nóg eentje op papier. Niet afhaken is mijn vriendelijke doch dringende advies! Deze tip kreeg ik van een collega zijn vrouw en zij had de tip weer van een medewerker (!) van een grote wasmachine fabrikant.

Een wasmachine heeft nog wel eens de neiging te verkalken en veel, teveel opdringerige reclamespotjes vertellen ons dan om, bijvoorbeeld, Calgon te kopen en dit bij elke wasbeurt toe te voegen. Zo’n doos kost een euro of zes, voor ‘maar liefst’ vijftien wasbeurten!

Maar het kan dus anders!

Commercieel gezien zou ik nu dus de spanning moeten opvoeren door er bijvoorbeeld een reclameblokje tegen aan te gooien maar die heb ik even niet voorhanden en ik ben daarvoor niet commercieel genoeg. En ik vind het zo’n goede tip dat ik dat graag delen wil, aardig van mij hè!

Nu de tip. Je koopt een fles natuurazijn (60 eurocent ongeveer) en die giet je in één keer leeg in de wasmachine. Dan de wasmachine op 90 graden zetten en zónder was zijn programma af laten draaien. Dit doe je zo om de drie maanden en schoon zijn de leidingen weer! Na twaalf maanden is dat al gauw een flesje whisky winst!

 En ik heb bijna dit stuk wit papier vol dus voor mij snijdt het mes al aan twee kanten, rest mij slechts nog een slot te bedenken….

Voor de muggenzifters onder ons… Het is natuurlijk geen papier maar slechts een scherm met een wit vlak. En nu, na deze zin die ik er nog snel even bij tik, een gevuld wit vlak waarmee ik duidelijk wil maken dat mijn schrijfdrang weer bevredigd is!

 

“Beestjes, beestjes…
langs de drempel in een hele lange rij
door de sleutelgaten komen ze er bij
en ze kijken allemaal naar mij…”

Het waren Lieveheersbeestjes om precies te zijn. Nét toen ik een deur aan het lakken was, vlogen ze en kropen ze naar binnen. Een invasie! Waar ik ook keek zag ik ze en Bijbelse verhalen schoten mij weer te binnen..Verhalen over sprinkhanen, luizen en kikkers…en nu dus ook Lieveheersbeestjes! Alsof ze en masse van 39 km hoogte zó naar beneden gesprongen zijn, met zo’n héél klein rood parachuutje met zwarte stipjes, puur omdat de temperatuur buiten wat hoger was dan gemiddeld…en dan het spoor bijster zijn geraakt omdat er schijnbaar een damkringetje in de weg zat waarna het gespuis dus op mijn pas gelakte deur belandde…

Juf Nel heette ze. Zij vertelde verhalen uit de Bijbel op Zondagsschool. Ik hing aan haar lippen. Na ‘school’ rende ik snel naar huis, at een boterham en ging naar mijn vrienden om te vertellen hoe het was die ochtend. In mijn rode trainingspak met groene kaplaarzen. “Ja, ze had weer een rok met een blouse aan…. en volgens mij ook lippenstift op.” Mijn vrienden hingen vervolgens aan mijn lippen want zij kenden deze Juf ook.

Ach ja, we waren jongentjes en droomden nog graag. Dat was een van de weinige hoogtepuntjes in de week die wij mee mochten maken. Niks Project X of een stille tocht voor een dooie hond, niks WhatsAppen of een Boer Aad, niks voor The Voice of Holland stemmen zodat zij een hele lelijke ring konden winnen… Nee, slechts onze dromen en zo nu en dan een uitstapje naar de jaarlijkse schoolavond in ‘Actania’. Toen we de ‘stapleeftijd’ kregen werd alles wel interessanter. We genoten van de lange zomers en nog meer van de badgasten die ‘bij ons’ op vakantie kwamen. En ze kwamen uit alle windstreken van het land zodat wij zelfs ook nog wat ‘cultuur’ meekregen en weer een beetje op de hoogte kwamen van trendjes en andere leuke zaken. Want ‘die lui van de Wal’ maakten nog wel eens wat mee!

Ik blies de Lieveheersbeestjes van de deur maar dat ging niet zo eenvoudig. Hun pootjes zaten vast aan de verse lak. Dat kwam doordat ze laarsjes aan hadden…Och…als ik het niet dacht! Uggs!
Omzichtig keek ik om mij heen, bang dat er ergens van die dieren extremisten rondliepen. Want voor je het weet ben je gezien en roepen ze via FB op om een stille tocht te houden!

Er was terpentine genoeg om de zooltjes los te weken van de deur en vervolgens zette ik ze in een van mijn vier planten. En ze leefden nog lang en gelukkig en na wat herstelwerkzaamheden aan de deur wist ik het zeker: deze plaag heb ik overleefd!

Langzaam begint mijn woning ‘gezellig’ te worden. Heb het schilderij, ‘Het laatste avondmaal (Dali)’ nu eindelijk recht gehangen en omdat ik daar zoveel plezier van ondervond, de klus ging redelijk makkelijk, besloot ik direct om het schilderij ‘Zicht op Venetië (Onbekend)’ ook maar eens op te hangen. En sinds een week of twee staan er twee planten op de vensterbank én eentje op de salontafel én eentje voor het keukenraam! Planten die tegen een stootje kunnen, zo verzekerde mijn vriendin mij, en ze hoeven maar één keer in de week water. De naam? Euh…iets Latijns wellicht, dat zoeken we nog op. Ze waren in ieder geval groen en de bloemen heel kleurig.

Heel gezellig allemaal.

Tot zover was ik tevreden, ben meer van minder dan van meer interieur ‘gadgets’ zoals we dat tegenwoordig noemen mogen. Want dat is praktischer. Hoe meer rommel op de tafel hoe meer je op moet tillen tijdens het schoonmaken.

Maar als ik de reclamefolders geloven moet, schijn ik toch nog wat te missen. Wat dan? Over die Boeddha dingetjes waar je de laatste tijd mee dood gegooid wordt. Schilderijen, beeldjes …Boeddha zittend, Boeddha op canvas, Boeddha hoofd in lantaarn, Boeddha in stolp, Boeddha liggend, Boeddha jongetje, Boeddha meisje, Boeddha Horen Zien Zwijgen, Boeddha kindje slapend op een olifant…… Slechts een greep uit de collectie was dit! Volgens de folder brengt het verlichting in je leven. Nu heb ik, met alle respect voor Boeddha, genoeg verlichting in huis dus dat is geen reden om ze aan te schaffen.

En teveel verlichting is weer slecht voor het milieu, daar jaag ik dan Groen Links weer mee op de kast.. Oh nee, die jagen zichzelf al op de kast, daar hoef ik geen opmerkingen van te verwachten.

Maar even serieus, de winkels liggen er nog vol mee terwijl je zou denken dat de markt allang verzadigd is…. Of wachten ze tot ik er ook een in huis neem? Ben ik de laatste in het land die Boeddha-loos of arm is? Kom ik nu spiritueel tekort en rest mij dat te dragen als man in lengte van dagen? Ben ik verdoemd en zal de energierekening bij mij extra hoog uitvallen, puur omdat ik het verdom om mee te doen aan de Boeddha-hype?

Als ik de folders geloven moet wel. Ik hou het bij Het Laatste Avondmaal van Dali (wellicht ook ooit een hype geweest..) en Het zicht op Venetië van de onbekende schilder. Dankzij mij kan die onbekende schilder ook zijn brood verdienen en hangt zijn kunstwerk nu boven mijn bank. Te pronken. En ik glim van trots omdat het zo mooi opgehangen is.

Zo komt er bij mij dus toch wat verlichting in huis!

De kerk was omsingeld en achter de diverse bosjes lagen ze verscholen, het geweer of pistool in de aanslag.. Vanuit mijn keukenraam zag ik dit tafereel voor mij afspelen en ik liet de afwasborstel langzaam zakken in het sop… Het gevecht was in volle gang en al gauw zag ik de een na de ander gewond of dood ter aarde vallen. En vervolgens, na een tel of tien, weer opstaan!

De Leidschendamse jeugd in mijn wijk is oorlogje (of cowboytje..) aan het spelen. Misschien wel in het kader van het nieuwe project van Natuurmonumenten, Oerrr, waarmee ze willen bereiken dat de jeugd meer buiten gaat spelen.

Een jaar of veertig terug wist ik niet beter. Ook wij gebruikten de kerk als slagveld en daarnaast nog de Landerumer heide, het Stryper Kerkhof of de omgeving van de kleuterschool. Schitterende Terschellinger decor’s. Dagen achtereen was ik daar te vinden met mijn vrienden, getooid met cowboyhoed of militaire pet van de dump, met een geweer of pistool in de aanslag. Menig slag werd gestreden waarin gewonnen en verloren werd. Ontelbare keren viel ik dood ter aarde en net zoveel keer stond ik weer op waarna de strijd, na hergroepering, weer verder kon gaan. Daarnaast werden er hutten gebouwd, in bomen geklommen en fikkies gestookt. We wisten niet beter maar het besef van geluk kwam pas later…

Rond mijn twintigste werd het wat serieuzer. De militaire dienstplicht riep en veertien maanden lang liep ik in het groen en schoten wij met scherp tijdens de schietseries op een afgebakende baan. Het besef dat tien tellen je dood houden niet de realiteit was werd er goed ingepeperd. Wanneer we dan ‘buiten’ mochten spelen, met losse flodders, kwam het kind in ons wel weer boven en genoten we van de acties in bos en op de hei.

Mijn kinderen speelden ook vaak buiten. Ook oorlogje of cowboytje. Mijn plunjebaal werd geplunderd en het was dan ook niet gek dat er ineens jongere versies van Huzaar Veldhuizen uit de bosjes in de straat tevoorschijn sprongen. Met geweer of pistool in de aanslag waarna je met de handen omhoog verder mocht lopen. Soms kwam dan weer dat ventje van toen in mij boven en dook ik slinks weg door een (in mijn hoofd dan..) super snelle manoeuvre en kreeg ik bewonderde blikken van de jeugd. Daags erna moest ik dat dan weer bekopen met ernstige rugklachten…

Maar dat nam ik op de koop toe, het gevoel weer even kind te zijn is en blijft onbeschrijflijk!

Het melodietje vulde mijn woning en ik pakte de telefoon waarna ik er achter kwam dat het mijn deurbel was.. Het is nog even wennen, de flat. Ik opende de deur en herkende in de jongen een voetbalmaatje van mijn jongste zoon. “He, hallo, alles goed met u?” zei hij verrast. Hij wilde kinderpostzegels aan mij verkopen. “Sorry jongen, die koop ik bij mijn eigen zoon. Groep 8’ers zijn jullie toch?” Hij knikte en begreep mij direct waarna hij na een groet zijn weg vervolgde. Mijn blik gleed over de galerij en daar zag ik nog een paar van die gasten, aanbellen bij mijn mede-flatbewoners. “Goed bezig zijn jullie!” en ik stak mijn duim omhoog.
Die avond ging de deurbel nog drie keer en telkens moest ik een kind teleurstellen. Teleurstellen ja, want ik weet dat de jeugd deze taak serieus neemt. Ze doen hun stinkende best om maar zoveel mogelijk van die zegeltjes te verkopen… En dat doen ze voor andere kinderen. Ik denk even aan een regel in een liedje van Herman van Veen: Anne, de wereld is niet mooi, maar jij kan haar een beetje mooier kleuren.
Door mijn ‘afwijzing’ zouden ze het geloof in de mens op kunnen geven. Dan worden het cynische burgers en klagen ze de rest van hun leven over van alles en nog wat.
Dan worden het types waarvan ik er onlangs eentje achter mij zag rijden, in de auto. Ik zag haar in mijn achteruitkijkspiegel. Een vrouw, achter in de 20 schatte ik, druk bezig een sigaret te nuttigen. En tussen het zuigen aan de filter door kauwde ze kauwgom. Dat was overduidelijk kauwgom want haar mond ging ruim genoeg open om dat aan mij te laten zien.. Terwijl ik daar absoluut niet om gevraagd had!
Maar ja, wie ben ik om daarover te oordelen. Auto’s zijn soms het verlengstuk van de woonkamer omdat men daar nu eenmaal veel tijd in door brengt. Toch bleef zij mij triggeren (ik stond weer eens voor een rood stoplicht) en opnieuw keek ik via de spiegel naar haar. Toen zag ik het. Er zaten twee kleine kinderen op de achterbank, leeftijd maxi cosi. Ik keek over mijn schouder naar achteren, verbaasd, want wie rookt er nu nog in de auto als de kinderen er ook in zitten? Dat is zóóó jaren ’50,’60,’70 en ’80! Misschien nog een restje ’90 maar dan houdt het toch op. Kennelijk was dit schepsel daarvan nog niet op de hoogte en meewarig schudde ik mijn hoofd.
Dat zag ze en vervolgens kwam ik erachter dat ik liplezen kon want met haar meest chagrijnige gezicht (waar ze overigens niet veel voor hoefde te doen) zei ze de volgende, gedenkwaardige doch uiterst actuele woorden: “Bemoei je met je eigen zaken, smerige vuile.. (piep)..mongool!”
Het licht sprong op groen en geïrriteerd scheurde haar auto langs mij heen. Ik zag nog net het bekende gevaren (!) bordje op het zijraam:
‘Pas Op! Baby aan boord!’

Het stoplicht aan het einde van de Mauritskade stond op rood en ik keek verveeld om mij heen. Iets voor zeven uur s’morgens, net een nachtdienst achter de rug. Dan valt mijn blik op een ‘Samsom’-kalende man aan de overkant, keurig in pak, die staat te wachten op tramlijn 3. Een dertiger schatte ik in. Hij kreeg mijn aandacht omdat hij druk, heel druk met zijn handen aan het gebaren was, als iemand die aan het praten is. Maar met wie? Ik zag niemand… Ik hoopte dat het stoplicht nog lekker irritant lang op rood bleef want deze man intrigeerde mij enorm. Ik kon niet zien of hij er bij praatte maar dat moest haast wel. Was hij aan het oefenen voor de Troonrede? Nee, dat was al achter de rug. Of bereidde hij soms een rollenspel voor die hij die dag moest spelen bij de zoveelste workshop op het werk, om tot nóg betere resultaten te komen? Of is hij één van de 51 politici die vandaag voor het laatst in de Tweede Kamer zaten? En was hij nu zijn speech aan het voorbereiden, waarin iedereen bedankt werd voor de leuke en intensieve samenwerking.. en voor het wachtgeld…

Mijn gedachten dwalen verder af , naar de Kamervoorzitter Gerdi Verbeet. Haar aanwezigheid in de Kamer was voor mij altijd een feestje. Haar stem, haar voorkomen, het spleetje tussen de tanden, haar haar…(diepe zucht)…ze is zo…niet te beschrijven! Oh ja, en haar humor natuurlijk, zal het haast vergeten te noemen maar zij maakte daardoor de soms gortdroge debatten nog enigszins appetijtelijk.

Charmant. Ja! Gerdi is ook een charmante vrouw. Een Koningin onder het vrouwelijk geslacht. Dat soort dames zie je steeds minder en daarom vallen ze, denk ik, des te meer op in het oerwoud van Katja’s, Silvie’s, Jolante’s, Linda’s of Estelle’s. Om er maar een paar te noemen.

Ja, ja, dat is makkelijk scoren. Appels met peren vergelijken misschien wel.

De man bij de tramhalte gaat ondertussen gewoon door. Hij heeft geen idee dat ik hem bekijk. Via mijn achteruitkijkspiegel zoek ik hulp bij de auto achter mij. Ziet hij hetzelfde? Nee, die zat slaperig voor zich uit te staren, net zijn bed uit en op weg naar zijn werk. Een lichte grinnik ontsnapte uit mijn mond: de gedachte dat ik zo mijn bed in kon geeft zoveel genoegdoening voor mensen die nachtdiensten draaien.

Dan springt het licht op groen en rij ik langs de ‘gebaren-man’. Ik zou nooit weten waar hij mee bezig was maar lig er ook niet wakker van. Het was een leuke onderbreking van het wachten op groen.

En nog even terug naar Gerdi: zelfs voor de Koefnoen-versie gelden dezelfde kwaliteiten en loftuitingen! Wat zullen we haar gaan missen…

Dragline machinist zoek vrouw. Helpdeskmedewerker zoekt vrouw. Vuilnisman zoekt vrouw. Manager zoekt vrouw. Minister president zoekt vrouw….
Waarom koos Yvon voor boeren vraag ik mij wel eens af, na het zien van de zondagavondaflevering. Kwam dat doordat ze zo beter haar spulletjes verkopen kon? Ze heeft namelijk een eigen productlijn, de zogenaamde Yvonne-lijn, onder andere bestaande uit kussentjes en serviesjes. Deze zijn te koop in de betere tuincentra. Dat tuinwinkeltje zie je dan ook weer terug als Vonne (koosnaampje van mij) samen met de kersverse boerinnen over het tv scherm wandelt, heel toevallig…
Nee, dan de Fabeltjeskrant. Die hadden geen productlijn maar een rode lijn(!). Vandaag werd bekend dat de stem van Bor de Wolf, Ed Bever, Gerrit de Postduif en Zoef de Haas overleden is. Wat was dat altijd leuk om naar te kijken. Voor het slapen gaan even kijken naar Meneer de Uil en zijn bosgenoten. En zijn knipoog. En meezingen: “Hallo meneer de Uil, waar brengt u ons naar toe? Naar Fabeltjesland?”
Het was niet zo’n leeg als heden den daags kindertelevisie, integendeel, geen enkel maatschappelijk probleem was hen vreemd en werd er keurig in verweven. En maakte nieuwsgierig in mijn geval, want ik vroeg mij altijd af wat ‘grenadine’ was, met een portie beukennootjes! Grenadine kende ik niet, wel ranja of limonade gazeuse. Het moest iets zijn wat daar op leek. Bij een vriendje kreeg ik altijd karavan en dat vriendje, inmiddels 48 jaar, drinkt dat nog steeds. Ik noemde dat altijd karavan maar het was natuurlijk Karvan. Nu dwaal ik weer eens af maar ik kan daar ook niks aan doen. Het zijn flarden uit mijn jeugd die na dit soort nieuwsberichten bij mij weer naar boven komen. Wat een stem wel niet te weeg brengt..
Ger Smit, moge hij rusten in vrede, laat veel herinneringen na aan vele generaties. Hij gaf ons iets anders dan springen van een duikplank of vloekende, dikke Amerikanen die spullen opeisen van consumenten. Om maar een paar voorbeelden te noemen…
Tuurlijk, Boer zoekt Vrouw is erg leuk, ik lach mijzelf vaak te barsten of laat een traan als ik weer zie hoe zo’n eenzame boer wanhopig op zoek is naar wat liefde, genegenheid en gezelligheid. En Yvonne is natuurlijk een hele naturelle verschijning die menig man zijn hart sneller laat kloppen. Maar ik vraag mij steeds af waarom ze reclame moet maken voor dat serviesje en dat kussentje. Dik drie miljoen mensen kijken elke week en reken maar dat de KRO haar daar goed voor betaald, het is een kijkcijfer hit van de bovenste (duik) plank!
Is er dan niets meer echt? Wat zal Bor de Wolf zeggen in dit geval zeggen, als hij het even niet meer wist?
“Hoea, ik ga wel naar het Enge Bos!”

Nu de campagne voorbij is zal er een deken van rust over ons land neerdalen. Elke politieke partij weet nu waar het staat, sommigen kiezers zullen zweven en anderen staan weer met beide benen op de grond. Alhoewel, er moet natuurlijk nog wel effe een kabinetje gevormd worden…Dus dan zal daar ook wel weer gepeild, gegist en geluld over gaan worden… Dus die deken zal hooguit een versleten lakentje zijn.

Tijdens deze formatie zal de Koningin overgeslagen worden. Dat is modern. Regeren is vooruitzien maar onze Vorstin moet zich er niet mee bemoeien. Heimelijk hoop ik dat we ‘Belgische toestanden’ gaan krijgen en als we dan de 541 plus één dag gepasseerd zijn, de politici kruipend het Bordes betreden met de vraag of Majesteit alstublieft wil gaan bemiddelen want zij komen er zelf niet uit.

Dat is nou een moment dat ik in haar schoenen zou willen staan!

Ze doen hun best maar. Ik ben mijzelf aan het opladen om verder te gaan met klussen in huis. In mijn hoofd is het appeltje eitje maar ik voel aan al mijn haren op mijn borst dat het weer een hele klus zal gaan worden. Daarom heet het natuurlijk ook klussen. Tijdens dat opladen wil ik nog wel eens afgeleid worden door berichtjes op het internet. Zo ook vandaag. Het nieuws dat Joop van Tellingen overleden was. Sneu voor zijn familie en vrienden. Deze man heeft zich in allerlei posities gewurmd om mensen die enigszins bekend zijn, te fotograferen. En vervolgens verschenen die foto’s in ‘de bladen’ die iedereen bij de kapper leest. Of in de wachtruimte van het zonnebank centrum..

En wanneer het heel smeuïg en gênant werd kwam de televisie er ook nog aan te pas, het liefst met de maker van de foto erbij voor tekst en uitleg. De thuiszitters hoor je dan ‘Oooooh’ en ‘ Aaaaaah’ roepen, hoofdschuddend van verontwaardiging.

Ze weten niet beter. Ze zijn muf gebeukt door wormvormige aanhangsels als Albert Verlinde en Evert Santegoeds. Of Gordon met zijn Rekels. Die laatste zag ik op verkiezingsavond ook nog voorbij komen. Bij het VVD feestje. Nu was dat al niet mijn partij maar na het zien van dit stelletje geblondeerde, gebruinde, om aandacht smekende en botox spuitende nichten wist ik het helemaal zeker dat het nooit mijn partij worden zal.

Let wel, ik vond Rutte het soms best wel goed doen. Soms. Maar nu is dat helemaal weg en weet ik dat we het toch weer vier jaar, als het mee zit, met hem zullen moeten doen. Serieus nemen kan ik hem nu niet meer dus die jaren krijgen een gevoelswaarde van acht jaar!

Voor mij een reden om dan toch maar verder te gaan met ….klussen!

Het wordt een lange, hete winter….

Over piemels gesproken. Piemels zijn het, die politici. Ik kan er geen andere vergelijking op los laten sinds ik elke dag dat gezeik van die gasten aan moet horen. Nu gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet maar oh wee, vanaf 13 september zijn ze ineens de incontinentie voorbij en kruipen ze bij elkaar op schoot, de draaikontjes in de aanslag.. Rutte belooft zelfs duizend euro voor de harde werkers onder ons. Het toppunt! Zelfs het beloofde ‘kwartje van Kok’ werd niet uitbetaald!

Dus luister ik liever naar mijn eigen gezeik!

Het voetbal seizoen is weer begonnen en de gemiddelde man loopt daardoor weer opgewonden rond. En wat doen de dames? Die lezen! Lezen? Jaaaaa, lezen. We weten dat vrouwen in het algemeen meer lezen dan de man (en zijn daardoor slimmer..) maar dit keer is het menens, het gonst door heel het land, raast met 80, 100, 120 en zelfs 130 kilometer per uur van dame naar dame en alle politieke peilingen raken in de war door dit nieuws..

Wat is er aan de hand in vrouwenland?

Nou, het gaat om een boek met de wat saaie titel ’50 tinten grijs’. In mijn ogen dan hè, de dames krijgen er namelijk een behoorlijke kleur van. En dan alle kleuren van de regenboog! Dat was voor mij een reden om eens uit te vogelen wat er nou zo goed is aan dat boek. Na enkele recensies gelezen te hebben werd mij al snel duidelijk dat de schrijfster, ene mevrouw James, de erotiek niet schuwt. Op bijna elke bladzijde wordt het mannelijk geslacht (voor diegene die niet weten wat ik daar mee bedoel: de piemel) uitvoerig en in diverse standjes beschreven. Kinky is het woord welke ik steeds weer tegen kwam.

Was het de man die bekend stond dat hij, gemiddeld, tachtig keer per dag aan seks denkt, nu is er een omslag gaande. Ooit zong een zogenaamde zangeres waarvan mij de naam ontschoten is, dat ze ‘vanavond hoofdpijn heeft’ en dat zette bij menig man kwaad bloed. Dat kwam natuurlijk door de herkenning.

Nu denkt de lezeres van ’50 tinten grijs’ steeds aan seks. Niet tachtig keer per dag maar drie keer (!) vijfhonderd bladzijden lang. Want het is een trilogie, om precies te zijn een erotische thriller. Vroeger noemden wij dat porno maar omdat het literair is noemen ze het beestje nu anders. What’s in a name.

De politicipiemels hebben dus ook bij de dames onder ons echt het nakijken.

De Olympische Spelen zijn voorbij en ik mag zeggen, ja, dat mag ik zeggen, dat het geweldige Spelen waren. Mijn tv draaide overuren. Genieten. Vroeg mij wel af waarom Epke de zaal betrad met de mouwen over zijn handen. Ik had gehoopt dat het hem gevraagd werd maar helaas was ik de enige die het opgevallen was dus ik blijf met de vraag zitten, misschien wel tot de volgende Spelen. Dat is op zich al een Olympische medaille waard…ik ga voor goud!
Respect heb ik voor die gasten gekregen. Hoe is ’t toch mogelijk dat je alle leuke zaken die in je leven voorbij kunnen komen, opzij zet voor sport..Of beter gezegd, voor een inspanning in de sport op top niveau, soms maar enkele minuten durend. Ik heb nu een andere kijk gekregen over de voetballers, de profs dan wel te verstaan. Na het debacle van de EK zat dat er ook wel in natuurlijk. Makkelijk scoren van mij, ik weet het, maar toch hebben de Olympiërs mijn hart gestolen. Nieuwe spelers voor het Nederlands Elftal? Doe maar elf Epke Zonderlandjes!
Wanneer het Oranje klaar stond voor Het Wilhelmus draaide ik mij altijd beschamend weg. Dat had ik niet bij Epke, Raomi en de rest van de Gigantjes. Ik had zelfs de neiging erbij te gaan stáán! En mijn ogen prikkelden lichtjes en de haren op mijn armen en benen leken iets te rijzen…
Dan de huldiging. In Den Bosch. Het gezelschap moest natuurlijk geëerd worden en dan kiezen ze een stadje in Brabant. En jawel hoor, ’t duurde niet lang of het woord ‘carnaval’ viel en het woord ‘gezellig’. Voor mij een teken dat er opgelet moet worden want dan is de Tros in de buurt, de Grootste familie van Nederland. Schichtig keek ik om mij heen, was op alles bedacht en klaar voor een supersnelle actie met de afstandsbediening…
En ja hoor, ineens stonden ze er, Nick en Simon! Deze keer zonder trein maar ze gingen wel zingen. Zappppp..en weg was de huldiging.
Ik stond weer met beide benen op de grond en zat een tel later op mijn balkonnetje. Daar las ik op internet dat de Nederlandse Beachvolleyballers niet bij Mart Smeets wilden aanschuiven. Hij was ’n beetje onaardig geweest tegen het vriendinnetje van een van de mannen. Ik heb die mannen bekeken toen ze moesten spelen en heb steeds de gedachte gehad dat zij het spelletje of niet leuk vonden of dat ze elkaar niet leuk vonden. Hun tegenstanders anders wel, die barsten van ambitie en knuffelden elkaar tot in den treure..en wonnen een medaille.
Dat gedoe met Mart werd weer opgeblazen en al gauw was het een hot item. Ik heb bijna elke avond naar hem gekeken en kan alleen maar de simpele en saaie conclusie trekken: Mart is goed, slaat wel eens de plank mis maar hoe hij een filmpje becommentarieerd of hoe hij superlatieven gebruikt om de toehoorder(s) een pluim in den reet te steken, is fenomenaal.
Daarom anti- Mart fans: kijk dan toch lekker naar Genee en Derksen of zapp weg en ga op je balkon zitten!

Vanavond begint het EK en ik realiseer mij nog niets oranjes in of aan mijn huis te hebben. Ja, drie weken geleden nog wel. Toen ik het behang in mijn slaapkamer eraf haalde bleek er nog een laag onder te zitten…in de kleur oranje. Het kostte mij twee dagen om het eraf te krijgen. Twee dagen van vloeken en tieren omdat het zo vast zat en omdat ik tot twee keer toe in de emmer met sop ging staan waarmee ik de muren inzeepte om zo het behang los te weken.

Op 14 mei moest ik naar de Notaris en werd ik officieel eigenaar van een flat (en een nieuwe pen in the pocket!) . De volgende dag heb ik in één dag de oude keuken eruit gesloopt en voelde ik die avond spieren waarvan ik niet meer wist dat ik ze had…

Daarna kwam de worsteling met de slaapkamer. Wie o wie heeft ooit bedacht dat klussen leuk is? Maar goed, ik heb het doorstaan en de slaapkamer werd uiteindelijk een mooi onderkomen. Jammer blijft het feit dat je in zo’n vertrek meestal met je ogen dicht ligt…

De woonkamer ging makkelijker doordat ik, na een tip, een behang verwijderingsmiddeltje gekocht had. Dit spul spoot je dan op het oude behang met een plantenspuit en even later viel het er, bijna, vanzelf af. En je werd er stoned van (zonder wietpas)! Ik liep te tollen op mijn benen en de wereld zag er anders uit dan voorheen. Later las ik op de verpakking dat een mondkapje en goede ventilatie wel gewenst waren. Tja, ik ben een man en mannen lezen de gebruiksaanwijzing nooit….

Het ‘glasvezelen’ ging mij goed af en binnen no time kon ik de muren gaan sauzen. O nee, eerst het plafond natuurlijk. Opnieuw een uitdaging want waar de muur bovenin ophield en het plafond begon (hoe noem je dat plekje eigenlijk???) moest er natuurlijk heel nauwkeurig gewerkt worden. Ik werkte namelijk met twee kleuren, Taupe op de muren en gebroken wit op het plafond. Zonder ook maar iets af te plakken stortte ik mij op deze klus en het resultaat mag er zijn. Al zeg ik het zelf. Vaste hand. Komt vast door de whisky..

Met een vriend pakte ik de al aanwezige lambrisering aan: de zichtbare schroeven eruit, gaatjes uitboren en schroeven er weer in, afkitten, schuren, afnemen met St.Marc en als laatste de zijdeglans erop. Gebroken wit, ze hadden geen hele…(dit grapje heb ik tot vervelens toe aan iedereen toe die het maar horen wilde, verteld. Maar ja, ik was natuurlijk behoorlijk beneveld door het behangverwijderingsgoedje..)

Afgelopen zondag hebben we de laatste spullen zoals een garderobekast en een vitrinekast, overbracht naar de flat en aan het einde van de dag kon ik tevreden en dankbaar zijn voor het resultaat. Dankbaar? Ja, want 80 % van mijn huisraad heb ik mogen overnemen van wijlen Pater Paul van Winden uit Hulst. Uit eerbied heb ik een van zijn wandversieringen, het Laatste Avondmaal, boven de eettafel gehangen.

En daarom heb ik niks oranjes hangen. Misschien wel weer over twee jaar. Maar nu ga ik eerst genieten!

Het werd geen Barcelona maar Chelsea en het werd geen gedoogkabinet maar het ‘Kunduz-verbond’. Dat eerste is ‘maar’ voetbal maar dat tweede heeft toch iets meer om het lijf. Ik zie ze nog staan. Mark, Maxime en Geert. Eensgezind. Dat straalden ze uit en alle kritiek werd lachend weggewuifd. Terwijl je op je vingers kon natellen dat dit geen lang leven beschoren had. Nou ja, het is voorbij, inclusief de mediastilte. Vanaf nu gaan de politici weer campagne voeren en zullen wij al die mooie praatjes weer aan moeten horen. En dan na de vakanties de stemhokjes in, altijd een bijzondere gebeurtenis. Natuurlijk wel van tevoren jezelf goed verdiepen in de programma’s en vervolgens maar hopen dat je goed gegokt hebt.. Want de hoofdvraag blijft: bij welke partij of coalitie zal ik het minst genaaid worden?

Maar voorlopig heb ik geen tijd om dat allemaal uit te zoeken. Ik heb namelijk een flatje gekocht en zal op korte termijn flink aan de bak moeten met slopen, behangen en verven. En verhuizen. Dan laat ik mijn zolderkamertje achter waar ik het laatste half jaar heb doorgebracht. Met gemengde gevoelens kijk ik daar op terug. Daarover later meer, heb het nu te druk met dingen regelen voor de flat. Onder andere heb ik mij laten voorlichten bij bedrijven die keukens verkopen, de zogenaamde keukenboeren. Op advies van velen ben ik eerst naar de Ikea geweest maar daar ging het fout. Ten eerste omdat ik daar heen ging op mijn vrije dag, vrijdag, en ter plekke bleek dat ik niet de enige was. Daarom bij deze een gratis tip: ga niet op Goede Vrijdag naar de Ikea!!
Terwijl bij mij een migraine aanval opkwam meldde ik mij toch bij de keukenafdeling van de Zweed. In plaats van ‘Gaat uw zitten, er komt zo iemand bij u. Blieft u koffie?’ moest ik plaats nemen achter een pc en werd van mij verwacht dat ik zélf de keuken in elkaar zou zetten met behulp van een driedimensionaal computerprogramma. Allemaal heel mooi maar voor een leek, ik dus, een crime…

Tien minuten later liet ik de Ikea achter mij. Vervolgens maakte ik een afspraak met twee echte keukenboeren en dat beviel een stuk beter. Met een verse kop koffie keek ik toe hoe er door de keukenboer een schetst gemaakt werd. En ik werd bestookt met vragen wat ik wilde. Dat was niet zo eenvoudig want zoals ik al schreef, ik ben een leek. Gelukkig werd ik visueel ondersteund en na een klein uurtje verscheen er op het computerscherm een keuken! Halverwege juni zal er geleverd worden en tot die tijd doe ik het met een geïmproviseerde keuken: een tafel met daarop een 4 pits gasstel, een koelkastje en een vriezertje. De afwas doe ik onder de douche….

Morgen zal de definitieve overdracht zijn van de flat en daarna ga ik drie weken lang aan de slag. Voor een man met twee linker handen geen leuk vooruitzicht maar er zijn erger dingen in het leven…Bijvoorbeeld de debatten van de kandidaat lijsttrekkers van het CDA!

Verbouwereerd zat ik achter mijn bureau met de telefoon in de hand. Even daarvoor had ik een dame van het energiebedrijf aan de lijn en dat moest ik even verwerken.. Een stortvloed aan woorden kreeg ik over mij heen. Níet te verstaan! Het enige wat ik verstond was iets over een afspraak in het huis. Het klopte wel dat het energiebedrijf contact met mij zou zoeken want ik had om een offerte gevraagd, maar hier kon ik niks mee. Zeer waarschijnlijk had ze een standaard tekst voor d’r liggen en, verveeld omdat ze liever een ander beroep had uitgeoefend, las ze die tekst monotoon en in razend tempo voor.. Ik voelde dat deze dame totaal geen zin had om haar werk behoorlijk uit te voeren, laat staan iets te verkopen aan mij. Ik ben dan zo’n consument die zich omdraait en gewoon naar de concurrent loopt, zelfs als deze duurder is. Denk ook niet dat als ze thuiskomt dat haar partner vraagt of ze lekker gewerkt heeft… Die heeft dat al lang geleden opgegeven of erger, heeft zijn/haar biezen allang gepakt! Ik zeg: ontslaan dat mens!

Dat ik bij dat bedrijf om een offerte vroeg was trouwens omdat je dan een pen kreeg. Ik ben namelijk een pen-fetisjist. Enkele weken geleden moest ik weer naar de cursus herhaling BHV (Bedrijfs Hulp Verlening) en het hoogtepunt, voor mij althans, is toch de uitreiking van de pen. Geen bijzondere pen hoor, gewoon zo’n bedrijfspennetje met ’n logootje erop. Maar toch geeft die pen mij meer voldoening dan de pop die ik reanimeer of de Lotusvrijwilliger die ik zo snel mogelijk naar een veiliger plek begeleiden moet.

Die pen prijkt nu in de pennenhouder die mijn middelste zoon ooit van hout gemaakt had. Een volgende kans op een pen bood zich twee weken geleden aan. Ik was voor de derde keer bij een bedrijf welke hypotheken regelen. Voor mij lagen stapels papieren en die moest ik ondertekenen met een paraaf en sommigen met een handtekening. Aangezien ik geen paraaf voor handen had bleef het bij handtekeningen maar dit even terzijde. De dame aan de overzijde van het bureau gaf mij haar pen, ook een bedrijfspen, en ik kon aan de slag. Terwijl ik de slagen maakte genoot ik van de pen en zachtjes begon de hoop te groeien op een nieuwe aanwinst… Toen ik klaar was en we de papieren nog eens doorgenomen hadden op correctheid van mij handtekeningen, werd de conclusie door ons allebei getrokken: die papieren moesten in een nette dossiermap. Daar zag ik mijn kans. De pen nog stijf in mijn vuisten geklemd. Ik kreeg vervolgens een dossiermap ‘van de zaak’ en begon de belangrijke papieren in te voeren waarbij ik de pen even opzij legde.

Fout!

Voordat ik (en zij ook wellicht) er erg in had, pakte ze de pen en maakte ze nog even een notitie voor mij want ik moest nog een notaris aanschrijven… Even later stond ik mét map maar zónder pen weer buiten…

Toch kreeg ik een week later wederom een kans. Een grote kans want ik moest een voorlopig koopcontract tekenen. De makelaar, ook een dame, gaf mij al snel de indruk dat dit een heuglijke gebeurtenis moest zijn want ze was super vrolijk en vriendelijk en had het over ‘een bijzondere dag’.

Om vijf over half vijf, deze tijd noteerde ze zelf, begon ik met tekenen. “Maar even wachten, dat doen we met een speciale pen!” Enthousiast veerde ik op en zij ook maar dat was omdat ze de pen even beneden, in het souterrain, ophalen moest. Direct zag ik zilver- of goudkleurige pennen voor me, het liefst van een van de volgende merken: Cross, Diplomat, Lamy, Mont Blanc, Parker, Pelikan, Sailor, Sheaffer of Waterman. Binnen een minuut was ze weer terug en van binnen kookte ik bijna over van extase..

“Ach, wat jammer nou, ze zijn op!” Mijn gevoelens erna waren met geen pen te beschrijven…

Het weerbericht laat er geen gras (!) over groeien, de hooikoortstijd is aangebroken. Dat is voor mij toch altijd weer een feestelijk moment, want dat betekent dat we lekker weer hebben. Let wel, ik heb dus geen last van hooikoorts en snap heus wel dat mensen die er wel last van hebben, dat heel vervelend vinden…. Op dit moment zijn de volgende bomensoorten actief met het verspreiden van pollen: de Wilg, de Els en de Hazelaar. De Berk loopt nog iets achter maar is ook hard op weg om menig neusje te irriteren…
Kijk, voorgaande is nieuws. Vooral als je het vergelijkt met de berichtgeving van vandaag over het Haagsche Catshuis, zomaar een greep uit Medialand:
10.01 uur: Rutte, Wilders en Verhagen aangekomen op het Catshuis
10.13 uur: Van der Ham broedt op woordgrap
10.29 uur: “Hek dicht, deur dicht”
En voorgaande wordt telkens aangevuld zodra ze iets van beweging zien of als er iemand ‘aan het lekken is’. Incontinentie? Nee hoor, lek’er’s zijn mensen die hun mond voorbij praten, soms worden ze ook wel ‘betrouwbare bronnen’ genoemd.
Ik kan er niet meer tegen.. Misschien ligt het wel aan mijn leeftijd of de tijd van het jaar (hooikoortstijd) of denken ze daar (voor mij ‘hier’) in Den Haag dat we seniel zijn of zo.
Inmiddels blijkt dat de gesprekken gewoon door gaan. Toegegeven, het was een knap staaltje poppenkast. En erna waren alle talkshows weer gelardeerd met discussies over de Catshuis-perikelen, werden er diverse scenario’s op tafel gelegd en zaten wij, kijkers en klootjesvolk, met gespannen billen toe te kijken vanaf de bank. Ik kon er zelfs niet van slapen. Woelend en zuchtend vocht ik mij door de nachtelijke uren heen. Zo nu en dan zakte ik wel even weg maar dan schrok ik weer wakker omdat ik beelden zag van stemformulieren op de deurmat.. Nee! Ik wil niet stemmen! Daar heb ik absoluut geen tijd voor want ik speel WordFreut met een mannetje/vrouwtje of tien. Onder andere met Miranda452 en Lexio1971. En tussendoor teken ik me helemaal suf dankzij de app ‘Draw Something’.
Ik moest ook steeds niezen maar dat kwam niet van de pollen maar van het tapijt in mijn kamer, moet hoognodig weer eens de stofzuiger erdoor halen.
Het was weer een storm in een glas water. Terwijl het buiten windstil was. Nu zal men wel weer over de droogte beginnen die ons land ‘teistert’. Zo vliegen we van de ene ramp in de andere en blijft ons landje niets bespaard! Krijgen wij eigenlijk wel ontwikkelingshulp van onze buurlanden?
Potverdorie, nu krijg ik ineens een niesbui… Ik ben kennelijk toch nog ergens allergisch voor..Voor populistisch gelul!

Helden willen we. Als kind is je vader een held en later gaat dat over in een pop-idool of sportman. Als vader loop je er dan een beetje achteraan, beginnen ze je ineens uit te lachen wanneer je met een partijtje voetbal na een niet zo slimme actie onderuit gaat en voel je dat je heldendom langzaamaan wegkwijnt. Dan voel je je al gauw een held op gympies.
‘Hero’ staat voor ‘held’ en sommigen onder ons kregen die naam mee bij geboorte. De naamgever blies hoog van de toren of had een vooruitziende blik. Wij kennen ook een Hero. Niet die Hero uit All Stars maar die van de politiek. Hij stapte uit de PVV omdat wegzetten van een bevolkingsgroep niet zijn ding is. Waarschijnlijk heeft hij enkele jaren onder een steen gelegen en lukte het van de week eindelijk om er onderuit te kruipen. ‘Better let dan net’ zegt men dan in het Hoge Noorden. Of verstand komt met de jaren. Toch waardeerde ik Hero altijd wel want hij verantwoorde zich tenminste voor het volk.
Er was ook weer een held in de dierenvriendenwereld. Een Partij voor de Dieren politicus deed aangifte van dierenmishandeling omdat er een stalletje vol met kalkoenen ‘geruimd’ werd. Mooi woord trouwens, ruimen. Uit de tijd van Adolf noemde men dat nog Arbeiten.
Er waren wat problemen met het gasapparaat waardoor de kalkoenen euh.. wat langer nodig hadden om de geest te geven. Ja, dat is sneu, maar kan gebeuren. In de dierenwereld lukt het een leeuw ook niet altijd om direct de gevangen antilope naar de dierenhemel te helpen. Life sucks. Maar zolang wij in een zo ontzettend super beschaafde maatschappij wonen, blijven dit soort dierenvrienden het nieuws bespelen, simpel omdat ze doorslaan.
Het radioprogramma Langs de Lijn viert vandaag haar 10.000ste uitzending en daardoor zijn ze voor mij per definitie superhelden. Ja, ja, ik weet het, ze doen gewoon hun werk maar dankzij hun hoef ik niet decoders aan te schaffen of de portemonnee te trekken om een potje voetbal te zien én, niet geheel onbelangrijk, het houdt je fantasie fris. Het is een perfecte tegenhanger van al het visuele welke wij elke dag over ons heen krijgen.
Momenteel zijn er ook helden in Heerenveen, de schaaaaaaaaaatsers..geeeeuw.. Sorry hoor, heb heus wel respect voor die mannen en vrouwen maar buiten vallen de mussen (nou ja, die paar die we nog hebben) bijna van het dak en er is een moment van komen en gaan. Elk seizoen heeft haar eigen charme dus hou je daar aan. Toen ik vanmiddag naar Ajax- PSV aan het luisteren was, werd er ineens overgeschakeld naar Thialf! De overgang van voetbal naar schaatsen werd mij teveel en van nijd pleurde ik de radio het raam uit. Ja, ik weet het, ben en held op sokken…

De tijd om te emigreren is nu daadwerkelijk aangebroken, Frans Bauer is Petrus in The Passion, een soap welke georganiseerd wordt door o.a. de EO en RKK, het Nederlands Bijbelgenootschap en een aantal christelijke stromingen. Frans Bauer is dus heilig verklaard en dat trek ik niet meer. Bonaire leek mij wel een ‘leuke plek onder de zon’ maar daar schijnt sinds kort een man te wonen die even daarvoor nog zijn zakken gevuld had door te wanpresteren in de wereld der woningbouwverenigingen. Snap daar geen pepernoot van. Zodra ik ook maar even de schijn van wanprestatie op mijn werk laat zien, heb ik zo ’n waarschuwing aan den broek hangen, laat staan een bonus. Dan maar uitwijken naar Curaçao? Nee, is helemaal geen optie want daar wonen weer heel veel Bekende Nederlanders, uit de categorie ….Frans Bauer. Vluchten kan niet meer…

Voor dat ik ga wil ik nog wel even naar de Apple Store in Amsterdam. Ben erg benieuwd naar die handige apparaatjes die ons tot grote verrukking kunnen brengen en het personeel in de Apple- fabrieken tot wanhoop. Helaas kan ik zo’n ding nog niet betalen maar aan de andere kant is dat misschien wel een voordeel.. dat scheelt weer een springer.

Terwijl ik verder nadenk over een transfer naar het buitenland lees ik dat de gratis krant De Pers er mee gaat stoppen omdat ze geld tekort komen. Dat vind ik oprecht jammer want dit krantje stond bij mij hoog in het vaandel. De Metro en de Spits zijn slappe aftreksels maar hun distributie is veel beter. Maar ja, die worden ook ondersteund door die krant die alleen door wakkere en werkende Nederlanders gelezen wordt. En op Curaçao. De Pers geeft gelukkig nog niet op en zij gaan nu een list verzinnen.

Emigreren moet wel degelijk goed voorbereidt worden dus ik kijk regelmatig naar ‘Ik Vertrek’. Dat is niet dat programma met Joris Linssen, daarin vertrekken ze maar komen ze ook terug. Nee, het is dat programma van mijn ‘favoriete’ omroep, de Tros, waarin mensen gevolgd worden die hun heil in het buitenland gaan zoeken. De reden? Rust, veiligheid en het is hier te druk. O ja, en omdat het een droom is die eindelijk verwezenlijkt kan worden. Bijna elke week zie je dat het absoluut niet makkelijk gaat en dat er heel wat tegenslagen verwerkt moeten worden.

Dat is dan ook de reden dat ik misschien toch nog even hier blijf. En het feit dat ik best wel van rust houd maar niet elke dag. En tot op de dag van vandaag voel ik me ook best wel veilig en mijn fiets is nog geen één keer gestolen. En de drukte van (te)veel mensen op de vierkante meter geeft mij juist het gevoel dat ik leef en je hoeft niet meer ver te reizen om met andere culturen in aanraking te komen, lekker goedkoop… Want zo Nederlands ben ik dan ook wel weer!

Als verwoed koffiedrinker ben ik de laatste tijd behoorlijk van slag, ik verdrink namelijk bijna in het theedrinken! Hele thermoskannen gaan er door en in de voorraadkast staan nu al vijf soorten thee. Dat is trouwens niet veel hoor, loop maar eens een supermarkt binnen en neem een kijkje in de theehoek: zwarte thee, vruchtenthee, ‘delicious spices’, rooijbos harmony (!), groene en tuinkruiden thee. Tientallen soorten waaruit je kan kiezen, het neemt zoveel tijd in beslag dat andere klanten gaan denken dat je een medewerker bent.. Ik heb mij inmiddels aangemeld bij de Club van Theedrinkers om zo ervaringen uit te kunnen wisselen over smaak, afdronk, pittigheid en kleur. Heel gezellig, binnenkort ook op Facebook!

Over Facebook gesproken, het valt mij op dat momenteel ‘het weer’ erg hot is. Persoonlijk zou ik het liever hebben over voetbal-God Lionel Messi, de fantastisch verrassende voetbaluitslagen van afgelopen weekend of over het bezoek van Premier Rutte aan de SGP rokjesjongeren (Ja, ik ben ook gelovig..) of het ontslag van coach Rutten (PSV). Maar nee, het zou de gemiddelde Facebook’er worst zijn.

Het weer is veel interessanter, het verlangen naar de lente is begonnen. Weg winterslaap, naar buiten en genieten van de zon is voor menigeen nu een must. Dat dikke, vieze en muffe winterkleed moet hoognodig naar de stomerij, luchtigheid moet weer telig wieren (?). Natuurlijk kan ik mij daar ook wel in vinden, krijg altijd prettige tintelingen van de eerste kieviet geluiden. Alleen veel te laat want het eerste ei is alweer gevonden. Balen, loop altijd achter de feiten aan. Toen mijn jongens nog jochies waren wilde ik altijd met ze de polder in om kikkerdril uit de sloten te lepelen maar ik kwam steeds te laat, werd uitgelachen door tientallen jonge kikkertjes. Dan liep ik weer terug met drie verdrietige kindertjes naast me en praatte ik ondertussen op ze in dat Papa volgend jaar wel op tijd zal zijn..

Gelukkig is er YouTube! Anders hadden de mannen het nu nog niet gezien..

Over lente gesproken, als je ‘lente’ googled zit je zo op de website van de Vogelbescherming, met name beleefdelente.nl, een mooie aanvulling op alle lente kriebels zoals bijvoorbeeld tuinieren of gewoon lekker in de zon liggen.

Dit is een van mijn favoriete websites. Want hier krijg je een mooie inkijk in de nesten van diverse vogels. Zonder huiszoekingsbevel, zonder aan te kloppen of zonder aan te bellen! Past helemaal in onze tijdsgeest want alles moet immers kunnen. Momenteel zijn de ooienvaar, de ijsvogel, de steenuil en de slechtvalk al vol in business. En dat kun je allemaal zien vanuit je luie stoel. Mocht je er iets bij willen drinken dan adviseer ik je een groene- of vruchtenthee, met daarin een (let op) touch van tropische vruchten of ginseng.

Later wil ik ‘m ook! De schaamdouche. Alleen al voor de naam! Deze douche is nu op enkele scholen geïntroduceerd en het zal een gat in de markt blijken. Want het is niet zomaar meer ‘gewoon’ om in je blote niksie onder de gemeenschappelijke douche te gaan. De islamitische medemens is ermee begonnen. Zag het enige jaren geleden al ontstaan in de kleedkamer van de voetbalvelden. Uiteraard werd daar weer op gereageerd door beroeps zeikerds en vieze mannetjes maar ik vond het wel grappig. Niet veel later zag ik het hele team in de meest kleurrijke boxers (ik had vroeger alleen gele..euh..witte..en toen werden ze nog gewoon onderbroek genoemd!) luid zingend onder de douche staan en was het geaccepteerd. Ook onder de zeikerds. (De mening van de vieze mannetjes wil ik niet weten..). Niet alles wat van buiten komt hoeft slecht te zijn. Neem maar eens het handen schudden wat je tegenwoordig iedereen ziet doen, van jong tot oud. Voorheen zei je gewoon ‘hoi’ tegen je maatje, stak er soms ter aanvulling nog een hand bij omhoog maar dat was het dan ook wel. Nu gaat dat anders. Een hand wordt geschud, daarna volgt nog een aantal onnavolgbare gymnastische bewegingen of er volgt nog een snelle knuffel. Geweldig! Make love, not war!

Naast de gemeenschappelijke douche worden er nu extra eenpersoonsdouches gemaakt. Zodat je niet met de billen bloot hoeft voor de mensen om je heen. Het heeft ook te maken met het feit dat we in een maatschappij leven waarin iedereen perfect moet zijn. Wijk je af dan val je buiten de boot. Het ene piemeltje is immers het andere niet.

Op Facebook zie je het ook regelmatig voorbij komen. De ene is nog perfecter dan de ander terwijl toch echt elk huisje wel een kruisje heeft. Maar ja, hang je de vuile was buiten dan wordt je daar weer op afgerekend, dat willen we niet horen. Dus alles is leuk, lief, gezellig en aardig.

Naast deze nieuwe trend zijn ze bij de bijstandswet ook lekker vernieuwend bezig. Want als jij in de bijstand zit en je zoon of dochter heeft een baantje, dan gaan ze jou korten. Dan gaat het niet om het wekelijkse kostgeld maar om grotere bedragen.

“Wie is bij u thuis de kostwinner, mevrouwtje?” “Euh..dat is Petertje, m’n zoon. Die heeft een bijbaantje als vakkenvuller.”

Ja, dan schop je zo’n kind toch op kamers, een logisch gevolg. Kan hij of zij zich al lekker snel in de schulden werken.
Later kan het wel weer goed komen. Dan doe je je werk gewoon niet goed en krijg je toch een bonus mee van drie en een half miljoen. Ook voor dat soort lui zou een schaamdouche uitermate geschikt zijn!

“Ik ben zo’n trage, slome geest
Wat was dat voor wonderlijk sperma
Dat van een paar duizend zaadcellen
Ik de snelste ben geweest.”
Aan voorgaand rijmpje (Herman Finkers) moest ik even denken toen ik met mijn twee jongste kinderen het museum ‘Corpus’ bezocht. We begonnen in het kniegewricht en even erna werden we welkom geheten in de baarmoeder. Dat was een tijd geleden zeg! Maar het voelde als thuiskomen en in ons oor (de digitale gids praatte ons bij via de koptelefoon) kwam de boodschap dat er even verderop een zaadlozing plaatsgevonden had en dat de zaadjes onderweg waren. Oké, dacht ik bij mezelf, dat scheelt weer in de voorlichting naar de boys.. Deze keken door hun 3 D bril strak voor hun uit, vooral nú niet naar Papa kijken anders gaat hij er op door.. De zaadjes kwamen in zicht en toen zagen wij door de 3D bril dat er een heuse veldslag uitbrak tussen de kikkervisjes want ja, wie zal de eerste zijn was natuurlijk de grote vraag…

Even later zaten we in het hart en werden we, wederom met 3 D bril op, meegevoerd met de rode bloedlichaampjes en om de snelheid te ervaren begon de stoel ook nog eens mee te bewegen. Dit was weer eens wat anders dan een museum met een schilderijtje aan de muur of een stuk kunst op een pilaar. Toen we in het reukorgaan zaten keken we naar een beeld met bloemen..en roken we de bloemen!

Uiteindelijk kwamen we via de mond weer naar buiten en was de rondleiding door het mens afgerond. Dat noemden ze het eerste deel. We kregen nu de gelegenheid om gebruik te maken van het restaurant. Restaurantje. Met een fraai uitzicht op de Katwijkse duinen. Het werd een rondje van mij want de mannen hadden hun salaris nog niet binnen: twee warme chocomel met slagroom, een koffie (“Gewone koffie, meneer?” “Ja, gewone, ik houd niet van rare koffie!”), een aardbei-, een chocolade- en een appeltaartpunt. Niet goed voor de lijn maar wel goed voor het slanker maken van je financiën..

Na dit feestmaal konden we met de afdaling beginnen. Op elke verdieping was wel wat te doen, onder andere een gebakje eraf fietsen of een quiz doen van het tuberculosefonds. Of met ballen op bacteriën gooien!
Met al die kennis gingen we even later huiswaarts, onder de indruk van hoe we in elkaar zitten. Daar is goed over nagedacht!

Powned, de zender die het zogenaamde ‘nieuwe geluid’ uitzendt, heeft aangifte gedaan vanwege mishandeling van ene Rutger van Castricum. Ik snap niet dat ik hier aandacht aan besteed maar het leed is al geschied.. Zoals Pownews, het ‘nieuws’ rubriekje van Powned, heel veel leed bij anderen veroorzaakt door hun zogenaamde humor en interviewtechniek, zo jammeren ze nu zelf doordat een van hun slachtoffers uit zijn vel sprong. Een niet onlogisch gevolg ook al weet ik dat geweld niets oplost. Want zo ga je niet met elkaar om. Ze doen me denken aan de jongetjes en meisjes die anderen pesten. Van die zogenaamde populaire figuren die op school wel even de dienst uitmaken maar ondertussen eigenlijk heel zielig zijn. Arme Rutger, je zakt steeds dieper weg in je eigen shit…

Nee, voorgaande is eigenlijk zonde van de schrijftijd, excuses. Gelukkig was er genoeg ander nieuws. Eén nieuwsfeitje zette mij enorm in tweestrijd. Moet ik het er wel of niet over hebben? Want jaren en jaren heb ik mij openlijk verzet tegen dit fenomeen en nu twijfel ik aan mijzelf. Loop al de hele dag te piekeren en zo nu en dan moet ik mezelf echt even vermannen… Ik schuur tegen hyperventilatie aan… Het gaat namelijk over dat.. nationale songfestivalliedje! Zondagavond laat zag ik op internet dat er een winnaar was. Nieuws waar ik normaal gesproken acuut braakneigingen van krijg maar nu won mijn nieuwsgierigheid. Dat kwam misschien wel omdat ik er van baalde dat PSV nipt gewonnen had van Feyenoord, de terugslag van mijn aanmoedigingen voor de Rotterdammers was kennelijk teveel voor me geweest.

Ik klikte op het (video) bericht en zag een Indiaan verschijnen, of een squaw, want het was een meisje. Dat wist ik nog uit mijn kinderjaren, een squaw is een meisjes indiaan.

In plaats van direct mijn vergissing ongedaan te maken liet ik het filmpje verder lopen. Ik verbaasde mij over mijn eigen gedrag, voelde mijn pols of die nog klopte en kneep me daarna nog eens stevig in de arm. Want ik vond het .. een leuk nummer! Daar stond ze, alleen op het podium, haar zelf begeleidend op de gitaar en ik pikte ook nog even mee dat ze het zelf geschreven had ook! Wie was dit schepsel?

Na een flinke teug van een van mijn beste whisky’s besloot ik het filmpje nog eens te bekijken. En wederom bleef mijn maaginhoud binnen en genoot ik, werd zelfs een beetje vrolijk en zag de wereld ineens weer een stuk zonniger in. Dat ik dit nog mag meemaken. Na al die jaren van dikke ellende rond het songfestival. Vader Abraham, de Toppers, noem ze allemaal maar op, nachtmerries waren het. Mijn voorspelling voor de einduitslag? We zitten bij de eerste vijf!

In de auto zitten is tegenwoordig echt geen lolletje meer. Terwijl gadgets en handige snufjes in de auto je juist een prettig gevoel moeten geven. Steekt er iemand plotseling over of nader je de bumper van je voorligger te dicht, hoppetaa, de auto remt vanzelf. Niet dat mijn auto dat doet hoor, die stamt nog van voor de eeuwwisseling en als er een lampje verwisseld moet worden, kan je dat nog gewoon zelf doen.
Nee, de lol is er vanaf omdat de brandstofprijzen wel heel erg hoog zijn. Rond de 1.80 euri per liter. Dat is omgerekend..euh…een gulden of vier! Dit heeft als resultaat dat je tegen het overspannen aan in de auto zit, continue glurend naar de brandstofmeter. En mijn auto lust wel een goede slok dus ik zie dat irritante pijltje gewoon tijdens het rijden naar beneden zakken.. Daarbij komt nog het gegeven dat mijn veiligheid in gevaar loopt door die stress in de auto. Voor je het weet lig je met je neus in de airbag en zie je, wanneer je weer bij kennis komt, een vriendelijke man of vrouw je een nekbrace omdoen. Na een dollemansrit met sirene door de stad kom je dan aan in het ziekenhuis en zal er van alles aan je gevraagd worden. Denk ik zo. “Rookt u?” of “Kunnen we iemand bellen voor u?” of “Bent u allergisch voor antibiotica?” of “Wat wilt u vanavond eten?” of “Bent u donor(!)?”

Of “Maakt u bezwaar tegen filmopnamen van uw opname voor een tv programma?”

Allemaal vragen die je misschien wel beantwoord maar ben je op dat moment wel toerekeningsvatbaar? Ja, maar zo krijgen de mensen een beetje een beeld wat er allemaal op de 1e hulp gebeurt.. Beste directeur van ’t VU: Ik respecteer alles wat jullie daar uitspoken maar hoef ’t niet op tv te zien!
Ik rij volgens Het Nieuwe Rijden. Ik start, schakel direct in zijn vier en rij weg. De auto rollen laten is het advies. En niet terugschakelen bij een naderend stoplicht, nee, uit laten rollen. Al die bestuurders die dus super traag op een stoplicht af rijden, een ergernis voor velen, doen dus aan Het Nieuwe Rijden. En dat allemaal om maar zoveel mogelijk kilometers te maken! Voor zo’n min mogelijk euro’s.
Behalve dan de leaserijders. Die tanken in veel gevallen van de baas en rijden zich, als we in alcoholtermen spreken, een stuk in de kraag. Nu schijnen die bedrijven daar toch ook van terug te komen en in plaats van beperkingen op te stellen geven ze een cursus: jawel, in Het Nieuwe Rijden.

De zakdoeken zijn niet aan te slepen. Heb ’t gevoel dat ik leegloop en dat het niet meer te stoppen valt. Sinds enkele dagen houdt een irritante verkoudheid mij in de greep en vul ik menig zakdoekje met uitwerpselen uit mijn neus en heb ik geen idee waar dat allemaal vandaan komt. Naast de tsunami van vocht uit de inmiddels rood aangelopen schrale neus lopen mijn ogen ook nog eens vol en verwacht ik elk moment een goudvis voorbij te zien zwemmen..

Terwijl ik toch dagelijks een of twee sinaasappels naar binnen werk. Zitten daar dan geen vitaminen meer in of zo? Zijn sinaasappelen al zo doorgekweekt dat ze alleen nog maar de smaak van een sinaasappel hebben? Misschien dan toch maar aan de vitamientjes die ze in potjes stoppen? Of is het gewoon ‘de tijd van het jaar’, dat het min of meer geoorloofd is om met een snotneus rond te lopen. Je ziek te melden zodra er in de krant staat dat er griep op komst is..

Vermoedelijk had ik ook koorts maar aangezien ik geen thermometer heb blijft het een vermoeden. Toch zag ik ene Guidetti afgelopen weekend, nadat hij al een gele kaart ontvangen had, zijn shirt uitdoen na het met succes inschieten van een penalty.. Kennelijk was ik toen toch onderhevig aan een koortspiek want zoiets doe je natuurlijk niet als profvoetballer. Ook niet omdat je je nieuwe tattoo aan de toeschouwers wilt laten zien.

Volgens vrouwen kunnen mannen zich vreselijk aanstellen als ze iets mankeren. Ik zie dat anders. De oorzaak ligt namelijk bij de moeder (de vrouw dus). Want zodra de gemiddelde moeder ziet dat een van de kinderen zich niet lekker voelt gaan ze vol aan het zogenaamde ‘moederen’. Dan krijg je ineens een schoteltje met kleine stukjes sinaasappel, soms zelfs met wat suiker en je mag op de bank liggen met de dekens van je bed erover heen. Geen wonder dat de volwassen man begint te piepen zodra hij voelt niet helemaal in orde te zijn. Hij wil terug naar ‘het kind’ zijn, terug naar dat kleine, leuke jochie met sproeten die tevreden was met een autootje of ’n zak knikkers (wel met minimaal drie stuiters!) en zo nu en dan een aai over de bol… En dan heb ik het nog niet eens over de knuffels,knuffels die alleen moeders geven kunnen en waar elke man zijn leven lang naar blijft smachten….

Een vrouw wordt volwassen maar een man zal altijd kind blijven.

Toen ik onlangs s’ avonds naar mijn werk fietste en stond te wachten voor een stoplicht, zag ik even verderop een fluorescerend vest opdoemen, naast een scooter. Politie, was mijn eerste gedachte, maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat er een ‘mannetje’ in dat vest zat die verre op een agent leek. Toch zag ik aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij met iets belangrijks bezig was maar ik fietste verder met vraagtekens op mijn bagagedrager. Totdat ik ineens ingehaald werd door het vest op de scooter..en toen stopte hij weer. Ik kneep rustig mijn remmen in, hier wilde ik het mijne van weten. De collega’s moesten maar even wachten op hun aflos. Want deze persoon gedroeg zich verdacht en ja, dan rest mij mijn burgerplicht…

Sommige mensen vullen hun burgerplicht anders in. Die kijken al dik twintig jaar lang naar …As the World Turns. Dit is niet de Amerikaanse versie van De Wereld Draait Door maar een soap. Er is nu consternatie omdat vandaag de laatste aflevering te zien is. Persoonlijk denk ik: So what! Het zal tijd worden ook! Maar dan begeef ik mij op glad ijs want ATWT kijkers zijn super fanatiek.. Op FB hoef ik maar even rond te kijken wat de fans te zeggen hebben over de laatste uitzending… Schokkend! Ze hebben het over een leegte, over hoe ze in Godsnaam hun leven nog verder in moeten vullen..

Voornamelijk denk je dat ATWT een vrouwending is maar er schijnen ook mannen naar te kijken. Ervan uitgaande dat het de echtgenoten van deze dames zullen zijn kan ik gerust zeggen dat we hier dan te maken hebben met échte liefde. En daarna samen de keuken in om een lekker potje te ..koken, want ja, de liefde gaat immers ook door de maag.

Ik blijf het een rariteit vinden. Net zoals ik het een rariteit vind dat er nog mannen van mijn leeftijd naar The A Team kijken. Je wilt toch wel eens iets anders?

Toch ben ik ook wel een beetje verslaafd geweest aan iets op TV. Aan die Australische serie Sons and Daugthers. Maar op een gegeven moment ken je het ritueel wel, begint de ‘snelheid’ je parten te spelen en werd ik depressief van de problemen die dag in dag uit, zich openbaarden. Exit Sons and Daugthers! Had aan mijn eigen problemen ruimschoots genoeg.

Het mannetje pakte pen en papier uit zijn zak, keek omhoog langs de lantaarnpaal en noteerde iets. Vervolgens werd ’t papiertje zorgvuldig weer opgevouwen en ging de pen weer in zijn zak. Daarna keek hij de straat in, in de richting die hij- en ik- opgingen en stapte weer op zijn stalen ros.

Toen begreep ik het! Deze burger noteerde, in zijn vrije tijd en zonder kilometervergoeding, de nummers van de lantaarnpalen die defect waren. Om ze, wellicht, de volgende dag door te geven aan de gemeente.

Ineens zag ik dé opvulling voor menig ATWT kijker die vanaf morgen in een gat valt!

 

 

Schokkend nieuws vanuit Oostenrijk: Prins Friso getroffen door lawine. Heel erg allemaal, het zal je zoon, man of vader maar zijn. Het nieuws kwam als een lawine (Excusez le mot) over ons heen en in plaats dat we dat nieuws in alle rust zouden verwerken kwam de Nederlandse media op gang…Met alle gevolgen van dien.

Want we kregen de rust niet, het werd nóg schokkender!

Het NOS journaal ging met een extra uitzending de lucht in. Daar zat Annechien en naast haar een voor mij onbekende man met een laptop voor zijn neus. Wellicht een deskundige dacht ik maar na een minuut of twintig was die deskundige wel heel vaak aan het woord en moest Annechien regelmatig ingrijpen. Op een gegeven moment hadden ze een man aan de lijn die ook op vakantie in Lech was. Bij gebrek aan nieuws zeg maar. De man achter de laptop (heb me rot gezocht maar kan maar niet achter zijn naam komen..) interviewde deze…euh..getuige met veel gretigheid. Toen de toerist vertelde dat er op gegeven moment een helikopter overvloog kreeg de man achter de laptop bijna een orgasme! “Dus u zag de helikopter met Prins Friso er in?” De toerist raakte hiervan even in de war, vroeg zich af waarom zijn toehoorder zo opgewonden werd.. Tot hij in de gaten kreeg dat het maar om één ding ging: Sensatie! Later op de dag hoorde ik de toerist weer en nu had hij zich beter voorbereid, de vonken vlogen er af en smeuïg vertelde hij over zijn belevenissen. De man achter de laptop steeg bijna boven zijn desk uit.

De uitzending werd tegen zessen afgebroken nadat ze eindelijk begrepen dat er niet veel nieuws meer komen zou. Volgens mij had ik een keer of zes de burgemeester van Lech aan moeten horen, een keer of vier de minister president en wel tien keer het kaartje te zien gekregen waarop de bergen van het getroffen gebied op stonden. En dan nog ’n hoogtepuntje op de valreep: de buitenlandse media schonken er ook aandacht aan, waarna nog snel even de beelden daarvan te zien waren…Tissues kwamen tekort…

De slijtageslag voor Annechien was voorbij. Arm meiske.

Toen nam Een Vandaag het over. De TROS (!) had uitzending, dat beloofde weer veel goeds…De sympathieke (dat meen ik echt!) Bas van Werven nam het woord, de handjes in de bekende houding voor zijn Bourgondische buik en naast hem Cor de Horde. Cor wie? Cor de Horde, voormalig Hoofdredacteur van het blad ‘Vorsten’. Binnen vijf minuten zag ik aan Bas dat hij diep ongelukkig werd van deze man. Maar ja, hij kon geen kant op, ze waren immers live in de uitzending. Cor de Hork..euh de Horde kon namelijk op geen enkele manier bedekken dat hij genoot van ‘het weer eens op de televisie zijn’. Hij bleef glimlachen bij elke zin, drukte allerlei weetjes (of bedenksels, niemand weet immers de waarheid) over de Prins de televisiekijker door de strot. Hij kwijlde nog net niet..of misschien toch wel maar ik kijk nog analoog en dan is de tv nog niet zo scherp..

Ik denk dat Bas direct na de uitzending naar Annechien gerend is. Die zijn samen een stevige borrel gaan drinken. Mijn zegen hebben ze!

Later die avond was het bij Pauw en Witteman ook raak. De hele uitzending was gewijd aan het ongeluk en ze hadden de volgende personen aan tafel: een arts, twee skiërs die ook een lawine meegemaakt hadden, twee royalty kenners en, nu komt het, mevrouw Hanny May- de Reus. Deze laatste, leeftijd bejaard, zit bij een ski vereniging die jaarlijks naar Lech afreizen. Zij wist alles van Lech, had zelfs naast Prins Claus in de stoeltjeslift gezeten en had, weliswaar op afstand, de Koningin voorbij zien skiën.. “Ze kan trouwens héééél goed skiën!” Kromme tenen van de kramp en hevige opvliegers kreeg ik te verwerken. Ik hoop van harte dat Friso snel weer bij kennis komt. Dan kan het mediacircus naar huis.

De Tros. Ze noemen zich de Grootste Familie van Nederland. Deze groepering (dat klinkt dreigend en dat bedoel ik er ook mee..) kun je elke avond wel een keertje tegenkomen tijdens een zap-sessie. Hoe herken je een programma van hen? Meestal zie je iets Volendam’s, een bananenschil met daarbij een presentator die zo ontzettend gewoon is gebleven of een plein vol met mensen met de armen hoog boven het hoofd heen en weer zwierend…

Ooit, in de tijd dat ik nog niet toerekeningsvatbaar was, keek ik naar ‘Op Losse Groeven’ (door mijn spraakgebrek in die tijd zei ik altijd Op losse Schroeven..). Later werd dat om de een of andere onverklaarbare reden omgedoopt in ‘Op Volle Toeren’. Bij ons thuis werd er naar gekeken. Je wist niet beter. Of eigenlijk wist ik wel beter. Liever keek ik naar de heren Van Kooten en De Bie maar dat was ‘not done’ bij ons thuis. En heimelijk kijken ging ook niet want wij hadden geen tv op de kamer (ja jeugd, jullie hebben ’t zo slecht nog niet!). Wel hadden we een transistorradio. Daarmee kon je verder kijken (luisteren) dan de Tros. En dat deden mijn broer en ik dan ook! Op vrijdagavond zaten we op zijn zolderkamer te luisteren naar het spannendste radioprogramma welke je je maar bedenken kon: Germaine sans gêne. Dit was een programma waarin presentatrice Germaine (Groenier) en de luisteraars heel open over sex praatten. Broer en ik, 15 en 13 jaar, lachten dan regelmatig de schaamte weg en ondertussen maakten we aantekeningen om het in het aansluitende weekend onze vrienden over alle details te vertellen. Want dat was lachen natuurlijk! Later luisterden we naar De Dik Voormekaar Show, heel iets anders maar ook leuk om na te doen bij je vrienden.

Voorgaande was nog uit de tijd dat er overdag alleen maar testbeeld te zien was. Inspirerend voor de zwevers onder ons maar ik had daar niet zoveel mee. Dan ga je vanzelf buiten spelen. Nu is wel van alles op de dag op de tv te zien maar of het een verbetering is? koffieMax of Vandaag de Dag? Nederland in beweging…Brrrrrrr. Zie het helemaal voor me: na een avond op de bank liggend tv kijken ga je naar bed, slaap je slecht van alle indrukken die je die avond opgedaan hebt, kom je s ’morgens met pijn in de rug uit bed en mopper je op de Polen die bij je buren aan het klussen zijn en in plaats van de deur uit te gaan zet je de tv weer aan…

Geen wonder dat half Nederland depressief rondloopt. Ik ben dan ook voorstander van het opnieuw invoeren van het testbeeld!

 

 

 

Volgens het nieuws zitten we in een recessie. De vierde om precies te zijn. Dat betekent dat we er al drie achter de rug hebben. Ik snapte niet waar hier het nieuws in zat want ik zit al jaren in een recessie. Voor mij geen vakanties naar verre oorden, om de paar jaar een nieuwe auto of om het half jaar een nieuwe garderobe. Zonder te klagen onderga ik mijn lot. Met rechte rug, dus ik ga er ook niet gebukt onder. Nu gaat mij dat makkelijk af want ik moest toch al rechtop lopen, vroeger van mijn moeder en sinds de jaren negentig van mijn fysiotherapeut.
Toch is het oppassen nu want in het verleden was er ook eens een recessie en toen brak er, niet veel later, een oorlog uit. Weest daarom op uw Qui-vive! Dat lijkt dramatisch gezegd maar dat is het niet hoor, vond gewoon dat het woordje Qui-vive er even in moest, is zo’n mooi woord.
Maar voordat de oorlog uitbreekt moeten we bezuinigen en zullen de meesten onder ons elk dubbeltje drie keer omdraaien. Het plan voor de 3- dimensionale flatscreen kan even in de ijskast, evenals het vierde autootje die in bestelling stond vanwege het makkelijke inparkeren in de stad op zaterdag en het belastingvoordeel..
Overdrijven is ook een vak maar laten we eerlijk wezen, het leven draait toch wel gewoon door. Behalve natuurlijk wanneer je je baan verliest maar dit stukkie moet louter positief overkomen dus daar gaan we nu dan even niet van uit. Het leven draait gewoon door zoals ik al even hiervoor schreef. Fuck de recessie en gewoon doorgaan met leven is mijn advies. Laat iedereen in zijn waarde en schuif je eigen tekortkomingen niet af op een ander. En, niet geheel onbelangrijk en daardoor misschien wel de belangrijkste, klaag er niet over! Want dan kun je het resterende genieten wel op je buik schrijven. Resterend genieten? Ja, dingen doen met de spullen die je al hebt. Pak het monopoly spel weer eens tevoorschijn of het scrabble bord… Weer eens wat anders dan van een schermpje!

‘It giet net oan!’ zei de man met het witte haar achter de tafel met daarop tientallen microfoons opgesteld. Een seconde erna zakte, op een paar zuurpruimen na, geheel Nederland door het ijs! Ik kroop direct achter de computer en surfde naar de website van de PVV, in verwachting van een oproep te klikken wie de schuldigen zijn van het niet door gaan. Even daarvoor had ik nog enkele klachten over de Polen bij ze gemeld, anoniem natuurlijk want voor je het weet staan ze voor je deur te rammelen met hun lege flessen. Heerlijk gevoel geeft dat, klikken, wist dat niet. Vooral omdat ik altijd opgevoed ben met dat klikken niet mag.
Het ijs was te dun en daardoor durfde de organisatie de verantwoording niet aan. Terecht. Met opgeheven hoofd namen deze 22 apostelen der Friese Elfsteden de juiste beslissing. Toppertjes!
Wat is het lekker dat een organisatie duidelijk is. Zo niet de organisatie die Nederlandse Spoorwegen heet. Nadat de eerste sneeuw gevallen was liep het gehele spoorboekje in de soep en waren ze het ..euh..spoor helemaal bijster. Na Black Friday creëerden ze ook nog een Black Saturday en zagen wij s ’avonds op het nieuws de gestrande reizigers én Sascha de Boer. Sascha de Boer is nieuwslezeres en doet eigenlijk altijd niet meer dan gewoon het nieuws voorlezen. Deze keer week ze af en pakte ze de directeur van de NS flink aan, het sarcasme droop er vanaf en alle kijkers genoten van deze verfrissende aanpak. Want laten we eerlijk zijn, smoesjes hebben we nu wel genoeg gehoord bij de NS.
Maar het zal natuurlijk wel weer een geldkwestie zijn. Sinds ze geprivatiseerd zijn mag het ook niks meer kosten. Tegenwoordig kan je met een app op je gsm een leiding in je muur vinden maar een wissel ontdooien is iets van een andere planeet.
De dooi is weer ingevallen, de gemalen in Friesland draaien weer en de ijspret lijkt nu echt over. Jammer hoor, het gaf wel een stuk gezelligheid én saamhorigheid: er was eigenlijk nog maar één onderwerp waar we het met zijn allen over hadden, de dikte van het ijs. Ook allerlei weetjes waren weer uit de kast gehaald: ‘Zolang de eenden niet kwaken, blijft het ijs groeien’, of ‘Waarom doen de Rayon-hoofden niet wat elke man wel eens doet: er een centimetertje of wat bij lullen’.
We gaan weer over tot de orde van de dag. Het kan Friezen en dooien. Over dooien gesproken, Whitney is niet meer. Sneu voor haar en haar fans. Ik was geen fan, alhoewel ook ik haar wel een knapperd vond. Nu mag ze gaan zingen in het hiernamaals en misschien komen wij, simpele zielen der Aarde, haar later weer tegen. Dat is weer eens een ander vooruitzicht dan de weersvooruitzichten!

Het was ergens in het voorjaar van 1979 dat ik mijn ouders meedeelde dat ik ‘uit’ wilde. Als 15 jarige vond ik mij oud genoeg. Mijn oudere broer en zus vonden van niet om de bekende reden: ‘Toen ik zo oud was mocht ik ook niet stappen!’ Bij mijn ouders zag ik lichte twijfel, voor mij het signaal om door te zeuren. De twijfel kwam natuurlijk doordat ik de Benjamin was in het gezin, die hebben een streepje voor. Veel overtuigingskracht was er niet nodig (‘Bram en Jan mogen ook..en Richard..’) en afgesproken werd dat ik naar de jeugdsoos mocht, een ontmoetingsplek voor de Terschellinger jeugd waar geen alcohol geschonken werd.

Volgens mij ben ik zegge en schrijve daar drie keer geweest. De weg naar een interessantere plek was snel gevonden, Bar-disco OKA 18 te West-Terschelling. De kersverse uitbaters van dit etablissement waren Rob van Lint en zijn partner Alie. Uit Amsterdam. Dat was dus machtig interessant want Amsterdammers zijn curieuze figuren en wij, eilander jochies, stonden daar wel open voor. Zoals gebruikelijk in een kroeg maakten wij er ook kennis met alcohol. Spelenderwijs natuurlijk, we waren immers nog ‘kinderen’… We speelden ‘Boeren’ of ‘Torentje’, spelletjes waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had maar je werd er wel heel vrolijk van. En soms ziek, maar dat merkte je pas als je je nest in kroop…

Al gauw werd het onze basis en mochten we ‘Rob’ en ‘Alie’ zeggen, en omgekeerd tutoyeerden zij ons. We begonnen ons er thuis te voelen!

Het was een begin van een mooi, gezellig tijdperk. Bijna altijd was het daar feest. En het was goed voor de integratie. Integratie? Ja, want ‘minsken fan Oast’ vermengden zich met ‘Westers’. In de tijd van Sil de Strandjutter was dat al een heet hangijzer maar het beleid in de OKA wilde daar niets van weten en dat wierp haar vruchten af. Van rivaliteit was zo goed als geen sprake meer, de voetbalclub Quick’35 en TVV gingen pardoes in die jaren fuseren en er ontstonden zelfs gemengde ‘huwelijken’! Er groeiden relaties, er werden relaties geboren en ook echtelijke twisten, of erger, werden daar allemaal uitgevochten. Met grote regelmaat zag je meisjes huilend naar buiten rennen en daar achteraan haar bezorgde vriendinnen of je zag een jongen zwaar aan het drinken omdat hij net “Hier is je ring..Wat moet ik met dat klereding!” te horen had gekregen.

Vrijdag- en zaterdagavond waren wij er en op zondagmiddag. Die zondagen waren fantastisch! Meestal na de wedstrijd van het 1^e van sc Terschelling stroomde de tent vol en vulde weldra Hazes’ muziek de tjokvolle ruimte. Tegen vijven zag je de drukte iets afnemen omdat vrienden/vriendinnen naar de boot werden gebracht, de schoolweek stond immers weer op stapel en sommigen hadden de pech al op zondag naar hun kosthuis of ander verblijf af te reizen.

Rob is niet meer. Hij mocht niet oud worden. Toch zal hij ouder worden dan menigeen onder ons omdat hij voort zal leven in onze herinneringen.. En in de herinneringen van de generaties die na ons kwamen. Rob van Lint, je was een van de kleuren in mijn leven, bedankt!

Hij mag geen zout meer eten. Wie? Willem Holleeder. Mijn aandacht was getrokken. Dit was nog eens nieuws van de bovenste plank! Peter R. de Vries is aan het woord bij De Wereld Draait Door. De man van Joram en van de Puttense moordzaak. En van Ajax. En van die vreselijke irritante R. Die losse R staat voor Rudolf leert Wikipedia mij en terwijl ik dit opschrijf vraag ik mij af waarom ik het in vredesnaam wilde weten… Nou ja, terug naar de uitzending. Matthijs was helemaal opgewonden, zag ‘m volgens mij lichtelijk hijgen, want de man die naast hem zat had Willem Holleeder geïnterviewd.
In het bos.
Maak me gek! Ik gleed terstond van sensatielust van de bank want als het zich afspeelde in het bos, zal er, Peter kennende, ook wel een lijk tevoorschijn komen. Helaas, geen lijk (of gelukkig niet, was ook wel weer eens verfrissend..) maar wel een foto van de grootste crimineel van Nederland. En van een hartpatiënt. Vandaar geen zout meer en hij moet heel veel medicijnen slikken. Even voelde ik medelijden met Willem maar toen vermande ik mij: want het is en blijft een crimineel, ontvoerder van Heineken, Freddy voor intimi en nog wat andere duistere zaken. De getoonde foto liet de Jordanees zien die enkele jaren in de gevangenis had gezeten, nu zonder scooter. Dat was wel verfrissend.
Het wachten was op de krent in de pap oftewel het hoogtepunt van het interview. Ik had mijzelf al gedeeltelijk ontkleed want ik kreeg het er warm van… slechts een t-shirt en een boxer konden de hitte weerstaan. Marc- Marie (Huijbrechts) was de tafelheer en die zou mijn opgewonden standje nog enigszins kunnen temperen met zo’n opmerking die hij altijd zo goed kan maken waardoor een ieder weer met beide benen op de grond zou staan. “Maar nu even niet, rare nicht!” schreeuwde ik naar de TV. Ja, ik was wel heel erg diep gezonken, ik praatte tegen de TV…
Peter R. ging verder met zijn gebrabbel en ik ving iets op dat ‘wel leuk was om te vertellen’… Een vreemd, best wel lekker gevoel in mijn onderbuik maakte zich van mij meester. Het had iets weg van het ‘lantaarnpaalgevoel’ wat alle jongens wel eens meegemaakt hebben. Maar net toen ik wegzonk van genot was die daar ineens.. Een Cliffhanger! In DWDD! Want het gesprek moest even plaats maken voor het item van De Jackhalzen.
Bij mij was het ‘lekkere’ gevoel direct weg. Sloeg ook geen acht meer op het vervolg en werd acuut impotent van wat er tevoorschijn kwam van ‘wat wel leuk was om te vertellen’. Aan het einde van de boswandeling waren Peter en Willem de weg kwijtgeraakt..!
Ondanks de plotselinge impotentie-aanval voelde ik mij toch genaaid!

Paniek in ons land! Vette koppen in de kranten, de twitteraccounts stromen er vol mee en op Hyves en Facebook is het hét gesprek van de dag. Ook menig koffiekwartiertje werd gerekt tot een half uur omdat men er niet over uitgepraat raakte. Mijn reactie was er een die door velen gevolgd werd, namelijk inkopen doen en de kelder volstouwen met etenswaar, waaronder veel blik en pot vanwege de houdbaarheid. Wat is er dan aan de hand?
Er komt een koudefront aan!
Ja, dat is geen kattenpis. In deze tijd een koudefront…het moet niet gekker worden! Terwijl half Nederland zich juist naar koude gebieden begeeft, wintersport, moet de andere helft er nu ook aan geloven. Laatst sprak ik iemand op het sportveld en die was er heel blij mee. Want hij lag er al maanden wakker van het feit dat het maar geen winter werd. Ik vroeg hem naar de reden, dat moest wel iets heel belangrijks zijn. “Dan heb ik niet voor niks mijn winterbanden onder de auto gelegd..” was zijn antwoord. Tja, het is maar waar je mee bezig kan zijn. Ik heb ze niet en een lichte vorm van jaloezie kwam over mij. Is er te leven zonder winterbanden? Denk dat ‘t heel moeilijk zou worden. Want dan kan ik er sowieso niet over praten op het sportveld, ben ik daardoor dus verplicht te blijven kijken naar mijn kroost hun prestaties…
Het leven is niet vurukkulluk…. Dat blijkt nu maar weer. Naast de kou die ons te wachten staat was er ook de politieke peiling van Maurice die veel stof deed opwaaien. Wat zeg ik, het leek wel een sneeuwstorm! De SP kwam daar nogal goed uit en de PVV leverde in. Opnieuw vette koppen in de kranten en veel discussie op alle andere media, vooral der rechterzijde want ja, zij zijn de enigen die werken (de rest is lui…). Terwijl iedereen toch weet dat peilingen maar momentopnames zijn en dat de soep (lees: de programma’s) nooit zo heet gegeten wordt als zij opgediend zal worden. Zelfs de man in winning mood Roemer vond een nuance wel gepast maar Geert voelde dat er aan zijn stoelpoten gezaagd werd en vond dat hij nu eens anders moest reageren dan met een tweetje. Het werd een interview met kale Frits van RTL á la P&W met Cruijff of Joost Eerdmans van Wakker Nederland met Wilders, kritiekloos…
De natuur reageerde direct op alle gekte en stuurde ons een zonnestorm. Gratis en voor niks en inclusief een lichtshow. Of Onze Lieve Heer, volgens de geschriften de bedenker van alle vier de seizoenen (Lente: groei en bloei, zomer: warm, herfst: kale bomen, winter: koud!) ons even wilde waarschuwen voor alle drukte die er weer was om.. niets.

De Partij voor de Dieren heeft weer wat bedacht… De PvdD wil dat je, na het diner, een doggie bag aangeboden krijgt. Een wat?! Een doggie bag. Dat is een zakje waarin je de resten van het eten in kan stoppen en je het later, thuis bijvoorbeeld of in de trein, op kan eten. Of je neemt het mee voor de hond (oefff..dat is zo jaren tachtig!). Afijn, toen ik het las hadden ze mijn aandacht want het is te stom voor woorden. Net zoiets als over die goudvissen die niet meer in een ronde kom mogen zwemmen. Of over die muizenvallen in de 2^e Kamer zelf, de vallen die daar gezet werden waren niet diervriendelijk!

De reden van het bedenksel is dat men vindt dat er teveel eten weggegooid wordt. En dan moeten de restaurants het voortouw in nemen. Te gek voor woorden. Elk restaurant zal echt niet teveel op tafel zetten. Dat is economisch onverstandig en elke eigenaar zal hier zoveel als mogelijk op beknibbelen. Aan wie ligt het dan? Aan ons zelf. Wij zouden opnieuw opgevoed moeten worden wat eten betreft. Nu vreten we de hele dag door, de jeugd neemt rustig nog een zak chips voor het eten en vervolgens vragen de opvoeders zich af waarom ze toch zo treuzelen met het echte eten.

Het ligt dus aan de persoon die besteld. Als je teveel hooi (!) op je vork neemt, als je ogen groter zijn dan je trek, kan je er op wachten dat het bordje niet netjes leeggegeten zal worden. Daarnaast is er nog een categorie die moeite heeft met de grootte van de porties. Dan zijn de ouderen onder ons. Want hoe ouder je wordt, hoe minder ruimte er is in je maag. Komt waarschijnlijk doordat alles krimpt. Toch zijn er al restaurants die hier op in spelen door kleinere stukken vlees aan te bieden. Uiteraard tegen een kleinere prijs. Een soort van kindermenu voor ouderen zeg maar. Dat soort initiatieven zal de PvdD moeten aanmoedigen. Want stel dat ik, een leek in de keuken (wat niet zo is maar dat moet nu even voor ’t verhaal), na het diner de resten in een zakkie schuif om mee te nemen. Stel dat ik erna nog even de stad in ga voor een biertje op het terras want het is zo’n hele mooie, warme zomeravond.. Dan kom ik dus uren later thuis, heeft het rest-eten al lekker zitten broeden in mijn jaszak en leg ik het, dan pas, in de koelkast.

De volgende dag hoef ik niet te koken en de dag erna niet naar mijn werk: ziek door voedselvergiftiging!

Van de week ben ik, na twee dagen inpandig geweest te zijn, weer eens buiten geweest. Even het stof van me af fietsen. Blue Monday verschoof ik na de dagen erna want maandag zelf kwam mij niet zo goed uit om depri te zijn. Nu weet ik ook wel dat januari behoorlijk veel depressiviteit mee kan brengen maar ik zeg altijd maar ‘We zitten aan de goede kant van het jaar!’ En daar bedoel ik mee dat het voorjaar weer in aantocht is en als kers op de taart, de zomer. De kortste dag hebben we achter de rug en elke dag kunnen we langer van het daglicht genieten. Heb daar meer mee dan de beruchte ‘donkere dagen’. Met name het uitzicht op terrasjes en lange fietstochten onder het genot van natuurlijke geluiden zoals bijvoorbeeld het roepen van een kieviet kunnen mij heel vrolijk maken. Of lange avonden in de tuin, in prettig gezelschap van een lekker koud drankje…
Het werd een ‘slag om Leidschendam’ want er moesten ook wat boodschapjes gedaan worden en ik had gewoon zin om te fietsen. Toen ik weg ging was het nog droog maar op de terugweg kreeg ik een flinke bak water over mij heen, de weermannen hadden dus gelijk, vanuit het Westen regen… Dat heb ik weer, maar heel erg vond ik het ook niet want het was goed testweer. Testweer? Ja, ik kon nu mijn regenpak testen, volgens de verkoper 100% waterdicht. En aangezien ik een natuurlijk argwaan heb voor dat soort praatjes nam ik de proef op de som. Het vorige regenpak lekte namelijk wel. En dan op een plaats waar je het absoluut niet wil: in m’n kruis. In plaats van een nieuwe broek aan te schaffen ben ik toen ondergoed in mijn tas gaan stoppen. Vóórdat ik ondergoed in mijn tas stopte kwam ik namelijk een keer zeiknat aan op mijn werk. Nachtdienst. Ik heb toen een nachtje ‘geswaffeld’ in mijn dienstbroek. Op zich best wel een lekker gevoel maar het was oppassen na een toiletbezoek..
Toen ik thuis kwam zag ik eruit als een verzopen kater, met beslagen bril. Vervolgens wurmde ik mijzelf uit het pak en weldra vormde zich een plas water op het tapijt. Na inspectie voor de spiegel kon ik de conclusie trekken dat de verkoper geen woord gelogen had! Dat geeft de burger moed. Ik weet dus nu dat als het regent gewoon de fiets gepakt kan worden. Uit pure balorigheid dook ik daarna in mijn platen collectietje en zette Bicycle Race op van Queen en mijn dag was weer helemaal goed!

Ach, ja, 2012.. We zijn er alweer volop mee bezig. Eerst moest er nog wel even voor 67 miljoen euro de lucht ingeschoten worden, zeer waarschijnlijk door één derde van de bevolking want twee derde vindt dat het vuurwerk wel afgeschaft mag worden. Terecht in mijn ogen, heb er helemaal niets mee en zou dat geld liever besteden aan de voedselbanken of aan de mama’s van Serious Request. Bijvoorbeeld. Ja, maar vuurwerk hoort er bij, anders is het saai. Ben ik het ook mee eens. Daarom juich ik het idee toe dat de Gemeentes het gaan regelen. Een professioneel vuurwerkbedrijf inschakelen, het plaatselijke plein inrichten met allerlei kraampjes voor een drankje en een hapje en voilà, het feest kan beginnen. En alle vingers, ogen en andere lichaamsdelen blijven onaangetast. En het scheelt menig schadepostje want het opblazen van spullen van een ander doe je stiekum, niet op een plein vol met mensen. Ratten komen tevoorschijn als het donker is nietwaar..

Aan de andere kant zullen we het vuurwerkverbod niet meer meemaken want 2012 is het jaar dat de wereld vergaat. Volgens de Maja’s. Want hun kalender loopt niet door. Mijn mening hierover: Koop ’n nieuwe!

Ja, ik heb een mening. Wie niet tegenwoordig. Het internet staat er vol mee. Ladingen met meningen over wat er zich in de wereld afspeelt stromen elke minuut van de dag binnen. Vanuit je luie (of actieve) stoel ligt de hele wereld aan je voeten. Of het komt binnen via gsm of een of ander pad, dus vanaf de wc-pot of als je op je fiets zit.. Niets hoeft je meer te ontgaan. Soms is het teveel: Nick & Simon bijna dood- ijsbeer Knut- schildpad Flip- Jan Smit krabt aan kruis van onderbroekenlijn- de buurvrouw zakt zuchtend na wat poetswerk op de bank met een bak koffie (senseo! Lui wijf) en Vroomschopse (!) politie staat op scherp bij huldiging Darter. Kennelijk willen we dat. Of men denkt dat we dat willen. Maar zoals altijd is er ook een zwarte kant, de vuiligheid, die gespuid wordt en op haar beurt het negativisme ruimschoots voedt… Vaak doen ‘ze’ dat anoniem want ja, zoals ik al eerder schreef, ratten komen s ’nachts tevoorschijn.

Ach, zo kabbelen we lekker voort. Een nieuw jaar voor ons en een hele hoop nieuwtjes in het verschiet. De discussie over het vuurwerk achter ons latend, die komt eind december wel weer op gang. Mits de Maja’s ongelijk hebben natuurlijk…

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!